Tíminn - 01.10.1972, Blaðsíða 3

Sunnudagur 1. október 1972.
TÍMINN
3
JÓNAS & EINAR
til Tokyo
Stp-Reykjavik
í haust tekur ísland i fyrsta
skipti þátt i lokakeppni tónlistar-
hátiðarinnar ,,World Popular
Song Festival” i Tókio! Verður
þetta i þriðja sinn, sem þessi
hátið er haldin, en hún fór fyrst
fram 1970.
Það er YAMAHA stofnunin um
tónlistarkennslu, sem gengst fyr-
ir hátiðinni, og 18. september s.l.
tilkynnti hún Skemmtikrafta-
skrifstofu Ingibergs borkelsson-
ar, að lag eftir Einar Vilberg
Hjartarson, flutt af JÓNASI &
EINARI, hafði verið valið til
keppninnar. Lag Einars, „When I
look at all those things”, sem
aldrei hefur verið flutt opinber-
lega, né gefið út, verður á hátið-
inni flutt af JÓNASI & EINARI,
sem hafa sér til aðstoðar '64
manna hljómsveit og kór.
Auk YAMAHA gangast fyrir
hátiðinni, sem haldin verður 17.
til 19. nóbember n.k., japanska
utanrikisráðuneytið, japanska
menntamálaráðuneytið, borgar-
stjórn Tokyo og ýmis japönsk
fyrirtæki.
Tónlistarhátiðin verður haldin i
hinni 10.000 manna Budokan-höll i
Tokyo, og verður sjónvarpað það-
an um Japan og nágrannalöndin,
en að keppni lokinni verður gefin
út hljómskifa með 28 efstu lögun-
um i keppninni, sem seld verður
um allan heim. Árið 1971 seldist
hún i milljónum eint. Auk bezta
lagsins (Grand Prize) og næst-
bezta (Outstanding Prize) verður
bezti höfundur valinn og beztu
túlkendur. Verðlaun eru fjöl-
breytt og þau hæstu 3.000.00
dollarar.
Keppendur verða að vera
komnir til Tokyo 13. nóv., en þá
hefjast strangar æfingar með
hljómsveitinni. Með þeim félög-
um, Jónasi og Einari, fer einnig
útgefandi þeirra, Jörgen Ingi
Hansen.
Verið er að vinna að hljóm-
plötusamningum fyrir JÓNAS &
EINAR, sem hafa fengið tilboð
um að koma fram viðs vegar um
heim og i mörgum sjónvarpsþátt-
um.
Fréttamaður hafði sam-
band við Jónas R. Jónasson, til að
heyra i honum hljóðið varðandi
þetta stórtækifæri þeirra félaga.
Ég get eiginlega ekkert sagt,
nema hvað við erum að sjálf-
sögðu mjög ánægðir yfir að fá
tækifæri, fyrst og fremst bara að
fara og sjá þetta. Lagið er gott,
þannig að það stendur alveg fyrir
sinu. Það var samið núna seint i
sumar og heitir raunverulega
„Walking the Road” og með þvi
heiti sendum við það frá okkur.
Fyrir einhver misskilning
brenglaðist þetta og tekin var upp
aðallínan úr ljóðinu, „When I
Look At All These Things” sem
heiti, en það skiptir ekki máli.
Hvað sendu þið mörg lög.
— Við sendum þrjú lög. Þau eru
„LOVE IS A RAINY DAY”
„DAIZY JONES” og fyrrnefnt
lag. Við megum vera mjög
ánægðir mað að fá þarna inni meö
lag, þar sem alls 1000 tónskáld
sendu þrjú til fimm lög hver, en
ekki voru valin nema um fjörutiu.
— Þið fáið þarna mjög gott
tækifæri til þess að komast i sam-
band við umboðsmenn og þess
háttar. —
— Já, vissulega, þetta verður
stórkostlegt tækifæri. Þeir, sem
fóru i keppnina i fyrra, hafa gert
það mjög gott siðan. Svo eru
þarna þekkt nöfn, t.d. sendi Paul
Mauriat, sá sem gerði lagið
„LOVE IS BLUE”, lag i keppnina
i fyrra og fékk einhver verðlaun.
„Verðum að geta staðið við þann einhug á borði”
Svo sem kunnugt er af fréttum,
gaf Þorsteinn M. Jónsson
fimmtiu þúsund krónur i land-
helgissjóð, og er það langhæsta
upphæö, sem nokkur einstak-
lingur hefur gefið fram að þessu.
1 tilefni af þvi skrapp blaða-
maður frá Timanum i stutta
heimsókn til þeirra hjónanna, frú
Sigurjónu Jakobsdóttur og bor-
steins i þvi skyni'að spjalla við
þau um þessa höfðinglegu gjöf.
—Það tekur þvi ekki að vera að
skrifa um þetta i blöð, sagði bor-
steinn. Fimmtiu þúsund krónur
eru ekki nein ósköp, eins og verð-
gildi peninga er orðið hér á landi.
— En hvað kom þér til þess að
gefa þetta, hvort sem þú vilt nú
kalla það mikið eða litið?
—Það á sér dálitla sögu eins og
flestir aðrir hlutir Eins og þú og
aðrir sjálfsagt vita, var ég um
langt skeið bókaútgefandi. En ég
átti lika stórt bókasafn sjálfur —
það er að segja i einkaeign og
algerlega fyrir utan útgáfubæk-
urnar. Þetta safn seldi ég is-
lenzka rikinu. En þessar bækur,
sem voru min persónuleg eign —
á þær hafði ég aldrei litið sem
efnahagslega fasteign, heldur
miklu fremur eins og börnin min.
Sögu sölunnar þarf ekki að
rekja núna, enda hefur hún oft
áður verið gerð að umtalsefni
opinberlega. En þegar bækurnar
minar fóru að fara og peningar að
koma hingað til min i staðinn, þá
fannst mér ég eiginlega ekki eiga
þá f jármuni, svo að ég skipti þeim
á milli barnanna minna, að
undanteknu þessu, sem ég gaf i
landhelgissjóðinn. Mig vantar nú
ekki nema þrjú ár i nirætt. Ég hef
bæði eftirlaun og ellistyrk, og
kviði þvi ekki, að ég muni ekki
hafa nóg fyrir mig að leggja þau
ár, sem ég kann að eiga eftir.
— Er ekki sárt að sjá á eftir
bókunum út úr húsinu?
— Nei, ekki i svona gott fóstur.
Já, ég sá að þú horfir upp i hill-
urnar þarna beint á móti þér, sem
nú eru tómar. En ef þú kæmir
með mér inn i herbergið hérna við
hliðina, þá myndirðu sjá fleiri
tómar hillur. Ojú. Munurinn
verður sjálfsagt mikill, þegar þær
verða allar farnar.
— Hvenær gerir þú ráð fyrir að
þær seinustu verði afhentar?
— Það er svo ráð fyrir gert i
samningi minum við Islenzka
rikið, að ég þurfi ekki að láta
safnið allt af hendi, fyrr en eftir
minn dag. En það er samt alltaf
smám saman verið að vinna að
þvi að flytja bækurnar i sin nýju
heimkynni. Ætli það sé ekki um
það bil að verða hálfnað núna.
Annars erekki svo gott að gizka á
það svona i fljótu bragði, þetta er
svo mikið.
— Lestu mikið ennþá?
— Ég hef til skamms tima ekki
átt ýkjaerfitt með lestur, en þó
hefur þeirri getu hrakað talsvert
upp á siðkastið. Mig hefur langað
til þess að halda einhverju af bók-
um eftir á meðan ég get eitthvað
lesið, en samt hefði ég nú helzt
kosið að lifa það að vinna sjálfur
að afgreiðslu safnsins.
En það var þetta, sem þú
spurðir mig um áðan, hvað komið
hefði mér til þess að gefa þessa
aura i landhelgissjóðinn. Eigin-
lega var ég ekki búinn að svara
þeirri spurningu nema til hálfs.
Vissulega var ein ástæðan sú, að
mér fannst ég ekki geta annað
þarfara með þær krónur gert. Þó
var önnur ástæða miklu veiga-
meiri.
— Má spyrja, hver hún er?
— Já, já. Hún er siður en svo
neitt leyndarmál. Mig uggir, aö
við munum þurfa á miklum pen-
ingum að halda i þvi striði. Þjóðin
stendur einhuga i málinu, og fyrst
við erum svo heppnir að vera þar
sammála, þrátt fyrir allar okkar
deilur, þá verðum viö aö geta
staðið við þann einhug á borði, —
sagði hinn aldni garpur að lokum.
VS.
M
ALLTAF FJÖLCAR (\X/) VOLKSWAGEN
ARGERÐ 1973 er KOMIN
VOLKSWAGEN
GERÐ I - 1200, 1300, 1303
HEKLA hf.
laugavegi 170—172 — Sími 21240.
Enn þá einu sinni hafa endurbætur átt
sér stað. Sérstaklega á V. W. 1303 (t. h.).
Að utan: Stærri og kúptari framrúða,
stærri og hringlaga afturljósasamstæða.
Að innan: Nýtt, glæsilegt mælaborð.
I öllum ..gerðum I” - (1200, 1300 og
1303) er ný gerð framstóla, með sérstak-
lega bólstruðum hliðum, sem falla þétt að
og veita aukið öryggi i beygjum. Fjöl-
margar og auðveldar stillingar.
Nýtt fersklofts- og hitunarkerfi, og betri
hljóðeinangrun frá vél.
V. W. ,,gerð I" er fáanleg með þremur
mismunandi vélarstærðum:
V. W. 1200 (til vinstri) 41,5 h.a.
V. W. 1300 (i miðju) 52 h.a.
V. W. 1303 (til hægri) 52 h.a.
V. W. 1303 S 60 h.a.
Það er sama hvaða V. W. ..gerð I" þér
veljið. - þér akið á framúrskarandi bil.
©
SÝNINGARBÍLAR Á STAÐNUM
KOMIÐ - SKOÐIÐ REYNSLUAKIO
Volkswagen bilarnir af ,,gerð l'' eru
óvenjulegastir en þó þekktustu og eftir-
sóttustu oilar heims.
Enn þá einu sinm hafa þeir skarað fram
úr: - þegar 15.007.034 billinn af sömu
geró Kom úr framleiðslu, þá var sett
heimsmet.
Leyndarmálið á bak við þennan heims-
meistaratitil, er uppbygging bilsins, sem
þegar er ævintýri likust; traustleiki hans,
ending - örugg þjónusta, og siðast en
ekki sizt, hin marg-reynda grundvallar-
stefna Volkswagen: „Endurbætur eru
betri en breytingar".