Tíminn - 23.11.1978, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 23. nóvember 1978
15
Árnað
heilla
Nýlega voru gefin saman i
hjónaband. Dorothea
Jónsdóttir og Siguröur
Kristinssor, þau voru gefin
saman af séra Siguröi
Guömundisyni i Hafnar-
fjaröarkirkj'i. Heimili þeirra
er aö Keld ihvammi 10. —
(Ljósmynd Mats —Laugavegi
178.)
Nýlega voru gefin saman i
hjónaband Bogi Asgeirsson og
Svanhvit Einarsdóttir, þau
voru gefin saman af séra
Hjalta Guömundssyni 1 Dóm-
kirkjunni. Heimili þeirra er aö
Arahólum 2. Rvk. —
(Ljósmynd Mats — Laugavegi
178.)
Nýlega voru gefin saman i
hjónaband Hrefna Hrólfs-
dóttir og Hjörtur Hjartarson,
þau voru gefin saman af séra
Jóni Auöuns i Háteigskirkju,
heimiliþeirra er aö Æsufelli 6..
Rvk. — (Ljósmynd Mats,
Laugavegi 178)
Skrýtlur
EiiJkur viö Axel T.: — Þú hefur
frétt af gleöikonunni sem var lát-
in sitja á hakanum, þvi aö þaö
stóö á ljósmyndaranum.
...og svo var það trésmiöurinn
sem féll niöur á timburstaflann.
Hann stóö flisalagður upp.
• • •
Sá á kvölina
Rukkarinn beið í rauða Jagúarnum fyrir utan húsiö mitt, þegar
viö komum þangaö klukkan tiu um morguninn. Ég gekk yfir aö biln-
um hans og stakk höföinu inn um gluggann. — Sefuröu virkiiega
aldrei spuröi ég.
Hann giotti. — Ekki meðan Lonergan er á fótum. Hann ieit á bil
Veritu I baksýnisspeglinum. — Hvernig tók pian slæmu fréttunum?
— Hún er ekki reiö.
— Mér datt þaö í hug þegar ég sá hana keyra þig yfir aö lækna-
stofunni hjá Cedar. Fenguö þiö sprauturnar ykkar?
Ég kinkaöi kolli. — Ég fatta þetta ekki. Lonergan hlýtur aö hafa
mikilvægari störf fyrir þig en aö elta mig.
— Ég geri aðeins þaö sem mér er sagt aö gera. Hann stakk siga-
rettu i munnin. — Ertu tilbúinn aö fara?
— Ég ætla aö skreppa aðeins upp og skipta um föt. Þá veröum viö
tilbúin.
— Viö?
— Ég kinkaði kolli í áttina aö Veritu sem gekk i áttina til okkar. —
Hún kemur nieð.
— Til hvers? Lonergan minntist ekkert á hana.
— Hún er endurskoöandinn minn. Jafnvel Lonergan veit aö eng-
inn kaupir fyrirtæki án þess aö láta endurskoöendur sina fara yfir
bókhaldiö.
1 fyrsta skipti varö hann ekki öruggur meö sjálfan sig. — Ég veit
ekki.
Ég benti honum á simann undir mælaboröinu. — Hringdu I hann
og athugaöu málið. Ég ætla upp. Ef þaö er I lagi þá flautaröu bara
og ég kem niöur. Ef ekki þá geturöu gleymt þessu.
Verita og ég gengum inn i bygginguna þegar hann tók upp simtól-
iö. Hún fylgdi mér upp stigann og inn I Ibúöina mlna. Ég opnaöi
dyrnar og staröi i undrun minni. tbúöin haföi aldrei litiö svona út.
Hún haföi veriö þrifin svo vel aö jafnvel gluggarnir og snjáö hús-
gögnin skinu. Þegar ég kom inn I svefnherbergiö sá ég aö fötir mín
höfðu veriö pressuö allar skyrturnar þvegnar og snyrtilega
straujaöar.
— Þú ert fyrirmyndar húsbóndi sagöi hún. — Þetta heföi ’.iér ekki
dottiö I hug.
Aöur en ég gat svaraö kom drengurinn út úr baöherberginu. Hann
var nakinn fyrirutan svuntu sem hann haföi um sig miöjan. i ann-
arri hendinni hélt hann á klórflösku og I hinni á þvottabursta. Hann
staröi á okkur. — Hver eruð þiö? spuröi hann.
— Ég er Gareth, sagöi ég. — Ég bý hérna.
Andlit hans varö allt I einu aö brosi. — Óh Gareth ég elska þig,
sagöi hann. — Mig langar til aö elda,þvo og pressa föt og hreinsa allt
fyrir þig. Ég vil veröa þræll þinn.
t þvi augnabliki heyröi ég Jagúarinn flauta á götunni fyrir utan.
Ég leit áhannogsvohana.Þaövar ekki vit I neinu lengur.
Þaö var ekki laust viö hlátur I rödd Veritu. — Ég held aö þaö sé
best aö þú sendir hann á læknastofuna til aö fá sprautu — en ekki
fyrr en hann hefur kláraö baöherbergiö.
4. kafli
Skrifstofur Hollywood Express voru staösettar í dimmu vöruhús-
næöi viö Santa Monica breiögötu, um einni húsaröö frá Goidwin Stú-
dióunum. Rukkarinn stöövaöi bifreiö sína fyrir framan vöruhúsiö,
á svæöi er var ekki ætlaö fyrir bifreiöastööur. Til aö kóróna óhlýöni
hans viö umferöalögin, lagöi hann bifreiöinni háifri inni á strætis-
vagnastöð.
Gluggar hússins voru þaktir hvitri, en skitugri málningu, svo þú
gast ekki séö inn. Nafn blaösins var einnig málaö á giuggana meö
svörtum stöfum.
Rukkarinn opnaöi dyrnar og gekk inn. Meöfram veggjum hús-
næöisins voru átta eöa niu auð skrifborö. Aftast I húsnæöinu var stór
veggtafla full af bréfsneplum, sem voru festir upp meö rauöum,
gulum og bláum pinnum.
— Er einhver hérna, kallaöi rukkarinn.
Þaö Iskraöi I hurö I bakherbergi og I ljós kom þreytulegur miö-
aldra maöur, sem þurrkaöi hendur sinar meö pappirsþurrku. Hann
fleygöi henni á gólfiö um leiö og hann gekk I áttina til okkar. — Þiö
eruö klukkutima of sein, sagöi hann I kvörtunartón.
— Viöerum ekki sein, heldur varst þú of snemma I þvi.
— Lonergan sagði. Rödd mannsins varö aö engu viö augnatiltil
rukkarans.
Rukkarinn benti á mig. — Þetta er Gereth Brendan. Joe Persky,
— Maöurinn tók þreytulega I hönd mina. Jafnvel fingur hans virt-
ust þreyttir. — Gleður mig aö kynnast yöur.
Ég kinnkaði kolli. — Þetta er endurskoðandinn minn, Verita
Velasquez.
Ég kinnkaöi kolli. — Hann heilsaði henni og snéri sér siöan aö
mér. — Lonnergan segir, aö þú hafir áhuga á aö kaupa blaöiö.
— Gott aö hann sagöi þér þaö. Ég frétti þaö ekki fyrr en I gær-
kveldi.
Persky sr.éri sér aftur aö rukkaranum. 1 fyrsta skipti var vart viö