Tíminn - 25.04.1987, Side 14

14 Tíminn
MINNING
Laugardagur 25. apríl 1987
Steinvör Sigríður
Jónsdóttir
Fædd 14. október 1903.
Dáin 16. apríl 1987.
Skein yfir landi sól á sumardegi,
og silfurbláan Eyjafjallatind
gullrauðum loga glæsti seint á degi.
Viðausturgnæfirsú hin mikla mynd,
háttyfirsvcit, og höfðu björtu svalar
í himinsbláans fag'urtærri lind.
Mér koma ofangreindar hending-
ar úr Gunnarshólma cftir þjóðskáld-
ið góða Jónas Hallgrímsson fyrst
upp í huga, þegar ég sest niður til
þess að minnast í örfáum orðum
tengdamóður minnar frú Sigríðar
Jónsdóttur frá Sólheimahjálcigu í
Mýrdal. Sigríður dáði svo mjög
kveðskap gömlu skáldanna. Hún
kunni ógrynni kvæða og gat farið
með þau allt l'ram á síðasta dag,
kvæði sem hún læröi í bernsku. Svo
mjög snart þessi þjóðlegi kveðskap-
ur hug hennar.
Okkar kynni hófust fyrir um það
hil 22 árum, þegar undirritaður
kynntist næst yngsta barni hennar,
er varð síðar eiginkona.
Við Sigríöur uröuni hrátt miklir
vinir og áttum margar ánægjulegar
stundir. Fyrstu mánuðina í hjúskap,
bjuggum við á heimili Sigríðar og
Jóns. Þar voru góðar stundir. Það
sem vakti einna fyrst eftirtekt í fari
Sigríðar, hvað hún var hispurslaus
og hrcinskilin í eðli. E.t.v. þóttu
sumum samferðamönnum það um
of. Ég taldi þennan eðliskost hennar
góðan. Maðurvissi alltafhvarmaður
hafði hana. Sigríður og Jón Hall-
grímsson eftirlifandi ciginmaður
hennar, bjuggu lengst af í Vík. Þar
byggðu þau sér fallegt hús og rækt-
uðu garðinn. Snyrtimennska var
henni í blóð borin, enda bar heimilið
þess mcrki alla tíð. Hún unni fyrst
og fremst fjölskyldunni og heimili
sínu.
Sigríður fæddist árið 1903 í Sól-
heimahjáleigu í Mýrdal. Foreldrar
hennar voru hjónin Elín Sigurðar-
dóttir frá Péturscy og Jón Sæmunds-
son bóndi í Sólheimahjáleigu. Ólst
hún upp í foreldrahúsum, ásamt
systkinum sínum þeim Sæmundi,
jsíðar bónda í Sólheimahjáleigu,
Tómasi og Ingu, eru þau öll látin.
Foreldra sína missti Sigríður, þegar
hún var mjög ung.
Sigríður var tvígift. Fyrri maður
hennar var Eiríkur E. Sverrisson,
kennari frá Fossi í Mýrdal, dáinn
1932. Þau eignuðust einn. son,
Trausta, sem lést árið 1946, aðeins
23 ára. Seinni maður Sigríðar er Jón
Hallgrímsson frá Felli í Mýrdal, lifir
hann konu sína.
Þau eignuðust fjögur börn og eru
þrjú þeirra á lífi. Inga var þeirra elst,
en hún lést árið 1945 aðeins 10 ára
gömul, hin eru Sigurgrímur, kvænt-
ur Sigrúnu Scheving, Erlen gift
undirrituðum og Elín Jóna gift
Gunnari Gunnarssyni. Barnabörn
Sigríðar voru 7 og eru 6 á lífi.
Sigríður varð að finna fyrir miklu
mótlæti í lífinu, því ástvinamissir var
óvenju mikill. Það er Ijóst að þessi
þungbæra reynsla hefur markað að
einhverju leyti lífsviðhorf hennar.
Auk þess átti hún við veikindi að
stríða mikinn hluta ævi sinnar. En
alltaf kom fram í andliti hennar
einhver glampi, þegar hún minntist
æskuheimilisins. Oft minntist hún
einnig með virðingu og þökk ábú-
endanna á Sólheimabæjum, sem
reyndust móður hennar svo vel á
erfiðum tímumt Ég tel að æsku-
stöðvarnar í Sólheimahjáleigu hafi
alla tíð verið henni kærastar og
nefndi hún það alltaf að fara heim,
er hún fór þangað.
Nú er hún farin í síðustu ferðina
til móts við horfna vini og vanda-
menn.
Ég þakka henni að leiðarlokum
fyrir allt, sem hún hefur gert fyrir
mig og fjölskyldu mína. það var gott
að koma í heimsókn til hennar. Við
gleymum ekki þeim móttökum.
Sérstakar þakkir á eiginmaður
hennar, fyrir einstakt æðruleysi og
umhyggju fyrir Sigríði, sérstaklega
seinni árin, þegar hún þurfti þess
með.
Guð blessi minningu hennar og
hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Matthias Gíslason.
Margrét
Þorsteinsdóttir
Hestabændur
athugið!
15 ára piltur óskar eftir vinnu á hrossaræktunarbúi
og viö tamningar. Er vanur hestum.
Upplýsingar í síma 91-72949 eftir kl. 19.00.
Innkaupastjóri
Viljum ráða vanan og reglusaman mann til þess
að sjá um innkaup í matvörudeild í Vöruhús KÁ.
Upplýsingar gefur Jens Ólafsson í síma 99.100.
Kaupfélag Árnesinga.
t
Móðir okkar
Sigríður Ólafsdóttir
lést á Hrafnistu 23. apríl.
Kristinn Finnbogason
Magnea, Jóna og Guðrún Finnbogadætur
t
Maðurinn minn
Guðjón Guðmundsson
trá Efri Miðbæ
lést á Fjóðungssjúkrahúsinu Neskaupstað 22. apríl.
Sigurbjörg Bjarnadóttir.
t
Böðvar Lárus Hauksson
viðskiptafræðingur
Kambaseli 14
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 28. april kl. 13.30.
Ása Guðmundsdóttir
Arnar Freyr Böðvarsson íris Laufey Árnadóttir
Lára Böðvarsdóttir Haukur Eggertsson
t
Hjartans þakkir fyrir sýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
Guðna Kristjónssonar
Stóra-Sandfelli
Sigurborg Guðnadóttir
og systkini hins látna.
Fædd 18. september 1896
Dáinn 13. aprfl 1987
Með fám orðum vil ég minnast
vænnar konu, Margrétar frá Reyð-
ará í Lóni, sem kvaddi sitt jarðlíf
þann 13. apríl s.l. eftir langa og
farsæla æfi. Hún var fædd austur í
Fljótsdalshéraði en fluttist ung að
árum að Stafafelli í Lóni á vegum
Halldóru föðursystur sinnar, sem þá
vistaðist hjá þeim séra Jóni Jónssyni
og Guðlaugu konu hans. Voru þær
skyldar frú Guðlaug og Halldóra. í
þá daga var Stafafellsheimilið mann-
margt menningarheimili eins og þá
gerðist gjarnan á vildisjörðum prest-
setranna í sveitum landsins. Þar var
margt starfsfólk, sem bæði vann
með trúmennsku að þeim margvís-
legu störfum, sem þar þurfti að sinna
og fann þar jafnframt öryggi og
athvarf í skjóli góðra húsráðenda.
Sumt starfsfólkið hafði börn á fram-
færi sínu, sem þá ólust um leið upp
á góðum heimilum. Hjá séra Jóni og
konu hans á Stafafelli uxu þannig
upp auk einkasonar, Sigurðar, 6 eða
7 börn, og vor þrjú af þeim algjör
fósturbörn hans en hin tilheyrðu
starfsfólki, sem dvaldi mörg ár á
staðnum og tengdust húsbændum og
heimili sterkum böndum, enda valt
heill og hagur heimilisins ekki hvað
síst á því að samhugur og starfsfúsar
hendur lögðu krafta sína fram
við margvísleg nauðsynjastörf, sem
sinna þurfti. Snemma varð Margrét
liðtæk í störfum, væn og efnileg á
allan hátt. Er hún var tólf ára orti
séra Jón til hennar:
„Svona kemstu á fót, áður varir og
veist,
og vöxt að þú hjótir, því getum við
treyst.
Og nemirðu margt og verðir svo væn
og vinnirðu þarft, það er allra vor
bæn.“
Á unglings árum fór hún til
Reykjavíkur á garðyrkjunámskeið
til Einars Helgasonar í Garðyrkju-
stöðinni, og er heim kom lét hún
hendur standa fram úr ermum og fór
að planta trjám á Stafafelli, reyni-
trjám og rifsrunnum, sem uxu og
döfnuðu mjög vel. Notaði hún gjarn-
an rótarsprota frá reynitrjánum til
að fjölga þeim og fyrr en varði var
kominn vöxtulegur trjágarður á
Stafafelli með háum reynitrjám og
rifsrunnum rauðum af safaríkum
berjum á hverju hausti. Sjálfsagt
hefur Sigurður, sonur séra Jóns rétt
Margréti hjálparhönd við að girða
reitinn og fleira, en beint og óbeint
var það áhugi og elja Margrétar við
að planta og hlú að gróðrinum, sem
var driffjöðrin. Síðar snéri hún sér
að því að útvega trjáplöntur í kirkju-
garðinn og annaðist hún hirðu á
honum, ásamt kvenfélagskonum í
Lóni um langt árabil, svo að sveitar-
sómi var að.
Margrét giftist árið 1922 Geir
Sigurðssyni bónda á Reyðará, og
bjuggu þau þar myndarbúi til ársins
1964 er þau flytja á Höfn í hús
Aðalheiðar dóttur sinnar og manns
hennar Sigurðar Hjaltasonar, þar
sem þau fengu hlýlega fbúð. Hjá
þeim áttu þau síðan athvarf á efri
árunum og nutu frábærrar umhyggju
frá hendi dóttur og tengdasonar og
barnabarna. Á efstu árum Margrétar
og Geirs bilaði heilsan, eins og oft
vill verða, og þurftu þau hjúkrunar
og aðstoðar með, sem aldrei brást
frá hendi barnanna þeirra. Geir
andaðist fyrir nokkrum árum eftir
erfið veikindi, og Margrét kveður nú
eftir langt og farsælt æfistarf. Allra
síðustu árin dvaldi hún, að eigin ósk,
á Skjólgarði, elli og hjúkrunar-
heimilinu á Höfn, þar sem hún naut
ágætrar umönnunar og börnin heim-
sóttu hana stöðugt og vissu að henni
leið þar eins vel og auðið var.
Blómaskeiðið í æfi Margrétar
voru búskaparárin á Reyðará. Þar
var hun húsmóðir á stóru og anna-
sömu heimili. Þar fæddust börnin
hennar fjögur. Þeirra elst er Aðal-
heiður, gift Sigurði Hjaltasyni á
Höfn. Sigurður, kvæntur Ástu Guð-
laugsdóttur, búsett á Höfn. Þor-
steinn, bóndi og oddviti á Reyðará,
kvæntur Vigdísi Guðbrandsdóttur,
og Baldur kvæntur Hólmfríði Ara-
dóttur, búsett í Reykjavík. Öll eru
systkinin frá Reyðará nýtir menn,
traust og gott fólk. Börn og barna-
börn þeirra eru orðin mörg.
Halldóra fósturmóðir Margrétar
flutti með henni frá Stafafelli að
Reyðará og átti þar sitt heimili til
dauðadags. Er mér í minni hve
Margrét lét sér annt um hana og
annaðist af mikilli prýði, þegar kraft-
ar hennar tóku að þverra. Margrét.
var mikil og góð móðir barnanna
sinna:
Fyrst er mæðranna skaut, þar sem
maðurinn naut,
þess mjúktaks er hóf hann á fætur
lagði ástirogyl, þaðsem albest er til,
inni i auguð og viljann og hugarins
viðkvæmu rætur.
(Halldór Helgason)
Anna Hlöðversdóttir, móðir Geirs,
dvaldi og átti heimili á Reyðará fram
á efri ár, en var flutt til sonar síns á
Siglufirði nokkru áður en hún lést.
Bræður Geirs áttu einnig heimili sitt
á Reyðará, eftir að Geir og Margrét
tóku þar við búi, en faðir þeirra
bræðra dó á meðan þeir voru enn í
æsku. Geir var þeirra elstur og tók
við búinu að föður sínum látnum
með móður sinni og síðan konu
sinni. Heimilið að Reyðará bar vott
um mikla samheldni fjölskyldunnar
og góðan heimilisbrag og snyrti-
mennsku jafnt úti sem inni. Börn og
fullorðnir voru félagslynd og tóku
mikinn og góðan þátt í félagslífi
sveitarinnar og safnaðarlífi. Söngur
og hljóðfærasláttur var mjög iðkaður
á heimilinu enda fjölskyldan öll
söngvin og músíkölsk svo af bar.
Um langan aldur hefur fjölskyldan á
Reyðará verið burðarás kirkjukórs-
ins í Stafafellskirkju. Aldrei hefur
brugðist ómetanleg liðveisla þeirra
við sönginn í kirkjulegum athöfnum.
Geir, Margrét og börnin þeirra, öll
með góðar söngraddir, lögðu fram
lið sitt - og á heimilinu þeirra var
bæði fyrr og nú velkomið að halda
söngæfingar, ef með þurfti - og
þaðan fór enginn þurrbrjósta.
Vigdís, sem nú er húsmóðir á Reyð-
ará, tengdadóttir Margrétar fellur
vel að sönghefð hins gamla hefðar-
bóls. Alla þá liðveislu vil ég, sem
organisti kirkj unnar þakka af heilum
huga. Geir var auk þess, á sínum
tíma sóknarnefndarmaður og með-
hjálpari í kirkjunni sinni, og síðar
gekk Þorsteinn sonur hans í sömu
spor. Að rækja sína kristnu trú með
því að taka þátt í kirkjulegu starfi og
safnaðarlífi er meira virði en margur
virðist gera sér grein fyrir. Það er
gæfulegt og það akkeri, sem mörgu
gæti vafalaust bjargað, af því sem
aflaga fer í þjóðlífinu, væri því sinnt
svo sem vert er.
Margrét var fríð kona sýnum,
glaðleg og hjartahlý. Börnum sínum
frábær móðir, amma og langamma.
Litli 6 ára langömmudrengurinn
hennar, sem ég sá í gær, grét, því
hann skilur ekkert í að hún besta
langamma hans er farin í himininn.
Hann veit það ekki ennþá að hún
góða langamma fær einhverntíma
að taka á móti ástvinum sínum,
þegar að þeim kemur að ljúka sínu
lífi á jörðu, - og að þá verða
áreiðanlega fagnaðarfundir.
Blessuð sé minning Margrétar frá
Reyðará. Hafi hún þökk fyrir allt og
allt.
Sigurlaug Árnadóttir.