Tíminn - 14.06.1990, Blaðsíða 18

18 Tíminn
Fimmtudagur 14. júní 1990
MINNING
Sigfús Þorsteinsson
Fæddur 20.03.1901
Dáinn 07.06.1990
Skilaboðin bárust til mín um símann
með grátklökkri röddu; „hann afi
minn er dáinn.“ Það er svo einkenni-
legt að þó búast hefði mátt við frá-
falli hans vegna veikinda um nokkurt
skeið kom fréttin alveg eins og
þruma úr heiðskíru lofti. Mig setti
hljóðan og minningamar streymdu
fram í hugann.
Fúsi var alltaf svo hress og em. Það
skipti ekki máli hvar Fúsi var stadd-
ur, hann var alltaf hrókur alls fagnað-
ar þegar hann fór með nokkrar af sín-
um óteljandi vísum eða sögum frá
fyrri tíð. Hann fylltist eldmóði þegar
hann byrjaði að tala um hestana sína.
Hestamaður fram í fingurgóma og lét
ekki ljarlægðir hindra sig í að mæta á
hestamótum fram á níræðisaldurinn.
Fólk trúði því ekki hve gamall Fúsi
var og nýlega var hann spurður um
skilríki þegar hann bað um „gamal-
mennaafsláttinn", eins hann kallaði
það, hjá flugfélaginu. Fúsi var maður
sem ávallt leit fram á veginn. Erfiðir
tímar og barátta um að halda velli
fyrr á tímum hafa líklega mótað hann
að einhveiju leyti. Þrautseigur og
aldrei hræddur við að takast á við
verkefni sem aðrir töldu hann ekki
valda.
Mikil eftirsjá er að Fúsa og skilur
hann eftir skarð í huga mér sem seint
verður fyllt.
Það segir nokkuð um hans sögu að
hann eyddi síðustu dögunum á heim-
ili sínu á Skálateigi og vann sín störf
fram á síðasta dag.
Það er alltaf erfitt að kveðja góðan
vin, en eitt sinn verða allir að deyja.
Megi guð blessa minningu hans.
Með kveðju frá mér, foreldrum mín-
um og ömmu.
Friðrik Ingi Friðriksson
Afi, viltu segja okkur sögu? Já, allt-
af var afi boðinn og búinn til þess, og
oft skriðum við systkinin upp í rúm
og undir sængina hans og hlustuðum
á Loðinkóp eða Búkollu.
Hann var óþreytandi, gat sagt sögur
tímunum saman af fólki eða dýrum,
sérstaklega hestunum sínum sem
hann þekkti jafnvel og voru jafngóð-
ir vinir hans og mannfólkið.
Við bamabömin undruóumst oft
hvemig hann gat munað þetta allt og
allar vísumar sem hann kunni utan-
bókar. Við höfum sjálfsagt aldrei
frá Skálanesi
skilið það til fulls eða spekina sem
oft fólst í þeim.
Þegar hann kom hingað suður til
okkar að austan stoppaði hann sjald-
an lengi í bænum því hér fannst hon-
um hann lítið gagn gera, hann vildi
sífellt vera á hreyfingu, helst að
vinna, og var alltaf ánægður ef hann
gat lagt hönd á plóg.
Þá stundum settist ég inn til hans og
spjallaði, einstaka sinnum rétti hann
líka að mér bók „æ, lestu þetta fyrir
mig, gæska, þú ert svo fljót að lesa.“
Stundum rétti hann líka að mér pen-
ing ef hann vissi að mig langaði í bíó
eða slíkt, en þegar ég ætlaði að þakka
fyrir mig var viðkvæðið jafnan „þetta
er svo lítið, vertu ekki að þakka fýrir
þetta.“ Og alltaf var hann ánægðastur
þegar hann var búinn að gefa.
Það var mikið af fólki í kringum
hann afa, sérstaklega ungt fólk. Hann
talaði ofl um hvað hann væri ríkur að
eiga okkur öll að. „Heldurðu að það
séu margir sem verða þessarar gæfú
aðnjótandi?" sagði hann oft og strauk
blómunum sínum, eins og hann kall-
aði okkur afastúlkumar, um vangann.
Siðastliðna páska fékk ég tækifæri
til að fara austur og heimsækja hann í
fýrsta skipti í níu ár. Þar átti ég síð-
ustu stundimar með honum afa mín-
um sem var eldhress og ungur í anda
þrátt fyrir að vera á spítala.
Þá um páskana var Bjami, bama-
bam hans, fermdur. Afi treysti sér
ekki í kirkjuna en starfsfólkið á spít-
alanum spurði hann hvort hann vildi
ekki fara í hjólastól að kirkjunni.
„Nei, ég sagði þeim að ég gengi á
mínum fótum meðan ég lifi,“ sagði
hann, hló og hnippti í mig. „Held-
urðu að þeim hafi blöskrað vitleysan
í karlinum?“ svo skellihló hann.
A meðan ég var fýrir austan talaði
afi oft um Mörtu ömmu og engum
gat dulist aðdáun hans á henni. Nú er
afi minn kominn til hennar ömmu
sem hann talaði svo mikið um.
Við systkinin kveðjum hann með
söknuði og þakklæti fýrir samveru-
stundimar.
Fjóla
Oft er sagt við syrgjendur gamals
fólks: „Það er nú gott að hann fékk að
deyja, hann var orðinn svo gamall."
En þessi setning er lítil huggun fýrir
okkur sem söknum afa sárt því hann
leit aldrei á sig sem gamalmenni og
okkur systmnum fannst hann aldrei
eldast neitt þau tuttugu ár sem við
munum eftir honum, nema síðasta
hálfa árið þegar hann varð að hafa
hægar um sig vegna hjartabilunar.
Fram á síðasta dag var hann hress,
em og kátúr og hafði frá svo mörgu
að segja og svo margt að gefa.
Við áttum því láni að fagna að afi
bjó hjá okkur öll okkar uppvaxtarár.
Allar okkar æskuminningar tengjast
honum á einhvem hátt. Hann svæfði
okkur með sögum og áður en við gát-
um sjálfar setið hest reiddi hann okk-
ur fyrir framan sig. Hann gaf okkur
báðum hest og reiðtygi þegar við
vorum litlar, fór með okkur í löng
hestaferðalög fýrir utan samveru við
venjuleg sveitastörf. Við vorum báð-
ar „blómið hans afa“ og „elsku hjart-
að“ og sýna þessi viðkvæði hans best
þá ástúð og umhyggju sem hann bar
fýrir okkur.
Afi var fæddur 20. mars 1901 á Hól-
um í Norðfirði og ólst hann þar upp.
1932 hóf hann búskap á Skálateigi í
sömu sveit, ásamt konu sinni Mörtu
Einarsdóttur frá Bæ í Lóni. Hún lést
1953 og saknaði hann hennar alla tíð
mikið. Auk búskaparins sótti afi sjó
og vann verkamannavinnu á Nes-
kaupstað. Foreldrar okkar tóku við
búinu 1970 en áfram hélt afi að vinna
öll þau verk sem til féllu. Hann var
búinn óbilandi kjarki og dugnaði.
Hann sagði alltaf að það væri bara að
byrja á verkunum, þá kæmi þetta allt
saman. Hann gat allt sem honum datt
í hug, einfaldlega af því hann ætlaði
sér það. Og eftir langan vinnudag eða
langt hestaferðalag kom hann inn
jafnhress og ákafúr því afi sagði að
hann vissi ekki hvað þreyta væri.
Þetta þakkaði hann því að hann tók
lýsi á hverjum morgni.
Tvö atriði voru órjúfanlega tengd
afa: hestar og vísur. Hestamennska
var honum í blóð borin. Hann var
mikill áhugamaður um hrossarækt og
lét sig ekki vanta á fjórðungs- og
landsmót þegar þau voru haldin. Síð-
ast fór hann á fjórðungsmótið á Iða-
völlum í fýrra, 88 ára gamall.
Engan höfúm við heyrt um sem
kunni jafnmikið af vísum og kvæð-
um. Fléttaði hann þeim jafnan inn í
daglegar umræður. Einnig kunni
hann mikið af gamansögum og var
fróður um ættir manna. Minnið hans
var alltaf jafngott og hann sagði okk-
ur margt frá gömlum tímum. Síðustu
árin var hann duglegur að skrifa nið-
ur vísur og annan fróðleik sem hon-
um fannst ekki mega glatast.
Afi var ákaflega ljúfúr og góður en
að sama skapi ákveðinn í skoðunum
og mislíkaði honum eitthvað hikaði
hann ekki við að láta það í Ijós. Hann
var ákaflega orðheppinn og fljótur í
tilsvörum og var hrókur alls fagnaðar
þar sem verið var að glettast. Oft var
glatt á hjalla þegar gestir komu að
gömlum sveitasið. Okkur finnst vel
við hæfi að láta fylgja nokkrar vísur
sem ortar voru um hann.
Þessar vísur eru úr brag sem sveit-
ungi hans Sigfinnur Þorleifsson
sendi honum sjötugum:
Andsvar þitt var aldrei slappt
oftar sigur hafðir
þegar menn fóru að þenja kjaft
við þig að fyrra hragði.
Mörgum greiða gerðir þú
gœfu má það veita.
Annir við þitt eigið bú
engu náðu að brcyta.
Þessa vísu sendi mágur hans, Rík-
harður Hjálmarsson, honum af sama
tilefni:
Þú ert ennþá œskubeinn
eldfljótur i svörum.
Alltaf glettin gœfusveinn
með gleðibros á vörum.
Þennan brag orti Tryggvi Vilmund-
arson um afa áttræðan:
Ekki Fúsi eldist hót,
árin áfram liða.
Enginn getur mœlt þvi mót
að manninn kostir prýða.
Þó vel hann sé úr garði ger
get ég litið þar um skráð
þvi hann er fremst i huga mér
hestamaður af Drottins náð.
Ljúfmennskan hann loðir við
það Ijóst er vinum sönnum.
Þó á sér sýni aðra hlið
ójafnaðarmönnum.
Efótal karla œttum við
eitthvað lika honum.
Myndi batna mannlifið
og meira fara að vonum.
Þessar vísur lýsa afa vel og þótt
hann hafi fengið margar fleiri yrði of
langt mál að birta þær allar hér.
Afi var fljótur að kynnast nýju fólki
og voru umræður aldrei þvingaðar
þar sem hann var staddur. Oft vorum
við að rifna úr stolti yfir afa okkar
þegar fólk dáðist að því hversu
skemmtilegur, fróður og unglegur
hann væri. Hann hafði alla tíð gaman
af að ferðast, ekki síst á hestum, og
var mikill dýravinur. Margar ferðir
vorum við systkinin búin að fara með
honum í hestum á firðina í kring og
upp á Hérað. Síðustu ferðina fór hann
til Hellisfjarðar í íýrrasumar með 11
ára bróður okkar.
Afi var vinur vina sinna og vildi allt
fýrir þá gera. Þegar önnur okkar byrj-
aði að byggja 1987 kom hann á
hverjum morgni að hjálpa til. Asamt
öðru naglhreinsaði hann tvívegis allt
timbur úr húsinu og þegar farið var í
kaffi var hann yfirleitt fýrstur til að
standa upp og fara aftur út til að
halda áfram Afi brýndi fyrir okkur
nýtni og sparsemi en var alltaf ein-
staklega gjafmildur og örlátur.
Það er okkur ómetanlegt hvað hann
hvatti okkur í námi og starfi og þótt
okkur bamabömunum stundum nóg
um hversu hreykinn hann sagði frá
því ef ókkur tókst einhvers staðar vel
upp.
Síðustu 3 ár ævinnar bjó afi til skipt-
is hjá bömum sínum, Signínu, hótel-
stýru í Hveragerði; Ingibjörgu, hús-
freyju í Reykjavík og Einari, bónda í
Skálateigi. Hann dvaldi 5 mánuði af
þessu ári á Fjórðungssjúkrahúsinu á
Neskaupstað og viljum við þakka
öllu starfsfólki þar hversu góða um-
önnun hann fékk. Hann talaði oft um
það hve sér hefði liðið vel þar. Afi
var búinn að vera hálfan mánuð
heima í Skálateigi þegar hann kvaddi
þennan heim, sáttur við lífið og dauð-
ann.
Við eigum erfitt með að sætta okkur
við þá staðreynd að afi sé farinn frá
okkur en hann lifir áfram í hugum
okkar og við emm þakklátar fýrir að
hafa fengið að njóta samveru hans
svona lengi.
Þó að verði lúin lœrin
Ijóst má að þvi sérhver ugga.
Þó lendirðu yftr landamœrin
leggirðu hnakk á gamla Skugga.
(Sigfinnur Þorleifsson)
Marta og Margrét
HHI i
rbvíxivoo ■ m nr
Konur Suðuiiandi
Vorfundur Félags framsóknarkvenna í Árnes-
sýslu verður haldinn á Borg I Grímsnesi
fimmtudagskvöldið 14. júní kl. 21.00.
Gestur fundarins verður dr. Laufey Steingríms-
dóttir, næringarefnafræðingur, og segir hún frá
neyslukönnun (slendinga.
Fjölmennum og tökum með okkur gesti.
SQómin.
Lokað vegna sumarleyfa
Skrifstofur Framsóknarflokksins að Nóatúni 21 verða lokaðar frá og
með 2. júní 1990, vegna sumarleyfis starfsfólks.
Framsóknarflokkurinn.
F.U.F. við Djúp
Aöalfundur félagsins veröur haldinn föstudaginn 15. júni kl. 20.30
í Húsi framsóknarmanna á (safirði.
Félagar fjölmennið.
Stjómin.
Bryndís Halldóra
Stefánsdóttir
Faedd 24. júlí 1972
Dáin 3. júni 1990
Enginn getur fylgt þér
á göngu þinni
upp himinbogann
að hliðum Ijóssins.
Þegar heimurinn hverfurþér
eins og grein, sem fellur
afsjálfu sér
og timinn ogforlögin rikja
ekki lengur yftr þér.
Þegar þú stendur í skugga
eilifðarinnar
og hlustar á söng hinna
djúpu vatna
sem eiga sér engar strendur.
Enginn getur fylgt þér,
þegar þú á göngu þinni upp
himinbogann
hlustar á sönginn, sem kallar sál
þina að hliðum Ijóssins.
Nemandi okkar lést af slysforum á
hvítasunnudagsmorgun. Hvarf
skyndilega á brott í blóma lífsins.
Hún hafði nýlega kvatt okkur í skól-
anum glöð og bjartsýn. Sagðist vera
ákveðin í að ná settu marki í mat-
reiðslunámi og skapa sér eigið heim-
ili.
Bryndís hóf nám á matvælasviði
Fjölbrautaskólans í Breiðholti síðast-
liðið haust og stundaði einnig nám í
Heymleysingjaskólanum. Það ríkti
eftirvænting hjá okkur kennurunum
og margar spumingar vöknuðu, cink-
um um það hvort okkur tækist að
koma leiðsögn til skila þannig að hún
hefði í senn ánægju og gagn af nám-
inu.
Fljótlega kom í ljós að Bryndís var
viljasterkur og glaðlegur nemandi,
samviskusöm og vandvirk í störfum
sínum.
Hún aðlagaðist vel nemendahópn-
um og átti auðvelt með að tileinka sér
námið. Henni em færðar þakkir fýrir
ánægjulega lærdómsríka daga.
Við sendum foreldmm, systur, ætt-
ingjum og vinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Kennarar Bryndísar
á matvælasviði
Fjölbrautaskólans í Breiðholti