Tíminn - 19.03.1982, Blaðsíða 10

10
heimilistíminn
mmm
Föstudagur 19. mars 1982
Umsjón A.K.B.
Unnur Ingeborg Arngrímsdóttir leibbeinir á einu af námskeiðum Módelsamtakanna.
■ Unnur Ingeborg Arn-
grimsdóttir segir hér frá
degi í lifi sinu. Unnur er
gift Hermanni Ragnari
Stefánssyni og þau eiga
þrjú börn sem öll eru gift.
Barnabörnin eru þrjú.
Unnur rekur fyrirtækiö
Modelsamtökin en á veg-
um þeirra eru haldin f jöl-
breytt námskeið fyrir
ungar konur á öllum
aldri, og ööru hverju eru
einnig haldin herranám-
skeiö. Módelsamtökin eru
með hóp sýningarfólks,
bæöi stúlkur og pilta sem
sýna tiskufatnað oft i
viku hverri.
Dagurinn sem ég ætla að
seeia frá er fimmtudagur. Við
hjónin vöknum á svipuðum
tima og venjulega.um kl. 8,og
byrjum á þvi að hlusta á
morgunútvarp. Ég hugsa alltaf
hlýtt til Páls Heiðars, ef ég fæ
lag i þættinum, sem höfðar til
min, meðan ég gleypi i mig
morgunmatinn, djús, kaffi og
ristað brauð. Magnús og Valdi-
mar mega lika eiga það að þeir
fá mig alltaf með sér út á gólf,
annaöhvorí fer ég i morgun-
leikfimina eða fæ mér snúning,
þvi að Magnús kann svo mikið
af fallegum danslögum, sem
hann notar i þáttinn. Ég get alls
ekki setið kyrr meðan þátturinn
þeirra er. Siðan fer ég i hress-
andi morgunsturtu og snyrti
mig eftir þörfum og ef mér
finnst ég hafa tima renni ég
augunum yfir fyrirsagnir i
morgunblöðunum.
Ég lit á klukkuna og hugsa:
Ég verð að flýta mér. Ég segi
þessa setningu ekki upphátt, ég
veit að það fellur ekki i góðan
jarðveg.
Nú, ég reyni að búa um og
laga til og koma heimilinu i
sæmilegt horf, þvi að ég get ekki
farið af stað með min verkefni,
fyrr en heimilið litur sæmilega
út.
Þá byrjar ballið, og klukkan
er rúmlega niu. Siminn hringir.
Það er verið að panta sýningu
fyrir kvenfélag næstkomandi
sunnudagskvöld. Svo þá eru sjö
sýningar bókaðar frá fimmtu-
degi þar til á sunnudag.
Ég drif mig af stað með
manninum minum, en áður læt
ég simsvarann i samband. Við
þurfum að skila fatnaði i tvær
verslanir. Ég er að sjálfsögðu
búin að skoða fötin og athuga,
hvort nokkuð óhapp hafi komið
fyrir fatnaðinn, brjóta hann
saman og ganga vel frá honum.
A leiöinni heim aftur kaupum
við i matinn og náum i fjögurra
ára nöfnu mina sem ég ætla að
passa fram eftir degi.
Þegar heim er komið um kl.
hálf ellefu hringi ég i nokkra
kaupmenn og býð þeim að aug-
lýsa fatnað sinn á sýningum,
sem eru bókaðar framundan.
Það gengur all sæmilega þvi að
vor- og sumartiskan er að
streyma inn.
Nú er kl. langt gengin i tólf og
ég man allt i einu eftir þvi að ég
verö að reyna aö ljúka við að
skrifa fyrirlestur sem ég var
búin aðlota að halda i næstu viku
Þetta á að vera fyrirlestur sem
tekur alveg tvær klukkustundir
að flytja. Það er aldrei friður til
að setjast niður og skrifa nema
þá helst á nóttunni, enda besti
timinn.
Nú hringir siminn. Það er
auglýsingaskrifstofa að biðja
mig um 5 módel i myndatöku á
morgun fyrir fyrirtæki sem flyt-
ur út ullarvörur. Þá er að finna
hvaða módel eru ekki upptekin
kl. tvö á morgun. Ég legg
höfuðið I bleyti. Þessi er i
skólanum, þessi er I vinnu, hinn
er erlendis og svo fram eftir
götunum. Að lokum tekst mér
þó að finna módel fyrir mynda-
tökuna.
Ég hugsa alltaf,ég skal ég get,
ég reyni og þá bjargast allt.
Meöan ég elda matinn sem er að
þessu sinni heimatilbúnar fiski-
bollur þá hringdi ég til tengda-
■ Unnur Ingeborg Arngnms-
dóttir.
dóttur minnar vegna þess að ég
ætla að fá fréttir af litlu drengj-
unum, þvi þeir voru búnir að
vera lasnir. en sem betur fer
voru þeir að hressast.
Þá er kominn matartimi og
bóndinn kominn heim — sem
betur fer — stundum fer hann á
Lionsfund i hádeginu á fimmtu-
dögum. Mér finnst alltaf hálf-
leiðinlegt ef hann kemur ekki
heim aö borða i hádeginu.
En nú erum við þrjú sem
hámum i okkur þessar finu
fiskibollur, steiktar upp úr is-
lensku smjöri meö miklum lauk
og kartöflum, sem við
ræktuðum sjálf i okkar garði.
Þegar við erum búin að borða
þá fer bóndinn inn og leggur sig,
en á meðan geng ég frá i eldhús-
inu og læt siðan þvott i eina vél.
Um kl. hálf tvö drifum við
okkur af stað og reynum aö
muna eftir öllu, sem við eigum
að hafa með okkur. Við tökum
með okkur ballettdótið þvi að
litla nafna min á aö fara i ballett
kl. hálf fjögur og ég var búin að
lofa að koma henni til og frá. Við
fáum bilinn lánaðan hjá afa og á
leiðinni niður á Skólavörðustig
þurfum við að taka bensin á bil-
inn, fara i banka og kaupa um-
slög og blokkarblöð.
Það er mjög gott veður svo
að skapið er upp á það besta en
erfitt er að fá bilastæöi.
Kl. tvö opnun við svo skrif-
stofuna („stúdióið”). Þarer nóg
að gera, fyrst vökva ég öll blóm-
in, þurrka af og losa öskubakka
tek allar tómar gosflöskur
saman i kassa. Það var þarna
kennsla kvöldið áður og ýmis-
legt sem þarf að lagfæra áður en
starfið hefst.
Annasamur dagur, siminn
hringir látlaust. Við erum beðin
að koma út á land með nám-
skeið i lok mánaðarins. Kennari
fyrir austan fjall hringir og
biður mig aö taka 5 ungar stúlk-
ur i starfskynningu. Ég er mjög
ánægð að fá tækifæri til að
kynnast þeim og aö kynna starf-
semi mina. Siðan var spurt um
hvenær næsta námskeiö byrji og
þrjár stúlkur láta innrita sig á
þaö.
Ég læt plötu á fóninn og nafna
min gleymir sér inni i sal i sin-
um hugarheimi þar sem hún
tjáir sig i dansi fyrir framan
stóra spegla,hún segist vera að
æfa sig fyrir balletttimann.
Ég tek simann og hringi i
model sem eiga að sýna ullar-
fatnað. Nú, klukkan gengur og
gengur, timinn flýgur áfram.
Ég fæ mér kaffisopa á hlaupum
og gef þeirri litlu mjólk að
drekka. Siöan höldum við af
stað þvi að ég var búin að lofa að
aka henni i ballett niður á
Skúlagötu svo að ég verð að loka
skrifstofunni hjá mér i 10 min.
En þessar 10 min. verða að 30
min. Bæði vegna þess að um-
ferðin er mikil og erfitt að koma
bilnum aftur á bilastæði.svo að
það endar á þvi aö ég legg viö
stööumæli og reikna þá með að
fá sekt.
Þegar ég kem upp biða tvær
ungar stúlkur sem höfðu verið á
námskeiði hjá okkur. Þær eru
að spyrjast fyrir um, hvort ég
gæti tekið þær inn i Modelsam-
tökin sem sýningarstúlkur.
Slfkt getur vel komiö til
greina. Þær eru báðar yfir 170
cm á hæð, grannholda og með
léttan svip á andliti.
Ég segi-þeim aö ég veröi aö
prófa þær i göngu og snúningum
og jafnvel gefa þeim nokkra
upprifjunartima. Þær eru
ánægðar meö það svo ég læt þær
hafa umsóknareyöublöð sem
þær eiga aö fylla út með ýmsum
upplýsingum um þær sjálfar,
t.d. mál og hæð þeirra.
Nú er klukkan aö veröa hálf
fimm og stúlkurnar sem eiga að
mæta i tima i andlitssnyrtingu
eru aö byrja að koma. Snyrti-
sérfræðingurinn er væntanlegur
á hverri stundu. Ég byrja aö
undirbúa og taka til ýmislegt,
sem þarf að nota i sambandi við
kennsluna.
Þegar timinn er byrjaður,
yfirgef ég staðinn og fer i þrjár
verslanir á heimleið og tek
fatnað fyrir kvöldið, þvi að það
eru tvær tiskusýningar. önnur
er á Skálafelli, þar sem fólk á
öllum aldri mætir, bæði dömur
og herrar. Yfirleitt er alltaf fjöl-
mennt þar og við sýnum bæði
dömu- og herrafatnað. Sýning-
arnar á Skálafelli hafa verið
mjög vel sóttar frá þvi að við
byrjuðum að sýna þar tisku-
fatnað fyrir tæpum fjórum ár-
um.
Ég kem þvi i heimleiðinni við
á Hótel Esju og hengi upp allan
fatnaðinn svo hann sé tilbúinn
til sýninga.
En nú verð ég að flýta mér og
bjarga þvi að sækja barnið i
ballett.
Nafna min biður eftir mér
ánægð eftir balletttimann og
þegar heim er komið er Her-
mann kominn heim og búinn að
hita upp bollurnar svo allt er til-
búið til þess að borða enda nýt
ég þess.
Ég legg mig svo i 10 min. Ein
stúlkan sem sýna á i Skálafelli,
boðar forföll svo ég verð að
kalla út aðra stúlku og það
gengur að óskum.
Við nöfnurnar förum báðar i
bað og ég snyrti mig, bursta
hárið og verð eins og ný
manneskja.
Lítil barnfóstra kemur til að
passa nöfnu mina og ég tek til
spólu til þess að nota við sýning-
una*ekki má gleyma neinu. Rétt
áöur en við förum út hringir
stórt fyrirtæki og sem ég um sex
sýningar á þremur dögum nú i
marsmánuði. Ein sýningar-
stúlkan hringir og sagðist vera
aö fara utan og biður um fri til
þess.
Kl. hálf niu förum við bæði
hjónin af stað, þvi að Hermann
Ragnar hefur veriö kynnir á
tiskusýningunum á Skálafelli
frá byrjun. I sýningunni núna
eru 6 módel, 5 dömur og einn
herra. Það er alveg troðfullt af
fólki eins og ég bjóst við og
sýningin á aö hefjast kl. hálftiu.
Hún gengur vel. Fötin eru
falleg og ekkert óhapp kemur
fyrir. Ég pakka þeim niður i
töskur og siðan höldum viö af
staö inn i Klúbb, þar sem næsta
sýning á að vera. Eftir mikla
fyrirhöfn að koma bilnum fyrir,
förum við með sýningarfólkið
sem eru 10 i þetta sinn, upp á
loft og förum yfir innkomurnar
og endinn.
Ég læt þau svo fá fötin. Fötin
eru mátuð með smá þrasi að
visu. Það vantar skó við eina
innkomuna, einar buxurnar eru
heldur þröngar og ýmislegt
gengur á. Ég bið manninn minn
að tala við diskotekarann og
velja 3-4 lög til þess að nota i
sýninguna, ákveða ljósin og
segja honum, hvað á að kynna
og frá hvaða verslun fötin eru.
Ég er sjálf bak við og hjálpa
fólkinu að skipta um föt og að-
stoða þau á ýmsa vegu.
Þegar sýningunni lýkur erum
við ekki ánægð/eitt lagið sem
var sett á fóninn var alltof hratt
svo að sú innkoma mistókst og
svo uppgötvaði ég að ein stúlkan
hafði gleymt að taka út úr sér
tyggigúmmi sem er náttúrlega
alveg bannað að nota á meðan á
sýningu stendur. Ekki batnar
það þegar ég sé að rennilás i
einum buxunum hefur bilað og
einn bolurinn er með varalits-
blett. Stundum hugsar maður til
hvers að vera að þessu. Það er
aldrei hægt að gera nógu vel og
ég hrópa ekki húrra að þessu
sinni.
Nú er klukkan orðin fimmtán
minútur yfir tólf á miðnætti og
deginum lokið. Fötin eru öll sett
i kassa og dyraverðirnir eru svo
elskulegir að hjálpa okkur og nú
er komið rok og rigning svo það
er eins gott að ekkert gleymist
eða týnist á leiðinni út.
Sýningarfólkið verður aö fara
heim strax eftir sýningu þvi að
flest er það i námi og þarf að
vakna snemma næsta dag. Ein
stúlkan er i vandræðum með að
fá farheim svo viðkeyrum hana
upp i Arbæ.
Þegar við loksins komum
heim fer litla barnfóstran heim
til sin. Við tökum kassann og
töskuna inn og hengjum upp öll
fötin.
Við fáum okkur kaffi og ræð-
um málin um liðinn dag og
skipuleggjum næsta dag og ég
skrifa niður langan föstudags-
lista.
Þegar viö erum háttuö hugsa
ég: Mikið á ég gott að eiga svo
góðan mann, góð börn og barna-
börn og ekki sist nóg að gera og
starfa, og ef ég segi eins og er,
þá leiöist mér aldrei, ég hef allt-
af nóg af verkefnum og þetta er
alít svo létt, ef skilningur er
góður hjá þeim, sem manni
þykir vænt um. Ég á erfitt með
að sofna þvi ef vel á að vera, þá
þarf ég að fara fram og reyna að
ljúka við fyrirlesturinn sem
biður min.
Dagur í lífi Unnar Ingeborgar Arngrímsdóttur