Réttur - 01.04.1989, Síða 13

FRÁ ALÞINGI í OKTÓBER 1989
Ragnar Amalds, alþingismaður:
Hversu
langt ætla menn
að ganga?
í könnunarviðræðum EFTA við Evrópubandalagið seinustu daga hefur komið
greinilega í Ijós, að enn er til þess ætlast, að Islendingar skipti á tollalækkunum
á físki og veiðiheimildum fyrir útlend skip í íslenskri landhelgi.
Pessu hafa allir flokkar hafnaö. En
jafnvel að þessu frágengnu er Ijóst, að
náin tengsl við Evrópubandalagið fela í
sér stórfellda hættu á mörgum sviðum.
bað geta allir viðurkennt, aö stóraukin
samvinna Evrópuþjóða er tvímælalaust
Jákvæð þróun, sem mun draga úr árekstr-
um og eyða tortryggni milli þjóðanna.
Hinu getur enginn neitað, að þessi
þróun setur okkur íslendinga í mikinn
vanda. Fyrsta hættan er sú, að þegar ríki
t-vropubandalagsins auka innbyrðis
sarnstarf, byggi þau um leið um sig múr
,T*eð hækkuðum tollum. í framhaldi af
þessari hættu, hefur umræðan snúist upp í
Pað, hvort ekki sé þá eiris gott að afnema
ajlar hindranir á flæði vöru, vinnuafls og
fjármagns milli EFTA-ríkja og Evrópu-
bandalagsins.
Petta þykir mörgum heillaráð og víða
virðist að þessu stefnt. Ekki vil ég draga í
efa, að slík þróun geti hentað mörgum
þjóðum Evrópu vel, en misvel, sumum
miklu síður.
Þeir gætu eignast heilu
sjávarþorpin
Flestir hljóta að gera sér grein fyrir, að
enn meiri hætta væri á ferðum fyrir ís-
lenskt samfélag, ef engar hömlur mætti
setja á innflutning vöru eða vinnuafls frá
þessum löndum og erlend stórfyrirtæki
gætu keypt hér upp fyrirtæki, fasteignir
og náttúruauðlindir að eigin vild.
Óheftir flutningar fjármagns gætu leitt
til þess, að risafyrirtæki í Evrópu eignuð-
ust íslenskar útvarps- og sjónvarpsstöðv-
61