Tíminn - 08.04.1984, Qupperneq 27

SUNNUDAGUR 8. APRIL 1984
* essi sonur kaþólsks miólk-
urpósts ólst upp í Newcastle, fór í
kennaraskóla og fór að vinna í skóla
þar sem flestir kennaranna voru
nunnur. „t>að var ekkert ógurlega
skemmtilegt," segir hann. Hann hélst
þarna við í tvö ár, en hætti þá til þess
að gerast jasshljóðfæraleikari. Hann
fór að koma fram í gul og svart-rönd-
óttum fötum og menn fóru að kalla
hann „Sting“.
„Margir kunnu ekki við hann af því
að hann var svo geðvondur,“ segir
einn sem þekkti hann þegar hann var
í Newcastle. „Hann var þegar þá óður
í frægð og frama. Hann hafði svo
sterkan persónuleika að hann skaust
fljótt upp á við og þess vegna missti
hann marga stuðningsmenn meðal
hljómlistarmanna. Hann sneri baki
við þeim og fór til London."
Þar hitti hann þá Copland bræður,
en þeir voru þá að stofna nýja hljóm-
sveit sem þeir kölluðu Police. Stewart
var trommuleikarinn, Ian átti að sjá
um bókanir, en Miles skyldi verða
framkvæmdastjórinn. Þegar Sting og
gítaristinn Andy Summer bættust við
var hópurinn fullkominn.
„Þetta var ekki bara ný tegund af
tónlist, þetta voru kynslóðaskipti",
segir Miles Copeland. „Police“ tók
það besta úr nýju músíkinni og nýja
hugsunarhættinum og notfærði sér
um leið gömlu tónlistartæknina. Þetta
var samt ekki úthugsað. Þeirslysuðust
á að blanda saman því mikilvægasta
semþávaráferðinni í tónlistinni. Þeir
sameinuðu „reggae“, sem var að
vinna á og kraftinn úr „punk“-tímabil-
inu. Þetta gekk vel. Ofan á allt annað
þá voru þarna þrír gáfaðir og myndar-
legir strákar sem vissu hvað þeir vildu
og lögðu hart að sér til þess að ná því.“
Sting hefur alltaf verið mest áber-
andi meðlimurinn í „Police.“ Frá því
fyrsta var það hann sem söng, kom
fram fyrir hönd hljómsveitarinnar og
samdi mest af efninu. Hann hefur
samið öll vinsælustu lögin: Roxanne,
Message in a Bottle, Walking on the
Moon, Don’t stand so close to Me, og
Every Breath you take. Frá upphafi
hefur hópurinn selt meir.i en 25 mill-
jón plötur.
En deilurnar innan hljómsveitar-
innar eru alfrægar og ekkert leynd-
armál. Þegar gengi þeirra v.tr mest og
þeir voru að leggja upp frá Múnchen
í sjö mánaða ferðalag unt heiminn
gekk sú saga fjöllunum hærra að
hljómsveitin mundi hætta að ferðinni
lokinni. Fjármálamenn sem störfuðu
í kring um hljómsveitina sögðu að
hún væri of góð til þess að hætta áður
en búið væri að láta hana mjólka þá
peninga sem hægt væri. En þegar
vinsældirnar fóru dagvaxandi í Holly-
wood virtist samkomulagið verða
verra og verra.
Það er erfitt að lýsa Sting. Stundum
er hann hinn djöfulóði pönk-rokkari,
en stundum hinn kaldi og rólegi ungi
maður. Eftir því hvernig á honum
liggur er hann óuppdreginn eins og
götustrákur eða hinn elskulegi kór-
drengur. Skapið virðist breytast jafn
fljótt og svipurinn á honum.
„Ég er svo heppinn að hafa mjög
auðhreyfanlegt andlit," segir hann
ljúfmannlega. „Ég lít út á mismunandi
hátt frá degi til dags. Stundum er ég
Ijótur og stundum laglegur. Ég er ekki
að gorta, en ég er stundum bráðmynd-
arlegur. Daginn eftir lít ég út eins og
froskur. En ég held að þetta sé gott á
sinn hátt. Fólk á þá ekki eins gott með
að átta sig á mér. í Englandi reyndu
þeir að klína því á mig að ég væri
kyntákn. En það er ég ekki og vil ekki
vera. Þessi breytileiki hefur varið mig
gegn því.
„Stundum er það allt í lagi“, segir
liann um það að vera álitinn kyntákn.
„Ég get verið það. Ég er leikari og
kann margt fyrir mér. Þá á ég við að
ég er leikari sem hef allan heiminn
fyrir leiksvið. Það er hluti af vinnunni
eftir að ég er búinn að syngja að vera
„kynferðislegur“ í framkomu. Ekki
veit ég hvers vegna, því ég er ekki svo
stórkostlega glæsilegur."
Sting hefur lagt hart að sér til að
vera ekkf'álltaf. sjálfum sér líkur.
„Skortur á breytingu og hreyfingu er
spilling, skortur á kjarki til þess að
halda áfram," segir hann. Það er líka
auðvelt að sjá að hann telur góða leið
til þessa vera þá að afsala sér þeim
þægindum að vita hvers vænta megi.
Ef til vill er það þess vegna sem hann
segist meta mikils hættulegar íþróttir.
Hann hefur slasast á skíðum og ein
kærasta ntinning hans er sú þegar
hann hafði næstum flogið á klettavegg
í lítilli rellu. „Á eftir leið mér betur en
nokkru sinni á æfinni", segir hann.
Vitanlega þeysir hann unt á mótor-
hjóli. „Þú getur daðrað við hætturnar
og hlegið að þeim. Hættur geta líka
IMtm
auki er nauðsynlegur. Ef þú finnur
ekki til sársauka, þá skaltu fara og
verða þér úti um hann."
Fólk sem þekkir Sting lýsir honum
sem afar skarpskyggnum, fullum at-
hygli, gjafmildum, - en ákaflega hlé-
drægum. Hann vill vera ntjög vin-
gjarnlegur en þá kemur upp skilti á
andlitinu á honum sem á stendur
„Ekkert pláss laust". „Hann er ein-
fari", heyrist stundum sagt. Eða:
„Hann er á verði".
„Hann er alltaf á verði, einkum
þegar hann sýnist vera í mesta stuð-
inu," segir náin vinkona hans. „Hann
leikur það hlutverk mjög vel. Þegar
hann kemur í „partí” sér hann strax
að hann er ntiðdepill athyglinnar og
út í bláinn að þar sem ég get sungið
fer fólk að spyrja mig spurninga um
háalvarleg mál, sem snerta ráðgátur
tilverunnar. Hver er ég? Ég er bara
„gæi með góða rödd." En hví ekki
það? Hví skyldi fólk ekki taka mig
alvarlega? En ég finn samt til sektar-
kenndar yíir þessu. Ég verð að koniast
yfir hana."
Það er margt sem Sting þykir hvíla
á samvisku sinni. Hann spjallar átaka-
laust unt hluti eins og hryggðina,
svona vítt og breitt, en hann fer ekki
mörgum orðum um hjónaband sitt og
börnin sem hann sér aðeins endrum
og eins. Samt sýnir hann ókkur mynd-
ir af börnunum, lítilli stúlku og sex ára
dreng."
„Sting gæti gert það gott sem kvik-
myndaleikari. Það eina sem háir hon-
um er hans eigin smekkur. Hann vill
alltaf leika svarta prinsinn. Hann er
ágætur sem slíkur, en hve oft geta
menn leikið sömu persónuna?"
Við spyrjum Sting aftur: „Fólk sem
umgengst þig segir að þú berir ekki
traust til þess?
„Ég á þrjá góða vini", svarar hann,
„sem ég treysti og trúi fyrir leyndar-
málum rnínurn. En fyrir utan þá, -
nei. og hvers vegna þá? Mér finnst ég
heppinn að eiga þessa þrjá að vinum.
Sumir hafa engan sem þeir geta treyst.
Á sinn hátt treysti ég á starf mitt, Ég
verið besta útrásin fyrir eirðarleysi.“
Það er eirðarleysið sem veldur því að
hann flýgur á milli margra borga á
fárra vikna fresti, býr í einu hótelinu
á eftir öðru eða hjá kunningjum.
Hann lýkur helst ekki upp ferðatösk-
unni.
„Með hverjum deginum sem líður
finn ég að ég breytist,“ segir hann og
við spyrjum hvort honum falli betur
við nýju persónuna en þá gömlu.
„Mér finnst nýja persónan hafa
meiri aðlögunarhæfni og henti betur
þeirri stöðu sem ég er í. Sá maður sem
ég var fyrir sjö árum hefði ekki ráðið
við ástandið núna.“
Sting ræðir sjaldan um hæfileika.
Hann lýsir sjálfum sér svo að hann sé
útbúinn með þrýstiloka. „Bestu söng-
varnir mínir eru um firringuna," segir
hann. „Hryggðin er tilfinning sem
kennir manni sitt af hverju og þess
vegna er hún af því góða. Ég hef
gengið í sjóð tilfinninga minna og það
er gott að geta það. Eg held að flestir
séu ekki færir um að ganga í tilfinn-
ingasjóð sjálfs sín. Þess vegna eru
menn óhamingjusamir og skapa
ekkert. Ég hef þrýstiloka. sem ég
skrúfa frá þegar ég þarf að hleypa út
þrýstingi.
Ég er maður sem býr sér til sínar
eigin kreppur. Ég held að kreppur séu
nauðsynlegar til þess að geta verið
skapandi. Jafnvægi sálarinnar er
kannske nauðsynlegt til þess að skapa
mjög stílhreint verk. En ekki sjálft
sprengiefnið. Það kemur sem afleið-
ing sársauka en ekki þæginda. Sárs-
leikur sitt hlutverk með prýði. Honum
er ljóst að það er vinna að vera
„stjarna". En þegar þú hittir hann í
einrúmi er hann mjög alvörugefinn og
rólegur. Hann hlustar á það sem þú
segir og vill vita hvers vegna þér finnst
þetta eða hitt. En það er mjög erfitt
að gefa honum tilfinningalega hlýju
og fá hið sama í staðinn."
„Hann hefur komið sér upp geisia-
baug sem hræðir fólk“, segir fram-
kvæmdastjóri „Police“, Miles Cope-
land, upp úr eins manns hljóði. Þegar
hann er spurður hvort hann efist um
persónutöfra Sting svarar hann: „Þeir
eru auðvitað mikils virði. Sú stað-
reynd að hann hefur persónutöfra -
og aðrir í „grúppunni“ líka - kemur
okkur til góða. Þegar ég hef sent þá í
útvarpsviðtal veit ég að þegar þeir
ganga út munu þeir hafa fallið fólki í
geð. Það þýðir að fólk mun leggja sig
meir fram við að selja plötur okkar.
Það er augljós þáttur í velgengni
„Police". Fólk kann vel við þá.“
Ef hæfileikinn til að verða „stjarna“
byggist á því að geta dáleitt fólk þá
hefur Sting þann hæfileika, hvort sem
þar býr að baki sálarorka eða kunn-
átta. Hann virðist samt stöðugt vera
að brjóta heilann um hæfileika stna og
heppni.
„Þegar þú talar um hamingju",
spyrjum við, „þá er alltaf eins og þú
sért að tala um frægðarferil þín sjálfs
og þú talar um hann sem eitthvað sem
þú ekki átt skilið."
„Sú staðreynd að ég get sungið er
aðeins erfðafræðileg tilviljun. Það er
„Er hann líkur þér?“ spyrjum við.
„Hann er klár í kollinum," er allt
sem Sting segir. En hann horfir lengi
á myndina.
„Síðasta ár var eins og köld gusa
yfir mig," segir hann og á við hjóna-
skilnaðinn og brottflutninginn frá
Englandi. Hann á líka við þá ákvörð-
un sína að spanna meira svið en
rokkið, sem Itann segir kannske skilið
við einn daginn. Hann var einu sinni
farinn að taka að sér fáein lítil kvik-
myndahlutverk. Þá fékk hann stórt
hlutverk í Brimstone and Treacle,
kvikmynd sem hann fékk góða dónia
fyrir og forsíðumynd af sér í Variety.
Nú leikur Sting í myndinni „Dune“
afar dýrri mynd sem á að frumsýna í
desember. Flann leikur þar kynóðan
þorpara. „Ég vil ekki gerast kvik-
myndaleikari að atvinnu, en ég vil vita
hvernig þetta fer fram,“ segir hann.
„Ég er um þessar mundir að líta í
kring um mig, gá að einhverju öðru
en rokki. Ef ég rekst á eitthvað
forvitnilegt, þá lít ég á það sem ögrun
til nýrra átaka.“
Sting er vel til þess fallinn að fara í
kvikmyndirnar. Flann erhæfileikarík-
ur, vinnusamur og dæmalaust metn-
aðargjarn og loks sviðsgráðugur í eðli
sínu.
„Efasemdirnar um sjálfan sig þjá
hann ekki," segir ein þokkadísanna í
Hollywood. „Þér líkar vel við hann
ósjálfrátt. Hann daðrar ekki við
neina, því hann er merkilegri en það.
Það er ekki mont heldur sjálfstraust
manns sem hefur komist áfram af
eigin rammleik."
fer upp á sviðið og syng um einmana-
leikann. Er hægt að tjá tilfinningar
sínar opinberlegar fyrir öðrum?“
Ef til vill er það uppi á sviðinu sem
óvissa Sting um sjálfan sig kemur
honum að mestu gagni. í rauninni
felst mikið af töfrum Police í samb-
landinu af hlífðarlausum hávaða
hljóðfæranna og rödd Sting, - sem
stundum er biturt ákall og stundum
hvellt og sargandi vein. Þetta er
„sex-appeal" nútímans, ekki kraftur,
heldur spenna. Ef einhvern langar til
að skyggnast inn í einmana eirðarleysi
Sting, þá er það í látbragði hans á
sviðinu, þegar hann virðist hafa fallið
í trans. Oft stekkur hann upp og
niður, nuddar á sér höfuðið og rífur í !
hárið á sér en lítur öðru hverju til
áhorfenda og brosir til þeirra. Hann
sýgur meira að segja á sér þumalfing-
urinn. Það sem hann hagnýtir sér best
er óttatilfinning hans. „Þetta er eins
og að renna sér niður bratta brekku,
því brattari, því meir spennandi. Því
nær brúninni sem þú ferð á sviðinu,
því betra. Ég vil fá áhorfendur til þess
að taka þátt í þessu. Það koma
augnablik, þegar ég geri ekki neitt.
Það eru göt sem áhorfendur fylla upp
í. Þú lítur út eins og þú hafir gleymt
textanum. Þú virðist skelfingu lostinn
og áhorfendurnir koma til þín. Ég
verð að líta út eins og ég sé að
niðurlotum kominn. Þetta er ógurlega
, æsandi, þetta er sú ægilega tilfinning
að þú sért að detta."
En fall Sting er ekki fyrirsjáanlegt í
bráðina.
' 4