Morgunblaðið - 15.07.2006, Qupperneq 32

32 LAUGARDAGUR 15. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Runólfur Gísla-son fæddist á
Hvanneyri í Vest-
mannaeyjum 31. maí
1950. Hann lést á
heimili sínu í Vest-
mannaeyjum 9. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sigurborg Kristjáns-
dóttir, f. í Vest-
mannaeyjum 4. júlí
1916, d. 15. septem-
ber 1981, og Gísli
Sveinsson, f. á Borg-
arfirði eystra 20.
janúar 1909, d. 6. mars 1951. Systk-
ini Runólfs eru: Ingibjörg, f. 11.
apríl 1935, Sveinn, f. 19. febrúar
mannaeyjum utan eitt ár þegar fjöl-
skyldan var búsett í Bandaríkjun-
um. Hann starfaði hjá
Fiskimjölsverksmiðju Einars Sig-
urðssonar í nokkur ár og varð síðar
meðeigandi að Verslun Páls Þor-
björnssonar og starfaði þar áfram
eftir að Kaupfélag Vestmannaeyja
tók við rekstrinum. Runólfur hóf
störf hjá Kertaverksmiðjunni
Heimaey, vernduðum vinnustað
fyrir fatlaða, árið 1991. Hann tók
við stöðu forstöðumanns 1993 og
gegndi því starfi til 1999. Runólfur
vann eftir það hjá Byggðasafni
Vestmannaeyja og sem safnvörður
í Landlyst.
Runólfur tók virkan þátt í fé-
lagslífi, starfaði með Leikfélagi
Vestmannaeyja til margra ára,
Verkalýðsfélagi Vestmannaeyja og
Íþróttafélaginu Þór.
Runólfur verður jarðsunginn frá
Landakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 18.
1937, Magnús, f. 30.
september 1938, d. 9.
mars 1996, Guðbjörg,
f. 15. mars 1946, og
Gísli, f. 31. maí 1950.
Runólfur kvæntist
4. maí 1973 Margo
Jeanne Renner, frá
Wauwatosa, Wiscons-
in í Bandaríkjunum, f.
29. desember 1953.
Þau eiga tvö börn,
þau eru: 1) Sóley Mar-
grét, f. 6. ágúst 1973,
gift Lokesh Garg, þau
búa í Ontario í Kali-
forníu. 2) Andri Hugo, f. 22. ágúst
1978, búsettur í Vestmannaeyjum.
Runólfur bjó alla tíð í Vest-
Kær og elskulegur frændi minn
er horfinn frá okkur langt um aldur
fram. Runi frændi, eins og ég kallaði
hann alltaf, var ættaður frá Hvann-
eyri í Vestmannaeyjum. Þangað
lágu sporin sem barn og unglingur í
heimsókn hjá móðurfólki mínu. Þar
var oftast líf og fjör í stórum systk-
inahópi og var Runi þar fremstur í
flokki. Alltaf hress og uppátektar-
samur, stutt í glettnina og húmorinn
í góðu lagi. Þannig var hann alla tíð,
hrókur alls fagnaðar og endalaus
uppspretta af sögum af samferða-
mönnum og viðburðum sem hann
mundi með endemum vel.
Ég er elsti sonur elstu systur
hans þannig að árin voru ekki nema
þrjú á milli okkar. Við vorum sam-
ferða í gegnum barna- og unglings-
árin á Hvanneyri þar sem Runi var
mikill áhugamaður um margt, svo
sem tónlist, ljósmyndun o.fl. Allt
virtist leika í höndunum á honum,
sama hvað hann tók sér fyrir hend-
ur, smiður, pípari, múrari, allt gekk
upp hjá Runa, og ber húsið hans
glöggt merki um það. Ég var nátt-
úrulega mjög stoltur af frænda og
leit alltaf upp til hans, leit á hann
sem „náskyldan bróður“. Við upp-
lifðum Bítlaárin saman í kjallaran-
um á Hvanneyri við framköllun á
myndum sem hann var búinn að
taka vítt og breitt um eyjuna og af
fólki sem honum fannst þess vert að
festa á filmu. Við náttúrulega kunn-
um öll lögin og tónuðum báðir undir
þegar þau heyrðust í lögum unga
fólksins og á frívakinni.
Runi var mjög frændrækinn og
óþreytandi að halda ættinni saman
og sá til þess að tengsl okkar væru
náin og voru ógleymanleg jólaboðin
hjá Runa og Margo þar sem fjöl-
skyldur okkar voru samankomnar
ásamt fjölskyldum Kidda og Egils.
Spilað var „actionary“ og hafði Runi
unun að rugla létt í liðinu þannig að
þakið á Brekastígnum hristist. Ekki
er hægt að minnast frænda míns án
þess að hugsa til þeirra sögustunda
sem voru í ættarboðunum þegar
hann fór á flug og sagði okkur frá
Ameríkuferðalögum sínum með
mömmu sinni og Möggu frænku, og
hvernig hann var meðhöndlaður í
tollinum, þessi líka vinstri sinnaði
eyjapeyinn.
Elsku Runi minn það hvarflaði
ekki að mér þegar ég heimsótti þig
á föstudaginn að þetta væru okkar
síðustu samræður enda spurði ég
þig hvort það væri ekki nær að
koma með okkur í Skvísusundið en
að liggja í rúminu og brá þá fyrir
glettni í andliti þínu.
Við Þura sendum Margo, Sóleyju
og Andra okkar innilegustu samúð-
arkveðjur, um leið og við þökkum
uppáhalds frænda mínum samfylgd-
ina.
„… hittumst við í landinu þangað sem
fuglasöngurinn fer þegar hann hljóðnar.“
(Jökull Jakobsson.)
Gísli.
Elsku Runi.
Þegar ég hugsa til baka um tím-
ana sem ég eyddi með þér bæði í
leikfélaginu og svo í Tyrkjaráninu í
Dalabúinu þá koma upp í hugann
minningar um gleði, sprell, grín og
glens. Það var alltaf gaman hjá okk-
ur og þegar þú byrjaðir að segja
okkur sögur af leikritum síðan fyrir
mörgum árum þá mátti sko heyra
saumnál detta! Allir hlustuðu og þú
varst svo frábær sögumaður. Ég á
alltaf eftir að muna eftir Tyrkja-
ránsupplestrunum okkar í skíta-
kulda og svo miklu roki, að stundum
stóðum við í golunni uppá sviði. Ég
man líka alltaf eftir þér í „Allt í
plati“. Þú varst algjörlega ógleym-
anlegur í hlutverki Mikka refs, jaa
ég varð að minnsta kosti stundum
hrædd við Mikka.
Það voru algjör forréttindi að fá
að vinna með þér í leikhúsi og sjá
hvað það að leika gaf þér rosalega
mikið og kenndi okkur hinum að
detta inní hlutverkin okkar og gera
þau að okkar eigin.
Elsku vinur, ég mun alltaf muna
aftir þessum góðu tímum og þakka
Guði fyrir að hafa fengið að kynnast
þér.
Kæra fjölskylda og vinir, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð á erfiðum
tímamótum og kveð Runa með
þessu ljóði:
Lokaðu augum og hugsaðu vel
um það sem lífið þér gefur.
Nú þakka ég Guði og honum þig fel
Hann passar þig meðan þú sefur.
Takk fyrir alla góðu tímana, við
sjáumst aftur.
Kristín Halldórsdóttir.
Kær vinur okkar, Runólfur Gísla-
son, er látinn langt um aldur fram.
Þó svo hann hafi glímt við erfið
veikindi undanfarið ár datt okkur
ekki í hug að dauðinn væri á næsta
leiti. Kannski vegna þess að hann
hafði oft áður verið veikur en jafnan
náð sér á strik aftur. Kannski vegna
þess að lundin var svo létt, viðmótið
svo þægilegt, spjallið svo skemmti-
legt, kannski þess vegna sáum við
ekki hvert stefndi.
Runi á Hvanneyri, eins og hann
var alltaf kallaður, var sögumaður
og leikari af guðs náð. Það var unun
að hlusta á hann segja frá, hvort
sem sögurnar voru frá uppvaxtarár-
unum eða nær okkur í tíma. Smáat-
vik urðu efni í stórskemmtilegar
sögur þar sem kryddið var ómiss-
andi. Og auðvitað lék hann persón-
urnar þannig að þær urðu ljóslif-
andi. Það var því engin tilviljun að
hann tók þátt í mörgum uppfærslum
Leikfélags Vestmannaeyja. Óborg-
anlegur í mörgum hlutverkum.
Runi kom til dyranna eins og
hann var klæddur. Það voru engin
látalæti eða sýndarmennska í kring
um hann. Hann sóttist ekki eftir
veraldlegum gæðum og lífsgæða-
kapphlaupið virtist fara framhjá
honum að mestu. Runi missti föður
sinn á barnsaldri og án efa hefur
það markað lífsviðhorf hans. Heim-
ilið var hans griðastaður og þar undi
hann glaður við sitt.
Runi var ekki sterkur líkamlega.
Oftar en ekki var bakið að plaga
hann og oft leiddi eitt af öðru. And-
inn var þeim mun öflugri og spít-
alavist gat orðið efni í skemmtisög-
ur þar sem sjúklingurinn gerði
óspart grín að sjálfum sér og öðrum.
En auðvitað er það ekkert grín að
glíma við veikindi heldur fúlasta al-
vara. Samfélagið sýndi því ekki allt-
af skilning en þrátt fyrir mótlæti og
vonbrigði í lífsins ólgusjó virtist
hann alltaf hafa lag á að sjá björtu
hliðarnar.
Það þýðir ekki að Runi hafi verið
skaplaus. Hann var pólitískur
verkalýðssinni og stóð fast á sann-
færingu sinni. Var tilbúinn í hressi-
legt rifrildi ef því var að skipta enda
sjálfsagt að hafa skoðanaskipti. Fyr-
ir kosningarnar í vor ræddum við
framboðsmálin. Við veltum þeim
fyrir okkur fram og aftur. Þá sagði
hann eftir nokkra umhugsun, „ég er
bara kommúnisti,“ og meinti að það
væri erfitt að finna eitthvað við hæfi
þar sem þeir væru ekki í framboði.
Runi stóð alltaf fyrir sínu.
Margs er að minnast á kveðju-
stund. Ferðin til Bandaríkjanna er
ógleymanleg og sumarbústaðarferð
í Munaðarnes ásamt ferð í Bjarna-
rey, matarboð heima hjá Margo og
Runa eða hjá okkur. Oftar en ekki
var spilað Trivial Pursuit eða Pic-
tionary og gjarnan skipt í stelpu- og
strákalið. Runi þoldi illa að tapa í
spilum og hleypti nær undantekn-
ingalaust öllu í bál og brand. Þegar
halla fór á liðið hans urðu smáat-
riðin stór, vildi ekki samþykkja þeg-
ar stelpurnar þóttust hafa getið rétt
í Pictionary. Nei, það stóð herklæði
á spjaldinu en ekki hermannaföt og
við það sat. Knús og kossar á eftir,
enda gekk Runi ekki of langt þótt
hann gæti verið stríðinn. Hann vildi
ekki meiða eða særa neinn.
Runi var drengur góður og við er-
um þakklát fyrir að hafa átt vináttu
hans. Við sendum Margo vinkonu
okkar samúðarkveðjur sem og börn-
um þeirra og tengdasyni.
Guðbjörg og Pétur.
Kveðja frá Safnahúsi
Vestmannaeyja
Í dag kveðjum við fyrrum sam-
starfsmann okkar, Runólf Gíslason,
er alla var kallaður jafnan Runi á
Hvanneyri.
Runi var starfandi við Byggða-
safnið og Landlyst frá 2000 til 2005,
en varð að hætta vegna heilsu-
brests.
Sem starfsmaður var Runi léttur
og kátur og hafði gaman af að
spjalla um heima og geima með
bolla af vel sætu kaffi.
Hann tók vel á móti öllum sem
áttu leið til hans, hvort sem þeir
komu á Byggðasafnið eða í Land-
lyst.
Hann hafði yndi af því að kynna
fólki sögu og menningu eyjanna og
heimabyggðarinnar.
Hann var handlaginn og var það
mikill fengur að hafa hann í starfi.
Kunnum við honum bestu þakkir
fyrir, nú þegar við kveðjum hann
hinstu kveðju.
Sorgin og gleðin
eru fletir
á lífinu
eins og
myrkrið
og ljósið.
Þar sem
ekkert líf er
þar er hvorki
sorg né gleði.
(Höf. ók.)
Ég flyt ættingjum og vinum sam-
úðarkveðjur fyrir hönd samstarfs-
manna í Safnahúsi Vestmannaeyja.
Nanna Þóra Áskelsdóttir
forstöðumaður.
Síðastliðinn sunnudagsmorgun,
eftir að hafa upplifað ánægjulega
goslokahátíð um nóttina, þar sem
maður hafði endurnýjað kynni við
ótal brottflutta Eyjamenn, hringdi
síminn og okkur var tilkynnt að
hann Runi væri dáinn mig setti
hljóðan, gleðin yfir goslokahátíð
kvöldið áður hvarf og tómleiki sett-
ist að í sálinni.
Við Runólfur eða Runi á Hvann-
eyri eins og hann var ávallt kall-
aður, kenndur við æskuheimili sitt
við Vestmannabraut, höfðum verið
vinir og félagar svo lengi sem ég
man og aldrei fallið þar skuggi á.
Runi var leikari af guðs náð og
var það mikill happafengur fyrir
Leikfélagið að fá hann til liðs við sig.
Fyrir utan það að leika með félag-
inu, var hann í stjórn þess í mörg ár
og var samtímis einn af burðarásum
félagsins.
Ég starfaði með honum í mörgum
verkefnum bæði í stjórn félagsins
og sem meðleikari eða leikstjóri.
Það var gott að starfa með Runa,
enda maðurinn algjör öðlingur. Það
var sama hvaða hlutverk hann tók
að sér, einhvern veginn var það allt-
af eins og sniðið fyrir hann. Hann
hafði hreyfingarnar, látbragðið,
svipbrigðin og tímasetninguna alveg
á hreinu. Allt smellpassaði. Runi
valdi frekar gamanleikinn. Þó sýndi
hann það oft og sannaði að hann
hafði einnig hæfileika til að túlka al-
vöruna. Þar má t.d. nefna þegar
hann fór á kostum í hlutverki séra
Ólafs Egilssonar prests að Ofanleiti
í „Sögum af Tyrkjaráninu“ sem sett
var upp í hlöðunni í gamla Dala-
búinu fyrir tveimur árum. Verk,
sem tekið var saman af Sigurgeiri
Jónssyni og sýnt í dulúðlegri um-
gjörð og áhrifamikilli leikmynd
listamannsins Þórðar Svanssonar.
Það gneistaði af Runa í því hlut-
verki.
En „kómíkin“ var hans líf og yndi.
Það var gaman að fylgjast með í
leikhúsinu þegar hann hafði náð al-
gjörum tökum á áhorfendum í hlut-
verki sínu, þannig að salurinn lá af
hlátri, hvað eftir annað.
Og Runa var fleira til lista lagt.
Oft sátum við tveir saman eða með
félögum okkar í L.V. og punktuðum
niður á blað ýmsar skemmtilegar
hugmyndir og okkar útgáfa af lífinu
í Eyjum. Punktar, sem síðar urðu að
revíum.Og þar var Runi á heima-
velli, ótrúlega naskur á að finna
kómískar hliðar á mönnum og mál-
efnum, oft beinskeyttur en alltaf
réttum megin við rauða strikið.
Ég trúi því að það sé mönnum
ógleymanlegt, sem á horfðu þegar
hann mætti á Hallarkabarett í hlut-
verki Sigurlínu, vistmanns á Hraun-
búðum, dvalarheimili aldraðra í Eyj-
um, með karlinn sinn, hann Munda
(sem undirritaður lék) undir hend-
inni og hóf síðan að dansa „hring-
ormadansinn“ – sóló – fyrir gesti
staðarins. Ég tel að þessi dans sé
einn sá eftirminnilegasti sem dans-
aður var í gömlu Höllinni og voru þó
margir góðir.
En lífið var ekki alla tíð dans á
rósum hjá Runa. Um margra ára
skeið þjáðist hann af slæmri bak-
veiki, sem gerði honum lífið oft erf-
itt. Gekk hann oft sárkvalinn til
vinnu en samviskusemi, dugnaður
og harka gerðu það að verkum að
hann skilaði sínu, þrátt fyrir veik-
indi.
Undanfarin tvö ár hafa líka verið
honum erfið. Það var eins og eitt
tæki við af öðru þannig að hann
hafði dvalið á sjúkrahúsum í
Reykjavík og hér í Eyjum undan-
farna mánuði. Þegar ég spjallaði við
hann heima hjá honum fyrir nokkr-
um dögum og spurði um heilsuna
svaraði hann „það gengur hægt, en
er allt að koma“. Sama æðruleysið,
baráttuhugurinn og bjartsýnin sem
einkennt hafði allt hans líf.
Ég vil fyrir mína hönd og annarra
félaga úr Leikfélagi Vestmannaeyja
þakka Runa fyrir ánægjulega og ár-
angursríka samveru gegnum tíðina.
Konunni hans Margo, sem ávallt
stóð sem klettur við hlið hans, og
börnum þeirra Sóleyju og Andra
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Þakka þér, vinur, fyrir allt sem þú
gafst okkur.
Sigurgeir Scheving.
Ég var svo heppin að fá að kynn-
ast Runa fyrir nokkrum árum þegar
hann hóf störf hjá Byggðasafni
Vestmannaeyja.
Ég viðurkenni að ég kveið því að
fá hann í vinnu, tiltölulega ný í starfi
sjálf og fannst ég ekki hafa mikið
með að skipa öðrum fyrir og alls
ekki mér eldri einstaklingi sem án
efa vissi mikið meira en ég um allt
sem viðkom sögu staðarins og
hvernig best væri að miðla henni. Sá
kvíði var óþarfur með öllu því að
samstarfið við Runa gekk einstak-
lega vel. Hann smellpassaði í starfið
og ég hefði ekki getað beðið um
betri mann að vinna með. Hann átti
létt með að taka á móti fólki, var
mannglöggur og skemmtilegur leið-
sögumaður með mikla leikhæfileika
og góðan húmor. Á milli þess sem
hann tók á móti gestum málaði hann
veggi, setti upp myndir og tók að
sér ýmiss konar viðvik sem þurfti að
sinna innan safnsins.
Frá því að húsið Landlyst varð
hluti Byggðasafnsins varð Runi
hluti af Landlyst. Hann var leið-
sögumaður í húsinu frá byrjun og
þeir sem komu í heimsókn sögðu frá
því hvað það var skemmtilegt að
heimsækja Runa í Landlyst.
Runi starfaði hjá Byggðasafni
Vestmannaeyja eins lengi og starfs-
kraftar hans entust og er mikil eft-
irsjá að honum gengnum.
Að lokum vil ég votta Margo,
börnum og fjölskyldu samúð mína.
Ég kem til með að sakna Runa sem
góðs samstarfsmanns og góðs vinar.
Hlíf Gylfadóttir, safnvörður í
Byggðasafni Vestmannaeyja.
Viljum við kveðja góðan vin með
þessu fallega kvæði eftir Jóhann S.
Hannesson.
Við spyrjum drottin særð, hvers vegna
hann
hafi það dularfulla verkalag
að kalla svona vænan vinnumann
af velli heim á bæ um miðjan dag.
Og þó, með trega og sorg, skal á það
sæst,
að sá með rétti snemma hvílast megi
í friði, er hafði, fyrr en sól reis hæst,
fundið svo til, að nægði löngum degi.
Vottum við öllum þeim sem nú
eiga um sárt að binda okkar dýpstu
samúð.
Félagar í Leikfélagi
Vestmannaeyja.
RUNÓLFUR
GÍSLASON
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.350 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR