Tíminn - 15.08.1982, Side 12

SUNNUDAGUR 15. ÁGÚST1982
12
leigupennar í útlöndum |
■ 1 upphafi er tilhlýðilegt að undir-
ritaður og ykkar verulega einlægur biðji
sér forláts fyrir ókristilega pennaleti og
þaðanafleidda seinkun á öllum meiri
háttar korrfspondenz héðan úr heims-
borginni, og þvf mun fremur sem ætla
má að öll atþýða manna hafi trauðla lagt
/nerki til skíkra firna, né saknað
árangursins sem exemplar í sitt herskara
Tfmanna safn. Því vitaskuld má gera ráð
fyrir þvf, að annála og alls kyns
fréttafans f misgæfulegum fasa hafi
borið uppá fjðrumar Frónsku f gríðar-
legum upplðgum, og að það sé burður f
bakkafullan lækinn að bæta þar nokkru
við. Ekki telur þó höfundurinn stætt á
þvf að hafa slfkar áætlanir f hávegum,
né ætla þær marktækar frammúr
viðurkenndu hófi, heldur mun gæfulegra
að láta allt slíkt baul sem vind um eyru
þjóta hávaðasaman en gagnslítinn til
gjöreyðingar, og hans í stað upphefja
slíka skriffinnsku, sem helst muni líkleg
til forkortunar á þeim gráti öllum og
gnístran tanna, sem syrgjendurnir fá-
mennu og ofanskráðu viðhöfðu yfir
missi sínum gæfusnauðum. Mun ég því,
að settum næsta punkti, rekja héðan
nýjustu og merkilegustu fréttir og
stórtíðindi, og því mun lauslegar sem
þær eru fleiri og merkilegri.
■ „Ég hefi farið tuttugu og sjö sinnum á pub-crawl, og aldrei orðið misdægurt,“ sagði Patrick Scott við blaðamann Tímans
á heimili sínu í gær.
fiskiþorpi ofarlega við Amazonfljótið.
Til þess að fjármagna fyrirtækið hyggst
hann brjóta undir sig áður ónotaðar
gúmmítjráekrur, og rær að þessu öllum
árum. Ekki fer þó allt sem til var
stofnað, en ýmisleg ævintýr gérast í
millitíðinni, og einatt er Enrico Caruso,
sá gamli söngfugl, með í ráðum og
gjaman settur á fóninn þegar fokið
virðist í flest skjól. Sem sagt ágæt mynd,
ha?
Sökum þess hversu langt er frá síðasta
bréfi, þá eru sumar „kúltúrfréttir"
orðnar rosknar og ryðgaðar, og vafamál
hvort stætt sé að rifja slík tíðendi upp.
Þó mætti reyna að mæla með þeim
leikritum sem undirritaður hefur séð,
sem enn ganga hér í bæ. Þá ber fyrst að
telja nakkvat ágæta sýningu á „All my
sons“, eptir Arthur Miller, sem er sýnt
í Wyndham’s Theatre, og óhætt er að
mæla með. Einnig er óvenjulegt leikrit
eptir Helen Hanff, „84 Charing Cross
Road“ tilvalið til tilsýndar öllum þeim
sem eru læsir og hafa gaman af bókum
og bókamönnum. Þetta erí stuttu máli
uppfærsla í teater á bréfaskriptum
höfundarins við fornbókaverslun hér í
London, og smábestnandi viðkynningu
beggja eptir því sem viðskiptin jukust.
1 skemmtilegheitabransanum...
H Hér má sjá hvcrnig auglýsendur gera sér mat úr mistökum Barbicans. í verkfallinu
um daginn stöðvuðust bæði lestir og strætisvagnar, og urðu þá margir að grípa til
sinna ráða.
H í verkfallinu um daginn stöðvuðust bæði lestir og strætisvagnar, og urðu þá
margir að grípa til sinna ráða.
Ekki tel ég hæfilegt að viðhafa mörg
orð né atkvæðamikil um þann neyðar-
lega pataldur, sem enska landhelgis-
gæslan átti við Argentínumenn ekki alls
fyrir löngu, og snérist í meginþáttum um
mörgæsafans og mannfjandsamlegar
eyjar, auk ómældrar kássu af prinsipp-
um og pólítískum lögmálum, og sem
enti skiljanlega sem fjallhár valköstur, á
hverjum breska Ijónið sat að kvöldi dags
og hló við fót. Því þetta vita jú allir. Tel
ég nægilegt að halda fram þeirri
kenningu minni af hundalógíksortinni,
að fyrr mun það verða að undirrituðum
spretti grön að nokkru þjóðfélagslegu
gagni, en að menn þakki þeim Léópold
og Margréti fyrir vel unnin störf og
drengilega. Og veit þó fyrifram úrslitin
í þeirri ójöfnu keppni.
Nei, góðu og lekkru hálsar, mér þykir
líklegra til ánægju og yndisauka les-
andans, að skráðir verði yndislegri
þættir þjóðlífsins (þeas. þjóðlífsþættir-
höf) á þessarri eyju, og rakin helstu
tíðendi þau sem hvetja fremur til
áframhaldandi lífernis, heldur en víg-
ferlasögur feigra. Vitanlega brennast
slíkar fyrirætlanir einatt slíku marki sem
er höfundarins; þe. svo sannleiksást-
fanginn maður sem ek kýs ávalt að hafa
það sem sannara reynist, og freistar þess
af veikum mætti að segja ekki frá öðru
en því sem hann hefur sjálfur reynt og
upp lifað á sinn prívat hátt og máta.
I fyrri pistlum undiritaðs má glöggt
lesa um kresni undirritaðs í skemmtileg-
heitabransanum, og hversu honum
verða leiðar til langframa innanbúðar-
sögur úr konungshöllinni. Því varð það
skammgóður vermir er fréttist af
næturgesti drottningarinnar, þótt vita-
skuld megi undrast nokkra hríð yfir
ratvísi og dirfsku manntöturins. Þó varð
þetta bjarsýnisklifur hans til þess að við
skáspúsa mín hingað nýkomin urðum
gripin landkönnuðartendens, og
brugðum fyrir okkur betri fótnum, og
skelltum okkur í eina álíka vandfarna
hallarferð. Ekki þótti okkur samt
tilhlýðilegt að visitera drottninguna
óboðin, heldur mun fremur þjóðráð að
kanna aðra höll, alþýðlegri og öllu nýrri
af nálinni (Hvort má taka svo til orða
um hallargérð veit ég fátt). Þetta er
sumsé Barbícanhöllin nýja, sem er
einskonar menningarbrodvei hér í borg,
með tilheyrandi skýjakljúfum yfir-
gnæfandi. Þama eru bæði hljómleika-
salir og býjó, og leikhús og listasöfn og
ég veit bara ekki hvað. Allt saman
ákaflega fínt og pent, og svo haglega
hannað, að engin leið er að átta sig hvár
maður er niðurkominn, og eins víst að
tónleikagestir finni sjálfa sig niður-
sokkna í býjómynd eða bleikmálað
salerni, og eigi þaðan ekki apturkvæmt
fyrr en eptir dúk og disk, eða íþm.
forleikinn. Það var ákaflega kaldhæðnis-
legt, að okkar (skáspúsu minnar og
mín) rannsóknarvísitasía var farin til
þess að sjá þá gömlu og góðu mynd,
Playtime, eptir Jaques Tati, en þar gérir
hann einmitt stólpagrín að svona
nútíma-arkitektúr, sem er svo yfir-
hannaður að allt lendir í hinum mesta
og versta óskunda.
Saga þessa Barbícans er annars
dæmigérð hrakfallasaga um hinn glæsta
draum, sem verður að martröð fyrir
ófyrirsjáanlega óheppni ogslysni. Þegar
hugmyndin varð upphaflega til fyrir
rúmum tuttugu árum, þá var Bretland
enn í sigurvímu eptir síðari heims-
styjöldina og hugðist sýna heiminum að
úr öllu illu má gera gott. Því þótt
London hafi farið ákaflega illa fyrir
loptárásum Þjóðverja, þá voru það þó
aðallega verstu hverfin, slömmarnir
svokölluðu, sem eyddust, og því lán í
ólani, því nú mátti byggja upp frá grunni
hin vondu hverfi, og mun betur í þetta
sinn. Og Barbícan - lóðin var sú síðasta,
sem eptir var í miðborginni. En einmitt
af því að hugmyndin var svo mögnuð og
stórbrotin, þá tók tuttugu ár að géra
hana að veruleika. I millitíðinni breyttist
svo smekkur manna í húsagérðalist og
umhverfismálum, að blessaður litli
Bambi varð að nátttrölli ljótu við hinar
erfiðu færðingarhríðir.
Einnig sáum við í gær nýjustu
myndina hennar Margarethe von
Trotta, Die Bleierne Zeit (Sjá, dagar
líða...), sem hlaut m.a. fyrstu verðlaun
á kvikmyndahátíðinni í Feneyjum í ár.
Sagan segir frá tveimur systrum, annarri
sem er hermdarverkakona og hinni sem
er blaðakona fyrir róttækt rauðsokka-
tímarit, og eiga þessar konur að vera
persónugérvingar Guðrúnar Ensslin,
sem var atkvæðamikil í þeim ógæfulega
félagskap Baader-Meinhof génginu, og
systur hennar. í myndinni er reynt að
lýsa hvernig strangtrúarlegt uppeldi
þeirra annars vegar, og upplýsingar um
hryllingsverk nasistanna hins vegar
þvingar þær til athafna í þjóðfélags-
málum, þótt þær fari giska ólíkar leiðir
að markinu, og svo uppgjöri þeirra
hvorri við aðra, þegar terroristinn, sú
yngri, er lox komin bak við lás og slá. í
lok myndarinnar, eptir að „Guðrún"
hefur að sögn yfirvalda framið sjálfs-
morð í svartholinu, en blaðakonan er
ekki allskostar sátt við þann úrskurð, þá
er sem renni í Ijós upp fyrir henni, að
sprengjan sé eina kraftaverkemaðalið
sem dugi gégn kérfinu. „Ég verð að
ljúka hennar áætlunarverki", segir hún.
Ákaflega nöturleg saga, þótt myndin sé
vissulega góð sem slík, og má eflaust
deila lengi um hvort skuli fengist við að'
stilla upp sem píslarvottum þessu
hermdarverkafólki, sem hefur þrifist og
dafnað útum alla Evrópu sl. áratug, og
lengur, og valdið meiri óskunda en
orðum taki. Myndin er svo nýkomin
hingað til London, að enn hafa engar
umræður farið fram að gagni um hana,
en fróðlegt verður að lesa gagnrýni
manna í ljósi síðustu sprenginga I.R.A.
manna. Ekki meir um það.
Öllu yndislegri er nýjasta mynd
annars Þjóðverja og frægari, hans
Werner Herzog, „Fitzcarraldo", með
honum Klaus Kinski í aðalhlutverki.
Hér er aptur byggt á sönnum sögum, og
segir frá írskum auðkýfingi og sérvitr-
ing, FitzGerald að nafni, sem dreymir
um að byggja óperuhús í örlitlu
Svossem ekkért rúmbandi gúló, en
rólegt og fallegt leikrit.
Nýjasta leikhúsferðin var svo farin í
það litla en ljómandi fína leikhús,
Young Vic, til að sjá heillandi uppfærslu
á því snjalla stykki Samúels Beckett,
Beðið eptir Godot, sem er eflaust
íslendingum í fersku minni eptir
uppfærslu Odds Björnssonar á Lista-
hátíð í árið hitt eð fyrra. Ekki ætla ég
mér að freista þess að lýsa efni og/eða
innihaldi leiksins, enda aðrir frómari
fræðaþulir líklegri til árangurs í þeim
bransa. En sjaldan hefur sögumaður átt
betri stundir í leikhúsi, og tekur
títtnefnd skáspúsa mín mjög svo álíka
stefnu á álitsgérð sinni. Ef maður gérist
svo frakkur að búast við að þeim sem
hugleiða Lundúnareisu sé einhver greiði
gérður með svona upptalningu, þá vil ég
mæla með því að menn kanni glápmögu-
leika á þessu fíneríji. Og sitthvað fleira
mætti enn þylja upp, en því nenni ég
ekki.
Nú í lok pistilsins er við hæfi að
sögumaður vendi sínu kvæði í kross, og
villi fyrir þeim sem aðhyllast skoðana-
samræmi í hita og þunga dagsins (bull),
og lýsi fyrir fslendingum einni ágætri
íþróttasort, en áður hafa menn kynnst
sauðfjárralli á síðum Þjóðviljans. Þetta
sport er líklega andsvar bæjarbúans við
smalamennsku sveitavargsins, og kallast
á ensku „pub crawl", eða, lauslega þýtt,
ölstofuæði. Reglurnar eru sjúklega
einfaldar, en að saman skapi áríðandi
að þær séu hafðar í heiðri allt til loka
leixins. Sumsagt: Tveir til átta manns
ákveða sín á milli tvær staðsetningar
innan borgarmúrsins, og skal annar
merktur U-upphafsstaður, en hinn
A-áfangastaður. Ekki má vera skémmra
milli U og A en kvartþingmannaleið, og
öll viðbót við þann spotta er vel séð.
Hópurinn leggur svo af upphafsstað, og
heldur sem leið liggur alla leið til A, en
kémur við á hverjum pub (ölstofu), og
drekkur pintu af bjórvatni. Skylda er að
velja sér leið sem ekki spannar
tilaðmynda Sauðfjárrallvöll eða forn-
minjagraptarsvæði, þar sem ólíklegt er
að slíkar víðáttur fóstri pöbb. Einnig
skal þess gætt, að A bjóði upp á einhver
þægindi, svosem rúm eða sjúkrahús, því
opt gérast menn móðir þá nálgast síðasti
áfanginn.
Undirritaður hefur nokkrum sinnum
tekið þátt í svona sporti, enda íþrótta-
garpur fimur (og snjall, herra minn
trúr!!), og gétur hixtalaust mælt með
því, telur það reyndar ánægjulegra öðr-
um íþróttagreinum sem hann hefur
kynnst um dagana. (Vitaskuld þarf ekki
að taka það fram, að allir greinarhöfund-
ar Tímans eru kristnir og sofa á
nóttunni; því er ekki um aðra íþrótta-
ástundun að ræða). Ögn er þó súrt í
brotið að komast aldrei að því hver er
sigurvegarinn í hverri einstakri képpni.
en svona er nú lífið, lagsmaður.
<4*
Gunnlaugur Ó. Johnson
skrifar