Tíminn - 10.07.1996, Blaðsíða 10

10

Mibvikudagur 10. júlí 1996
Enn frekari íslenskir
landvinningar:
íslendingur
út í geim
Þrír Kanadamenn hafa verib
valdir til aö veröa sendir út í
geiminn á vegum banda-
rísku geimferbastofnunar-
innar NASA og er einn þeirra
fimmtugur íslendingur,
Bjami Valdimar Tryggvason,
en þetta kemur fram í Degi á
Akureyri.
Faöir Bjarna er Svarfdæling-
ur, Svavar Tryggvason sem nú
býr í Vancouver í British Col-
umbia í Kanada, en móbir
Bjarna er Sveinbjörg Haralds-
dóttir frá ísafirði.
Fram kemur einnig að Bjarni
verður sendur út í geiminn
innan tveggja ára, jafnvel inn-
an átta mánaða.
- ohr
Umferöin
gekk von-
um framar
Önnur mesta ferðahelgi
sumarsins, næst á eftir versl-
unarmannahelginni, er nú
afstaðin. Umferðin var víba
þung, en einna þyngst var
hún á Hellisheiðinni og um
Suðurlandsveg langt austur
úr. Enda sumarbústaöa-
byggð mikil á þessu svæði og
nokkuö um mannamót, t.d.
afmælishátíð í Hveragerbi,
hestamannamót á Gadd-
staðaflötum, fjölmenni í
Þórsmörk og humarhátíð á
Höfn.
Að sögn lögreglunnar á Sel-
fossi og Hvolsvelli gekk um-
ferðin slysalaust fyrir sig, þrátt
fyrir mikla umferð og langar
bílalestir. Mikið var um ölv-
unarakstur í umdæmi lögregl-
unnar á Hvolsvelli, tuttugu
manns teknir, og nokkuð um
hraðakstur.
„Helgin gekk vonum fram-
ar," segir Helga Sigrún Harðar-
dóttir hjá Umferðarráði, en
minnir jafnframt á að framúr-
akstur getur veriö mjög vara-
samur og „ekkert annab en
rússnesk rúlletta ef ekið er
fram úr bíl á blindhæð".
-gos
Ein afþessum dónalega háreistu dómkirkjum Bretlands. Þessi ersú stœrsta og heitir York Minster.
Enginn verður óbarinn biskup
Ekki alls fyrir löngu var birt
lítil ferðasaga frá Englandi í
tímaritinu Samhjálp, sem gef-
ib er út af hvítasunnumönn-
um. Ferbasagan vakti kátínu
lesenda og veröur hún því
rakin hér í stórum dráttum,
svo aðrir megi njóta hennar.
„í vetur rak á fjörur mínar
boð um að sækja brúðkaup á
Englandi. Þetta var kvaðning
sem ég gegndi alls hugar feg-
inn, án þess að treystast til þess
fyrir kostnaöarsakir. Skamm-
degið lagðist þungt á mig og
ekkert jafnast á við enska hlý-
viðrisdaga á röngum árstíma.
Ensk brúðkaup em líka eins og
alþjóð veit rómuð fyrir glens og
gaman, sem kárnar stundum
nokkuð óvænt öllum til vel-
þóknunar, jafnvel þótt jarðar-
för fylgi á eftir. Það væri sam-
viskusök að hafna slíku boði."
Brynjólfur Ólason, sem boðið
fékk og söguna ritar, hætti ekki
á ab fá slíka sök á samviskuna
og skellti sér því til Lundúna.
Þaðan hugðist hann taka lest til
Birmingham og slást þar í för
með vinum sínum. „Á lestar-
stöðinni brá svo við að gjörvall-
ir íbúar Lundúna voru saman
komnir einmitt á þessari
stundu til þess að hleypa sam-
eiginlega heimdraganum. Ég
fékk sterklega á tilfinninguna
að mér væri ofaukið." Brynjólf-
ur komst að lokum á brautar-
pallinn með miðana í hend-
inni, en var enn iðandi ringlað-
ur af ösinni. „Mér varð villu-
gjarnt í þessum niflheimi og var
að því kominn að játa ósigur
minn þegar ég loks kom auga á
bakhlutann á þeirri mannveru
sem í raun réttri er aðalpersóna
þessarar frásagnar. Þetta var
roskinn maður í síðum frakka
sem gekk við staf. Hann virtist
ekki af þessum heimi, því hann
fór sér að engu óðslega eins og
afgangurinn af heimsbyggðinni
virtist gera. Þab skipti því eng-
um togum að ég greip undir
handlegg hans og krafðist þess í
nafni mannúðar að hann vísaði
mér veginn. Það var líkast því
sem hann hefði átt von á þess-
ari áreitni, því ég haföi varla
borið upp hjálparbeiðnina þeg-
ar hann tók mig undir verndar-
væng sinn undanbragðalaust.
Hann hafði heiðríkan svip og
augu hans voru djúp og samúð-
arfull. Hann sannfærði mig um
að við væmm báðir á sömu
leið."
Heiðríki maðurinn fylgdi
Brynjólfi í lestina, færbi honum
Brynjólfur málóöi Ólason.
kaffi og bandaði frá sér borgun.
Brynjólfur margþakkaði fyrir
sig og fór að segja raunasögu
sína. „Þegar gamli maðurinn
færði sig úr yfirhöfninni, birtist
mér alveg að óvömm hvítur
kragi um háls hans, svo ekki
varð um villst hverrar náttúru
þetta spakmenni var. Þetta var
semsé fulltrúi Gubs í mannúð-
arlausum heimi." Maðurinn
gerði þó lítið úr uppgötvun
Brynjólfs, sem sveigði þá um-
ræðunni að kirkju og kristni.
Hitaveita Suöurnesja:
Notar svín til
hreinsunar
Sú nýjung hefur verið tekin
upp af Hitaveitu Suðumesja
að nota svín til hreinsunar á
aðalæð vatnsveitunnar. Við
abgerðina vom 4 svín send 3,2
km langa leið í gegnum æb-
ina, og var mebalhraði þeirra
um 1,4 metrar á sekúndu. Til
aðstoðar, ef svínin skyldu fest-
ast í æðinni, vom fengnir
tveir sérfræðingar í lekaleit,
þeir Gunnar Johnsen og Dag-
ur Jónsson. Notubu þeir til
verksins sérstök hlustunar-
tæki, sem staðsett gátu svínin
í lögninni með mikilli ná-
kvæmni. Einnig var tiltækur
subumabur, ef opna þyrfti æð-
ina.
„Svín", eins og
þeir hjá Hitaveit-
unni nefna það, er
sívalningur úr
svampi með mis-
munandi yfir-
borði, s.s. vír-
bursta og sand-
pappírsáferð sem
losar útfellingar
og er rekið áfram
með vatnsþrýst-
ingi. Mjög brýnt
var að hreinsa
lögnina, þar sem hún er orðin
20 ára gömul og þrýstifall í
henni óþarflega mikið. Hreins-
aðir voru 3,2 km, en æðin, sem
nær frá Svartsengi til Njarövík-
jónas og Garöar, starfsmenn HS, setja inn fyrsta svíniö.
ur, er í heild sinni 12 km löng.
Byrjað var á verkinu á hádegi
og því lokið að kvöldi sama
dags. Framkvæmdin tókst að
flestu leyti vel, og reyndist vatn-
ið sem með svíninu kom, einkar
gruggugt. Bráðlega verba svo
gerðar nýjar mælingar á þrýsti-
falli til að meta árangur hreins-
unarinnar. -sh
Brynjólfur fór þó að mestu ein-
fömm í umræðunni og gat sér
til að ástæða þagmælsku klerks-
ins „væri ef til vill sú að hann
væri saddur lífdaga köllunar
sinnar og útvalningar og biði
þess eins að komast á eftirlaun.
Á meðan ég lét móðan mása
um hinstu rök tilverunnar, varð
guðsmaðurinn undirleitur og
hnyklaði brúnirnar."
Brynjólfur tók að veita klerki
hlutdeild í þeirri skoöun sinni
að gotneskar dómkirkjur væru
fullstórar og jafnvel dónalega
háreistar. Klerkurinn brosti í
kampinn og spurði hvort engar
dómkirkjur væm á íslandi. „Jú,
ein, en hún rúmast í anddyri
Sankti Pálskirkju í Lundúnum."
Klerkurinn kímdi og fékk þá
fyrirlestur um „guðrækniskapp-
hlaup íslenskra fríkirkjuhreyf-
inga, kreddufestu og kenninga-
hroka, og annað þaðan af verra,
sem leiðir ekki til neins, heldur
lengir aðeins þverrifuna út fyrir
eymn."
Þrátt fjnir málæðið kemst
lestin á leiðarenda og klerkur-
inn ákveður bersýnilega ab bíba
með Brynjólfi eftir móttöku-
manni. „Skömmu síbar brá svo
kynlega við að vinur minn, sem
allajafna fagnar mér meb hýrri
há, birtist standandi hissa á
hinum enda brautarpallsins og
hraut ekki orð af vömm."
Þegar klerkur hafði kvatt og
þeir vinirnir komnir inní leigu-
bíl, lagði vinur Brynjólfs fyrir
hann spurningu sem hafði
djúpstæð áhrif á andlega líðan
hans: „Hvernig má það vera ab
þegar þú ferðast um England er
samferðamaður þinn enginn
annar en biskupinn af Worcest-
er?"
Nú ætti sögu að vera lokið. En
Brynjólfi tókst að rækta með sér
vænan skammt af sjálfsfyrir-
litningu og skrifaði biskupi af-
sökunarbréf þegar heim var
komið. „Til þess að gera langa
sögu enn styttri hefir mér nú
hlotnast sá óverðskuldaði heið-
ur að fá bréf frá biskupinum,
þar sem hann slær á létta
strengi og rifjar upp ferð okkar
með lestinni. Því næst klykkir
hann út með því ab bjóða mér
heim í biskupsdæmið sitt til
þess að dvelja meb sér og fjöl-
skyldu sinni í Hartlebury-kast-
alanum." ■