Tíminn - 14.04.1973, Blaðsíða 24

24
TÍMINN
Laugardagur 14. apríl 1973.
Sólin var farin að lækka á
lofti, og bæjarburstin kast-
aði skugga fram á hlaðið.
Við Tryggvi stóðum úti í
forsælunni. Hann átti að
fara upp i fjall að smala
ánum, en ég átti að sækja
kýrnar suður að Víðidalsá.
,,Ég á þetta prik", sagði
Tryggvi, þegar hann sá, að
ég ætlaði að taka prik, sem
reis upp við bæjarvegginn.
,,Nei, það er prikið mitt",
svaraði ég og gekk snúðugt
suður hlaðvarpann.
,, Ég skal nú sýna þér það,
hvort ég næ því ekki", segir
Tryggvi og kemur þjótandi
á eftir mér.
,,Þú skalt aldrei hafa
það", svaraði ég hlægj-
andi, um leið og ég leit um
öxl mér. Síðan hljóp ég eins
og kólfi væri skotið suður
túnið, yfir túngarðinn, yfir
lækinn, yfir þúfur, yfir
steina, yfir moldarflög, yf-
ir holt og hæðir og alltaf
var Tryggvi á hælunum á
mér.
Ég var kominn upp á
háan hól, þegar óþyrmi-
lega var þrifið i herðarnar
á mér. Ég féll endilangur
til jarðar á grúfu, en hélt
samt fast um prikið með
báðum höndum. Tryggvi
lagðist nú ofan á mig og
reyndi að draga prikið úr
greipum mér. Það fauk í
mig, þegar hann var nærri
búinn að ná af mér prikinu.
Ég reyndi af alefli að
standa upp, en gat hvorki
hreyft legg né lið. Þá datt
mér nýtt ráð í hug, en
hvorki var það gott né fag-
urt. Ég fann að ég gat
hreyft höfuðið, enda notaði
ég mér það. Ég rak hnakk-
ann upp i nefið á Tryggva,
svo að hann fékk fossandi
blóðnasir og fór að gráta.
Hann sleppti öllum tökum
og við stóðum báðir upp.
Ég fór nú að skæla líka,
bæði af þvi að ég kenndi í
brjósti um Tryggva litla og
svo iðraðist ég eftir, að
hafa verið svona vondur
við hann. Ég fór nú að
stumra yfir honum, og
þurrka af honum blóðið
með vasaklútnum mínum.
Við vorum allt í einu orðnir
svo hjartanlega sáttir og
góðir hvor við annan.
,,Þetta var allt mér að
kenna", sagði ég um leið
og ég stakk vasaklútnum
aftur í vasa minn. ,,Nei,
það var mér að kenna",
sagði Tryggvi með tárin í
augunum. Meðan á þessu
stóð lá prikið, þetta þrætu-
epli okkar, þarna á hóln-
um, en nú tekur Tryggvi
það upp.
,,Þú mátt hafa prikið
góði", sagði hann og ætlaði
að rétta mér það.
,,Nei, nei, góði hafðu það,
þú þarft að ganga svo
langt", svaraði ég og hljóp
niður hólinn.
Indæll friður fyllti sál
mina, friður, sem enginn
þekkir nema sá, sem er
alsáttur, bæði við Guð og
menn. Ég leit við, og sá
hvar Tryggvi gekk við
prikið upp ásana. Mér
fannst hann nú vera svo
góður drengur, þrátt fyrir
allt.
,,Við megum annars ekki
láta okkur koma svona illa
saman", sagði Tryggvi,
þegar við vorum að moka
fjósið daginn eftir.
,,Hvað eigum við þá að
gera, svo okkur komi vel
saman?" spurði ég vand-
ræðalega.
,,Við verðum náttúrlega
að búa til samning", svar-
aði Tryggvi.
Þetta þótti mér ágætt
ráð. Við fórum nú að búa til
friðarsamninginn. Tryggvi
einblíndi á f lórinn og studdi
sig við skófluna sína, en ég
klóraði mér bak við eyrað.
Eftir góða stund hóf
Tryggvi mál sitt á þessa
leið: ,,Þú máttaldrei stríða
mér. Ég má aldrei reiðast
Friðarsamningur
við þig. Við eigum að vera
góðir hvor við annan allan
daginn.. Svona vil ég hafa
samninginn".
Mér þótti samningurinn
góður, en með því að við
vorum báðir breyskir, var
ég hræddur um, að við
mundum gleyma
samningnum, einmitt þeg-
ar mest lægi á að muna eft-
ir honum. Ég gerði því
þessa athugasemd: ,,Það
er hægara fyrir okkur að
muna tvö orð, en heilan
samning. Ef ég fer að
stríða þér, þá átt þú að
minna mig á samninginn
með því að segja: Ertu
vinur? Og ef þú ætlar að
berja mig þá á ég að segja:
Ertu vinur? Það væri samt
ef til vill betra að tala undir
rós og segja bara: Ertu v?
Þetta þótti Tryggva
ágætt. Þessi orð áttu ætíð
að minna okkur á friðar-
samninginn og sætta okkur,
hvernig sem á stóð.
Nú liðu svo nokkrir dag-
ar, að ekkert bar til tíðinda.
Þá kom það fyrir einn dag,
þegar við Tryggvi vorum
að dreifa heyi úti á túni, að
ég kastaði votum stráum
framan í hann. Tryggvi
reiddist og æddi að mér
með krepptan hnefa. ,, Ertu
v?", hrópaði ég, því nú
mundi ég allt í einu eftir
sa m n i ng n u m . ,,J á ",
svaraði Tryggvi og varð
ósköp niðurlútur. Svo litum
við brosandi hvor framan í
annan og vorum sáttir.
Skömmu síðar fór ég að
erta Tryggva á ný, því ég
mundi þá ekkert eftir
samningnum í svipinn. Ég
bjóst nú við að Tryggvi
mundi lumbra á mér, en
það var öðru nær. ,,Ertu
v?", sagði hann um leið og
hann leit vingjarnlega til
mín. ,,Já", svaraði ég og
varð niðurlútur. Svo litum
við hvor framan í annan —
og vorum hjartanlega sátt-
ir.
Auglýsingasímar
Tímans eru
DAN
BARRV
|rHveIlur. Hann . Hvellur, já' / Vlim gJora‘
DAUÐUR/' svo þetta er svo vel að beit
'þessi Hvell-Geiri7 ekki byssunni.
^ \^Þ>ú gætir orðið
* okkurtil gagn
Kastaðu byssunni og komdu)
upp i. Við ætlum að hlifa
þér í þetta skipti. £
Hvað er svona^Mjög fyndið
lagleg stúlka'Þu kemst að i
eins og þúf þvi nógu fljótt
að.... ? ÍW hvað við erum
að gerahérna á
jessum afskekktu
islóðum. "
I rauninni verður
þú fyrsti maðurinn,^
sem kemst að bvi.

/Ég hafði ekki ger^,
, mér ljóst, að kvenY/f/
’ freísishreyfingin hefði
Jyfir her að ráða.jj

FRAMHALD