Tíminn - 04.04.1982, Qupperneq 19

19
varö Siebner aö halda i atvinnu-
leit og um iönnámiö þurfti ekki aö
ræöa úr þessu. Hann skipti nú
nokkrum sinnum um vinnustaöi
eftir þvi hvar kaupin geröust best
á eyrinni i harönandi samkeppni.
Enn viröist glaöna til, þegar
enn nýr bensinstöövareigandi lof-
ar honum þvi, vegna þess hve
lunkinn bilstjóri hann er þótt
próflaus sé aö kosta fyrir hann
ökuprófiö. En áöur en til þessa
kemur veröur aö loka bensinstöö-
inni. Þetta gerist þegar byrjar að
harðna á dalnum i atvinnulifinu
um 1975. Nú er hann i fyrsta sinn
atvinnulaus.
Vinna fyrir
13 kr. á tímann
Hann spyrst fyrir hjá náma-
fyrirtækjum og á bensinstöðvum
og fær eitthvaö að gera af og til.
En það er alltaf timabundin at-
vinna, sem næst fram fyrir ýmsar
bráðabirgðaaðgeröir til stuðnings
atvinnulifinu. Siöast missti hann
vinnuna vorið 1981, þótt þvi hafi
verið marglofað i byrjun að sú
vinna yröi til frambúöar. En þvi
verr seig á ógæfuhliöina hjá þess-
um atvinnurekanda lika og einn
starfsfélaga Siebners tók rekstur-
inn að sér. Það var einmitt einn
þeirra sem honum haföi jafnan
komið illa saman við. Ekki var
hálfur mánuöur liöinn áöur en
Siebner var áþreifanlega sýnt
fram á hver réöi á bænum þeim.
Sú staðreynd aö Walter Siebner
hefur oft skipt um vinnu og verið
atvinnulaus lengi eru engin meö-
mæli meö honum og þetta hefnir
sin ærlega, þegar hann á ný fer á
stjá i atvinnuleit. Sérhvert
minnsta frávik frá fyrirmyndinni
er litiö tortryggnisauga. Hver sá
sem unnið hefur i hópi sýningar-
fólks á bar, gengiö i Útlendinga -
herdeildina,starfaö hjá verðlags-
yfirvöldunum eða átt viö langvar-
andi veikindi aö striöa, á svo til
enga möguleika á atvinnu-
markaðinum.
Samt má segja að gamli
orðskviöurinn ,,Sá fær eitthvaö að
gera sem það vill”, sé enn i gildi.
Þannig geta menn fengið að
dreifa auglýsingum, — fyrir þrjú
mörk á timann. (ca. 13 isl. kr.)
Þau Siebnerhjónin hafa hellt
upp á könnuna i tilefni af komu
blaðamannsins. Kaffið er lap-
þunnt. „Geföu mér bara vatn úr
krananum”, segir Gabriela
Siebner við mann sinn. ,,Þaö
verður siðasti vatnsbollinn fram
til miðvikudags”. A miövikudag
fá þau barnalifeyrinn. Sú upphæð
hefur lækkaö um 40 mörk frá þvi i
fyrra.
Viðar er neyð
en i Póllandi og
Vietnam
1 sjónvarpinu fylgist Gabriela
með stórfelldum söfnunarher-
feröum til hjálpar Pólverjum og
að henni læðist sá grunur hvort
þetta sé ekki gert á kostnaö
félagslegrar hjálpar i hennar
eigin landi. Hér viö bætast her-
ferðir til hjálpar flóttafólki frá
Vietnam og bænaráköll liknar
félaga sem borin eru út til fólks-
ins i þessum kjallara i Dortmund,
þar sem vatn kemur i staðinn
fyrir kaffi og sú sára tilfinning að
hafa verið hlunnfarinn og svikinn.
Hún hefur lært framreiöslu og
eftir að kreppa tók aö hefur hún
gert hvað hún getur til þess að
komast út á atvinnumarkaðinn.
Maður hennar og tengdamóðir
hefðu lika sem best getað annast
börnin. Tiu sinnum hefur hún lagt
inn umsókn eftir auglýsingum frá
fólki sem vantaði stofustúlku.
Hún kom jafnan aftur blá og mar-
in eftir biðina i þrönginni þar sem
lögmál sjálfsvarnarinnar gilda.
Þeir sem auglýsa eftir stofu-
stúlkum eru vanalega vel efnum
búnir i besta lagi. Þeir eru þvi að
leita að snyrtum og seiöandi gyðj-
um, sem einnig geta blandað i
kokteilglösin fyrir gestinai Þvi
eiga fölleitar konur i dralonslopp
með þvottalúnar hendur og rytju-
legt hár ekki mikla möguleika.
Gabriele Sibner er lika frá
fyrstu minútu viðtalsins við hús-
ráðendur miður sin af óstyrkleika
i hinum glæsilegu húsakynnum,
sem hún þekkir aðeins úr sjón-
varpi. Hún nemur lika skjótt
gagnrýnisblikið i augum viðmæl-
andans vegna þykku gleraugn-
anna hennar og snjáðu poplin-
kápunnar, sem eru eins og yfir-
lýsing um þær gjörglötuðu aö-
stæður sem hún býr við. „Þeirn er
alveg sama hvort maður kann
meira eöa minna til húsverka”,
segir hún. „Þeir vilja stúlkur með
snyrtar og lakkaðar neglur og i
loðkápum”.
44 krónur á tímann, — það
er happdrættisvinningur
Þvi er svo komið að henni hefur
fallist hugur og hún áræðir ekki
lengur að gefa sig fram klukkan
átta á morgnana á ráðningar-
skrifstofu fyrir konur sem þjóna i
heimahúsum.
Meðal atvinnulausra hef ég
(blaðamaður STERN) hitt fólk
sem hefur sýnt mér 80 umsóknir
um störf og áttatiu synjanir i ein-
um bunka til sönnunar þvi hve
þaö hefur lagt sig fram i atvinnu-
leitinni. Þarna var oftar en~einu
sinni um að ræöa fólk sem hafði
meira en meðal sjálfsálit, átti
maka i góðri stöðu, hafði ritvél og
skrifaði þýsku ágallalaust, — sem
ekki er almennt i V-Þýskalandi
nú á dögum. Menn hljóta að búa
yfir töluverðu jafnaðargeði til
þess að þola að heyra það áttatiu
sinnum að þeir séu orðnir of
gamlir, of litt menntaðir eða of
reynslulitlir.
Ráöningarskrifstofan hefur
stöðugt hamrað á þvi aö einka-
framtak manna fái lyft björgum.
Walter Sibner hefur gert hvað
hann getur. Hann hefur lika mikl-
ar mætur á starfsmönnum
ráöningarskrifstofunnar i Dort-
mund — en svo háðulegt sem það
er stendur sú stofnun viö „For-
wartsstrasse”. (eiginl. „Fram-
farastræti”.) En honum er Iika
kunnugt um aö hann er aðeins
einn af 700 atvinnulausum sem sá
starfsmaður, sem hefur mál hans
á sinni könnu, þarf að hugsa um.
Ráðunauturinn hans á hins vegar
að vera 2400 atvinnuleysingjum
til halds og trausts.
Klámmyndamangarar
Af hinum naumu fjármunum
sinum hefur hann varið 200 mörk-
um i smáauglýsingar: „Ungur og
hraustur maður óskar eftir hvaða
vinnu sem er”, og „Ung hjón með
þrjú börn, óska eftir starfi þar
sem hægt er að búa á staðnum,
hvar svo sem er”. Þau Sibner
hjónin höfðu nefnilega látið sig
dreyma um að taka aö sér þjón-
ustustað á afskekktum stað, þar
sem annað gæti unniö, meöan hitt
gætti barnanna.
Þau fengu lika nokkur svör við
auglýsingunum. Þau voru frá
framleiðendum klámmynda, „frá
fordómalausum bareigendum”,
eins og það hét og framleiðendum
spilastokka meö klámmyndum.
Þar fauk draumurinn um „kaffi-
húsið i sveitinni” og „tjaldstæðis-
vörsluna”.
Meðan við sitjum og ræöum
saman i ibúöarholunni kemur
nokkuð óvænt fyrir, nokkuð sem
ekki heíur hent i marga mánuði:
Ráðningarskrifstofan hringir og
segir Walter aö gefa sig fram i
málmiönfyrirtæki i grenndinni.
Þar vantar mann i virsmiðar
fyrir 10.85 mörk á klukkutimann.
Þetta kaup kann að hækka upp i
14-15 mörk meö aukinni reynslu.
Þetta hljómar eins og happ-
drættisvinningur. En hann gerir
sér enga von. „Ef þetta fer eins
og ég býst við þá munu þeir
segja: „Þvi miöur, viö höfum
þegar ráðið mann i þetta. Þá
stend ég uppi jafn ráðalaus”. (Og
þannig fór það raunar)...
Walter Sibner er staðsettur i
svikamyllu. Heyri hann af lausri
ibúð þá fær hann hana ekki, þar
sem hann verður að segja frá þvi
á umsóknareyðublööum leigu-
miðlarans að hann sé atvinnulaus
og eigi þrjú börn. Þar mun og
koma fram að hann á ekkert
sparifé til fyrirframgreiöslu né fé
til þess að leggja inn til trygging-
ar á ibúðinni.
Fengi hann kost á atvinnu á
stað sem ekki er aðgengilegur
með strætisvögnum eða lestum,
þá getur hann ekki þegið hana bil
og bilprófslaus. Þau Sibner hjónin
eiga engin húsgögn lengur þvi
þau urðu þau að losa sig við, þeg-
ar þau fluttu inn til ömmunnar.
„Samt mundum við ganga á
heimsenda til þess að útvega okk-
ur vinnu einhvers staðar”, segir
Gabriela. En til þessa hefur eng-
inn þeirra látið til sin heyra sem
fullyrða að atvinnuleysingjarnir
séu letingjar, sem þrifast eins og
maðkar i slógi á fjármunum
skattborgaranna.
(Þýtt úr STERN)
—AM