Tíminn - 16.03.1973, Blaðsíða 16

16
TÍMINN
Föstudagur 16. marz 1973
Umsjóii: fllfreð Þorsteinsso
Beigsteinn Jónsson:
Hneisa í skíðamálum á
Stór-Reykjavíkursvæðinu
Bláfjallamót
1 dag 10. marz átti aö fara fram
skiðamót i Bláfjöllum en veður
hamlaði. Engu að siöur var búið
að lesa þá ath. semd i útvarp eins
og ekkert væri sjálfsagðara ap
keppendur yrðu fluttir á snjóbil
þvi vegurinn væri ófær sökum
snjóa. Það er búið að vera blið -
skaparveður i viku og meira til,
það er þvi aðeins fármunanlegum
skorti á þjónustunni að kenna að
ekki skuli vera búið að opna
veginn fyrir löngu. Sómi þessa
mesta þéttbýliskjarna landsins
liggur við að vegirnir til skiða-
landanna séu opnaðir eftir hvern
hriðarbyl og þannig alltaf færir
almenningi þegar veður leyfir
skiðaferðir.
Fyrir fáum árum, þegar
trimmingarherferöin reið hér
húsum, var töluverð umræða og
bollaleggingar um aðstöðu fólks
til iðkana útiiþrótta. Beindist
talið þá mest að sklðamennsku.
Enda þótt ég legöi ekki mikiö til
þessara mála hafði ég gaman af
aö fylgjast meö þessum
umræðum og ábendingum, sem
þar komu fram.
Deilt á opinbera aðila
Svo sem oft vill verða var þá
nokkuð deilt á opinbera aðila og
þeir sakaðir um deyfð og aö-
geröarleysi, að þeir sýndu ekki
áhuga jafnbrýnu menningarmáli
eins og aöstaöa fólks til útivistar
veröur að teljast. Værum við aö
dragast aftur úr öðrum þjóðum I
þessu sambandi og furðu lýst að
svokallað Stór-Rvikursvæði
skyldi ekki eiga viðunandi skiöa-
vettvang.
Ég held ég fari rétt með það, að
ekki bar þó á meiri hortugheitum
eða kröfugerð hvað þetta snerti
en svo, að nægja mætti ef lagður
yrði vegur i eitthvert gott skiða-
land, þar sem snjó legði snemma
og tæki seint að vorinu. Einkum
voru Bláfjöll nefnd I þvi sam-
bandi.
Ekki bar á ööru. Bláfjalla-
vegurinn kom við mikinn fögnuð
og var óspart notaður, þótt
nokkrum truflunum ylli að tvö
allt að 2-300 bilastæði vantaði á
leiðinni frá Rauöuhnúkum til
endastöðvar. A þetta var þegar
bent hér I blaöinu, þó ekki hafi
oröið úr lagfæringu enn.
Góð viðbrögð fólksins
Fólk notaði sér þessa aðstööu,
sem hafði skapazt eins og föng
voru á. Umferöin var svo mikil
að öngþveiti skapaöist á veginum
hvað eftir annað sökum fárra út-
skota og vöntunar á bilastæöum.
Margir aöilar urðu til þess að
koma uppeftir með lyftur að visu
var þar aðeins um að ræða
„tractorslyftur”, sem eru nú lik-
lega ekki fyrirfinnanlegar i
öðrum löndum, enda hvergi á
hnettinum hægt að fá tilheyrandi
mittisbelti. Sýndi þetta einkar
glöggt að við hér vorum að sigla
inn i bernskuskeiö skiöalyftu-
tækninnar um likt leyti og aðrir
voru komnir á aldur hins full-
þroskaða manns i þessum
málum. Til að bjarga þessum
vandræöum hófst einn áhuga-
samur sportvörukaupmaður
Bergsteinn Jónsson
handa aö láta gera þessi belti hér,
en við það hækkuöu þau að sjálf-
sögðu i verði um meir en helming
og kosta nú hátt á annað þúsund.
Aðeins fær á sumrum
Nú i vetur, einkanlega upp á
siðkastiö, hefir það hent, sem
likast til fáa hefir órað fyrir, að
Bláfjallavegurinn er sem ólagður
einmitt þegar hans er mest þörf.
Fæstir hafa trúlega reiknað með
þvi að þegar vegur er lagður i
skiðaland eigi hann ekki að vera
fær nema um sumartimann, eða

þá þegar svo rignir aö ekki er snjó
að sjá. Sú hefir þó raunin oröið á
hvaö snertir veginn i Bláfjöli,
a.m.k. þennan vetur.
Fyrst i vetur snjóaði svoiitið I
fjöll en slðan, einkanlega eftir
áramót, tók að rigna af svo ömur-
legri endingu aö allur snjór rann,
einnig úr hverri fjallaskoru. Þá
var vegurinn i Bláfjöll fær. Fyrir
ca. hálfum mánuði tók að snjóa
og vaxandi sl. viku og mest I fjöll
að venju. Hugðu nú margir gott til
glóðar.
Skiðamót
Skiða-mót var boðað I Skála-
felli, en aflýsa varð þvi vegna
veðurs. Enn leiö timinn og áfram
hélt að snjóa af og til. Sunnud. 4.
marz var indælt veður og ekkert
til fyrirstöðu að mótið færi fram
hvað það snerti. Keppendur voru
og mættir hvaðanæva að af
landinu. Allur almenningur hér i
borginni, sem skiði hefir eignazt,
en þeir eru orðnir margir,
hugsuðu gott tii að skreppa til
fjalla og njóta góöa íoftsins vera
sér og öðrum til skemmtunar og
horfa á færustu skiðamenn
landsins keppa með sér á skiðum.
Ekki sársaukalaust
Þegar hér er komiö er ekki sár-
saukalaust að halda sögunni
áfram en þó veröur ekki undan
þvi vikizt. Það kom i ljós að veg-
urinn i Skálafell var aðeins fær að
Seljabrekku ölium venjulegum
bilum sökum snjóþyngsla. Meira
að segja jeppar sneru þarna við.
Þó munu þeir, sem fyrstir fóru
hafa brotizt alla leið á f jallabilum
og þannig munu allflestir kepp-
endur hafa komizt á leiðarenda.
Þarna hlóðust bilarnir upp
fastirhver um annan þveran. Allt
var I bendu og reiöileysi. Fólk,
sem farið hafi að heiman i góðu
skapi var nú komið i vont skap.
Það var ýtt og togað, mokað og
spólað. Færð og fyrirgreiðslu
heyrðist formælt, en mannlaus
fleiri tonna ýta stóð skammt frá
og mændi sjónláusum glyrnum á
hildarleikinn i fönninni.
Að venda i önnur hús
Nú tóku þeir, sem aftastir voru
að reyna að snúa við og tinast
sömu leiö til baka fundu þeir för
sinni á Suðurlandsveg og hugðu
gott til, þó ekki fengju þeir að
horfa á neitt skiömótið, að
komast til Bláfjalla. Allir vissu að
I þeim var feikna snjór. En þó
nokkuð sé stundum talað hér um
ósamræmi 1 ýmsum fram-
kvæmdum skal enginn halda að
vegamál til skiðalanda Rvikinga
hafi ekki harmoniseraö þennan
dag. Þegar komiö var að Blá-
fjallaafleggjaranum sást fljótt að
i stað þess að láta mokstur fara
fram, hafði stórum búkka verið
komið fyrir þvert á veginn og á
hann letraö: LOKAÐ. Fljót og
einkar handhæg afgreiösla. Nú lá
leiöin í Hveradali, en þegar kom
austur á há Svinahraun blasti
bilaröðin við, þar sem hún loks
endaði viö fellið vestan Hvera-
dala og öll plön auðvitað öng-
þveiti-full upp við skála. Enda
þótt lyftan i Hveradölum afkasti
miklu og sé rekin af dugnaöi og
myndarskap getur hún auðvitað
ekki annað Stór-Rvikursvæðinu
öilu á sama tima.
Nú sneru menn enn einu sinni
við og leituöu uppi ýmsar brekkur
og renndu sér án aðstoðar lyftu
þennan litla tima, sem ekki hafði
farið I að skyggnast um eftir
imyndaðri þjónustu. Það er llka
e.t.v. I fullu samræmi viö motto
hins frjálsa framtaks aö hver
komist á sin skiöi öðrum að
þakkarlausu.
Fjáröflunarleið
Nú er þess að vænta að skiða-
mót sé helzta fjáröflunarleið
skiðafélaganna, svo sem iþrótta-
mót eru það yfirleitt. Það er þvi
vart sársaukalaust þegar nokkrir
nær ódrepandi áhuga- og
dugnaðarmenn i iþrótta-
félögunum eru búnir aö koma
Þessi mynd er tekin viö
Skiöaskálann I Hveradölum.
skiöaiþróttinni þaö til vegs i
landinu, sem hún er I dag, að þeir
skuli ekki mega vænta hjálpar
samfélagsins að gera vegarspotta
færan svo fólkið komist að þeim
þegar mót eiga að fara fram.
Mótin eru viðurkennd nauðsynleg
reynsla fyrir keppendur og þar
eiga áhorfendur sinn þátt.
Svo þegar þetta áhugasama
fólk þrátt fyrir litla fyrirgreiðslu
,heima fyrir, er komið á erlendan
vettvang til keppni og hreppir
ekki efstu sætin, eru launin (fyrir
utan iaunamissinn) aöhlátur og
athugasemdir á þá leið að þvi
væri nær að vera heima og vinna
verk. Þar höggva þeir er hlifa
skyldu.
Hvað mundum við
segja?
Hvaö mundum við segja ef
ófært væri sökum snjóa i Laugar-
dalshöll þegar keppni I hand-
knattleik ætti að fara þar fram?
Hvað mundum við segja ef
Rvikingar væru komnir til þátt-
töku I sklðamóti til Isafjarðar eða
Akureyrar, en þegar til ætti að
taka væri ófært I skiöalandið fyrir
snjó. Ég veit fyrir vist að i báðum
þessum stöðum, sem ég nefndi er
skiðalandinu ávallt haldiö opnu
fyrir almenning. Það er þvi alveg
augljóst að ef þessi mál eru ekki
orðin okkur hér við Faxaflóa til
skammar geta þau ekki orðið
það.
t skiðalyftu i Bláfjöllum.
Niðurstaða
Islendingar eru ártugum á eftir
öðrum þjóðum hvaö snertir
aðstöðu til skiðaiðkana. Reyk-
vikingar eru næstum annað eins á
eftir öðrum landshlutum i sama
máli. Það er hneisan við Faxa-
flóa.
Það mætti kannski benda.ekki
bara nýsettum borgarstjóra,
heldur og allri borgarstjórn á, að
stór hópur þess fólks sem liður
fyrir þessu hneisu umdæmis sins,
kemur til meö að ganga að kjör-
borði.