Morgunblaðið - 14.08.2006, Qupperneq 26

26 MÁNUDAGUR 14. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurlaug Mar-inósdóttir fædd-
ist í Reykjavík 14.
ágúst 1940. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
hinn 30. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Katrín Kristín Hall-
grímsdóttir, f. 28.5.
1903, d. 30.6. 1989,
og Marinó Kristinn
Jónsson, f. 22.11.
1905, d. 17.6. 1985.
Bróðir hennar er
Hallgrímur Viggó Marinósson, f.
16. júlí 1944.
Fyrri eiginmaður Sigurlaugar
var Ellert Líndal Jensson, f. 25.
júní 1936. Þau eiga þrjú börn.
Þau eru: 1) Katrín Kristín Ell-
ertsdóttir, f. 1960. 2) Jens Líndal
Ellertsson, f. 1961, maki Elín
Bára Birkisdóttir, f. 1959. Börn
þeirra eru: Sigurlaug Björk, f.
1983, Sindri Snær, f. 1986, Sig-
urvin Ellert, f. 1988, og Silja
Marín, f. 1994. 3)
Marinó Ellertsson,
f. 1968, maki Guð-
munda J. Sigurðar-
dóttir, f. 1972. Börn
þeirra eru: Kristín
Helga Skarphéðins-
dóttir, f. 1991,
Daníel Ísak, f. 1997,
og Fanný Ruth, f.
2001.
Eftirlifandi eigin-
maður Sigurlaugar
er Jens Guðmunds-
son, f. 26. júní 1945.
Sonur hans er Guð-
mundur Marías Jensson, f. 1971,
maki Ingibjörg Gísladóttir, f.
1971. Dætur þeirra eru: Andrea,
f. 1991, og María Dögg, f. 1996.
Sigurlaug vann ýmis verslun-
ar- og þjónustustörf í Reykjavík
þar sem hún ávallt bjó. Síðast
starfaði hún hjá Félagsþjónust-
unni við Skúlagötu í Reykjavík.
Útför Sigurlaugar verður gerð
frá Áskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Það er erfitt að kveðja þig þetta
fljótt, mamma mín, við vorum ekki
tilbúin.
Þegar ég var barn sagðirðu oft við
mig að við yrðum saman á elliheim-
ilinu af því að þú ætlaðir að verða allra
kerlinga elst. Mér leist ekki alveg á
það í þá daga.
Líf þitt var kaflaskipt, fyrra og
seinna hjónaband og lífið þar á milli.
En þá kom Jenni þinn til sögunnar.
Það var gaman að fylgjast með því
hvað þið voruð samrýnd og gerðuð
mikið saman, t.d. sumarbústaðar-
stússið fyrir austan, svo ekki sé
minnst á allar Spánarferðirnar ykkar
sem sumar voru farnar með ansi
stuttum fyrirvara.
Ég og Ella fórum með ykkur til
Ameríku haustið 2000 þar sem þú
naust þín mjög vel hjá Bjössa frænda
og hans fjölskyldu. Þetta var ferð sem
við rifjuðum oft upp. Það var mjög
dýrmætt fyrir okkur að vera hjá þér
allt til enda. Vonandi hafa amma og afi
tekið á móti þér.
Þinn sonur
Jens (Jenni).
Ó, elsku tengdamamma, mikið á ég
eftir að sakna þín. Ég á eftir að sakna
þess að fá þig ekki í heimsókn og
spjalla. Þú varst svo kímin, skemmti-
leg og ákveðin. Betri frásagnarhæfni
hef ég ekki heyrt hjá nokkurri mann-
eskju. Það er ekki hægt að segja að þú
hafir verið sammála síðasta ræðu-
manni, en það var nú svo skemmtilegt
við þig. Þú varst heppin að eiga ynd-
islegan mann, hann Jenna sem sagði
alltaf við þig „já elskan“.
Ég kom inn í fjölskylduna fyrir 17
árum og þau ár hafa verið mjög góð.
Við áttum margar góðar stundir sam-
an, sólarlandaferðir, margar Músa-
kotsferðir og skemmtileg fjölskyldu-
boð. En því miður gerðist þetta alltof
fljótt, við vorum ekki tilbúin að sleppa
af þér hendinni en við fáum víst ekki
að ráða örlögum okkar.
Elsku Sigurlaug mín, ég veit að þú
kvaddir ekki ósátt því þú áttir góða að.
Ástarkveðja Sigurlaug mín.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir
Ingibjörg Gísladóttir.
Við andlátsfregn þína
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn
tjáð var í bænunum mínum,
en guð vildi fá þig
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því,
sem frelsarinn hefur að segja,
um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög, sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að guð hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért
og horfin burt úr þessum heimi.
Ég minningu þína
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan
guð minn að styðja
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Hafðu þökk fyrir allt, elsku Sigur-
laug mín.
Þín tengdadóttir,
Elín Bára.
Amma vildi alltaf að öllum liði vel.
Þegar ég var í Kaupmannahöfn núna
snemma í vor ásamt vinkonum mínum
fékk ég símtal frá Íslandi. Þá var það
amma að biðja mig í guðanna bænum
að kaupa mér góða skó, hún skyldi
borga. Hún hafði þá frétt frá foreldr-
um mínum að ég væri að kvarta undan
blautum fótum og strigaskónum mín-
um. Við amma gerðum oft grín að því
að við fengum svipaða kvilla, útbrot,
kláða og fleira og töldum við það stafa
að því að við bærum sama nafnið,
amma átti til dæmis oft krem við ein-
hverju sem ég fékk því þá hafði hún
nýfengið það sama, þessu gátum við
oft brosað að. Ömmu þótti það mjög
mikilvægt að ég fengi ekkert gælu-
nafn, hún spurði mig oft að því í gegn-
um barnaskólann og í rauninni áfram
hvort ég væri nú kölluð eitthvað ann-
að en Sigurlaug, ég er því ánægð að
bera nafnið hennar enda kallaði hún
mig oftast nöfnu. Þegar hún til dæmis
hringdi þá byrjaði hún samtalið yfir-
leitt með að segja: „Sæl nafna,“ eða:
„Sæl Sigurlaug mín.“ Amma vildi allt-
af vita hvað við barnabörnin værum
að fást við í lífinu. Þegar við byrjuðum
í nýjum skóla eða vinnu, hringdi
amma alltaf í þeirri viku til að forvitn-
ast nú hvernig væri og gengi. Að
kveðja ömmu er skrýtið, hún sem ætl-
aði sér að verða allra kvenna elst. Mér
finnst svo sárt til þess að hugsa að
hafa þig ekki við hlið mér næstu árin í
því sem ég tek mér fyrir hendur. En
ég veit að þú ert hérna rétt fyrir ofan
okkur, brosandi, hlý og umhyggjusöm
og passar upp á okkur öll, elsku besta
amma mín.
Þín
Sigurlaug Björk.
Kær systir okkar, mágkona og
frænka er látin eftir erfið veikindi og
verður jarðsungin í dag á afmælisdegi
sínum. Sigurlaug átti góða fjölskyldu,
eiginmann, börn, tengdabörn og stór-
an hóp barnabarna sem voru henni öll
svo ástkær. Sigurlaug var sterk kona,
glaðlynd og góð sínu fólki. Styrkur
hennar og æðruleysi var öllum ljós í
veikindum hennar. Hún var mið-
punktur fjölskyldu sinnar, sameinaði
hópinn og var óþreytandi í því að
rækta fjölskyldutengslin. Sigurlaug
var stolt af hópnum sínum og í veik-
indunum hafði hún oft orð á því hvað
fjölskyldan reyndist henni vel, stæði
við bakið á henni og styddi. Því urðum
við hin á hliðarlínunni sannarlega vitni
að. Sigurlaug var manneskja sem
skapaði gleði, samkennd og síðast en
ekki síst stemmningu í kringum sig.
Margt kemur upp í hugann þegar rifj-
aðar eru upp samverustundir fjöl-
skyldunnar í gegnum tíðina, sérstak-
lega á Dragaveginum þar sem
stórfjölskyldan átti heimili á sínum
tíma.
Kæra systir og mágkona. Við
systkinin áttum góða æsku í Klepps-
holtinu. Foreldrar okkar voru yndis-
legt fólk, sem reyndist mörgum vel,
og sýndu þau okkur mikilvægi þess að
hlúa vel að fjölskyldum okkar. Æska
okkar endurspeglar í raun sögu sam-
félagsins í Reykjavík um miðja síð-
ustu öld og lýsti Sigurlaug lífi okkar
skemmtilega í nýlegum útvarpsþætti,
sem sannarlega kallaði fram margar
minningar um æsku okkar systkin-
anna. Í hugann komu fram minningar
um fjölskylduna alla, lífið í Klepps-
holtinu, og samfylgd þegar við vorum
ungt fólk að hefja lífið. Sigurlaug var
nútímakona, sem gegndi ábyrgðar-
störfum alla tíð, var óhrædd að takast
á við ný verkefni á sviði viðskipta og
félagsmála enda hafði hún alltaf skoð-
anir á mönnum og málefnum. Við
systkinin vorum samferða fram á full-
orðinsár, en ekki alltaf sammála.
Þannig getur lífið verið, en samhugur
var ætíð til staðar, samkenndin gagn-
vart velferð fjölskyldunnar allrar. Við
munum varðveita minningar okkar
um systur og mágkonu með hlýju,
minningar um konu sem alla tíð setti
svip sinn á umhverfi sitt.
Kæra frænka. Margs er að minnast
nú á sorgarstundu. Við minnumst
allra góðu samverustundanna okkar í
gegnum lífið, jólanna, heimsóknanna,
samtalanna og elsku þinnar gagnvart
okkur systrum alla tíð. Þegar við vor-
um að alast upp á Dragaveginum var
Sigurlaug og fjölskylda hluti af okkar
lífi. Hún hafði áhuga á starfi sínu
hverju sinni, og vorum við systurnar
svo heppnar að fá að vinna hjá henni
við verslunarstörf sem unglingar,
enda alltaf stemmning þar sem Sig-
urlaug var. Allar eigum við góðar
minningar frá þessum árum, sem nú
koma fram í hugann. Við minnumst
þess þegar við unnum hjá frænku í
verslunum hennar á Laugaveginum
og Klapparstígnum, s.s. jólavertíðar-
innar, laugardagsstemmningarinnar,
viðskiptavinanna og vinanna sem
komu í heimsókn í spjall. Þetta var
góður tími, sem við varðveitum í
hjarta okkar. Sigurlaug var föðursyst-
ir okkar, sem alltaf var kærleiksrík,
hvetjandi og velviljuð okkur systrun-
um, börnum okkar og aðstæðum alla
tíð. Vert er að nefna hversu raungóð
Sigurlaug var þegar erfiðleikar steðj-
uðu að og þökkum við sérstaklega
hvað hún reyndist yngstu systur okk-
ar, mági og börnum vel á erfiðum
stundum síðustu mánuði. Þar gaf hún
af sér og veitti ómetanlegan stuðning
þótt hún sjálf væri að fást við erfið
veikindi. Við munum sakna hennar
með þökk og hlýjum hug.
Með þakklæti og virðingu kveðjum
við Sigurlaugu og sendum fjölskyldu
hennar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Kæra fjölskylda, ykkar miss-
ir er mikill. Blessuð sé minning Sig-
urlaugar Marinósdóttur.
Með kveðju frá bróður og fjöl-
skyldu.
Hallgrímur Marinósson,
Arndís Sigurbjörnsdóttir
og Margrét, Sigurbjörg,
Kristín og Katrín Kristín
Hallgrímsdætur og fjöl-
skyldur.
Líf okkar markast af tveim augna-
blikum, er ferð frá því fyrra til þess
síðara. Fæstir muna þau, hvorki það
fyrra né síðara, en þegar við erum
stödd á leiðinni á milli þeirra fyllir það
fyrra okkur gjarna gleði en það síðara
sorg. En samt er manneskjan svo ein-
kennilega sterk að því nær sem hún er
sinni endastöð því meiri huggun miðl-
ar hún þeim sem standa hjá og syrgja
– syrgja örlög sem þó öllum eru ætluð.
Aldrei sá ég örvæntingu í augum Sig-
urlaugar, þrátt fyrir að hún væri hel-
sjúk. Hún var heldur ekkert að fara,
var óbuguð í trúnni á að hún myndi
rísa heil úr rekkju. Þegar hún lá fár-
sjúk reis hún hæst í styrk sínum og
lífsgleði.
Lífsgleði Sigurlaugar kom mér ekki
á óvart. Hún var henni samvaxin. Þær
voru eiginlega samvaxnar systur Lífs-
gleði, Hlýja og Sigurlaug. Allar dætur
Kaju föðursystur minnar sem var
,,amma“ af guðs náð og skildi líka eftir
sig minningar um lífsgleði, hlýju og
ilm af nýbökuðum kleinum.
Hlýja og lífsgleði Sigurlaugar hafa
fylgt mér frá því ég var barn og hún
stóra frænka. Við minnumst þeirra
best sem móta. Ég var svo lánsöm að
fá að vera litla frænka hennar sem
hún miðlaði ást og umhyggju. Hún
passaði mig og mótaði og ég vildi
launa í sömu mynt – passa hana og
eiga. Þegar karlmaður kom inn í líf
hennar braust hann inn í mitt. Kennd-
irnar sem hann vakti með okkur
frænkum voru sennilega eins ólíkar
og kenndir kvenna geta orðið, ást og
afbrýði. Hann braust óboðinn inn í
mitt líf og hélt fyrir mér vöku af
áhyggjum en vakti blíðari tilfinningar
í brjósti stóru frænku, enda skildu að
15 ár.
Sú sem mótar hverfur ekki, fer
ekki. Við sem erum stödd einhvers-
staðar á leiðinni á milli augnablikanna
tveggja getum notið samvista við þá
sem eru farnir, en eru samt. Sigurlaug
var ekkert að fara þegar hún lá bana-
leguna og við grétum. Hún brosti og
hafði rétt fyrir sér, hún fór hvergi.
Hún reis ekki úr rekkju, en hún reis
upp í styrk sínum og þannig er hún
hjá okkur sem sitjum við gluggann og
bíðum.
Ég og fjölskylda mín sendum ást-
vinum Sigurlaugar samúðarkveðjur.
Þóra Birna.
Í Noregi er enn fallegt síðsumar, en
haustið nálgast. Það hefur hins vegar
verið erfitt sumar hjá Sigurlaugu
frænku minni og fjölskyldu. Hún var
ákveðin í að berjast gegn krabba-
meininu enn á ný. Hún tók baráttuna
við veikindin eins og hvert annað
verkefni. Það var margt ógert, ekki
minnst að fylgjast með barnabörnun-
um vaxa úr grasi. Þessi æðrulausa af-
staða hennar til þessa „verkefnis“, er
lýsandi fyrir frænku. Alltaf tilbúin að
takast á við erfiðleikana, og tala um þá
umbúðalaust.
Foreldrar okkar byggðu sér hús
hlið við hlið í Kleppsholtinu. Foreldrar
okkar voru um margt mjög ólík að eðl-
isfari. Það sem okkur fannst skorta á
öðru heimilinu, gátum við bætt okkur
upp á hinu. Það gátu verið svo einfald-
ar þarfir, svo sem að fá athygli, tíma
þess fullorðna, eða leiðbeiningu og
skilning. Á unglingsárunum naut Sig-
urlaug þess að fá stuðning við ung-
lingsþarfir sínar hjá mömmu minni,
sem hafði þá eldri ungling á heimili
sínu. Við systkinin nutum þess í ríkum
mæli að skjótast yfir til Kaju og
Massa, og var okkur alltaf vel tekið
þar.
Sem fullorðin sé ég hvað þetta var
dýrmætt fyrir okkur öll. Þegar Sig-
urlaug varð veik, sýndi það sig að fjar-
lægð milli landa skipti ekki öllu máli.
Þau bönd sem bundust á æskuárun-
um reyndust þola vegalengdirnar.
Ég hef alltaf verið stolt af frænku
minni. Hún hikaði ekki við að tala máli
þeirra sem lítils mega sín. Þegar íbúar
í Laugaráshverfi kviðu því að fólk frá
Kleppsspítala fengi sambýli til endur-
hæfingar í hverfinu, var efnt til fundar
vegna þessa. Þar tók hún skýrt til
máls, og sagði frá reynslu sinni sem
nágranni Kleppsspítala og íbúanna
þar. Á sambýlið kæmu þeir sem væru
á leið út í þjóðfélagið að nýju, og það
væri hið besta mál!
Nú er hún farin frá okkur þessi
elska. Eftir situr elskulegur eiginmað-
ur, börn þeirra og fjölskyldur þeirra.
Við vitum öll, að Sigurlaug hefði vilj-
að, að við héldum óhikað áfram að láta
gott af okkur leiða.
Guð gefi ykkur styrk á þessum erf-
iðu tímum.
Katrín Klara og fjölskylda.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Við Sigurlaug vorum systkinabörn
og vorum góðar vinkonur alla tíð. Í
æsku bjó hún í næsta húsi við mig svo
það var mikill samgangur á milli okk-
ar og ekki slitnaði samband okkar þó
við færum á aðra staði. Ég sakna Sig-
urlaugar mikið og er erfitt að hugsa til
þess að samverustundir okkar verði
ekki fleiri. Söknuðurinn er mikill hjá
Jenna og börnum. Guð blessi Sigur-
laugu.
Að leiðarlokum er hún kvödd af
okkur Páli og fjölskyldunni með þakk-
látum huga fyrir vináttu og tryggð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Margrét.
Kær vinkona er fallin frá. Við sem
ætluðum að vera svo skemmtilegir
„ellismellir“, fara á Hrafnistu í Hafn-
arfirði, dansa þar gömlu dansana á
föstudögum og vera svo hressar og
kátar. Já, svona er lífið en við Sig-
urlaug höfum átt svo margar góðar
stundir, alveg frá tólf ára aldri er við
gerðumst vinkonur og það með
sanni … alltaf í sambandi. Í upphafi
voru litlu bræður okkar, Óskar og
Halli, sendiboðar okkar vinkvenna og
hjóluðu á milli með skilaboðin, síðan
tók síminn við og mikið var hann nú
notaður, þá voru það tölvur og nú síð-
ast gsm-símar. Mikið þóttumst við
vera flinkar þegar við lærðum á sms-
ið og notuðum það óspart þegar við
vorum erlendis eða Sigurlaug í bú-
staðnum … sem sagt, alltaf í sam-
bandi. Ekki voru það nú aðeins sendi-
boðar og sími sem urðu til þess að
sambandið héldist. Í fjögur ár fórum
við saman í strætó í skólann, tvo vetur
í Laugarnesskólann og síðan tvo vetur
í Gagnfræðaskóla verknámsins sem
þá var í Brautarholtinu. Margt var
brallað á kvöldin, bíó, dansiböll, rúnt-
urinn labbaður og Kleppur hraðferð
heim. Þá var stofnaður saumaklúbbur
sem hefur verið ræktaður fram á
þennan dag, kannski oftar í seinni tíð
haldinn á kaffihúsum, svona rétt til til-
breytingar. Síðan tók nú alvara lífsins
við, heimili, barnastúss, við nokkuð
samsíða í þeim efnum og tókst svo vel
til að strákarnir okkar urðu hinir
bestu vinir og eru enn. Ég gæti haldið
áfram og talið upp allt það sem hún
Sigurlaug vinkona mín tók sér fyrir
hendur og yrði það ansi langt mál en
ég vil ekki hætta að svo stöddu án
þess að minnast á sumarbústaðinn
þar sem gróðurinn blómstraði í hönd-
unum á henni. Sigurlaug var dugnað-
arforkur, ætíð kát og hress og ætlaði
SIGURLAUG
MARINÓSDÓTTIR
Agnar Þórðarson
rithöfundur,
er látinn.
Hildigunnur Hjálmarsdóttir,
Uggi Agnarsson, Margrét Guðnadóttir,
Úlfur Agnarsson, Ásta Briem,
Sveinn Agnarsson, Gunnhildur Björnsdóttir,