Tíminn - 13.05.1978, Síða 26

26
Laugardagur 13. mal 1978.

Nútíminn ★ ★ ★
Stórkostlegir
hljómleikar
E.L.O.
í Gautaborg
Siguröur Þór skrifar frá Gautaborg:
Ekki alls fyrir löngu hélt hin heimsþekkta hljómsveit Electric Light Orchestra hljómleika hér i Gauta-
borg. Hljómleikarnir vor haldnir I hinni stóru Ishokklhöll þeirra Gautaborgara, Skandinavium, en i
höliinni er rými fyrir um tólf þúsund manns I sætum. Algengast er aö höllinni sé skipt I miðju við hljóm-
ieikahaid og þar af ieiðandi ekki seldir fleiri en sex þúsund miðar. Þannig var það þegar Yes og lOcc
héldu hljómleika þar skömmu fyrir slðustu áramót.
Menn þóttust hins vegar sjá
það fyrir, að aðsóknin að hljóm-
leikum ELO yrði svo gifurleg,
að strax var brugðið á það ráð
að færa sviðið aftar i höllina,
svo niu þúsund manns kæmust
þar fyrir. Og það þurfti ekki að
spyrja að þvi, — miðarnir niu
þúsund komust i færri hendur en
vildu.
Þessir hljómleikar ELO voru
hluti af Evrópuferð þeirra
félaga, sem hófst i heimalandi
þeirra, Bretlandi, þann 2. april
siðastliöinn, en ferðin öll mun
taka endi siðla sumars.
Undirritaður var að sjálf-
sögðu fullur eftirvæntingar fyrir
hljómleikana, enda haft tölu-
verða ánægju af stúdiótónlist
hljómsveitarinnar um árabil.
Hljómleikarnir hófust kl. 19.30
með þvi að upphitunarhljóm-
sveitin Tristar tók lagið. Ekki
kunni ég nein deili á hljómsveit-
inni, en hún hlýtur þó að vera
nokkuð efnileg, þvi varla fengi
hún annars að þjóna til borðs á
hljómleikum ELO. Tristar eru
fjórir ungir menn, sem leika
bæöi frumsamin og annarra
manna rokklög af þyngri gerð-
inni. Bágt á ég með að hæla
frumsömdu lögunum þeirra,
sem þarna voru á boðstólum, en
útsetningar þeirra á lagi John
Lemmons, „Come Together” og
lagi Paul McCartneys ,,Live
And Let Die”, voru aftur á móti
hinar áheyrilegustu. En um
hljómsveitina i heild get ég sagt
það, að mér virtist sem vantaði
herzlumuninn til þess að hún
,,slægi i gegn”, eins og það er
orðaö. En látum útrætt um
Tristar.
Að loknum leik forhljómsveit-
arinnar komu rótarar, tækni-
menn og aðrir sendisveinar
ELO fram á sviðið og lögðu sið-
ustu hönd á verk sitt.
Töluverðs óróa gætti i salnum
meðan þessu fór fram, en hann
breyttist i ofsafengin fagnaðar-
læti er ljósin voru deyfð og
greina mátti hina heimsfrægu
hljómsveit á sviðinu.
ELO-menn undu sér strax I
tónlistina án nokkurs formála
og léku i samfellu tvö lög af sið-
ustu plötu sinni, ,,Out Of The
Blue”. Þá var gert örstutt hlé
meðan gestir hússins öskruðu
sig hása, en þegar sýnt var að
það hafði tekizt, hóf hljómsveit-
in að leika sitt viðfræga lag,
„Can’t Get It Out Of My Head”,
af Eldorado-plötunni. Þessu
næst kynnti Jeff Lynne annan
sellóleikarann, Hugh McDowell,
og lét þau orð fylgja að sá hinn
sami hygðist leika nokkurn ein-
ieik á hljóðfæri sitt. Sem hann
og gerði.
Það var snemma i þessu ein-
leiksverki að ég tók eftir harla
óvenjulegu ljósi, sem varpað
var á sellóið. Þetta var mjór,
grænn geisli, sem sindraöi af
hljóðfærinu er hann lenti á þvi
og tók sér ferð með tónunum út i
salinn. Þær upplýsingar voru
siðar veittar, að þarna væri á
ferðinni ,Jaser”-geisli, en stór-
hljómsveitir heimsins margar
hverjar munu hafa tekið þennan
geisla i sina þjónustu. En það
hafa læknavisindin lika gert.
Aðurnefndur einleikur á selló-
ið þróaðist út i það að hljóm-
sveitin öll lék hluta af laginu
„Flight Of The Bumble Bee” af
þriðju plötu sinni, en sellóin tvö
skipa stærstan sess i þvi lagi.
Að þessu búnu rak hvert lagið
annað og má m.a. nefna til sög-
unnar lögin „Telephone Line”,
„Rockaria”, „Strange Magic”,
„Showdown”, „Evil Women”
og „Living Thing”. Varla var
hægt að greina gæðamun á tón-
listinni, sem þarna var framin á
lifandi hátt, og stúdióupptökun-
um á plötum þeirra, svo vel
hafði verið vandað til alls.
Ekki verður haldið lengra
sögunni án þess að minnast á
einleik nokkurn á fiðlu, er Mike
Kairinski framdi á undraverðan
hátt. Það var hreint ótrúlegt
hvað maðurinn gat leikið hratt á
hljóðfærið, hratt og nákvæmt
um leið. Og skyndilega var hann
ásamthinum hljóðfæraleikurun-
um búinn að vinda sér I verk
eftir italska fiðlusnillinginn
Paganini. Þetta var óvænt, þvi
sigild verk er ekki að finna á
plötum ELO, svo mér sé kunn-
ugt um. Þetta var einn af há-
punktum hljómleikanna.
„Laser”-geisli einn lék einnig
ákaflega stór hlutverk i einleik
fiðluleikarans og laginu sem i
kjölfarið fylgdi. Var geisla þess-
um varpað á tjald bak við
hljómsveitina og sást þar sem
ósköp venjulegur grænn ljós-
hringur, nema hvað það var gat
i hann miðjan. Þegar fiðlan hóf
upp raust sina dansaði ljós-
hringurinn á veggrium og eltir
þvi sem fiðluleikarinn strauk
boga sinum hraðar eftir
strengjunum, þvi æstari varð
dans ljóssins á veggnum. Undir
lokin, þegar öll hljómsveitin lét
ljós sitt skína, ætlaði veggljósið
af göflunum að ganga af ein-
skærri hrifningu. Vér mörland-
ar börðum þennan óvenjulega
dans undrandi augum og höfð-
um ánægju af, enda aldrei i lif-
inu séð aðra eins ljósasýningu á
hljómleikum.
Eftir u.þ.b. klukkustundar
leik yfirgaf ELO sviðið, en þar
sem enginn hafði enn fengiö
nægju sina, sneri hljómsveitin
sér aftur að gestum sinum og
lék þeim tvö lög til viðbótar. Svo
var hætt.
En fullnægöir voru Gauta-
borgarar ekki ef marka má það
klapp og stapp, það org og garg,
sem fyllti húsið næstu minút-
urnar. Ég taldi vist að ELO
kæmu fram aftur, þar eð þeir
höföu ekki leikið lag Chuck
Berrys, „Roll Over Beethoven”
I sinni alkunnu útsetningu. Og
ég varð sannspár. ELO lék þetta
girnilega lag með miklum
krafti. Allt var skrúfað upp og
hávaðinn varð slikur að fagn-
aðarlæti hinna niu þúsund
trylltu aðdáenda drukknaði
gjörsamlega. „Laser”-geislinn
kom lika fram og var nú tryllt-
ari en nokkru sinni fyrr, grænir
geislarnir þutu sem elding fram
og aftur um höllina svo við lá að
menn féllu i óvit.
En svo datt allt i dúnalogn.
Hljómleikunum var lokið. Svo
dasaðir voru áheyrendur að frá
þeim heyrðist hvorki stuna né
hósti.
Og menn héldu til sins heima,
glaðir i lund, eftir stórkostlega
hljómleika og gerðu sér enga
rellu þótt það suöaði i eyrum
smá tima á eftir. sþS
Aprílgabb
Jeff Lynne, gítarleikari E.L.O., en hann semur jafnframt alla
tónlist hljómsveitarinnar.
Hljómplata sem aldrei veröur gefin út eöa hvaö? — Meöfylgjandi mynd sýnir apriigabb brezka popp
timaritsins New Musical Express, en þar var getum aö þvi ieitt, I grini aö sjáifsögöu, aö Sex Pistols
heföu i hyggju aö gefa út hljómplötu eftir Bandarikjaför sina, og myndi hún heita Anarchy in the USA,
en fyrsta stóra plata Pistois, sem meöai annars haföi aö innihalda lagiö God Save the Queen, hét Stjórn-
leysi I Bretlandi. Fijótiega eftir aö frétt þcssi birtist fóru gárungarnir aö velta vöngum yfir þvi, hvort
ekki væri lag á plötunni sem héti „God save Jimmy Carter”.