Tíminn - 28.10.1988, Side 14

14 Tíminn
Föstudagur 28. október 1988
lllllllillllllllllllllllllll AÐUTAN ............. : ................ ....... ::;;!i|il;l' :,:j;|i;|!
Glötuð paradís:
Ensk kona fann
yndislega eyju og
breytti henni í
ferðamannastað
Charlotte Green fann paradís á
jörðu, sólbakaða, pálmum skrýdda
hitabeltiseyju. Þar átti hún besta líf
sem hugsast getur og allar áhyggjur
voru víðs fjarri. En nú er allt breytt
og hún er komin aftur til Englands.
Hún á sjálf sök á því hvernig komið
er fyrir eyjunni hennar.
Hún tapaði hjarta sínu
við fyrstu sýn
Chariotte kom til eyjarinnar
Borocay, sem tilheyrir Filippseyj-
um, fyrir átta árum, þegar hún var
33ja ára gömul. Þá hafði hún unnið
sem veitingahúsastjóri í Hong Kong
í 10 ár en var orðin þreytt á Iífinu í
stórborginni. Þegar móðir hennar
kom að heimsækja hana ákváðu þær
að fara til Borcay í frí.
Þegar þær mæðgur tóku land á
Borocay skipti engum togum að
Chariotte tapaði hjarta sínu, bæði til
eyjarinnar og íbúanna 300 sem tóku
fagnandi á móti þeim á ströndinni,
og höfðingjasonarins Rufo, sem hún
eignaðist síðar með tvo syni.
Þá, fyrir átta árum, var þessi
yndislega eyja í himinbláu hafinu,
kögruð hvítum ströndum, ósnortin
af ferðamennsku nútfmans. fbúarnir
300 bjuggu í nokkrum bambuskof-
um, ekkert rafmagn né vatnslagnir
var að finna á eynni og ekkert áfengi
né vindlinga að hafa. Þegar Char-
lotte fluttist burt frá Borocay, hafði
hún, ásamt Rufo, byggt yfir sig
glæsilegt hús og umhverfis það 16
minni hús sem þau leigðu ferða-
mönnum.
íbúar nú orðnir 3000
Nú eru íbúar á Borocay 3000 og
eyjan er komin svo inn í alfaraleið
ferðamanna, að stórstjörnur í
skemmtanalífinu s.s. Gina Lollo-
brigida hafa lagt þangað leið sína.
„Þetta er að verða eins og annað
Torremolinos, og það er allt saman
mér að kenna,“ segir Charlotte.
Charlotte lýsir því þegar hún kom
til eyjarinnar fyrst og varð svo hug-
fangin að eina erindið sem hún átti
aftur til Hong Kong var að segja upp
vinnunni, selja sportbílinn sinn,
pakka niður og koma sér hið snar-
asta aftur til Borocay. Þar tók hún
kofa á ströndinni á leigu og breytti
honum fljótlega í lúxushús á mæli-
kvarð^ staðarbúa, með baðherbergi
og vatnssalerni, breiðu rúmi og fleiru
sem nútímamönnum finnst nauðsyn-
legt. En hún lærði líka að veiða
hákarl, búa til skjaidbökusúpu og
baka að hætti innfæddra, fyrir utan
það að hún lærði að stjórna bátum
eyjarskeggja á úfnu Suður-Kínahafi.
Hófu uppbyggingu ferða-
mannastaðar fyrir 5 árum
Ástin sem hafði kviknað við fyrstu
Lífíð var vndislegt og áhyggjulaust á
Borocay áður en ferðamennirnir
gerðu innrásina. Charlotte og syn-
irnir kunnu vel að meta friðsældina.
sýn milli hennar og Rufos leiddi til
þess að þau tóku upp sambúð, þó að
hann væri giftur og þriggja barna
Nú eru Charlotte, Jamie og Joshua
komin til Englands og líður svo sem
ágætlega. En þau sakna alltaf para-
dísareyjarinnar sinnar.
sinn unga aldur á Borocay. Mamma
þeirra segir að þeim líði vel í nýju
heimkynnunum og að þeir hafi mest-
an áhuga á rjómaís, eplatrjám,
hamborgurum og sjónvarpi eins og
er.
faðir. Þau helguðu sér land á eynni
og byggðu 16 bambuskofa og veit-
ingastofu. Það var fyrir 5 árum og nú
fóru hlutirnir að gerast hratt.
Charlotte hafði samband við
ferðaskrifstofur og auglýsti paradís-
ina sína grimmt. Innan skamms var
lítið eftir af friðsældinni á Borocay,
sem hafði hrifið hana sjálfa svo mjög
í upphafi.
„Verst þótti mér að nýi ferðamála-
ráðherrann á Filippseyjum vill nú
breyta eyjunni í stærsta ferða-
mannastað í Asíu. Hann vill flytja
alla íbúana inn á miðja eyna svo að
hægt sé að byggja upp ferðamanna-
þjónustu á ströndinni," segir Char-
lotte.
Charlotte átti tvo syni með Rufo,
Jamie og Joshua. Þeir fæddust báðir
i Englandi en hafa annars alið allan
Ætlar að kaupa nýja eyju
- en hún verður
að vera afskekkt!
En sjálf er hún ekki ánægð. Hún
íhugar nú að festa kaup á annarri
eyju á paradísarslóðum, en hún
verði þó að vera afskekkt. Slíka eyju
segir hún vera hægt að kaupa fyrir
10.000 sterlingspund.
„Mér þykir leitt að það skyldi
verða ég sem eyðilagði lífið á Boro-
cay,“ segir hún en bætir því við að
hefði hún ekki orðið þess valdandi
hefði einhver annar gert það. „En
Borocay á eftir að skipa heiðurssess
í hjarta mínu um aldur og ævi,“ segir
Charlotte Green.
LESENDUR SKRIFA
Eyjólfur fagri og Þuríður væna
„Sér hann nú, að þér er litur
(fríðleikur) einn gefinn,“ sagði Þur-;
íður Sturludóttir á Möðruvöllum
við mann sinn, þegar hún var að
eggja hann til hefnda eftir Sturlu
föður sinn. En af þessum eggjunar-
orðum hlaust einhver mesti ólánsat-
burður alls lokaskeiðs hinnar fomu
sögu vorrar: Flugumýrarbrenna.
Eyjólfur Þorsteinsson mun hafa
þótt einn af efnilegustu ungum
mönnum hér á landi um miðja
þrettándu öld og komst fljótt til
hinna mestu metorða. Faðir hans,
Þorsteinn í Hvammi, og Mörður
mágur hans höfðu farið með Kol-
beini og Gizuri til Örlygsstaðabar-
daga og var talið, að Mörður hefði
borið vopn á Sighvat. Taldi Þórður
kakali sér því skylt að hefna þeim
frændum fyrir þá hlutdeild, en þó
sagðist hann ekki vita þann mann
• 'fyrir norðan land, sem sér sæmdi
. síður að að fara en Þorsteini Jóns-
í syni. Því miður fór svo, að Mörður
var drepinn, þó að Þorsteini bónda
væru grið gefin.
Til þess að tryggja sættimar gifti
1 Þórður Eyjólfi hinum unga, syni
' Þorsteins í Hvammi, Þuríði dóttur
Sturlu bróður síns, sem hann hafði
eignast með Vigdísi Gísladóttur úr
Miðfirði, en Þuríður mun hafa verið
allra kvenna fríðust. En um fríðleika
og gjörvulegt útlit manns síns hefur
hún sjálf ekki verið í vafa, eins og
ofanrituð orð hennar vitna. Glæsi-
legt var þetta fólk, sem fór hér með
auð og völd á þessum tíma, en
gæfusamt var það ekki, og hefur
slíkt viljað við brenna í sögu þeirrar
jarðstjömu, sem við byggjum.
Nú víkur sögunni langt fram í
tímann, nánar tiltekið fram á níunda
tug tuttugustu aldar, og eru þá
nokkrir menn saman að því starfi,
sem nefnt er miðilsfundur. Gerist þá
nokkuð, sem enginn átti þarna von
á, að fram komu í sambandinu
menn, sem sögðust eiga hina verstu
og ömurlegustu ævi: kölluðust
brennumenn, og þegar eftir var
gengið, sögðust þeir vera íslendingar
og hafa verið uppi á þjóðveldisöld.
Var nú reynt að fræðast lítillega um
ástæður þeirra og leiðbeina þeim
síðan; kom fram að þeir væru í helli
nokkmm, þar sem verðir gættu
þeirra; vom þeir hrjáðir mjög af
löngum kvölum, en jókst þó bjart-
sýni við þetta samtal, sem hefði mátt
' verða okkur hérna megin minnis-
stætt, þótt ekki hefði komið fleira
til. En það var nú einmitt það sem
gerðist.
Til mín hringir, tveim dögum
síðar, góðvinur minn, og segir mér,
draum sinn, sem bæði var hörmuleg-
ur og þó furðulega fróðlegur og
sérstæður á margan hátt. Ég verð nú
að koma að þeirri skýringu, að í
draumi er maðurinn ekki hann
sjálfur, heldur einhver annar maður,
og í þetta sinn var draumgjafinn
einhver sá, sem öðlast hafði gott líf,
en var nú í leiðangri til þeirra sem
verra áttu; kom hann í helli nokkurn
þar sem menn voru þrælkaðir til
vinnu við rafljós, en verðirnir voru
dýrum líkari en mönnum, svartir á
húð og í augum og framúrskarandi
hrokafullir og illmannlegir. Einn
þeirra gætti mannsins, sem aðkomu-
maður átti tal við, og kom svo í ljós
að vörðurinn hafði konu þessa
vinnumanns á valdi sínu, og var
ástand hennar enn ömurlegra en
hans. Kom það fram að hinunt
vinnandi manni þótti sem konan
hefði brugðist sér, valdið ógæfu
sinni, og lagði hann hatur á hana. En
komumaður reyndi að mýkja huga
hans gagnvart henni, sýna honum
fram á, að örlög þeirra tveggja væru
samtengd, og að hún væri jafnvel
enn þjáðari en hann. Mildaðist hann
við slík orð og fannst hinn sýna sér
mikla vináttu.
„Hvað ertu búinn að vera héma
lengi?“ spurði sá aðkomni. „Átta-
hundruð ár,“ svaraði hinn, og segi
ég nú ekki fleira úr þessum draumi
sem lesa má um í Lífgeislum árið
1985.
Ég býst við að þeim, sem lesa,
muni þykja saga þessi næsta ævin-
týraleg. En því verður ekki neitað
að hún hefur ýmislegt sér tii
stuðnings. Það líður ekki sólarhring-
ur á milli draumsins og miðilsfundar-
ins, og miðillinn og dreymandinn
vissu örugglega ekkert hvor til
annars, enda er ekki sama efnið í
báðum, heldur aðeins skyldir þættir.
Hvort tveggja sýnist stafa frá fólki á
13. öld, og hvorttveggja tengt ein-
hverju mjög illu atferli í fmmlífi,
sem leiðir af sér ófamað og hatur í
framlífi, um furðulangan aldur. Er
illt til slíks að vita, en það verður að
segja hverja sögu eins og hún
gengur. æ:
Af brennumálum frá þjóðveldis-
öld, sem þetta framliðna fólk hefði
getað verið við riðið, koma einungis
til greina Önundarbrenna 1197 og
Flugumýrarbrenna 1253 og þykir
mér hin síðarnefnda miklu líklegri
til að hafa verið tengd þessari sögu,
enda þótt aðeins séu 735 ár frá hinni
síðari, en nefnd vom í draumnum
800 ár. En það er alkunnugt, að
þeim sem illt verða að þola, þykir
■ tíminn lengi að líða.
Ég býst við að þeir, sem skynsamir
vilja vera, muni treysta mér til að
fara rétt með þessa sögu að mínum
hluta. Hér er of mikið í húfi til þess
að leyfa sér að skálda.
En það er von mín, að þau Eyjólf-
ur fagri og Þuríður væna eigi sér nú
betri sögu framundan en að baki, og
kynni þá svo að fara, að það þyki
ekki til einskis orðið, að þeir menn
vom til hér á landi, sem þorðu að
sitja miðilsfundi og hyggja að því,
sem kemur fram í draumum.
17. okt. 1988
Þorsteinn Guðjónsson