Tíminn - 17.09.1972, Blaðsíða 5

Sunnudagur 17. september 1972
TÍMINN
5
Baðiö i Viti hressti flesta, sem úti fóru, þó svoað vatnið sé ljótt á litinn.
Á ferð með Farfuglum
NAKTIR FERÐALANGAR
II. grein
Texti og myndir:
Þorleifur Ólafsson
bað vöknuðu margir kaldir að
morgni mánudagsins eftir
óveðursnótt undir Tungnafells-
jökli. En eftir að maður var kom-
inn upp úr svefnpokanum, hitnaði
likaminn fljótt i hlýjum ullarföt-
unum. bessi nótt hafði reyndar
verið frekar næðingssöm fyrir
suma útlendingana. þar sem
tjöldin rétt stóðu i átökunum við
storminn. Rennilásinn á tjaldi
irsku stúlknanna hafði bilað, og
þar af leiðandi haföi blásið kalt á
þær og enginn karlmaðurinn
hafði haft rænu á að hlýja þeim.
Guðjón kokkur hitaði kaffi og
kakó i miklum fljótheitum, en
samt fannst útlendingunum
drykkirnir vera lengi að hitna,
kannski engin furða.
Erich byrjar aö kvarta
Með okkur i ferðinni var sjö-
tugur bjóðverji frá Berlin, Erich
Korn að nafni, og átti hann stund-
um eftir að láta heyra i sér. bað
var þennan morgun, sem hann
byrjaði fyrir alvöru. Hann fann
öllu allt til foráttu, allt var
ómögulegt. Kaffið og kakóið, sem
hann blandaði alltaf saman var
ómögulegt. Island allt of kalt, og
lslendingarnir hálf vitlausir.
Vitaskuld tók landinn þetta alvar-
lega. og rætt var um, hvað gera
skyldi. og var ákveðið að reyna að
gera þeim gamla allt til hæfis.
Skyndilega sagði einn bjóðverj-
inn okkur, aö við skyldum ekki
taka þann gamla alvarlega. Hann
hefði byrjað að rövla i flugvélinni
á leið til tslands. Um borð i flug-
vélinni var að sjálfsögðu borið
fram kaffi eftir matinn. en þegar
kom að kaffinu. þá æsti Erich sig
upp við flugfreyjuna og sagði. ,,ég
vil ekkert helv. . . kaffi. ég vil að-
eins fá ostinn minn". begar við
höfðum fengið þessar upplýs-
ingar hjá bjóðverjanum. þá var
ákveðið að hlusta ekkert á gamla
manninn. bara lofa honum að
rövla, enda kom það á daginn. að
,.sá gamli" hætti að rövla og að
lokum. held ég. að hann hafi verið
ánægðastur allra.
bað gekk fljótlega að taka
saman tjöldin þarna á Nýja-dal,
enda kepptist hver við annan
þarna i kuldanum. Siðan var lagt
af stað i rigningu og hriðarhragl-
anda. Ákvöröunarstaðurinn var
að þessu sinni Gæsavötn, en þar
átti að gista. Ekkert bar til tið-
inda fyrr en við komum að Skjálf-
andafljóti, en þar þurfti að finna
vað. Fljótlega var ákveðinn stað-
ur til að fara yfir, og Alli lét
..trússbilinn” vaða út i og á auga-
bragði var hann kominn yfir. Sið-
an renndu allir bilarnir sér yfir
fljótið og allt gekk eins og i sögu.
Eftir um það bil 3 stunda akstur
var komið i Gæsavötn, en þá
vandaðist heldur en ekki máliö.
Veðrið var bókstaflega of vitlaust
til þess. að hægt væri að tjalda
með góðu móti. og að auki var
mjög kalt. Ákveðið var að hinkra
aðeins við og drekka kaffi hér á
staðnum. en að þvi loknu var
ákveðið. hvað gera skyldi. Eftir
nokkra umhugsun komst Ragnar
að þeirri niðurstöðu, að ekki væri
um annað að gera, en að halda i
öskju og tjalda i Drekagili, þar
sem varla væri þorandi að tjalda i
svona veðráttu við Gæsavötn með
jafnstóran hóp.
Haldið í öskju
Frá Gæsavötnum áttum við 9
tima akstur fyrir höndum i
Drekagil, og yfir torfærustu leið á
islandi var að fara, „Urðarháls".
Fljótlega eftir að við fórum úr
Gæsavötnum fór vegurinn að
versna. og þetta þótti útlending-
unum skemmtilegt fyrst I stað. en
þegar leið á daginn voru sumir
búnir að fá sig fullsadda á öllum
þessum akstri. Áður en við lögð-
um á sjálfan Urðarhálsinn kom-
um við aö stað. sem ber nafnið
Kattarbúðir. bað er hér sem
Akureyringarnir hafa sina bæki-
stöð. bað er héðan, sem snjókött-
urinn á Dyngjujökli er gerður út.
En nokkrir Akureyringar hafa
verið með hann i farþegaflutn-
ingum á Vatnajökli i sumar.
Skrifstofa þeirra kattarmanna,
er sennilega einhver sú bezt
hannaða, sem um getur. beir
höfðu komið stóru tjaldi fyrir i
litlum hraungig, sem er lokaður
fyrir öllum vindáttum, aðeins var
hægt að skriða inn um smá holu.
bannig höföu þeir fyrirtaks hús
frá náttúrunnar hendi. bað var
sama hvernig blés. alltaf skjól.
Bedfordinn hans Bjarna hafði
gengið illa i einni brekkunni við
Kattarbúðir. hún var mjög brött,
og þegar „Beddinn” var um það
bil að komast upp á brekkubrún-
ina byrjaði vélin skyndilega að
hósta og billinn stanzaði. bað
kom upp úr kafinu, að vélin náði
ekki upp oliunni i þessum mikla
bratta. Fóru nú allir út úr bilnum,
og Bjarni reyndi að koma bilnum
áfram. hægt og sigandi, en gekk
illa. Var nú byrjað að setja stóra
steina aftan við hjólin i hvert
skipti. sem billinn mjakaðist
áfram og um leið ýttu bjóð-
verjarnir. þannig tókst að mjaka
bilnum upp á ha'ðina.
Ekki var um aðra sla-ma tor-
færu að ræða fyrren komið var að
brekku einni. sem er utarlega i
Urðarhálsinum. en i henni er
alltaf mikill snjór. Til þess að
hægt va'ri að fleyta bllunum yfir
snjódyngjuna urður allir að fara
út úr bilunum og ganga yíir
snjóinn. Vel gekk að koma bil-
unum yfir. enda voru þeir aðeins
látnir „lulla” og sigu þess vegna
ekkert i snjóinn.
Ekki var um annan farartálma
að ræða á þessari ferð, fyrr en
komið var að upptökum Jökulsár
á Fjöllum. þar sem áin kemur
vestast undan jöklinum. Áin
breiðir þarna úr sér á miklum
sandeyrum. en siðan hverfur hún
undir hraunið og sameinast siðar
aðalupptöku stórfljótsins. Yfir
þessar sandeyrar urðu bilarnir að
iara. og nú var um að gera að
linna rétt vað. en þó svo að áin sé
ckki djúp þarna þá er ha'tta á
sandbleytu þarna.
bað var komið fram undir mið-
na'tti, þegar komið var i Dreka-
gil. en Drekagil var okkar fyrir-
heitni na'turstaður að þessu sinni.
llann var hvass i Drekagili þegar
byrjað var að tjalda, en allt gekk
það að óskum. Eftir þvi sem leið á
nóttina hvessti enn meira, og nú
lóru tjöldin að taka upp á þvi, að
lalla, enda er mjög litil festa fyrir
tjaldha'lana i gljúpum vikrinum i
Drekagili. Flestir ef ekki allir
tjaldbúarnir þurl tu einu sinni eða
oftar að hlaupa út um nóttina. og
reisa tjaldið sitt við. Menn voru i
miklum grjótl'lutningum og báru
óspart grjót á tjöldin, svo að likja
mátti þessu við, þegar Bakka-
bra'ður grjótháru Brúnku sina.
Baö í Víti
Um morguninn var komið bezta
Jarðhitasvæðið við Námaskarö vakti gifurlega hrifningu bjóöverjanna.