Tíminn - 27.04.1990, Side 14
14 Tíminn
Föstudagur 27. apríl 1990
Sigríður Böðvarsdóttir
Ijósmóðir
Fædd 29. ágúst 1912
Dáin 19. aprfl 1990
Ekkert er stöðugt hér í þessum heimi.
Vinir og ættingjar falla frá. Kynslóðir
koma og fara. I dag verður lögð til
hinstu hvíldar frænka okkar Sigriður
Böðvarsdóttir. Aðeins nokkrir mánuðir
eru liðnir síðan systir hennar Anna féll
ffá. Þessar hraustu og lífsglöðu systur
vom skyndilega helteknar þessum erf-
iða sjúkdómi sem svo margir verða að
lúta og þá er ekki spurt um aldur.
Allt síðastliðið ár barðist Sigríður
æðrulaust við veikindi sín. Bjartsýn og
hugrökk að venju. Allir vonuðu að hún
hefði sigur í þeirri baráttu og fengi að
vera hjá okkur lengur. Vissulcga er hún
það í hugum okkar. Hún geislaði ffá sér
lífsgleði og góðvild, hafði áhuga fyrir
mönnum og málefnum. Stundaði sund
og útivist, gestrisin og góð heim að
sækja. Ævikvöldið virtist brosa við
þeim hjónum en skyndilega er allt
breytt.
Haustið 1988 varð Valtýr fyrir bíl og
slasaðist alvarlega. Þetta var mikið
áfall fýrir þau bæði og nú varð hann að
dvelja marga mánuði á sjúkrahúsi. Alla
daga fór Sigríður í heimsókn á sjúkra-
húsið og fylgdist vel með aðgerðum og
batahorfúm manns síns. Loksins kom
að útskriff heim en þá blasir við sú
sorglega staðreynd að Sigríður kona
hans var nú kominn með þann sjúk-
dóm sem dró hana til dauða. Nú var
það Valtýr sem hjúkraði og hjálpaði
konu sinni af öllum mætti í þessum erf-
iðu veikindum og sat hjá henni öllum
stundum uns yfir Iauk.
Sigríður ólst upp í stórum systkina-
hópi á Laugarvatni í Laugardal, dóttir
hjónanna Böðvars Magnússonar
hreppstjóra og konu hans Ingunnar
Eyjólfsdóttur. Hún var áttunda í röð
tólf systkina sem öll komust til fúllorð-
insára.
Bömin voru samrýmd og glaðvær og
voru snemma vanin á að taka til hend-
inni. Móðir þeirra kunni þá list að velja
þeim verkefúi sem hæfði aldri þeirra
og getu. Það þótti sjálfsagt á þeim árum
að systumar kynnu að koma mjólk f
mat og ull í fat, og vissulega var þetta
gott veganesti út í lífið. Ekki voru böm-
in fúllkomlega klædd fyrr en þau höfðu
farið út á bæjarhelluna og farið með
moigunbænina sína.
Sigríður og Valtýr hófú búskap að
Miðdal í Laugardal árið 1934 í félagi
við Magnús, bróður Sigríðar. Þar vom
þau þar til árið 1938 að þau fluttu að
Miðdalskoti í sömu sveit og bjuggu þar
til ársins 1962 að þau fluttu til Reykja-
víkur.
í Miðdalskoti bjuggu þau góðu búi og
byggðu upp öll hús og stækkuðu jörð-
ina. Þegar þau fluttu til Reykjavíkur
sögðu þau ekki skilið við dalinn, því að
þau byggðu sér sumarhús í fallegu
skógartjóðri úr landi Miðdalskots.
Þama áttu þau sannkallaðan sælureit
þar sem þau dvöldu öllum stundum og
þangað var gaman að koma í heimsókn
og sjá hvað þau höfðu ræktað og prýtt
allt í kringum bústaðinn.
Fljótlega eftir að þau Sigríður og Val-
týr hófú búskap kom það upp að þörf
yrði fyrir ljósmóður í Laugardal þar
sem ljósmóðirin, Hildur ffá Hjálmstöð-
um, var að hætta störfúm. Sigríðtir var
hvött til þess að fara til Reykjavíkur í
nám og taka að því loknu að sér ljós-
móðurstörf í Laugardal og stuttu
seinna bættist Grímsnesið við.
Þar sem hún var svo Iánsöm að geta
fengið Auði systur sína bústým á með-
an, varð það úr að hún tæki þetta að sér.
Þetta var gæfúspor því að Sigríður var
sérlega farsæl í sínu starfi. Hún var
mjög fær ljósmóðir og átti traust sæng-
urkvenna og lækna og bar ætíð mikla
umhyggju fyrir öllum sínum ljósuböm-
um. Það kom því af sjálfú sér að Sigga
var kjörin til þess að skrá allar fæðing-
ar í ættinni. í dag em afkomendur
Böðvars og Ingunnar hátt á þriðja
hundrað.
Hér er aðeins í stórum dráttum minnst
á lífshlaup Sigríðar en margs er að
minnast ffá heimsóknum á hennar fal-
lega heimili. Sigríður var sérlega mús-
ikölsk og unnandi fagurrar listar og má
það raunar segja um þau bæði. Þeir em
margir sem hafa notið gestrisni og vin-
áttu þeirra hjóna bæði í sveitinni og hér
í Reykjavík.
Sigríður og Valtýr eignuðust 5 böm en
misstu eitt nýfætt, öll mannvænleg og
vel af guði gerð. Þau em öll gift og eiga
marga afkomendur. Valtýr og Sigríður
hafa alltaf borið sérstaka umhyggju
fyrir bömum sínum og bamabömum
og eiga ást og virðingu þeirra allra. í
veikindum sínum fann Sigríður glöggt
hlýhug þeirra og hjálpsemi.
Við systumar og makar okkar þökk-
um allar ánægjustundimar á heimili
þeirra og kveðjum Sigríði með sökn-
uði. Valtý og fjölskyldunni allri vottum
við okkar dýpstu samúð.
Ingunn og Ólöf Steinsdætur
Með nokkrum fátæklegum orðum
langar mig að kveðja elskulega móður-
systur mína, Sigríði Böðvarsdóttur,
sem lést á sumardaginn fyrsta.
Sigríður var fædd 29. ágúst 1912, ní-
unda í röðinni af 13 bömum Ingunnar
Eyjólfsdóttur og Böðvars Magnússon-
ar á Laugarvatni.
Þær era margar minningamar sem
koma upp í hugann tengdar þessari
brosmildu og fallegu ffænku.
Hugurinn hvarflar 30-40 ár aftur í tím-
ann þegar Sigga og Valtýr eiginmaður
hennar bjuggu, ásamt bömunum fjór-
um, í Miðdalskoti í Laugardal. Mikið
var gaman að koma í Miðdalskot,
heimilið fallegt og viðmót allra svo
glettið og skemmtilegt. Á sumrin fór-
um við stundum með mjólkurbílnum
upp að Miðdalskoti, ég og ffænkur
mínar sem vora i heimsókn hjá afa og
ömmu á Laugarvatni. Alltaf var okkur
tekið opnum örmum þótt um háanna-
timann væri og lítið gagn að okkur við
heyskapinn og oft endaði dagurinn
með því að öll hersingin var sett upp á
Sindia gamla og farið í reiðtúr. Há-
punkturinn í þessum heimsóknum var
samt kaffið hjá Siggu, drekkhlaðið
borð og kátir félagar í eldhúsinu í Mið-
dalskoti.
Sigga hafði mikið yndi af allri tónlist
og ekki síst sígildri tónlist. Ég held að
við séum nokkuð margir „krakkamir“
frá Laugarvatni sem eigum henni það
beint eða óbeint að þakka að hafa átt
þess kost að læra á hljóðfæri. Við búum
mörg að því veganesti enn þann dag i
dag og erum henni þakklát fýrir.
Seinna fluttu þau Sigga og Valtýr til
Reykjavíkur og bjuggu sér fallegt
heimili í Álftamýrinni. En í Laugar-
dalnum áttu þau sér áffam sælureit,
skógivaxna spildu og sumarhús rétt hjá
Miðdalskoti. Þar undu þau löngum á
sumrin og þangað var líka gaman að
sækja þau heim í kyrrðina og gróður-
inn.
Sigga var menntuð ljósmóðir og
stundaði ljósmóðurstörf í mörg ár í
Laugardalnum og Grímsnesinu. Ég
held að lifandi áhugi og gleði yfir böm-
um hafi verið Siggu í blóð borinn. Það
var að minnsta kosti eitthvað sérstakt
við að koma með komaböm sín í heim-
sókn til hennar því hjá Siggu vora þau
jafnvel ennþá merkilegri en áður.
Sigga hélt skrá yfir alla niðja Laugar-
vatnshjónanna, Ingunnar og Böðvars,
og hún lét sér mjög annt um samkennd
og samheldni fjölskyldunnar.
Þessi trausta og dygga kona er farin
ffá okkur svo allt of fljótt. Ég sam-
hryggist innilega eftirlifandi systrum
hennar. Þær hafa nú misst tvær systur
sínar með stuttu millibili, systur sem
vora báðar svo lífsglaðar og félags-
lyndar og vora alltaf með hópnum
bæði á gleði- og sorgarstundum.
Ég og fjölskylda mín færum eftirlif-
andi eiginmanni, bömum og fjölskyldu
þeirra innilegar samúðarkveðjur. Megi
allar góðu minningamar styrkja ykkur í
sorginni.
Bergljót Magnadóttir
I dag er kvödd í hinsta sinn mín elsku-
lega Sigga ffænka, sem ég kveð með
söknuð i huga. Það huggar mig að ég á
margar og góðar minningar um þessa
góðu ffænku sem alltaf sýndi mér
mikla væntumþykju og vináttu. Þessar
minningar hafa búið sér eilíft líf í hjarta
mínu og ég kveð hana með kærri þökk
fyrir allar þær samverastundir sem við
áttum saman. Hvað það var alltaf gam-
an að koma í heimsókn í Álftamýrina
um jólaleytið og smakka á hennar róm-
uðu málsháttakökum sem henni þótti
svo gaman að búa til fýrir krakkana.
Eða að sækja þau hjónin heim í sumar-
bústaðinn í Laugardal þar sem alltaf
var tekið á móti okkur opnum örmum.
Mér þykir það miður að geta ekki ver-
ið hjá fjölskyldu minni en hugur minn
er hjá ykkur og ég bið Guð að veita
Valtý og fjölskyldu styrk á þessari
sorgarstundu.
Blessuð sé minning þín, kæra ffænka.
Nanna Hlíf
Kveðja frá dótturbörnum.
Nú þegar amma er látin er okkur efst í
huga þalddæti fýrir góðvild hennar,
hjálpsemi og hið hlýja þel sem hún alla
tíð veitti okkur. Það er hægt að rita
langt mál um ævi hennar sem var svo
viðburðarík en það er ekki ætlunin hér.
Hún fýlgdist ávallt af áhuga með námi
okkar og störfúm og hvatningarorð
hennar i gegnum tíðina hafa verið okk-
ur mikill styrkur.
Við minnumst þess öll hvað það var
gaman að fá bréfin hennar þegar við
vorum yngri og áttum heima á Laugar-
vatni og nú í seinni tíð þegar við höfúm
dvalist langdvölum erlendis. Þar bar
hún okkur meðal annars fféttir af fjöl-
skyldunni sem var henni svo hugleikin
og er ekki síst henni að þakka að tengsl
okkar við ffændsystkinin, bamaböm
hennar, era svo góð. I sumarbústaðal-
andi afa og ömmu að Hléskógum er
tijálundur sem er helgaður okkur
bamabömunum og bamabamabömun-
um. Þar hafa þau gróðursett grenitré í
hvert skipti sem afkomandi hefúr fæðst
í fjölskyldunni. Amma fór alltaf með
okkur þangað þegar við komum í
heimsókn og voram við spennt að sjá
hvað við hefðum stækkað mikið.
Ekki eigum við síður góðar minning-
ar ffá jólaboðum, afmælisboðum og
öðrum heimsóknum okkar í Álftamýr-
ina. Umræðuefhin vora næg þvi ekkert
varömmu óviðkomandi. Hún unni tón-
list, las mikið og lét þjóðmálin sig
varða. Hún var líka mikil hannyrða-
kona sem við nutum góðs af. Margt
höfúm við lært af henni sem kemur
okkur að góðu gagni í lífinu.
Við söknum hennar öll og missir afa
er mikill. Þau vora alltaf svo samtaka
og studdu hvort annað sem kom best í
ljós í veikindum þeirra beggja síðustu
tvö árin. Við þökkum samfýlgdina og
biðjum Guð að styrkja afa á sorgar-
stundu.
Sigríður, Böðvar og Valtýr
Það er birta yfir þeim minningum sem
við eigum um móðursystur okkar Sig-
ríði. Allt ffá þvi við munum hana fýrst
stendur hún okkur fýrir hugskotssjón-
um sem glöð, hjartahlý og ekki síst
áhugasöm um að kynnast ffænkum
sínum og ífændum, einnig meðan þau
vora ung og óffamfærin að stíga sín
fýrstu spor í tilverunni.
Mæður okkar vora nákomnar alla tíð,
enda báðar í miðju systkinahópsins ffá
Laugarvatni, aðeins fá ár á milli þeirra.
Glaðværð og reisn og sú gáfa að geta
umgengist háa sem lága, unga sem
eldri á sama hátt er ekki öllum gefin.
Sigríður mat gáfú og gjörvileik mikils
meðal annarra, þar skipti hinn verald-
legi auður engu. Sjálf fýlgdist hún
óvenju vel með og var vel að sér, ekki
síst sem ffábcer ljósmóðir í fjölda ára.
Við systumar vorum ekki mjög lífs-
reyndar þegar við komum til Sigríðar
og Valtýs í Miðdalskot á fögrum vor-
degi og voram drifúar á hestbak í fýrsta
sinn á ævinni. Og þó að Inga dóttir
þeirra væri okkur til halds og trausts i
þessu ævintýri var það ekki síður gott
veganesti að vera fýlgt úr hlaði með
glaðværð og hvatningu hjónanna. Það
jók kjark okkar til muna. Okkur fannst
einhver rómantískur blær yfir Siggu og
Valtý, svona eins og þau væra alltaf dá-
lítið ástfangin af hvort öðra. í minning-
unni era heimsóknir í Miðdalskot effir-
minnilegar.
Fyrir böm er það mikil gæfa að eiga
foreldra sem efla þau til dáða og löng-
unar til menntunar og ffóðleiks. Sigríð-
ur bar ekki aðeins sín eigin böm og
bamaböm fýrir bijósti, hún haföi ein-
lægan áhuga á að fýlgjast með lífi og
ffamgangi annarra. Meðal annars
skráði hún niður alla afkomendur afa
og ömmu á Laugarvatni, sem er ómet-
anlegt fýrir okkur hin og ekki auðvelt
að feta í fótspor hennar í þeim efhum.
Þar fýrir utan var hún oft upplýsinga-
miðill um nýbakaða foreldra og vænt-
anlega.
Sigríður var hinn sterki hlekkur í ætt-
inni okkar sem nú er rofin í annað sinn
á nokkram mánuðum. „Dalurinn ljúfi í
austurátt" er ekki sá sami nú þegar
elskulegar móðursystur okkar, Anna
og Sigríður, era horfúar á braut.
Við og fjölskyldur okkar hugsum til
Valtýs og fjölskyldu hans og biðjum
þeim allrar blessunar.
Edda og Inga Lára
Sumardagurinn fýrsti, Esjan böðuð í
sól og fýrsta lóa sumarsins á vappi fýr-
ir utan gluggann. Á þessum degi
kvaddi mín elskulega tengdamóðir
Sigríður Böðvarsdóttir þennan heim.
Náttúran var að vakna af sínum vetrar-
svefni þegar Sigríður, sem var bam
náttúrunnar, sofúaði svefúinum langa.
Hetjulega haföi hún barist veturlangt
fýrir lífi sínu og hugurinn haföi leitað í
Laugardalinn þar sem hún var fædd og
uppalin og búið með manni sínum og
fjórum bömum þar til þau fluttu til
Reykjavíkur fýrir 28 árum. Eftir að þau
fluttu til Reykjavíkur reistu þau sér
sumarhús í Laugardalnum. Þar dvöldu
þau ætíð mikið á sumrin. Þeim tókst að
skapa þar unaðsreit. Skógrækt og
blómarækt var þeirra hugðarefni.
Bama- og bamabamabömin þeirra era
20 talsins og árið sem hvert þeirra
fæddist var nýtt tré gróðursett í sumar-
bústaðalandinu. Eitt af þessum hjám
dafnaði ekki sem skyldi og þá var það
tekið upp, greitt úr rótunum og gefinn
góður áburður. Næsta vor haföi það rétt
úr sér og tekið góðan vaxtarkipp. Á
sama hátt hlúði hún að mannlífinu.
Hún sýndi öðrum ætið áhuga og var
ávallt reiðubúin að rétta hjálparhönd
eða gefa gott ráð. Hún var sérstaklega
bamgóð og löðuðust bömin að henni.
Ekki vora það aðeins hennar nánustu
sem áttu hug hennar, heldur líka þau
böm sem hún haföi hjálpað í þennan
heim sem ljósmóðir en með þeim
fýlgdist hún úr fjarlægð. Skrá hélt hún
yfir alla afkomendur foreldra sinna
sem fæddust og var hún náma hvað
varðaði ættfræði. Bamabömin eyddu
ógleymanlegum stundum með ömmu
og afa á heimili þeirra í Reykjavík og í
sumarbústaðnum. Góði baksturinn og
maturinn hennar ömmu sem beið
þeirra ætíð. Gönguferðir um sumarbú-
staða-landið og umhverfi, beijaferðir
og fjörag spilamennska á kvöldin.
Aldrei mælti hún styggðarorð til bam-
anna, heldur haföi sérstakt lag á að
vinna þau á sitt band.
Sigríður uppliföi ekki ellina, hún var
síung bæði í hugsun og fasi og náði vel
að ræða jafnt við unga sem aldna. Hún
haföi gaman af að ræða málefni dags-
ins og sagði sínar skoðanir skorinort.
Faðir hennar var hvatamaður að
skólasetrinu á Laugarvatni. Á vissan
hátt fetaði hún í fótspor hans hvað
varðaði áhuga á menntamálum. Hún
haföi sjálf numið ljósmæðraffæði og
starfaði sem ljósmóðir við góðan orð-
stír á þriðja áratug. Aðra hvatti hún
óspart til menntunar. Ég á henni að
þakka að ég hélt áfrarn námi þar sem
hún tók að sér að hugsa um son minn
þegar ég var í skólanum. Heimilið hjá
afa og ömmu var hans annað heimili,
enda ekki löng vegalengd að fara.
Mynd af þeim tveimur hefúr grópast í
huga minn. Lítill ljóshærður hnokki í
fanginu á ömmu, stígandi léttan vals
um stofugólfið. Tónlistin var henni æt-
íð kasr. Besta afmælisgjöfin til hennar
var vel æft lag á píanóið. Hver sá sem
kynntist Sigríði var betri maður. Hún
lifir áfram í minningasjóði þeirra sem
elskuðu hana.
Sólveig Þorsteinsdóttir
Sigríður Böðvarsdóttir lést að morgni
19. apríl 1990 effir nokkurra mánaða
baráttu við erfiðan sjúkdóm. Sigríður
var fædd og uppalin á Laugarvatni í
Laugardal, þvi merka skóla- og menn-
ingarsetri nú í dag. Laugarvatn var allt
annað en setur þegar Sigríður fæddist,
þá var þar allt í gamla tímanum sem
kallað er, baðstoffibygging og gripahús
vítt og breytt.
Foreldrar Sigríðar vora Ingunn Eyj-
ólfsdóttir og Böðvar Magnússon.
Fyrstu búskaparárin bjuggu þau Ing-
unn og Böðvar í Utey, en vora sest að á
Laugarvatni þegar Sigríður fæddist,
hann sem hreppstjóri og héraðshöfö-
ingi en Ingunn sem mikil ráðdeildar-
kona og hvers manns hugljúfi. Laugar-
vatnsheimilið var höföingjasetur,
þangað lágu leiðir konunga sem kot-
unga. Þau hjón eignuðust 13 böm, einn
son og 12 dætur. Sigríður ólst upp á
mannmörgu og glaðværa menningar-
heimili en auk gesta og fjölskyldu var
alltaf talsvert um vinnufólk. Sigríður
bar glaðvært yfirbragð og eðalborinni
reisn hélt hún alla tíð. I sveitinni var
alltaf nóg að starfa og ólust Laugar-
vatnssystkinin upp við að taka til
hendi. Sveitin var gróðursæl þá sem
nú. Sigríði var i blóð borin virðing og
áhugi á hvers kyns gróðri, blómum og
öjám. Hún tók það nærri sér að sjá hve
skógargróðri í Laugardal hrakaði á lífs-
leiðinni en fagnaði sýnilegum bata-
horfúm nú allra seinustu árin.
Sigríður hlaut í vöggugjöf góða
greind. Skólagangan var með öðra
sniði þá en nú. Á árunum 1930-1931
stundaði Sigríður, þá átján ára gömul,
nám við Héraðsskólann á Laugarvatni.
Afmælis- og
minningargreinar
Þeim, sem óska birtingar á afmælis- og eða minningar-
greinum í blaðinu, er bent á, að þær þurfa að berast
a.m.k. tveim dögum fyrir birtingardag. Þær þurfa að
vera vélritaðar.