Réttur - 01.01.1984, Blaðsíða 3

BALDUR ÓSKARSSON:
Stéttarlegur metnaður og
máttur samstöðunnar
Félagsleg deyfð hefur einkennt starf margra stéttarfélaga á undanförnum
árum. Fjöldi verkafólks hefur látið sig verkalýðsfélögin litlu varða en treyst í vax-
andi mæli á að launað trúnaðarlið hreyfingarinnar leysti viðfangsefni félaganna.
Þótt starfsmenn hreyfingarinnar séu alls góðs maklegir er þessi þróun mjög
hættuleg. Yerkalýðssamtökin eru það baráttutæki sem launafólk verður umfram
allt að efla til hagsbóta fyrir sig. Séu þau ekki lifandi og sífellt tilbúin til aðgerða
með stuðningi fjöldans, verður launafólk ávallt troðið undir af afturhaldsöflum
þjóðfélagsins. Enda hefur það komið á daginn með tilkomu þeirrar ríkisstiórnar
sem nú situr. Hún hóf feril sinn með mestu árás á lífskjör launafólks á lýðveldis-
tímanum og afnam um leið samningsrétt verkalýðsfélaganna.
Kjaraskerðingln fest í sessi
Þeir heildarkjarasamningar sem for-
ystumenn ASÍ og VSÍ undirrituðu 21.
febrúar sl. festa í sessi þá 25% kjaraskerð-
ingu sem varð af völdum ríkisstjórnarinn-
ar á árinu 1983. Ýmsir hafa orðið til að
gagnrýna þennan samning harðlega, en
forystumenn Alþýðusambandsins hafa
rökstutt samningagerðina með því að
fólkið í hreyfingunni væri ekki tilbúið til
aðgerða. Við höfum mörg hver orðið til
þess að draga mjög í efa að nokkuð hafi
verið látið á það reyna.
Dagsbrúnarfundurinn
markar tímamót
Það var því í senn mjög fróðlegt og lær-
dómsríkt að fylgjast með viðbrögðum
nokkurra verkalýðsfélaga og samtaka