Tíminn - 04.12.1983, Blaðsíða 16

16
SUNNUDAGUR 4. DESEMBER 1983
Já, það er Óðinn sem setur mestan
svipinn á kynið hjá mér núna en þess má
geta að dóttir hans var Mósa, sem er
móðir Loga þess, sem vakið hefur mikla
athygli í Danmörku. Danir hafa verið
ákaflega hrifniraf þessum hestum héðan
og nýlega var ég að senda út hryssu af
þessu kyni.
Um byggingu þessara hesta mundi ég
segja að hún sé ákaflega góð og traust,
þótt hún sé frekar gróf. Nei, ég mundi
ekki vilja hafa hana ððruvísi.
Pað er ekki gott að segja hvernig þeir
hestar sem nú eru að koma til hjá mér
munu standa sig í samanburði við kem-
pur eins og Gnýfara, Drottningu eða
fleiri. Það er ósanngjarnt að spá ncinu
um það enn. En hér eru mörg eínileg
hestscfni scm aldrei er að vita hvað úr
verður með meiri tamningu. Þar á meðal
er ein sjö vetra em ég kalla Trillu. Hún
er mjög lítil, en ákaflega efnileg og
lundgóð.
Óðinn setti met 1976 í 250 metra
skciðinu, 22.5. Það sumar keppti hann á
fjórðungsmótinu fyrir norðan á Mel-
gerðismclum. Ég fór norður til þess að
fylgjast með og sú ferð varð söguleg, því
þar kom ég auga á fola sem Andrés á
Kvíabekk átti þá og mér leist harla vel
á. Það varð upphafið áð því að ég skipti
upp, ef svo má segja, því Óðinn heltist
þetta sama ár og tók lítið sem ekki þátt
í kappreiðum eftir það.
Þór
„Já, það var þessi foli sem ég sá
nyrðra. Ég tók eftir þessum litla hesti
sem ákaflega stór maður sat á, sent
reyndist vera Andrés á Kvíabekk, sem
er um'tveir metrar á hæð. Ég varð strax
hrifinn af hcstinum og ég lield að ég hafi
boðið Andrési peninga strax, en hann
sagðist alls ekki tala við mig á þeim
grundvelli sem ég nefndj. Nú, og svo
varð það úr á endanum að ég fékk folann
og lét fyrir hann tíu hross frá þrevetra til
fimmvetra gömul.
Ég fór brátt að koma með hestinn á
kappreiðar og það brást ckki að menn
gerðu grín að þessu, bcntu á Þór og
sögðu að þetta væri sá brúni sem Geiri
hefði gefið tíu tryppin fyrir. Hvar sem
Þór kom fylgdi þessi saga, enda hafði
ekki heyrst um slíkt verð fyrir gelding
áður.
En nú er kmið á daginn að þetta er
einn fljótasti skeiðhestur sem uppi er í
dag og hann er búinn að margvinna til
verðlauna, þar á meðal innanfélagsbikar
Harðar sex sinnum. Hann varð þriðji í
gæðingakcppninni og anr.ar í skeiði á
fjórðungsmótinu hér sunnanlands 1981.
Hann er nú hér í húsi hjá mér og
auðvitað hygla ég honum sérstaklega.
Stórbýli í Gufunesi
„Já, ég hef verið mikill gæfumaður.
Ég cignaðist afskaplega góða konu,
Guðnýju Guðlaugsdóttur, sem lést 1952.
Við eignuðumst sjö börn, sex dætur og
einn son. Öll höfðu þau áhuga á hesta-
mennsku og hleyptu flest, þótt ekki hafi
þau gerst hestamenn á borð við það sem
ég alla tíð hef verið.
Við Guðný bjuggum hér stórbúi í
Gufunesi og höfðum 60 nautgripi og 500
fjár. Scinna kom Áburðarverksmiðjan
þar sem gamli bærinn stóð og þá flutti ég
mig hingað uppeftir og réðst í mikilar
jarðabætur, þar sem áður voru mýrar og
mclar. En þegar ég sé þetta allt hverfa
undir framkvæmdir núna, þá dettur mér
í hug að mér hefði verið nær að ríða bara
út, enda hafa þeir víst komist að því að
það er afskaplcga hollt að sitja a hest-
baki, sannkölluð heilsubót.
Kynnin við hestana
„Það hefur verið gaman að kynnast
hestunum og hvað þeir cru skynsamir.
Þeir ætlast til að þeim sé sýnt gott viðmót
og atlæti og þá gera þeir allt fyrir mann
í staðinn. Ég get kaltað á hestana hvar
sem er og sagt þeim að koma til mín. Ég
man eftir því að þegar ég var með þá í
Fitjakoti og þeir voru stundum fjóra
kílómetra í burtu, þá nægði mér bara að
kalla og gaia nokkra stund, þá komu allir
hlaupandi til mín.
Þá hef ég auðvitaö kynnst mörgum
afbragðsmönnum í hestamennsku og
hestakaupum, svo sem þeim Árnanes-
bræðrum, Sigga óla og Gunnari Bjarna-
syni. Svo höfum við ferðast mikið saman
Stefán Pálsson, formaður Landssam-
bands hestamanna, Þorkcll Bjarnason,
UR HNAKK
TÖSKUNNI
■ Þetta er Nasi, sá er sigraði í 250 metra skeiði á Þingvöllum árið
1950. Þarna er Nasi tekinn að eldast og byrjað að nota hann við hey-
skap, en talsverðu af reisn sinni heldur hann enn. Það er auðvitað
Þorgeir Jónsson, sem á baki honum situr.
Óðinn sió íslandsmetið í skeið, sem staðið hafði óhaggeð i 28 ár
■ Koibakur nr. 730. Myndin er tekin á Hellu eftir að hann hafði hlotið
1. verðiaunin sem einstaklingur.
■ Hægra megin á þessari mynd sem tekin er á
Gufuneskappreiðunum um 1950 standa þau Guðný
Guðiaugsdóttir, kona Þorgeirs, sem lést 1952 og
sonur þeirra Guðlaugur, þá um 10 ára aldur. Lengst til
vinstri er dóttir Þorgeirs, Margrét.
■ íslenski glimuflokkurinn i Danmörku 1926. Þorgeir Jónsson er
sjötti maður frá hægri, en Sigurður Greipsson er lengst til hægri.
Vinstra megin við hann er Jón Þorsteinsson, iþróttakennari.
■ Kappreiðahesturinn Logi frá Gufunesi, sonur
Drottningar nr. 1592 og Freys frá Gufunesi nr. 314.
Það er bróðir Þorgeirs, Jón i Varmadal sem situr
hestinn, en myndin er tekin 1958 á kappreiðum
„Harðari' á Kjalarnesi.
hrossaræktarráðunautur og ég. Nú, §vo
má ég líka til með að minnast á Pál
hcitinn Sigurðsson og þá Einar á Skörðu-
gili og Pál yfirdýralækni á Keldum.
Öllum öðrum nánustu vinum mínum hef
égnáttúrulega kynnst í gegnum hestana.
Já, hingað til mín koma margir, en ég
held mönnum þó nokkuð frá mér líka,
því allt verður að vera í hófi, ekki síst ef
vín er annars vegar. En sem betur fer er
það mikið að fara úr móð á við það sem
var.
Þegar við vorum í Varmadal minnist
ég þess að maður sem var að reka hross
stansaði þar í mýrinni sem núna er tún.
Hann fór af baki og við sáum að hann
nær í einn hestinn og ber hann með
svipunni þannig að það buldi í
skrokknum. Við horfðum á þetta Nonni
bróðir og ég og Gísli í Fitjakoti og þegar
maðurinn kom heimundir segir Jón
bróðir: „Mikið djöfulsins svín gastu
verið að fara svona með hestinn." Þá
setur maðurinn svipuna upp, og ætlaði
að slá Nonna. Já, þetta var ofstopamað-
ur. Hann var eitthvað með hesta cftir
þetta en alltaf leit ég niður á hann fyrir
vikið.
Aðra sögu kann ég um sama efni. Það
var þegar við vorum á leið af hestamóti
á Þingvöilum. Þar var meðokkur maður,
eitthvað undir áhrifum víns, og í hvert
skipti sem hann steig af baki brást ekki
að hann hóf upp svipuna-og lét höggin
dynja á hestinum. Samferðafólkinu
blöskraði auðvitað þetta athæfi og ég
man að kona í hópnum bað mig að taka
þennan karl, þegar við komum að Leir-
vogsvatni, og baða hann. Ekki treysti ég
mér til þcss að gera það enda víst
ólöglegt. - Helst hefði ég viljað taka
hestinn og skilja manninn eftir þar scm
hann var kominn, hestlausan.
Já, til allrar hamingju er þetta að fara
úr móð núna að menn séu að vasast með
hesta undir áhrifum víns.“
Þessu stutta spjalli okkar við Þorgeir
Jónsson í Gufunesi er nú senn lokið, það
kvöldar og hann fylgir okkur út í hesthús
þar sem hann gcymir hrossin, þar á
meðal mikil efni og góðhesta. svo sem
Þór og við fáum hann til þcss að setjast
á bak þessum gæðingi fyrir Ijósmyndar-
ann, scm auðvitað er með í för. Þótt
Þorgeir hafi nú senn fyllt áttatíu árin er
sem hann verði ungur að nýju þegar
hann er kominn á bak Þór, - á baki
gæðingnum er hann í essinu sínu. Við
skiljum nú betur hvað við er átt í kvæði
Einars E. Sæmundsen í afmæliskvæði
sem hann orti til Þorgeirs á fertugsafmæl-
inu þegar hann segir að Þorgeir beri
tvenn konungsnöfn, því konunglegur er
hann. Þetta kvæði Einars birtum við hér
í lokin, því það stendur vel fyrir sínu á
stórafmæli Gufunesbóndans, fjörutíu
árum síðar:
Þegar ungur Þorgeir forðum
þeystist fram á glímuvöll
gneistaði í skálda óði og orðum
öll hans fimi og brögðin snjöll.
Geymt skal meðal íslendinga
um það vitna Kolbeins Ijóð.
er glímukónur Kjalnesinga,
kempum hlóð og aleinn stóð
En þama gerðust þáttaskipti,
Þorgeir minn úr Varmadal.
enn þér hxrra önnur lyfti
fþróttin sem minnast skal
Það mun lifa í þáttum sagna
og þúsund stökum hlustið nú:
Enginn hefur átt að fagna
annarri eins merahylli og þú.
Drottning, Glumra, Gjósta, Sunna,
gamla Fluga, Hremsa senn
em nöfn sem allir kunna,
ungir og gamlir hestamenn.
Þvi em óskir okkar heitar
allra er sitja þcnnan fund
að merakóngur Mosfellssveitar
megirðu verða langa stund.
Þorgeir vinur, þetta er’ ei lygi,
það skulu geyma fljóð og menn.
Eftir fjúra áratigi,
áttu konungsnöfnin tvenn.
^ -AM