Tíminn - 12.04.1973, Blaðsíða 9

Fimmtudagur 12. april 1973.
TÍMINN
*
I Kristjánsson á Akranesi
— Hver ungi skilar einu til einu
og hálfu kilói kjöts. Siðan getur
hver læða hæglega komið upp
40 ungum á ári, og geta menn
þá sjálfir reiknað, hvort hag-
kvæmara muni með tilliti til
framleiðslumagns að eiga eina
kaninulæðu en til dæmis eina á.'
— Hefuður nokkuð leitað til opin-
berra aðila I sambandi við þinn
sérstæða búrekstur?
— Nei, það hef ég ekki gert. Þó
hef ég talað við búnaðarmála-
stjbra og hann h,efur viðurkennt
kaninuræktina sem búgrein. En
ég geri ráð fyrir þvi að
leita til fleiri ráðandi manna og
vona, aö mér verði vel tekið.
— Þú hefur ekki enn gengið á
fund þeirra, sem hafa lyklavöldin
að lánastofnunum þjóðarinnar?
— Nei, ekki enn, en það fer nú að
koma að þvi. Ég kemst ekki hjá
þvi að koma mér upp varanlegu
húsnæði og góöum búrum fyrir
dýrin, og það get ég ekki gert án
lántöku.
— Þú þarft auðvitað góð búr?
— Já, það er bráðnauðsynlegt.
Og þar nægir ekki neitt litið, þvi
að búrin þurfa að vera jafnmörg
og dýrin. Fullorðnar kaninur
geta ekki verið saman i búri, en
verða að vera ein og ein.
— Þar blómstrar einstaklings-
hyggjan?
— Já, heldur betur! Eftir að karl-
dýrin eru orðin fjögurra mánaða,
verður að lóga þeim öllum, þvi að
ef þeim lendir saman, drepa þeir
hver annan. Það er aftur á móti
ekki alveg vist, að læðurnar drepi
beinlinis hver aðra, en önnur
gengur þá aö minnsta kosti svo
rækilega frá hinni, að ekki er
mikið gagn að henni eftir það.
Það er algerlega útilokað að hafa
tvær læður saman I búri, eftir að
þær eru orðnar kynþroska.
á kaninurnar sem gæludýr. En
eftir að menn höfðu bragðað á
kjötinu, hvarf það fljótt, að þeim
byði við þvi, og allir báðu um
meira.
— Þú ert þá bjartsýnn á fram-
haldiö?
— Já, það er ekki ástæða til neins
annars. Fyrst kjötið, sem ég
framleiði, nýtur slikra vinsælda,
strax fyrstu árin, sem það er á
boðstólum, ætti það ekki siður að
njóta hylli fólks seinna, þegar það
hefur unnið sér enn öruggari sess
á markaðinum.
-VS.
Það er vist drykkjarflát, sem stendur hjá netinu, enda þarf sjálfsagt oftar að nota vatn en snjó, þótt
þeim sé hann engu siður kær.
Las um þetta i dönsku
blaði. — Bjartsýnn á
framhaldið
— Hvernig stóð á þvi, að þér datt
i hug að byrja á þessu?
— Ég sá það einu sinni i dönsku
blaði, að kaninubændurnir væru
efnuðustu bændur þar i landi. Þá
fékk ég hugmyndina, gekk
með hana hið innra með mér i
nokkur misseri, en fór svo að
reyna að hrinda henni i fram-
kvæmd.
— Heldurðu að þér muni lánast
þessi starfsemi framvegis?
— Það vona ég fastlega. Ég er
alveg ákveöinn i þvi að halda
þessu áfram, enda væri annað
fráleitt, þar sem undirtektirnar
hafa verið svo góðar sem raun
ber vitni. Ég get til dæmis sagt
frá þvi, að Hótel Esja fékk kjöt
hjá mér og lauk miklu lofsorði á
það. Franski kokkurinn, sem var
þar, sagði að hráefnið væri eins
og það gerðist bezt i Evrópu. Eins
hefur þetta verið bæði hér og i
Reykjavik, á meðan ég var þar.
Menn vilja gjarnan bragða á
þessu, og þeir sem einu sinni hafa
fengið kjöt hjá mér, vilja meira.
— Bauð mönnum ekkert við
þessu?
— Það þótti sumum skrokkurinn
á þessu likjast ketti, og svo voru
dálitlir fordómar, bæði vegna
þess og eins af hinu,að menn litu
Ungar i búri. Hér er samlyndið enn gott og grimmd hins fullorðna ekki farin að segja til sin
Páll var að huga að kaninum sinum og sýna okkur vistarverur þeirra. Þá var þessari mynd smellt af.
í Jk
H w