Tíminn - 01.02.1992, Page 14

14 Tíminn
Laugardagur 1. febrúar 1992
Vösk sveit manna úr riddaraliöi lögreglunnar var dögum saman aö tína saman hlutana af líkinu meöfram þjóöveginum.
„Það snertir enginn mína
Þeir, sem hugsuðu sér að halda lífi í
návist Ricks Selman, urðu að fhuga
vel orð sín og gerðir. Hann leit á
minnstu mistök sem dauðasök.
Það var kalt í veðri dag nokkurn í
mars árið 1989, þegar lögreglu-
stjórinn í bænum Yale í Oklahoma
hóf óhugnanlega leit ásamt
mönnum sínum. Lögreglumenn-
irnir voru allir á hestum, en einn-
ig tóku þátt í leitinni margir fót-
gangandi sjálfboðaliðar.
Hestaeign í Oklahoma er mjög
almenn, enda eru þar stór svæði
sem vélknúnum farartækjum er
ekki fært.
Hæðirnar í kring eru vaxnar þétt-
um skógi og erfiðar yfirferðar.
Skammt frá bænum liggur Yale-
áin, sem rennur síðan út í Arkans-
as-ána. Á seinustu öld héldust
frægir útlagar við í þessum hæð-
um og notuðu hellana þar sem að-
setur.
Yale er lítill bær með aðeins um
1.900 íbúa. Þar sveimar andi lið-
inna tíma yfir vötnunum. Menn
sitja þar á veröndinni á kvöldin og
líta við hjá nágrannanum ef svo
ber undir. Stærstu viðburðir stað-
arins eru þegar skólaliðið keppir í
íþróttum.
Líkamshlutar
úti um allt
Það kom því eins og þruma úr
heiðskíru lofti þegar það fréttist
að sundurlimað lík hefði fundist á
víð og dreif í hæðunum umhverfis
þetta friðsæla þorp.
Um leið og fréttist af þessum
óhugnanlega fundi, var leit hafin.
Lögreglan óttaðist að villidýr
væru völd að því hversu dreifðir
líkamshlutarnir voru, en af því,
sem fundist hafði, mátti ráða að
um morð væri að ræða.
Ummerki á beinum bentu til að
hnífi eða öxi hefði verið beitt til að
lima líkið sundur. Ennfremur
mátti sjá að reynt hafði verið að
brenna líkamsleifar'nar, en morð-
inginn hefði gefist upp við þá iðju
og ákveðið að losa sig við líkið á
annan hátt.
Lögreglumennirnir vissu sem
var að án höfuðs Iíksins yrði erfitt
að bera á það kennsl. Það eina,
sem þeir vissu fyrir víst, var að sá
látni var hvítur. Þeir voru ekki
konu“
einu sinni vissir um hvort þeir
voru að leita að höfði karls eða
konu, en réttarlæknir hafði upp-
lýst þá um að allt benti til að um
karlmann væri að ræða.
Höfuðið í hundskjaft
Leitin tók nokkra daga og stöð-
ugt fundust fleiri líkamshlutar í
háu grasinu meðfram þjóðvegin-
um.
Einum lögreglumannanna varð
að orði: „Það er eitthvað óeðlilegt
við þetta. Hundar og viliidýr draga
ekki bráð sína að næsta þjóðvegi
og skilja þar við hana í nánast
beinni röð.“
„Það er rétt,“ sagði lögreglustjór-