Tíminn - 18.12.1981, Blaðsíða 9

„Haldið verði áfram þeirri aðlöaun land-
búnaðarins sem hófst 1979. Nýjar búgreinar
verði ef Idar skipulega og stutt að því að nýj-
ar atvinnugreinar þróist í dreifbýli og
þannig komið í veg fyrir byggðaröskun og
tekjuskerðingu bænda. Fylgt verði þeirri
fiskveiðistefnu sem mörkuð nefur verið. Þar
er lögð áhersla á gæði, samræmingu sóknar-
innar og dreifingu aflans".
lendinga og undir styrku forræði
þeirra. Þingið telur ekki æskilega
Þ’óun að Norðurland vestra verði
orkuöflunarnýlenda fyrir fyrir-
tæki í öðrum kjördæmum og
leggur þunga áhersluá að tryggja
strax uppbyggingu atvinnulifs,
sem geti tekið við lausu vinnuafli
er virkjunarframkvæmdum lýk-
ur. Samþykkt samhljóða.
Um stjórnarskrármálið
Þingið ályktar að forysta
Framsóknarflokksins beri að
halda sig viö fyrri stefnu og hug-
sjónir i kjördæmamálinu og hlut-
ur dreifbýlisins veröi ekki fyrir
borðborinn. Þingið mótmælir þvi
harðlega að áhrif hinna dreifðu
byggða verði rýrð frá þvi sem nií
er. Ekki komi til greina að fækka
frá þvi sem nú er kjördæma-
kjörnum þingmönnum miöað við
núverandi kjördæmaskipan.
Þingið telur ekki réttlætanlegt að
auka verulega tölu alþingis-
manna á Stór-Reykjavikur-
svæðinu, þar sem aðstaða til
áhrifa á gang þjóðmála er marg-
falt auðveldari i námunda við Al-
þingi, rikisstjórn og ráðuneyti, en
úti á landsbyggðinni. Auk þess
sem lifskjör almennings, aðstaða
til menntunar og atvinnuúrvals er
stórum betri. Verðmætasköpun
almennings Uti á landi er undir-
staða efnahagslegs sjálfstæðis
þjóðarinnar. Þvi er þjóðhagslega
óhagkvæmt að minnka áhrif ibúa
dreifbýlisins og þrengja kjör
þeirra. Kosningaaldur verði
lækkaður i 18 ár.
Um aukin þjóðmála-
áhrif kvenna
Þingið ályktar að unnið skuli að
aukinni þátttöku kvenna i þjóð-
málum á allan hátt. T.d. með
stofnun sérstakra félaga þeirra
þar sem það á við eða meö auk-
inni þátttöku þeirra i fram-
sóknarfélögum. Leggja ber ríka
áherslu á að þátttaka þeirra i
sveitarstjómum verði sem allra
mest.
Þingið fagnar frumkvæði
flokksins i málefnum fjölskyld-
unnar og hvetur eindregið til að
flokksfélög taki málið upp á fund-
um sinum með tilliti til þeirra
gagna sem flokkurinn er að vinna
að.
Verkalýðsmál
Þingið fagnar aukinni þátttöku
framsóknarfólks i verkalýös-
hreyfingunni, sem hefur eflt allt
starf flokksins á þeim vettvangi.
Hvatt er tii þess að þessu starfi
verði haldiö áfram með auknum
þunga. Þingið ályktar að stofnun
verkalýðsráðs i kjördæminu gæti
orðið flokknum tilframdráttar og
verkalýðshreyfingunni til góðs.
Sveitarstjórnarkosning-
ar
Þátttaka Framsóknarflokksins
i sveitarstjórnarkosningum á
næsta ári er eitt af stærstu verk-
efnum flokksins i náinni framtið.
Höfuðnauðsyn er að allur undir-
búningur og framkvæmd
kosninganna á vegum flokksins
hefjist hið fyrsta og vandað til
verka. Samþykkt samhljóða.
Málefni fatlaðra
Þingið minnir á málefni þeirra
sem eiga undir högg að sækja i
þjóðlifinu.
A alþjóðaári fatlaðra beinist at-
hyglin sérstaklega að þeirra mál-
efnum. Vandamál fatlaðra eru
mörg og brýn nauðsyn ber til aö
þau verði leyst á farsælan hátt
með sameiginlegu átaki allrar
þjöðarinnar og i fullu samræmi
við samtök þeirra. 1 þvi sambandi
treystir þingið á öflugan stuðning
þingmanna flokksins og væntir
forystu þeirra i umfjöllun um þau
mál.
Dagblaðið Timinn
Kjördæmisþingið fagnar þeim
breytingum sem orðiö hafa á
Timanum á þessu ári. Þær hafa
orðið Framsóknarflokknum og
stefnumiöum hans til framdrátt-
ar.
smiöaverkstæði og vörubilstjóri
viö virkjunarframkvæmdir.
Börnunum fjölgaði og þau elstu
juku frændgarðinn og blessun
fjölskyldunnar.
Súðbyrtur knörr Grims Vikings
og meðeiganda hans, Gautur AR
19, sigldi fánum skrýddur inn i
Þorlákshöfn á ungu sumri 1972,
ellefu smálesta fleyta, sem næstu
þrjú árin færði drjúga björg I bú.
Draumur kotbóndans hafði ræst.
Ekki var mikið úr þvi gert þótt
Grimur kenndi sér á stundum
innvortis óþæginda og væri stöku
sinnum fluttur á sjúkrahús til
„athugunar”. Arið 1975 var litli
Gautur seldur og stærra skip
keypt, sem fék hið sama nafn,
bátur nær 40 smálestum að
stærð. Nú haföi Grlmur fengið sin
skipstjórnarréttindi, en af hyggni
og forsjálni haföi hann notiö að-
stoðar reynds skipstjóra við út-
geröina og stjórn bátanna. Þessi
bátur var þó ekki gerður út nema
i eitt ár. „Innanmein” Grims
geröu æ oftar vart við sig.
Sjúkrahúsferðir hans voru orönar
of tiðar til þess að hann gæti
stundað reglulega róöra. Gautur
var seldur. Hann haföi þjónað
sinu hlutveri.
Um „Sjávarbóndann” kvað
Matthias:
— -----„En æðru hefir hann
aldrei lært,
þótt ævin sé þrautir og vandi,
hann lætur út, þegar þykir
fært,
og þakkar ef aftur nær landi
Þvi margur kvaddi sitt fé og
far
og fjörið með, sá er treystir
mar.’*-------
Mér er til efs að nokkur maöur
hafi nokkru sinni heyrt Grim
Þórarinsson æðrast eða vorkenna
sjálfum sér. Um veikindi sin
talaði hann aldrei. Hins vegar
hitti maður hann aldrei, hvort
heldur var á spitalasloppnum eða
I sjógallanum, án þess að hann
ætti einhverja grinagtuga sögu
eöa spaugsyröi að segja manni.
Hann var heldur ekkert að velta
lausnum dægurmálanna of lengi
fyrir sér. Hann myndaði sér skoð-
un á grundvelli hugsjóna sinna og
lifsreynslu og stóð á henni.
Grimur hélt áfram „að láta út,
þegar honum þótti fært”.
1 landi var hann eirðarlaus og
bjó sér til nýtt fyrirtæki, gerðist
vöruflutningabilstjóri og flutti
vörur milli Reykjavikur, Hvera-
gerðis og Þorlákshafnar viö
frumstæðar fermingar- og af-
fermingaraðstæður. Siðasta
vöruflutningaferðin var frá Þor-
lákshöfn til Reykjavikur, —- meö
eigin búslóð, vorið 1979.
Hringnum var lokaö. Frá
Gnoöarvogi 78 var styttra á
sjúkrahúsið. Með fbúðakaupun-
um fylgdu afnot af tvöföldum bil-
skúr. Þar gat hagleiksmaður gert
eitt og annaö milli hriða. Nú
eignaðist Grimur i fyrsta sinn
fullkomin trésmiðaverkfæri,
rennibekk, sambyggöa sög og öll
þau smáverkfæri sem hann hafði
dreymt um að handleika að eigin
vild frá æskuárum. Margir lista-
gripir voru þarna gerðir, allt frá
renndum listmunum til rekkju-
stoöa, sem nú veita m.a. börnum
hans fró frá dagsins önn, allt
listasmið. Sennilega hefur
Grimur Vikingur Þórarinsson
aldrei verið sælli i hjarta sinu en I
bflskúrnum þeim arna, þar sem
dulinn enn einn draumur rættist
um siðir I návigi við kjörviði og
vélar til að búa til úr þessum efni-
viði minnisvarða um gleymdan
draum. „Og þakkar ef aftur nær
landi.”
Grimur Þórarinsson lætur eftir
sig átta börn og sextán barna-
börn. Undir þvi sama tungli og
hann flutti frá Þorlákshöfn og
lokaði hringnum til Reykjavikur
á ný gerðist næst-elsti sonur hans
bóndi austan fjalls, dyggur sonur
jarðarinnar sem faðir hans hafði
gefið honum tækifæri til að ilma
af. Yngsti sonurinn fann sjálf-
stæöi sitt og fjölskyldu á litilli
eyju á Eyjafirði og elsti sonurinn
heldur tryggð við drauminn og
bætir hag bilandi manna i Þor-
lákshöfn. Dæturnar bregðast ekki
frjósemi móðurinnar og elskuleg-
heitum, enda eru þær vart fyrir
gafl gengnar en fyrir þeim vakir
haukur fnár og býður grænni
lendur.
En það er af Hriseyjar-
bændum að segja að þar kom
Grimur Vlkingur á liðnu sumri og
festi sér eign, gamalt hús i góöu
standi, sem hann lét sig dreyma
um að gista með hækkandi sól,
dorga fyrir fisk og njóta ilms úr
fjöru, öldunnar sem brotnar við
strönd, yndis barna og barna-
barna sem kæmu og nytu sumars
og sólar viö ysta haf. Þetta var
siöasti draumurinn.
Grimur Vikingur sat á hleinun-
um fyrir framan sumarbústaöinn
I Hrisey siöastliöiö sumar og dró
fisk á stöng. Mér er til efs að hann
hafi veriö að vola yfir hlutskipti
sinu. Ég býst heldur ekki við þvi
að hann hafi haft i huga ljóð
Matthiasar frænda sins „Viö sæ-
inn”, þar sem hann segir m.a.:
Nú sit ég við sæinn
og syrgi ei grand,
húmið þó hylji
mér himin og land.
Min lifssorg er iiðin,
nú lit ég með ró
fleyið, sem mig flytur
um foriaga sjó.
Og ég er aftur ungur
með ódauðlegt þor,
i eöli mins anda
býr eilifðar vor.
Grimur Vikingur Þórarinsson
hefir nú ýtt úr vör i hinsta sinn.
Megi sigling hans um sjó forlag-
anna inn i eilifðarvorið lýsa af
tign og glæsileik.
Guðbjartur Gunnarsson.
9
í önn dagsins
Ert þú í satt
við sjálfan þig?
, Nú er að ganga I garð sú
arstiö er tengir menn meir
saman en nokkur önnur, það
er leitt til þess að vita aö það
skuli ekki vera fleiri stundir i
árinu sem leiða allt mannkyn
saman i von og gleöi. Jólin er
sú stund er ástvinirleggja land
undir fót til að sameinast i
faðmi fjölskyldunnar, og þeir
sem ekki fá þeirrar gleði not-
iö, leiöa hugann frekar að fjöl-
skyldufaðminum en einhverju
öðru þessa hátiöisdaga. Ég hef
verið að velta þvi fyrir mér
hvað það er i raun sem þessu
veldur. Ég verð að játa aö
margar sennilegar skýringar
koma upp I hugann, kannski
eru sumar réttar aðrar rang-
ar, eða þá allar réttar, eöa
rangar.
Ég minnist þess þegar ég
ungur drengur innan við og
um tvitugt stundaöi sjó og var
þá nokkur jól að heiman,
hverjar þær tilfinngar voru er
bærðust i brjósti minu þá, til
þeirra er næst mér stóðu. Mér
fannst allt fallegt og kærleiks-
tilfinningin til félaga og ætt-
ingja var kannski sterkari þá
stundina en oft áður. En af
hverju var þessu þannig
varið? spyr kannski einhver.
Ég held aö þær endurminning-
ar sem ég bar, og ber I brjósti
frá barnæskunni og hafa verið.
mér vegarnesti út I lifiö frá
dyrum fjölskyldunnar,verði
hvað skýrastar á kærleiks-
stund jólanna, þá stund sem
allir voru saman og kertin log-
uðu sem tákn frelsisins og
kærleikans. Þetta ljós sem
allir sjá en allt of fáir skynja
innra með sjálfum sér, en
vildu svo gjarnan eiga, ljósiö
sem boðar frið, kærleika,
bræðralag og umfram allt ást
til meðbræðranna, logar í
hjörtum flestra á jólunum,
menn eru þá frekar en áður
reiðubúnir til að sliöra sverðin
og semja frið. En oftast nær
þessi kærleiksviðleitni mann-
anna bara yfir þessa hátiö og
fljótt eftir nýár byrjar allt
aftur eins og menn skildu við
þaö fyrir jólin.
Þess vegna er ekki út I blá-
inn að lita svo á að mest allt
striö okkar mannanna sé við
okkar eigin heimsku, sem
leiöir af sér sorg sem ekkert
fær hrundið nema lftill geisli
frá kerti sem fær aö loga I
hjörtum okkar i nokkra daga i
lok hvers ár. En i djúpi sorg-
arinnar leynist stundum neisti
gleðinnar, og hann fylgir
okkur hvert sem við förum allt
árið á enda,en hann nær ekki
ab tendra nógu stórt ljós á
kertinu okkar til þess að það
lifi lengur en yfir þessa hátið
frelsarans. En „neistinn” lifir
og á meöan svo er, er alltaf
„von” á að yfir birti.
Barnið i okkur sem skynjar
og skilur þá djúpu gleöi sem
bærist með okkur i gegnum
allt lifið mætti gjarnan hafa
meira og stærra rúm I hjört-
um okkar og samlagast, full-
orbna og þroskaöa irjanninum
i okkur á annan hátt en við
leyfum því að gera, ef svo
væri, væri margt ööruvisi en
þaö er.
Stærsta stund sérhvers
manmer þegar hann er glaður
og nýtur lifsins á kærleiksrik-
um stundum. Þessar stundir
gleöinnar sem flestir þrá svo
mikiö og leggja svo mikið á sig
til að öölast eru sennilega allt
of fáar i lifi hvers manns.
Menn leita gleðinnar á hinum
óliklegustu stööum og borga á
stundum stórar fjárhæöir
fyrir, en fá ekki notið nema
um stutta stund. Ég er þeirrar
skoðunar að það sé ekki sú
gleöi sem allir þrá og þarfn-
ast, hennar er ekki leitað á
götum úti, eða á knæpum, þar
sem stundargleðin er. Ég held
að hin sanna gleði sé hið innra
með okkur, og lykilinn að
gleöinni sé að finna i boðskap
jólanna. Eftir að hafa hlaupið
búð úr búð og leitað að hlut til
að gleöja ástvininn og eftir að
hafa setið við skrifborðið og
skrifað jólakveöjur til fjar-
staddra vina, eöa þá látið hug-
ann reika I kærleik til ástvina
sem ekki næst til, er hjartaö
meðtækilegra fyrir kyrrð og
friö, sem við flest fáum notiö 1
faðmi ástvina.
Ég vil að lokum þessara
hugleiöinga minna vona að
sem flestir megi njóta friðar-
ins sem þessi hátið frelsarans
boöar mannkyninu og að við
megum finna okkur einum og i
næði með ástvinum okkar
„stund” til aö hugleiöa hverju
„friður, kærleikur og bræöra-
lag” geti komið til leiðar i
heimi hraöans og hins hverf-
ula.
Kristján B.
Þórarinsson skrifar