Tíminn - 23.12.1973, Blaðsíða 9

Sunnudagur 23. desember l!)7:i.
TÍMINN
9
/ERK
?ngið
hafði talað við þau. Ég gat heyrt
mun á fótataki þeirra og á hvern
hátt þau lokuðu dyrunum. Heyrð-
ist BANG, var vissara að vera
stillt stúlka.
Ég gat ekki þolað sjúkrahúsið.
Vlór liður illa enn þann dag i dag,
aðeins við tilhugsunina um sótt-
hreinsunarþefinn og skrjáfið i
stifuðum einkennisbúningum
hjúkrunarkvennanna. Ég man
vel eftir, hvað mér fannst óg ein-
mana, þegar ég var lögð inn til að
gangast undir fyrsta uppskurð-
inn. — Nú ætla góðu konurnar að
sjá um þig, sagði faðir minn, og
ég heyrði hann fara.
Það var fyrst þegar ég fór i
skóla, að upp fyrir mér rann, að
ég var ekki eins og önnur börn.
Skólinn var hræðileg reynsla,
ruglingslegt sambland af hurðar-
skellum, stólum sem ýttust til, og
hávaða i börnum Pabbi fylgdi
mér i skólann fyrsta skóladaginn.
Ég var sett i hægindastól, meðan
þeir fullorðnu töluöu saman —
aðallega um mig. Fram að þeim
degi hafði ég vanizt þvi, að talað
væri til min með nafni, menn
sögðu: ,,Margaret gerir þetta og
Margaret gerir hitt”. En i skólan-
um sneri kennarinn sér að öllum
bekknum. Ég skildi i fyrstunni
ekki, um hvað allt þetta snerist.
Þegar ég átti að fara frá borð-
inu minp, var ég alveg glötuð. Ég
rakst á borð og veggi, og ég há-
öskraði. Þetta var i fyrsta skipti,
sem ég gekk um á ókunnum stað.
Þá sagði einhver: „Taktu i hönd-
ina á mér, Margaret”.
Þetta var einmitt það, sem ég
var vön að heiman. En ég skildi
ekki enn, að ég var öðruvisi. Ég
gat ekki skilið, hvers vegna ég
mátti ekki fara út með hinum
börnunum i friminútunum. Að
lokum komst ég að þeirri niður-
stöðu, að það hlyti að vera af þvi
að ég væri svo horuð. Ég hafði oft
heyrt móður mina segja, að ég
væri svo hræðilega horuð.
Að lokum fór ég auðvitað að
skilja, hvað „augu” þýddu, og að
augu min væru ekki eins og i öðr-
um börnum. En hugtakið blinda
hafði samt enga þýðingu: ég hafði
aldrei kynnst öðru en myrkri.Þess
vegna átti ég bágt með að skilja,
hvers vegna önnur börn vildu
ekki leika sér við mig. Ég lék mér
mest heima við Mikael bróður
minn. Við bjuggum til drullukök-
ur. Mikael kom með vatn og
kenndi mér að hræra leðjunni
saman. En svo varð hann þreytt-
ur á að leika sér við mig og hljóp
til hinna barnanna á götunni. Ef
ég fylgdi eftir, var ég yfirleitt
rekin inn i garðinn aftur.
A götunni voru börnin i bolta-
leik. Ég vissi, hvað bolti var, þvi
ég hafði sjálf einn i garðinum.
Stundum náði ég i bolta annarra
barna og þrýsti honum að mér,
þangað til þau urðu reið við mig.
En það gerði ekkert til — ég vildi
heldur þola reiði þeirra, heldur en
að vera ekkert meðal þeirra.
Takið eftir hvernig blint barn
þrýstir leikfanginu sinu að sér.
Týni blint barn einhverjú, þá er
það alveg horfið. Þess vegna
hljóp ég oft heim með bolta ann-
arra barna og geymdi þá i garðin-
um. Þar gat ég alltaf fundið þá.
Stundum leyfðu önnur börn mér
að vera með i leik. Það var venju-
lega, þegar þau fóru i feluleik.
Svo átti ég að leita, þvi þá áttu
börnin i engum erfiðleikum með
að fela sig. Það heyrðust skrikir,
þegar ég ráfaði um til að finna
börnin.
Við lékum okkur vanalega i
ísiBiii
waawwMaw p
1&
húsgrunni i nágrenninu. Mér þótti
gaman að vera þar. einkum þeg-
ar vindur var. Þá sungu simalin-
urnar svo skemmtilega. Vinnu-
skúr var hjá grunninum. Hann
var byggður úr járnbrautartein-
um, og það þekkti ég að heiman,
þvi pabbi átti skúr byggðan úr
teinum. Ég man, að það stóð fata
með sterkt lyktandi sápu.
Þegar hin börnin fengu reið-
hjól, fékk ég stundum að sitja á
bögglaberanum hjá þeim. Þang-
að til ég varð 12 ára var ég aðeins
fjóra klukkutima á dag i skólan-
um, bæði vegna blindu minnar,
og einnig vegna þess að ég var lit-
il og veikbyggð. Talað var um að
setja mig i blindraskóla, en aldrei
varð neitt úr þvi.
Skömmu eftir tólf ára afmælis-
daginn minn varð mikil ólga i
fjölskyldunni. Akveðið hafði verið
að ég gengist undir enn einn upp-
skurðinn. Sá fyrsti, sem var gerð-
ur, þegar ég var sex ára, bar eng-
an árangur.
Eftir annan uppskurðinn gat ég
greint mun dags og nætur, en
meira varð það ekki. Arangurinn
hafði alls ekki tilætluð áhrif á
mig. Nú byrjaði ég allt i einu að
skilja, hvers ég fór á mis. Ég fékk
óskaplega löngun til aö vera eins
og aðrir. Ég varð viss um að það
væri til annar heimur, handan
hinnar gráu slæðu, sem skildi mig
frá öðrum. Ekki batnaði það, þeg-
ar vinkonur minar luku skóla-
námi, fengu sér vinnu og töluðu
um kærastana sina. Ég gleypti
hvert orð þeirra — og öfundaði
þær af öllu hjarta.
Ég varð mjög niðurdregin, og
það orsakaði leiðinleg og ósann-
gjörn rifrildi við móður mina.
Aumingja mamma, þetta hlaut
ab bitna á einhverjum. Ég rellaði
i henni að fá að fara á dansleiki
með hinum stelpunum. Fyrst
vildi hún ekki heyra á það minnzt,
en að lokum gaf hún sig, eftir að
vinkonurnar lofuðu að lita eftir
mér.
Ég þrýsti mér að dansfélögum
minum og bað þá um að halda
mér fast, þangað til einhver vin-
kvennanna kom. — Ég sé ekki vel
útskýrði ég. Ég sagði aldrei nein-
um, að ég væri blind.
Einn góðan veðurdag, þegar ég
var i heimsókn i bænum Bland-
ford, rakst ég á hermann, Ken að
nafni. Við hlógum og gerðum aö
gamni okkar, og hann varð góður
vinur minn. Aðrir vinir minir
sögðu, að Ken liti vel út. Ég varð
fljótt mjög hrifin af honum.
t byrjun sagði ég Ken ekki frá
sjón minni. Vinkonur minar
hjálpuðu mér dyggilega með að
geyma leyndarmál mitt. Og ég
hóf að gera smábreytingar á lifi
minu. Ég hætti að nota sykur i te,
þvi ég átti alltaf i erfiðleikum
með að hitta bollan. Þegar ég
gekk við hliðina á Ken, setti ég
alltaf handlegginn um mittið á
honum til að fylgja hreyfingum
hans. Ken hlýtur að hafa fundizt
ég vera uppáþrengjandi!
t annað eða þriðja skipti, sem
við vorum saman, fórum við i
gönguferð i skemmtigarði i
Blandford. Þá varð mér það á að
yfirgefa Ken, þar sem við sátum
á bekk. Þegar ég kom aftur lagði
ég höfuðið á öxl hans, og tók
handlegg hans og lagði hann um
mittið á mér. Hann brást ekki við
eins og vanalega og allt i einu
sagði ókunnug karlmannsrödd: —
Ég held, að þér hafið farið að vit-
lausum bekk, ungfrú. Um leið
heyrði ég rödd Kens kalla: —
Margaret, hvar ertu? Ég gekk á
hljóðið, full sneypu.
Nú neyddist ég til að segja hon-
um frá blindu minni, en fullyrti
um leið kröftuglega, aö blinda
hindraði ekki að maöur lifði
venjulegu lifi. Kannski þess
vegna spurði Ken, hvort ég vildi
ekki koma og heimsækja hann til
Aldershot, en þangað hafði hann
flutzt.
Aldershot! Það gat orðið alveg
eins erfitt og að fara til tunglsins.
Ég hafði aldrei ferðazt á eigin
spýtur. Ég talaði dag eftir dag við
járbrautarstarfsmann og yfir-
heyrði hann um, hversu margar
stöðvar væru á leiðinni til Alder-
shot og hvernig lestirnar gengju.
Að lokum leystist vandamálið á
þann hátt, að vinur minn á járn-
brautarstöðinni fékk lestarstjór-
ann til að aðstoða mig og sjá um
að ég færi af á réttum stað.
Við Ken giftum okkur árið 1958,
en þá var ég orðin ófrisk. Mér
þótti erfitt að segja frá þvi
heima: ég blygðaðist min mikið.
Nú er það gjörbreytt. Ég veit
ekki, hvernig ég hefði lifað án
Geraldine.
Þetta var ekki raunverulegt
hjónaband. Ken heimsótti mig
tvisvar eða þrisvar sinnum eftir
fæðinguna, en svo var hann send-
ur til Austurlanda. Ég reyndi að
telja fólki trú um, að fljótlega færi
ég þangað lika.
Eg var dauðhrædd um. að
barnið mitt yrði blint eins og ég.
En eftir að fæðingin var afstaðin,
heyrði ég fótatak hjúkrunarkon-
unnar og hún sagði: — Til ham-
ingju, góða min. Þú ert búin að
eignast hrausta, vel skapaða
dóttur, sem er að öllu leyti eins og
hún á að vera...
Mér létti svo mikið, að ég grét.
Við Geraldine fluttum beim til
mömmu i Broadstone. Við heyrð-
um ekkert frá Ken, fengum ekki
einu sinni peninga frá honum, og
næsta ár var eins og viti. Hefði
ekki verið blindrafélagið og fé-
lagsmálahjálpin, veit ég ekki
hvað ég hefði gert.
Mér fannst ég vcra einangraðri
og meira cinmana en nokkru
sinni fyrr. Geraldine varð Ijög-
urra ára, og hún fann út á eigin
spýtur, að eitthvað væri að aug-
unum minum. Ég gat ekki séð i
litabækurnar hennar, bafði hún
sagt. Alveg ósjálfrátt varð hún
„augun” min, næstum um leið og
hún lærði að ganga. A vissan hátt
rændi ég barnæsku hennar. Eftir
þvi sem árin liðu, varð hún hjúkr-
unarkona min og aðstoðarmann-
Margaret og Charles Kobinson. Þau giftust fjórum mánuAum eftir hinn
velheppnafia uppskurö.
eskja — hún varð fulloröin lyrir
sjö ára aldur.
Við Ken skildum, og þá hitti ég
Charlcs. Hann var einn af lélög-
um bróður mins, og hann fór að
koma með kærkomnar smágjalir.
Oharles er þrettán árum eldri en
ég, og hann er bezti maður, sem
ég hef kynnzt. Iiann lék i hljóm-
svcit og var alltaf kalaður Banjo,
Framhald á 3(>. siðu.
MániogBjössi
sparibaukamirfin
Samvinnubankanum
Eg heiti Máni baukur og
rnitt kjörorö er:
Meiri vandi er aö gæta
fengins fjár en afla þess.
En gáfulegt!
Ég heiti nú Bjössi baukur
og ég segi alltaf aö betri
er króna í Bjössa
en tvær í sjoppu /
SAMVINNUBANKINN
BANKASTRÆTI 7, REYKJAVÍK OG ÚTIBÚ HANS.