Fréttablaðið - 29.12.2005, Blaðsíða 64

SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 550 5000, fax: 550 5099 Ritstjórn: 550 5005, fax: 550 5006, ritstjorn@frettabladid.is
DREIFING: dreifing@posthusid.is Auglýsingadeild: auglysingar@frettabladid.is Veffang: visir.is
VIÐ SEGJUM FRÉTTIR SMÁAUGLÝSINGASÍMINN ER 550 5000
��������������
�����������
����������������������������
������������
���������������������
������������
��������������������������� �����������
�������������
������������
�������������������
������������ �������������� ����������
�������������������������������
����������������������������������
��������������������������������
�����������������������
�����
����������
����
�����������
����
������������
��������������������
����
�����
�������
����
��������
������������
�����������
����������
�
����������������
���������
���
HORF‹U EINSOG fiÉR S†NIST!
Yfir 300 sjónvarpsflættir og kvikmyndir
í stafrænum gæ›um á vísir.is
fiÚ ERT SJÓNVARPSSTJÓRI Á
����������
����������
„Þú ert svo hrokafullur, Jón.“
Orðin smullu á mér eins og svipu-
högg. Hvernig vogaði hann sér að
segja svona við MIG? Það var eins
og aðvörunarbjalla hefði farið
í gang inni í höfðinu á mér. Ég
varð svo reiður, öskureiður. Mig
langaði að segja eitthvað veru-
lega særandi á móti. En ég þagði.
Svo fékk ég sáran sting í hjartað
og tárin tóku að flæða út í augun.
Þetta var satt. Ég var hrokafullur.
Sjálfselskur hrokagikkur. Einu
sinni enn. Og ég sem ætlaði ekki
að vera það.
HROKINN er sá hluti af mér
sem ég vildi helst vera laus við.
En hann fer ekki. Hann vex inni
í mér eins og skeggið á andlitinu
á mér. Hann er hluti af mér. Ég
verð að raka hann af mér reglu-
lega. Hann er hluti af mér. Ef ég
lít af honum eitt augnablik þá vex
hann upp úr öllu valdi og ég er
skyndilega orðinn fúlskeggjaður
af hroka, hrokaskeggi og sting
og meiði alla í kring um mig.
Hrokinn er illgresið í garðinum
mínum.
HROKINN kemur þegar ég verð
hræddur eða þegar ég kemst í
aðstæður sem mér finnst ég ekki
ráða við. Ég brynja óttaslegið
hjarta mitt með hroka. Þannig
ver ég mig ósjálfrátt. En ég hef
annan möguleika. Ég get viður-
kennt vanmátt minn. En til þess
þarf ég auðmýkt. Ég á svo lítið
til af henni en meira af andstæðu
hennar, stoltinu. Stoltið vill ekki
að ég viðurkenni vanmátt.
ÉG hef enga aðra rakvél til að
raka af mér hrokann en auðmýkt-
ina. Bænin er raksápan mín. Ég
krýp á kné. Ég er ekki þess verð-
ur að Guð hlusti eitthvað sérstak-
lega á mig en ég bið hann bara um
að miskunna mér þó ég sé svona
illa innrættur. Rakvélin mín er
þjónusta við aðra. Með þjónust-
unni raka ég burtu hrokabrodd-
ana og skola þeim niður með
einlægni. Þannig fer hrokinn og
ég verð aftur mjúkur í framan.
Rakspírinn minn er bros.
EN hrokinn kemur aftur fyrr en
varir. Allt í einu. Ég verð alltaf
að vera vakandi og fylgjast með,
sérstaklega þegar mér finnst ég
ekki hafa tíma til að fylgjast með.
Ég skána ekki sjálfkrafa. Ég verð
að vinna að því að bæta mig. En
ég versna sjálfkrafa og án þess
að þurfa að hafa fyrir því. Ég þarf
ekki nema að sofna á verðinum.
Að viðurkenna vanmátt sinn er
styrkur. ■
Hrokaskegg