Tíminn - 09.10.1977, Qupperneq 13

Sunnudagur 9. október 1977
13
Sæmundur með slatta af ýsu á bryggjunni og er að
afgreiða.
af höndunum í buxurnar
og náðu i veskið í rass-
vasanum og gáfu til
baka, vinalegur við-
skiptamáti og óralangt
frá sértilboðum, stór-
mörkuðum og klingjandi
peningakössum.
Þetta hefur verið ágætt í
haust.
Við tókum einn trillu-
karlinn, Sæmund Sig-
urðsson tali, þar sem
hann var að bardúsa í
bátnum sínum, milli þess
sem hann afgreiddi fólk.
Sæmundur er enginn ný-
græðingur í sjómennsk-
unni, hefur stundað sjó
frá því hann var strák-
hvolpur, verið skipstjóri
og í útgerð, en hefur nú
snúið sér að trillu-
mennskunni og líkar vel.
-----Þið hafið verið að
fá ýsu hérna upp í land-
steinum íhaust, Sæmund-
ur?
— Já, blessaður vertu,
þetta er hérna rétt fyrir
utan hérna út af Valhúsa-
baujunni. Annars er hún
komin grynnra núna eftir
að fór að líða á og eigin-
lega alveg upp á grunn.
Fyrr í haust fórum við nú
lengra eftir henni og vor-
um stundum út af Vatns-
leysu.
— Og þetta er allt fal-
legasta ýsa?
— Já, þetta er þokka-
legasta ýsa eins og þú
sérð og lítið um smáýsu,
og bendir oní kassann við
Séð yfir hluta af smábátabryggjunni í Hafnarfirði. Þarna eiga trillukarlarnir
sínar skemmtilegustu stundir.
Fullur kassi af faliegri ýsu. i bakgrunni sést land-
gangurinn niður á f lotbryggjuna þar sem er ágætis
aðstaða fyrir trillukallana að athafna sig.
Og hana nú, allir sem einn. Kallarnir fá sér í nefið. Það hressir menn og kæt-
ir. Frá vinstri: Sæmundur, Maríus og Guðmundur.
hliðina á sér, sem var
fullur af fallegri ýsu.
------Hvað hafið þið
fengið mest í róðri, er
ekki metingur í mönnum?
— O, nei, segir Sæ-
mundur drjúgur, og vill
litiðgefa upp um það. En
ég hef fengið mest 1600
kíló og það reyndar tvisv-
ar og það er af bragð. Það
hefur dálitið minnkað
upp á síðkastið og það er
ágætt ef maður f ær svona
3-400 kíló núna.
— Og svo kemur fólk úr
öllum áttum að kaupa af
ykkur fisk?
— Já, biddu fyrir þér
maður, það kemur alla
leið lengst austan úr
sveitum að ná sér í soðið,
þetta líkarsvo vel. Og svo
náttúrulega hér úr þétt-
býlinu, allavega fólk. Og
það segist ekki fyrr hafa
smakkað ýsu, segir Sæ-
mundur og hlær við, það
meinar nú almennilega
ýsu, samanborið við það
sem er á bóðstólum.
— Er þetta ekki í fyrsta
skipti nú í mörg ár sem
veiðist ýsa hérna á
grunnslóðum?
— Jú, það held ég, það
veiddist eitthvað í fyrra
og það var í fyrsta skipti í
mörg ár, sem eitthvað
verður vart við ýsu
hérna. Annars erum við,
sem gutlum í ýsunni
núna, aðallega í grá-
sleppunni á útmánuðum,
það er okkar aðaldjobb.
— Hvað verðið þið lengi
á ýsunni?
— Ætli við verðum ekki
eitthvað fram í nóvem-
ber?
— Og þá farið þið að
gera grásleppunetin
klár?
— Já, já, upp úr því för-
um við að huga að öllu i
sambandi við hana, sagði
Sæmundur að lokum og
mátti ekki vera að þessu
lengur.
Það var sífelldur ys og
þys á smábátabryggjunni
þegar við fórum. Fólk
kom og fór burt með ýsu,
þessa sígildu soðningu en
kallarnir voru farnir að
spjalla saman um fiskinn
og tíðina.