Tíminn - 26.09.1992, Blaðsíða 16

16 Tíminn
Laugardagur 26. september 1992
Mynd fellir
morðingja
Hún hrökk upp af værum svefni, reis upp við dogg í rúm-
inu og kveikti á náttborðslampanum. Hún vissi sem var
að hún gæti ekki sofnað aftur þessa nótt, þó svo að
klukkan væri ekki nema hálfþrjú. Og Christine Franklin,
sem var 22 ára gömul, reyndi eftir megni að rifja upp fyr-
ir sér frá orði til orðs hvað Dougias Cole hafði sagt við
hana. Það var augljóst að Douglas Cole vissi meira í
sambandi við hvarf tvíburasystur hennar, Isobel, en
hann vildi vera iáta.
Þetta var í fyrsta skipti eftir hvarf
Isobel sem Christine varð gripin al-
varlegum áhyggjum. Fram að þessu
hafði hún, eins og foreldrar þeirra
systra og lögreglan, talið sjálfri sér
trú um að Isobel hefði einungis
hlaupist að heiman með þessum
pilti, nýja kunningjanum, sem hún
hafði talað svo mikið um, enda þótt
sjötta skilningarvit hennar segði
henni að það væri ekki satt.
Hefði það verið einhver önnur
stúlka, að elstu systurinni Millicent
ekki undanskilinni, þá hefði slíkt
brotthlaup ekki verið ósennilegt. En
Isobel var ekki þannig. Hún var
hljóðlát og hlédræg; tók sígilda tón-
list fram yfir fjörið á diskótekunum í
London. Það var í engu samræmi
við skapgerð hennar að hún hefði
hlaupist að heiman með þessum ná-
unga, eins og lögreglan áleit líkleg-
ast Hún myndi aldrei hafa gert slíkt
án þess að láta af sér vita.
Hvaö var þaö?
Hvað var það nú sem Douglas Cole
hafði sagt kvöldið áður þegar þau
sátu og ræddu hvarf Isobel?
„Ég fer ekki að leita að henni,"
hafði hann sagt með beiskju í rödd-
inni, sem ekki fór framhjá Christine.
„Hún tók þennan náunga fram yfir
mig og nú getur hún passað sig sjálf
mín vegna. Ég hef fleygt öllum bréf-
um frá henni og myndum af henni,"
sagði hann, „nema þessari rnynd."
Hann dró veskið upp úr vasa sínum
og sýndi Christine litla ljósmynd af
Isobel þar sem hún sat brosandi í
stól með krosslagða fætur og með
hendur í skauti.
Isobel var heimakær og róleg
stúlka og ekki llkleg til aö
strjúka aö heiman.
Þegar Christine var á leiðinni heim
með strætisvagninum tóku óttinn
og kvíðinn að gera vart við sig. Var
ekki eitthvað athugavert við það
sem Douglas Cole hafði sagt og
íhuga þyrfti betur? Og þar sem
Christine lá andvaka í rúminu sínu
rann upp fyrir henni ljós. Douglas
hafði alltaf talað um Isobel í fortíð,
eins og hún væri ekki lengur í tölu
lifenda.
Svo datt henni annað atriði í hug
— úrið! Armbandsúrið sem Isobel
var með á ljósmyndinni sem Dou-
glas hafði sýnt henni. Hafði hann
ekki sagt að hann hefði ekki séð Iso-
bel í tíu til tólf daga áður en hún
hvarf? Nú var Christine sannfærð
um að Douglas hafði logið að henni.
En hvemig átti hún að sanna þetta
svo engar brigður yrðu bomar á?
Ólíkar systur
Þó svo að þær Christine og Isobel
væm tvíburar vom þær jafnólíkar
og mest mátti verða. Isobel var róleg
og heimakær og setti framtíðarör-
yggi sitt framar öllu. Hana dreymdi
um það eitt að komast f gott og
traust hjónaband. Christine var aft-
ur meira íyrir útstáelsi og hafði
hugsað sér að njóta lífsins áður en
hún settist í helgan stein með eigin-
manni og börnum. Unnusti hennar,
Eddie Huxtable, var henni hjartan-
lega sammála.
Isobel vildi giftast. Og hún hafði
verið nær trúlofuð Douglas Cole þar
til skömmu áður en hún hvarf.
Hann var svo prúður og virðulegur
að það var nánast sorglegt. Hann
hafði sæmilega stöðu í banka og að
dómi Christine var hann jafnleiðin-
legur og mögulega var hægt að ætl-
ast til af nokkmm manni.
Christine var ákveöin í aö komast aö því hvaö oröiö heföi um syst■
ur hennar.
En svo hafði það gerst fyrir um það
bil tveimur mánuðum að Isobel
kom heim í sjöunda himni og fór að
segja frá ungum manni sem hún
hafði kynnst. Hann var glæsilegasti
náungi í heimi, átti bíl og peninga
— og var ástfanginn af henni upp
fyrir haus! „Ég er alveg alsæl," hafði
Isobel sagt þegar hún hafði lokið
frásögninni af þessum drauma-
prinsi.
Christine gerði hvað hún gat til að
lokka upp úr systur sinni hvaða
undramaður þetta væri. En allt kom
fyrir ekki, Isobel vildi ekkert segja.
„Þú færð að vita það þegar þar að
kemur," var eina svarið og síðan
sveif hún áfram um í sinni sælu-
vímu.
Isobel hverfur
Kvöld eitt snyrti hún sig og klæddi
upp á venju fremur og hvarf með
sælubros út úr dyrunum — og að
því er virtist af yfirborði jarðar. Þeg-
ar hún var ekki komin heim á mið-
nætti hófu Christine og foreldrar
hennar leit að henni. Daginn eftir
sneru þau sér til lögreglunnar.
Lögreglan vildi ekki gera mikið úr
hvarfinu, einkum eftir að skýrt hefði
verið frá nýja manninum í lífi Isobel.
Sú staðreynd að Isobel var 22 ára
gömul hafði líka sitt að segja. Lög-
reglan var sannfærð um að Isobel
hefði hlaupist á brott með nýja kær-
astanum og vildi ekkert síður en að
leit yrði hafin að henni á hveiti-
brauðsdögunum.
En Christine var ekki sama sinnis.
Hún þóttist þekkja systur sína og
skaphöfn hennar of vel til þess að
trúa sögunni um brotthlaupið.
Dagarnir liðu og þegar þrjár vikur
tot'l I 1 n ST/töí MÁlM- SISLo yÉm mrrruR So C* L J - TíR- s ÓNf\ KlflGO L- TtfíP V < stnifísm nvmÁ íV£F)Jh © ro r- WAFN TÓNN I {
l'l LEfl&Hd iNNt
3 x- V ÍM
i m P X WRi'Ð T 1
f 4 S” m 7 50 |fiF-H- n- d i 3 •DUÓ' NIKLA 3
rjm* í fl snFi
1 $ Íi E > H AV.’K /rcKfit > H
Uí r. Wfi WHMh 60Ð l STfífl N KÓÐ /S&t> 5
&T3 c u Ko p F R /t — óufir'/vk1 *T> fJUEÐ- NA FA/ öTTTcíT 5 rví- Hhí. J- L
I /QQ p/- oR- V •£ U Ð - ADSTufc mn/iR
t £> 'ÍHÚST 8 Hftrm FoRS. l 5 7
ftRÍBI
• f « • ftVoXT- /nn SflRfiíK PÆCyn LhG, 7 • 6
HEPFÚ- IST SftRA- KflNfli
BJk/IRS ENN HLflur 1 mNr H
svir KtKIB SVIK
?f£sr /ö e/m s BOJ? óKcsr/f; xean. iTnruK KW'AA ÁO
V® \A"R ttLI-
é &t£S SEFVJl^ // • ÓEcfldO 11
KtflLÖÐ UNGi ÖT?T
TLlióT skHld n SlLTúR FæddU MFl n
Kv'AKA'n mz FOUL - NIÍC, F LOTT FL3tT
£IMW EfNS feUlN T/T/LL ÞLIfl 0 StÐfl-Kt ■RoD 50 /3
rÍM\ Tru& RoÐ
T£KUR KO/VA LJoTT KoPftl/] IX
HÚLl fi E
xS —> /5 SMfl- KORfll {S
T
4