Tíminn - 10.08.1980, Blaðsíða 2

Fáeinar laglegar vísur úr gmsum áttum:
„Þessi nýia árgerð af
unnustum þínum”
Margur kom dökkbrúnn lit dr
hitabylgjunni miklu — Ólympfu-
loftstraumnum, sem flæddi til
okkar um lönd og höf austan lír
Sovétrikjunum meö tuttugu og
fimm stiga hita og jafnvei öllu
betur. Viö hér á útnesjum á Suö-
vesturlandi erum óvanir þess
konar trakteringum, og þeir sól-
dyrkendur, sem létu sér nægja aö
fara austur I Laugardal og upp I
Kjós, Skorradal eöa Stafholts-
tungur , segja hinum, sem héldu
aö venju alla leiö til Spánar eöa
þaðan af lengra til þess aö koraast
f sólargeisia og hlý ju,kampakátir
frá þvi' og þeir hafi sparað *ér
milljón meö þvi að halda sig við
heimasólina.
En einhvern veginn er þaö svo,
að tslendingar eru sjaldnast
ánægöir til iengdar með það, aem
þeir hafa.og nii þegar heitt hefur
veriö og sólrikt og kyrrt, þá var
rigningarinnar saknaö — þaö var
allt of þurrt.
1 fyrra var tföin önnur, svo sem
menn muna, og þá var löngum
kvartaö yfir kulda og vöntun á
raunverulegu sumri. Þá var þó
einnig þurrviörasamt viöa um
land, og afleiöingin varö sii, aö
iskyggilega lækkaöi i uppistööu-
lónum orkuveranna. En þegar
svo geröi hressilega rigningu og
þá fóru sumir aö mæöast yfir
henni. Viö einhvern slikan kvaö
Hallddr Kristjónsson frá Kirkju-
bóli:
Þetta er okkur fegins fregn,
fer að streyma gróbinn.
Drottinn lætur drjápa regn
aö drýgja orkusjóöinn.
Þjóöfrægt er brUökaupsveöriö,
sem Grimur karlinn fékk ein-
hvern ti'ma i fyrndinni — þá
rigndisvohastarlega, aö allt varö
aö klessu. í sumar hafa engir lent
iþviliku giftingarveðri. Hér koma
giftingarvisur tvær, báöar eftir
Knút Þorsteinsson og sýna, aö
eitthvaö má setja fyrir sig, þótt
veöriö kunni aö vera ólastanlegt.
Hin fyrri er á þessa leiö:
Ómæld féll I ýmsra skaut
angan kossa þinna,
en eiginmaöurinn aöeins hlaut
útþynningu hinna.
Hin visan er eins konar harma-
ljóö, sem stundum fæöast viö slikt
tækifæri:
Oft mér Disa yndi jók,
armlög heit ég þáöi.
Drottinn gaf — og drott-
inntók,
f Dlsu annar náði.
Þriöju visunni eftir Knút getum
viö bætt hér viö, þó aö hún snúist
um önnur efni — hUn á heima á
sinum stööum:
Góða aMrei geyradi sál,
giéfti liU ár svafti.
Hróðugur hvern æviál
óð á hundavaðl
Nú eru höfuöstaöarbúar bdnir
aö fá skattseölana sina, og kvaö
sums staöar kveinaö sáran ekki
siöur en í Rama, sem ra makvein-
ineru kennd viö. Þetta er aö visu
ekki nýlunda, þvi aö svipaöur
kveinstafakór hefur löngum látiö
til si'n heyra, þegar likt hefur
staöiö á. Munurinn er kannski sd
nú, aö einfóldun á framtalinu
komst á þaö hástig meö siöustu
skattalögum, aö fæstir skilja upp
né niöur I þeim frumskógi taín-
anna og umreikningsins og geta
þvf ekki gert sér grein fyrir þvi,
hvort rétt er viö þá höndlað, sam-
kvæmt ákvæöum laganna.
En til þess aö sýna þaö, aö
skattarnir hafa löngum þótt
nokkuö þungir, birtum viö hér
visu, góðlátlega aö sönnu, eftir
Gunnlaug Pétursson:
Skeiöar til ég hef og hnlfs,
en hvergi má viö fórninni.
Af öllu hjarta eilffs Ufs
óska ég rlkísstjórninni.
Islendingar eru forkunnargóð
bQakaupaþjóö, og hefur sjaldan
betur aö veriö en þessi misseri,
þráttfyrir mikla klögun um ónóg-
ar kjarabætur. Fólk fær sér nýja
og nýja árgerö, enda billinn eins
konar stööutákn— þaö voru raun-
ar vatnssalerni lika á þeim árum,
er þau voru nýjung, og húsfreyj-
ur, sem létu sér annt um sóma
heimilis sins, flýttu sér aö gal-
opna kukkhúsiö meö nýju
tækjunum, þegar sást til gesta,
svo aö ekki færi fram hjá þeim
búningsbótin.
Nú — þaö var þetta meö hinar
nýju bilaárgeröir. Meö þær i huga
orti Steinbjörn Jónsson frá Háa-
felli I Hvitársiöu um pilt, sem oft
yngdi upp kærusturnar sinar:
Lffiö tók, og lifiö gaf.
Lfzt mér snotur sýnum
þessi nýja árgerö af
unnustunum þinum.
Helgileikur var eitt sinn sýndur
I Hveragerði, og kom þar fram
margt af hinum kunnustu persón-
um úr helgri skrift. Þetta var i
prestskapartiö séra Helga
Sveinssonar. Stiilka ein, sem köll-
uö var Svana var meðal leikenda
oglifsreynsluhennareftir þennan
atburö orti séra Helgi:
Svana gengur sæl til náöa,
sú er oröin Hfsreynd vel,
eftir aö hafa hitt þá
báöa, höggorminn og Gabriel.
Fundur var haldinn á Selfossi,
og er þar getiö þriggja manna —
Páls sýslumanns Hallgrimsson-
ar, séra Helga i Hverageröi og
Guömundar Jónssonar skósmiðs.
Þá kvaö séra Helgi:
Syslumanninn sjá hér raá
sæmd og prýði meður,
en skósmið gljáir allan á
eins og sólaieður.
Prestur kom þó ekki aö tómum
kofunum, þar sem skðsmiöurínn
var. Hann var maöur tH þessað
svara fyrk- sig og gerbi það á
þennan hátt:
Séra Helgi situr hér
sæll með glöðum lýöi.
En geislabaugur ekki er
enn hans höfuöprýöi.
Hér að framan var visa Knúts
Þorsteinssonar um Disu þá, sem
giftist honum til saknaöar. En
Disur eru margar. Ein, sem svo
var kölluö og hét raunar Asdis,
dóttir Erlings Pálssonar yfirlög-
regluþjóns, var hér á árunum
kaupakona f Skagafiröi og sýndist
mörgum þar I sveitum stúlkan
kvenkostur góöur og þráöi endur-
komu hennar. Þá orti Þorbjörn,
Kristinsson kennari til hennar:
Yljar hjöllum bliður byr,
bræöir mjöll og isa.
Komdu öllum öörum fyrr
yfir fjöllin, Dlsa,
En hugsaö varö honum til þess,
aö fleiri kynnu aö bera sömu von I
brjósti, og um þaö bætti hann viö
annarri visu:
i
Hér er stytzt aö staldra viö,
stuöla listavisu.
Einhver missti allan friö,
ef ég kyssti Disu.
Glöggt má sjá, aö flugið hefur
veriö fariö aö hafa áhrif á oröfæri
manna, þegar Jóhann Magnússon
á Mælifellsá kvaö þetta:
Ýmsir sóttu ástardröfn,
óvariega fóru.
Gisli neyöar náöi höfn,
nauölenti hjá Þóru.
Nú eru skáldin nokkuö beisk I
oröum á stundum, og þrátt fyrir
visuna er ekki sagt, aö nein
neyöarlending hafi veriö aö taka
höfn hjá Þóru. En sumir karl-
menneru tortryggnir og varir um
sig eins og sjálfur refurinn, sem
alls staðar á sér ills von I vondum
heimi.og Iþádtthnigurvisa eftir
Friögeir H. Berg:
Þó hún beri fögur föt
og fætur netta sýni,
út um sálar giuggagöt
gægist læöutrýni.
Envikjumsvol lokin aö þviaft-
ur hversu ljúft sumar við höfum
lifaö og sldum 1 minningu þess
botninn i þennan þdtt meö tveim-
ur visum eftir Þormóö Pálsson:
Æskan dáir heiöiö háa,
hljóö og fáum kunn.
Siglir þráin silfurgljáa
svala, bláa unn.
Þegar vaka stef og staka,
strengjatak og vor,
öll aö baki engan saka
okkar klakaspor.
Og þá er nóg komiö um þessa