Tíminn - 23.01.1993, Blaðsíða 22

Tíminn 22
Laugardagur 23. janúar 1993
— nokkur rök samvinnumanna 1977-
1982“.
Máltækið segir að hver sé sinnar
gæfu smiður og ég er sannfærður um
að þetta átti við Hjört Hjartar öðrum
mönnum fremur. Sú gifta, sem hann
skóp sér á vettvangi starfsins, var
honum ekki síður hliðholl í einkalíf-
inu. Hinn 21. sept. 1939 gekk hann að
eiga Guðrúnu kennara Jónsdóttur,
hina ágætustu konu, en foreldrar
hennar voru Jón Jónsson, bóndi og al-
þingismaður f Stóradal, og kona hans
Sveinbjörg Brynjólfsdóttir. Samhent-
ari hjón en Guðrúnu og Hjört mun
naumast hægt að hugsa sér. Hún var
hinn trausti bakhjarl í erfiðu og erils-
sömu starfi hans, sem oft útheimti
miklar fjarvistir, stundum f fjarlæg-
um stöðum, og þegar árin færðust yf-
ir og heilsa hans bilaði, þá annaðist
hún hann af frábærri umhyggju og
fórnarlund.
Þeim Guðrúnu og Hirti varð fjögurra
mannvænlegra barna auðið; þau eru:
Jóna Björg, kennari og leiðsögumað-
ur, f. 1941; hennar maður er Paul van
Buren háskólakennari og eiga þau tvo
syni; eru þau búsett í Hollandi. Næst í
röðinni er Sigríður Kristín lyfjafræð-
ingur, f. 1943; hún er gift Stefáni
Guðbergssyni verkfræðingi og eiga
þau þrjá syni. Þá er Elín hjúkrunar-
fræðingur, f. 1944; hennar maður er
Davíð Á. Gunnarsson verkfræðingur
og eiga þau þrjár dætur. Yngstur er
Egill tæknifræðingur, f. 1948; hans
kona er María Gunnarsdóttir og eiga
þau þrjú börn. Barnabörnin eru því
ellefu, en barnabarnabörn fjögur.
íslenskir samvinnumenn eiga Hirti
Hjartar mikla þakkarskuld að gjalda
fyrir frábær störf hans að samvinnu-
málum á þessari öld. Á skilnaðar-
stundu eru þær þakkir fram bornar af
einlægum huga og djúpri virðingu.
Við hjónin og börn okkar söknum vin-
ar í stað. Frú Guðrúnu Hjartar, börn-
um hennar og allri fjölskyldu sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Sigurður Markússon
Hjörtur Hjartar, fyrrverandi fram-
kvæmdastjóri Skipadeildar Sam-
bandsins, lést 14. janúar s.l., eftir
langa og erfiða sjúkdómslegu, þá ný-
orðinn 76 ára.
Hjörtur fæddist 9. janúar 1917 á
Þingeyri í Dýrafirði og voru foreldrar
hans Ólafur R. Hjartar járnsmiður og
Sigríður Egilsdóttir Hjartar.
Sem unglingur vann Hjörtur ýmis
störf hjá Kaupfélagi Dýrfirðinga, en
að loknu tveggja vetra námi í Sam-
vinnuskólanum varð hann kaupfé-
lagsstjóri Kaupfélags Önfirðinga á
Flateyri, aðeins tvítugur að aldri.
Árin 1945-52 stjórnaði Hjörtur
Kaupfélagi Siglfirðinga. Atorka hans
og dugnaður höfðu vakið athygli Vil-
hjálms Þór, forstjóra Sambandsins, og
óskaði hann eftir að Hjörtur tæki að
sér framkvæmdastjórn nýstofnaðrar
Skipadeildar Sambandsins. Því starfi
gegndi Hjörtur til ársloka 1976, þegar
hann lét af starfi vegna heilsubrests.
Auk aðalstarfsins gegndi Hjörtur
fjölda trúnaðarstarfa og hafði auk
þess afskipti af sveitarstjórnar- og
þjóðmálum. Hjörtur var maður eink-
ar vel ritfær og skrifaði fjölda blaða-
greina um margvísleg hugðarefni.
Enginn, sem kynntist Hirti, komst
hjá því að verða snortinn af þrótti
hans, eindregnum vilja og sterkum
persónuleika.
Um árabil átti ég því láni að fagna að
starfa í mikilli návist við Hjört, þegar
hann stjórnaði Skipadeild Sambands-
ins en ég sölu sjávarafurða. Ég hafði
áður veitt athygli þessum röska
manni, sem var sístarfandi, alltaf að
flýta sér, snöggur til svars og harður í
horn að taka. Var ekki laust við að ég
bæri nokkurn kvíðboga fyrir sam-
starfinu.
Sá kvíði hvarf skjótt við nánari
kynni. Þótt hagsmunir sköruðust á
stundum og báðir héldu sínu fram,
lærði ég fljótt að meta einstaka
mannkosti Hjartar, einurð, stefnu-
festu, trúmennsku, heiðarleika, sann-
girni og frábæran dugnað. Fyrir slík-
um manni hlaut ég að ber virðingu,
enda held ég að óhætt sé að segja hér
að gagnkvæmt traust hafi myndast á
milli okkar. Ég var allmiklu yngri og
óreyndari, en átti því láni að fagna að
Iæra margt af mér reyndari manni. Á
þessum tímamótum er mér þakklæti í
huga fyrir að hafa átt þess kost að
kynnast og starfa með Hirti Hjartar.
Árið 1939 kvæntist Hjörtur Guðrúnu
Jónsdóttur kennara, mikilli dugnað-
ar- og sómakonu. Börn þeirra eru
Jóna Björg kennari, gift Paul van Bur-
en háskólakennara, Sigríður Kristín
lyfjafræðingur, gift Stefáni Guðbergs-
syni verkfræðingi, Elín hjúkrunar-
fræðingur, gift Davfð Á. Gunnarssyni
framkvæmdastjóra, og Egill raftækni-
fræðingur, kvæntur Maríu J. Gunn-
arsdóttur byggingafræðingi. Barna-
börnin eru orðin ellefu og barna-
barnabörnin fjögur talsins.
Heimili þeirra Hjartar og Guðrúnar
einkenndist af traustleika, reglusemi
og hlýju og endurspeglaði þannig
mannkosti þeirra góðu og samrýndu
hjóna.
í allmörg ár barðist Hjörtur við
þungan og erfiðan sjúkdóm, sem að
lokum yfirbugaði þennan sterka og
dugmikla mann. í þeirri baráttu
reyndi mikið á Guðrúnu og fjölskyld-
una, en aðdáunarvert var að fylgjast
með umhyggju þeirra og þrautseigju.
Við Lúlú biðjum góðan Guð að
styrkja Guðrúnu og ættingja alla á
þessari skilnaðarstundu. Minningin
um mikinn sóma- og dugnaðarmann
mun lifa meðal þeirra sem honum
kynntust.
Guðjón B. Ólafsson
Mánudaginn 25. janúar verður gerð
frá Neskirkju útför Hjartar Hjartar,
fyrrverandi framkvæmdastjóra Skipa-
deildar Sambandsins, sem lést á
Landspítalanum að morgni þess 14.
þessa mánaðar, eftir langvarandi sjúk-
dómslegu, rétt nýorðinn 76 ára að
aldri.
Við þessi tímamót, þegar þeir Karon
leysa landfestar, langar mig til að
kveðja þennan vin minn og velgjörða-
mann um áraraðir með örstuttu
minningabroti og eftirmælum, ásamt
árnaðaróskum um fararheill.
Hjörtur fæddist á Þingeyri við Dýra-
fjörð þann 9. janúar 1917, og voru
foreldrar hans þau Sigríður Egilsdótt-
ir, bónda Jónssonar frá Brekku í Dýra-
firði, og Ólafur Ragnar Hjartarson,
járnsmiður á Þingeyri, Bjarnasonar
frá Arnkötludal í Strandasýslu, en
Hjörtur eldri var kvæntur Steinunni
Guðlaugsdóttur frá Kárastöðum á
Vatnsnesi Guölaugssonar. Ólafur
járnsmiður var, aftur á móti, yngri
bróðir Friðriks Hjartar skólastjóra á
Suðureyri, Siglufirði og Akranesi,
sem var kunnur skólamaður á sinni
tíð. Að Hirti stóðu þannig ramm-
vestfirskar ættir í báðar stoðir með
húnvetnsku ívafi, en sjálfur var hann í
miðið þriggja systkina, þ.e. systranna
Svanhildar, móður dr. Ólafs Ragnars
Grímssonar, stjórnmálafræðings og
leiðtoga Alþýðubandalagsins, og
Margrétar, eiginkonu Eiríks heitins
Ólafssonar, fyrrverandi skipstjóra hjá
Eimskipafélagi íslands.
Á hinum sögufrægu slóðum Gísla
Súrssonar, Auðar og Vésteinssona ólst
hann upp og var sagður snemma
bráðger um alla hluti, enda kom síðar
í ljós að þar fór stafnbúi, minnugur
hins fornkveðna „að hver er sinnar
gæfu smiður".
Rösklega 18 ára að aldri hóf hann
tveggja vetra nám í Samvinnuskólan-
um og lauk þaðan brottfararprófi
þann 1. maí 1937, efstur sinna skóla-
systkina með ágætiseinkunn. En strax
frá prófborði var hann fenginn,
ómyndugur, til að taka að sér kaupfé-
lagsstjórastarfið á Flateyri og farnað-
ist honum svo vel þau 9 ár, sem hann
stóð fyrir erindum samvinnumanna í
Önundarfirði, að í það bú var virðing
að setjast að aflokinni kaupfélags-
stjóratíð hans. Þess eru ekki önnur
dæmi úr samvinnusögu íslendinga að
ófullveðja ungum manni er falin for-
sjá kaupfélags, eins og hér var gert, en
það sýnir, öðru fremur, hvað eftirtekt-
arsamur Jónas Jónsson frá Hriflu,
skólastjóri Samvinnuskólans, var á
framtíðarleiðtogaefni samvinnuhreyf-
ingarinnar. Tvímælalaust samþykkti
Sigurður Kristinsson, þáverandi for-
stjóri Sambandsins, ábendingar Ei-
ríks Þorsteinssonar, kaupfélagsstjóra
á Þingeyri, um kaupfélagsstjóraefnið
handa Önfirðingum, í samráði við
Jónas, í tengslum við kynni hans af
Hirti við skólanámið, en allir þrír hafa
þeir séð að saman fór ráðdeild og kapp
með forsjá hjá fullhuganum, sem lét
sér fátt fyrir brjósti brenna. Önfirð-
ingar hentu að vonum gaman að því
að kaupfélagsstjórinn þyrfti að hafa
ábyrgðarmenn sér til fulltingis, t.d.
við málarekstur, því óheimilt var að
lögum að gagnstefna þessum umbjóð-
anda kaupfélagsins fyrir æsku sakir.
En óráðdeildarmönnum hló ekki
Iengi hugur í brjósti, því kaupfélags-
stjóri var æði fasthentur á slíkum,
slæddust þeir inn á starfsvettvang fé-
lagsins.
Á Flateyri hlaut hann fleira en þökk
og virðingu allra, sem við hann áttu
erindi, því þar hófst óslitin lífsham-
ingja hans með kynnum af konuefni
sínu, sem fyrir var á staðnum er hann
kom, ung kennslukona í þorpinu, að-
komin úr Húnavatnssýslu, dóttir Jóns
fyrrverandi alþingismanns í Stóradal
Jónssonar, Guðrún, sem ber nafn
ömmu sinnar, dóttur Jóns alþingis-
manns Pálmasonar eldri.
Þau giftu sig þann 21. september
1939, og eignuðust dætur sínar allar
þrjár vestra, en þær eru:
Jóna Björg, fædd 17. febrúar 1941,
kennaramenntuð og gift dr. Paul van
Buren, dósent í málvísindum við há-
skólann í Utrecht í Hollandi, en þau
eiga tvo syni.
Sigríður Kristfn, fædd 30. janúar
1943, lyfjafræðingur, gift Stefáni
Guðbergssyni byggingaverkfræðingur
og eiga þau þrjá syni.
Elfn, fædd 20. september 1944,
hjúkrunarfræðingur, gift Davíð Á.
Gunnarssyni verkfræðingi, forstjóra
ríkisspítalanna, og eiga þau þrjár dæt-
ur.
Sonurinn, Egill, er aftur á móti
fæddur á Siglufirði þann 31. ágúst
1948, og er rafmagnstæknifræðingur,
kvæntur Maríu Gunnarsdóttur bygg-
ingartæknifræðingi og á hann tvær
dætur og einn son.
Barnabörnin, þau eldri, eru nú þegar
að fullorðnast og hafa sum stofnað
heimili, en öll njóta þau þess að eiga
trausta ættarfylgju, sem gerir betur
en bregða fjórðungi til fósturs. Yfir
velferð þessa hóps hefir líka vakað
umhyggjusamur faðir og afi, meðan
heilsan leyfði, en allar götur jafnan
hans styrka stoð, eiginkonan Guðrún.
Frá Flateyri var Hjörtur kvaddur af
Sambandinu til kaupfélagsstjóra-
starfa á Siglufirði, en á þeim bæ voru
þá pólitískar ýfingar með mönnum og
illgjörlegt að ná sættum. Með gætni
náði hinn nýi kaupfélagsstjóri, aðeins
28 ára að aldri, að bægja frá óveðrum
af þeim toga, en hasla félaginu, auk
verslunarreksturs, völl í síldarsöltun,
eftir því sem aðstæður leyfðu, en
strax eftir lýðveldisárið, 1944, hvarf
síldfiskurinn nær gersamlega og or-
sakaði afar erfiðan fjárhag jafnt hjá
heimilum sem fyrirtækjum og bæjar-
yfirvöldum Siglufjarðar. Það var því
krappan sjóinn að sigla á þeim árum.
Á málþingum samvinnumanna lét
Hjörtur ætíð allnokkuð að sér kveða á
þessum tíma, var snöfurmæltur
ræðumaður, rökfastur og ódeigur.
Eftir honum var tekið og á hugmynd-
ir hans hlustað, en ráðdeild hans var
við brugðið. Eftir tæplega 8 ára starf
nyrðra bauð Vilhjálmur Þór og Sam-
bandsstjórn honum framkvæmda-
stjórastarf Skipadeildar, sem formlega
skyldi stofnuð 1952, og þekktist kaup-
félagsstjóri boðið, en áður hafði Sam-
bandið, annað slagið, lengi haft með
höndum siglingar, m.a. fastan skipa-
rekstur frá komu Hvassafells til
landsins árið 1946, sem efldist með
komu Arnarfells 1949 og enn frekar
með smíði Jökulfellsins árið 1951.
Rekstur þeirra skipa var undir stjórn
þáverandi fulltrúa forstjóra, Sigurðar
Benediktssonar, síðar framkvæmda-
stjóra Osta & smjörsölunnar, en með
ráðningu Hjartar hefst nýtt tímabil
örra framkvæmda, sem leiddi til
komu þriggja nýrra skipa fyrir árslok
1954 og svo, loks, í helmingafélagi
með Olíufélaginu h.f., með kaupun-
um á olíuskipinu Hamrafelli, sem
samvinnumenn tóku við í Svíþjóð á
17. giftingarársdegi þeirra hjóna árið
1956. Hér var keypt langstærsta skip-
ið, sem komist hefir í eigu fslendinga,
en Sambandið var, illu heilli, knúið af
misvitrum stjórnvöldum til að selja á
árinu 1966, eftir 10 ára erfitt eignar-
hald, þar eð ekki tókst að skapa skip-
inu viðunandi rekstursafkomu. En
alls tók Hjörtur við 11 skipum fyrir
hönd Sambandsins í framkvæmda-
stjóratíð sinni, og reyndust þau nær
öll, eins og ort var til Hvassafellsins
fyrsta, „happafley á sæbreiðum".
Það var í febrúarmánuði árið 1953,
sem okkur, framhaldsskólanemend-
um Samvinnuskólans, bárust boð frá
Sambandinu um að til umsóknar
stæðu þrjár starfsmannastöður, tvær í
Innflutningsdeild og ein f Skipadeild,
og gætum við sótt þá þegar um störf-
in, ef okkur léki hugur á að starfa fyr-
ir höfuðstöðvarnar. Það var fyrir
margt löngu, — einum mánuði miður
40 árum núna — sem ég gekk á fund
hins unga framkvæmdastjóra til
kynningar og „yfirheyrslu". Fyrir
skólastjóraborðinu sat hinn umtalaði
Vestfirðingur, 35 ára gamall, maður
fríður sýnum og vel limaður, fvið
hærri meðalmanni en traustbyggður,
jarpur á hár og sveipir í. Hann var fyr-
irmannlegur og auðsýnilega vanur
mannaforráðum, en bar þann hvass-
asta svip, sem ég hafði mætt til þessa,
en viðtalið var stutt og efnismikið.
Þegar ég „lak“ út frá viðmælanda
mínum, hugsaði ég að þarna hefði ég
mætt þeim, sem hlyti að vera Haraldi
konungi Sigurðssyni harðráða lfkast-
ur og ætti ég lítið erindi í slfkt heljar-
menni. En daginn eftir, þegar viðtöl-
um hans var lokið við skólafélaga
mína, voru stutt umsvif til umþenk-
inga, en það var aðalsmerki Hjartar að
vera fljótur að setja sig inn í mál og
lyppast ekki við ákvörðunartökuna.
Mér var tilkynnt að starfið biði, en nú
væri best að leggja nóttu við dag, þvf
ég ætti að byrja þegar hinn 1. apríl
n.k., en fengi leyfi frá störfum rétt á
meðan próf stæðu yfir f þeim mánuði.
Á þeim tíma var atvinnuleysi nokkuð
og hver skólasveinn heppinn, sem í
fast starf komst, og var ég engin und-
antekning frá því. Það er sagt að „fall
sé fararheill" og vissulega ásannaðist
það á mér, því það er mála sannast að
því lengur sem ég starfaði undir verk-
stjórn þessa húsbónda míns, þvf betur
gast mér vistin, en þó maðurinn best
sjálfur. Harður var hann í horn að
taka, en aldrei vissi ég hann halla
réttu máli og gæti ég haft um hann
svipuð ummæli og Jón Ögmundsson
um fóstra sinn ísleif biskup, öldum
fyrr. Hann var ekki fljótur til Ioforða,
en ádráttur hans var betri en handsöl
og samningar annarra manna. í mín-
um augum var hann ávallt alvöru-
maður og glens og grín lágu ekki á
hraðbergi, því hann taldi sig fara með
verkefni, sem snertu almannaheill og
að þeim verkefnum starfaði hann
heilshugar. Hann gerði miklar kröfur
um samviskusemi og iðni, en stærstar
kröfurnar gerði hann á hendur sjálf-
um sér í öllum greinum. Hann hrein-
lega sleit sér út af vinnu og ábyrgðar-
kennd fyrir samvinnuhreyfinguna, en
svo var manndómur hans mikill að er
hann fann að heilsan bilaði og hann
orkaði ekki því öllu, sem hann vildi,
þá óskaði hann eftir lausn frá störfum
rétt fyrir sextugsafmælið sitt, eða í
árslok 1976. Veikindi hans ágerðust,
en samt starfaði hann að velferðar-
málum samvinnuhreyfingarinnar
meðan kostur var og ritaði þá allmik-
ið um margvísleg mál, en úrval greina
hans var gefið út f bókinni ,Á líðandi
stund" sem Sambandið lét prenta árið
1984. Á þeirri bók má lesa rökfastan
alvörumann ræða ágreiningsmál síns
tíma og munu greinar hans bera hon-
um verðugt vitni, er tímar líða fram.
Hjörtur var ólíkur mörgum í því að
hann sóttist ekki eftir vegtyllum, en í
hans hlut hlaut þó að koma sú skylda
að takast á hendur fjölmörg verkefni
og umsýsla með hagsmunum sam-
vinnuhreyfingarinnar og aðildarfé-
laga Sambandsins. Þannig var hann í
mörg ár fulltrúi samvinnumanna í
Áburðarverksmiðjunni, formaður
Vinnumálasambands samvinnufélag-
anna og samningsfulltrúi þess í stétt-
arfélagadeildum, varaformaður
bankaráðs Samvinnubanka íslands,
varaformaður framkvæmdastjórnar
Sambands ísl. samvinnufélaga, og
stjórnarformaður í Olíufélaginu h.f.
var hann í mörg ár. Auk þessara starfa
innti hann af hendi stjórnarsetur í
mörgum öðrum félögum í eigu sam-
vinnumanna, svo og í stjórnum fram-
sóknarmanna, því þar var hann einnig
áhrifamaður. í tengslum við stjórn-
málin sat hann og fyrir hönd flokks-
ins f stjórn Bæjarútgerðar Reykjavík-
ur f eitt kjörtímabil.
Þótt aldrei syngjum við stef saman,
vissi ég að hann var bæði músíkalskur
og raddmaður góður, og við jóla-
skemmtanir barna sjómanna á Sam-
bandsskipunum spilaði hann iðulega
á píanóið fyrir skarann og söng þá
jólalög. Þar kynnti hann á sér aðra
hlið gagnvart börnunum heldur en
dags daglega f önn viðskiptalffsins.
Hann var víðlesinn húmanisti og var
jafnvígur á íslenskar bókmenntir að
fornu sem nýju, ásamt áunninni stað-
góðri þekkingu á ýmsum öndvegisrit-
um erlendra þjóða. Hann var tungu-
málamaður ágætur og var vel til lær-
dóms fallinn, hefði hann kosið lang-
skólanám. Hann var skapmaður
mikill og lét ekki hlut sinn fyrir nein-
um, agaði undirmenn sína til reglu-
semi og kom þeim öllum til nokkurs
þroska.
Ég drúpi höfði við kistu vinar míns
og bið honum guðsblessunar á ferð
hans um hin óræðu djúp. Eiginkonu
hans, börnum og öðrum vandamönn-
um flytjum við Sigríður dýpstu sam-
úðarkveðjur við fráfall stórbrotins
maka, föður og forsjónarmanns, jafn-
framt sem við þökkum velgjörðir
hans í okkar garð á umliðnum tíma.
Allt er í heiminum hverfult, og eins
er með Sambandið sem önnur mann-
anna verk, að tfminn eyðir þvf sem
reist er. Þó er öruggt að hugsjónir,
sem nýtast almannaheill, koma ávallt
til með að lifna úr dái og dafna þegar
vaxtarskilyrði bjóðast á ný, enda hefir
allt sinn tfma. Ég veit að vini mfnum
súrnaði fyrir vitum yfir örlögum þess
sambands, sem hann helgaði Iff sitt
og starf, og hefði ég helst kosið að
hann hefði kvatt meðan það átti enn
brautargengi að fagna. Því það sæmdi
að samvinnumenn hefðu hafið þenn-
an drengskaparmann sinn út til graf-
ar á skjöldum.
Kjartan P. Kjartansson
Maðurinn, sem lagði grunninn að
næst stærsta skipafélagi landsins, er
allur. Sá, sem þessar línur ritar, átti
því láni að fagna að vinna undir hans
stjórn f 15 ár og kynnast honum all-
náið. Dugnaður hans, afköst og
vinnuþrek voru með ólíkindum. Við,
sem unnum hjá honum, kynntumst
oft vinnuhörku hans, sem okkur
fannst stundum jaðra við sanngirnis-
mörk, en honum var alltaf fýrirgefið,
því við sáum og fundum að hann
gerði enn meiri kröfur til sjálfs sín.
Hann gerði þá kröfu að allt hans fólk
hefði sína hluti á hreinu.
Viðsemjendum hans hefur sjálfsagt
fundist hann vera harður í horn að
taka. Segði hann nei, meinti hann
nei, og var oft erfitt að fá aðra niður-
stöðu. Segði hann hinsvegar við við-
semjendur sína: „Við skulum skoða
þetta", þá kvað við annan tón. Við-
semjendur hans vissu það af langri
reynslu að slíkur ádráttur frá Hirti
jafngilti í þeirra huga skriflegum
samningi. Ritaðir minnispunktar
voru óþarfir. Slík voru kynni þeirra af
áreiðanleik og orðheldni þessa
manns.
Þegar hin ýmsu vandkvæði komu
upp í sambandi við starfið, var gott að
leita til Hjartar. Hann var eldfljótur
að skilja aukaatriði frá aðalatriðum
og fundvís á kjarna hvers máls. Holl-
ráð hans urðu mér dýrmætt veganesti
í oft mjög erfiðum og löngum kjara-
samningaviðræðum. í honum átti ég
þann trausta bakhjarl sem öllum er
nauðsynlegur á erfiðum stundum.
Þótt Hjörtur léti af störfum sem
framkvæmdastjóri SkipadeiIdar í árs-
lok 1976, fór því fjarri að hann væri
sestur í helgan stein, þótt hann hafi
efalaust fundið að heilsan væri farin
að bila. Honum voru falin hin óiík-
ustu sérverkefni fyrir samvinnuhreyf-
inguna. Á þeim vettvangi kaus hann
að skipa sér þar í fylkingu sem bar-
daginn var harðastur — og dugði vel
sem ætíð fyrr.
Nú er hann allur. íslenskir sam-
vinnumenn sjá á bak einum af sínum
traustustu foringjum.
Um leið og ég votta eiginkonu hans
og fjölskyldu mína dýpstu samúð,
kveð ég minn gamla, góða húsbónda
og velgjörðamann með virðingu og
þökk.
Óskar Einarsson