Réttur - 01.01.1984, Blaðsíða 10

ályktun, þar sem konur voru hvattar til
þess að fella þessa samninga í sínum stétt-
arfélögum. Þessi ályktun var síðan send
inn á fund Framsóknar, sem þá var að
fjalla um samningana. Sama ályktun var
einnig send inn á fund hjá Sókn.
Þessum samtökum hefur verið misjafn-
lega tekið af forystu verkalýðshreyfingar-
innar, og af sumum talin afskiptasemi, ef
ekki skemmdarstarfsemi. Það má alltaf
búast við því að konur ekki síður en aðrir
hópar séu ekki sammála, en með þessum
samtökum eru konur, þrátt fyrir allt að
reyna að ná tökum á sínum málum.
Hvort þessi samtök munu einhvers mega
sín í framtíðinni, fer eftir því hvort konur
vakna almennt til vitundar um það órétt-
læti sem þær búa við.
Það er umhugsunarefni, hvers vegna
konum er svo ögrað sem raun ber vitni,
við þessa síðustu samningagerð. Einmitt
þegar umræða um réttindamál kvenna
stendur sem hæst, launin hafa verið kort-
lögð eins og það hefur verið orðað, þann-
ig að enginn þarf að efast um hvernig
málum er komið, þá er öllum baráttumál-
um þeirra ýtt til hliðar og þau alls ekki
rædd, og þar að auki er þeim í mörgum
starfsstéttum grunnraðað fyrir neðan lág-
markslaunin í landinu. Það er ekkert
samráð haft við konur og þeim réttir þess-
ir samningar, (eins og skítur úr hnefa) og
næstum skipað að samþykkja þá. Það
sorglegasta við þetta er að nokkrar foryst-
ukonur hafa að þessu staðið, og lagt við
heiður sinn að koma þessu yfir umbjóð-
endur sína og tekist það. Konur hafa látið
þetta yfir sig ganga. Það á því miður
stundum við að konur séu jafnan konum
verstar.
Þetta verðum við að taka með í reikn-
inginn, og við sem stöndum að þessum
samtökum getum ekki hlíft þeim konum
frekar en körlum sem svona standa að
málum. Það hefur löngum verið gott að
standa í skjóh þeirra sem meira mega sín
hverju sinni.
íslenska verkalýðshreyfingu hefur nú
um nokkurt skeið, skort alla burði til að
verja kjörin. Og það pólitíska afl, sem
verkafólk hefur haft yfir að ráða hefur
ekki nýst henni sem skyldi. Það hafa ver-
ið gerðir samningar eftir samninga, sem
ríkisstjórnir hafa komist upp með að
eyðileggja, með ýmsum ráðum, gengis-
fellingum, vísitölubindingu á laun, og
nú síðast með því að taka samningsrétt-
inn af fólki. Verkalýðshreyfinguna hefur
skort afl eða kannski bara vilja til að
hrinda kjaraskerðingunni jafnóðum af
sér.
Sú ríkisstjórn sem nú situr að völdum,
er að ná þeim árangri, sem gróðaöflin í
landinu hafa stefnt að. Leiftursóknin er
að vinnast á mjög skömmum tíma, án
nokkurrar verulegrar mótspyrnu. Verka-
lýðshreyfingin er dofin og ráðalaus, og
allt of margir virðast ekki sjá að það er
verið að gera vinnuafl þeirra verðlaust,
og þá sérstaklega vinnuafl kvenna. Síð-
ustu samningar eru tilræði við lífskjör al-
mennings, og ég er hrædd um að ef ekki
verður snúist til sóknar nú þegar, þá muni
þurfa áratugi til að rétta þetta við. Gróða-
öflin hafa náð undirtökunum og eru á
hraðri leið með að knésetja alla alþýðu
manna. Ég er að vona að konur séu að
átta sig á þessu, þar sem augljóst er að
það er farið sínu verst með kjör þeirra.
Auðvitað er það aðeins spurning, hve-
nær sá sem er kúgaður, þrælkaður og
beittur misrétti rís upp, en þá vona ég að
það verði sameinaður verkalýður, konur
og karlar, sem ganga hlið við hlið, mót
frelsi og jafnrétti.
10