Morgunblaðið - 14.08.2006, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. ÁGÚST 2006 37
MENNING
VEITINGASTAÐURINN í Ing-
ólfsstræti, er til skamms tíma var
kenndur við vestfirzka höfðingjann
og Spánverjatortímandann Ara í
Ögri, hefur nú skipt um eigendur,
útlit og nafn – þ.e.a.s. í Q-bar. Án
þess að lasta bjartleita uppakaffi-
húsinnréttinguna frekar fannst
manni hún óneitanlega sláandi „ós-
núskuð“ umgjörð fyrir tónlist fyrr-
um blakkra lágtekjumanna – en
kannski um leið til marks um hvað
blúsinn virðist kominn til vegs og
virðingar, a.m.k. í Evrópu.
Að því er spilendur kynntu á
fimmtudagskvöld hafa blúskvöld
þar verið haldin að frumkvæði eig-
andans á undanförnum 6 Þórs-
dögum, þó ekki minni mann að
mikið hafi enn farið fyrir uppá-
tækinu á prenti. Kjarnasveit stað-
arins hefur verið dúó Björns Thor-
oddsen og Gunnars Hrafnssonar
bassista, ásamt sérvöldum gesti
hvert sinn er vermdi „heita sætið“
sem kallað var og réð mestu um
lagaval. Sá var að þessu sinni
Halldór Bragason (s.s. Dóri úr
„Vinum Dóra“) og viðfangsefnin
því í meginatriðum Chicago-blús
frá seinni hluta 20. aldar sem
Halldór hefur stúderað ad fontem
í mörgum ferðum sínum vestur til
Vindaborgar.
Í sumarleyfisfjarveru Gunnars
Hrafnssonar sá Árni Heiðar
Karlsson um bassaleikinn, þ.e.
með hægri hendi á Korg CX-3 raf-
orgelið sitt, auk þess sem hann
lagði til hljómagrunna, innskots-
línur og allt upp í funheit sóló með
merkilega Hammond-líkum blæ,
jafnvel þótt bassahljómur amboðs-
ins væri frekar gruggugur og eng-
an veginn sambærilegur við meitl-
aðan kontrabassagang. Að öðru
leyti gekk samspilshljómurinn
gizka vel upp, utan hvað dannaður
Djangodjassgítar Björns stakk
framan af í stúf við stálgrimman
ekkótóninn úr slaggígju Halldórs,
þótt það lagaðist nokkuð eftir hlé
með skerpingu tóns og smá endur-
ómsfyllingu í þeim mæli sem hálf-
akústískur gítarinn leyfði án
hættu á endurvæli eða „feed-
back“.
Hvað leikstíl varðar mætti hins
vegar tala um olíu og vatn þegar
mættust virtúós kammerdjassfimi
Thoroddsens og hlutfallslega hrá-
slagalegur en sálarþrunginn blús-
sláttur Halldórs (er stundum
skartaði nístandi flöskuhálsskrensi
af stálgyrtum litlafingri); t.d. í
Little Red Rooster. Ef jafnólíkir
pólar eiga að ná sannfærandi sam-
an verður varla tjaldað til einnar
nætur. Engu að síður náðist víða
upp stórgóð stemmning þegar
hitna tók í kolunum, og mætti
meðal hápunkta nefna Any Way
You Want It, sveitablúsinn When
The Train Rolled Up The Station,
Early This Mornin’ og hinn maka-
laust seiðandi 11-taktara Down,
Down, Down er kraftbirti tand-
urskýrt uppbrotsgildi ósam-
hverfrar hendingaskipanar gagn-
vart blýföstum liðum hefðbundna
12-takta kassaformsins.
Chicagoblús í
uppaumgjörð
TÓNLIST
Q-bar
Ýmis bandarísk blúslög. Halldór Braga-
son söngur/rafgítar, Björn Thoroddsen
rafgítar og Árni Heiðar Karlsson raforgel.
Fimmtudaginn 10. ágúst kl. 21.
Blústónleikar
Ríkarður Ö. Pálsson
Ljósmynd/Kristinn Ingvarsson
Halldór Bragason hefur stúderað
blúsinn ad fontem í Chicago.
F
yrir nokkrum vikum
heyrði ég mál skel-
eggs fuglafræðings,
Kristins Skarphéð-
inssonar, í frétta-
þætti útvarps eftir hádegi á
laugardegi, meðan inniteppu-
veður geisaði, af völdum stór-
rigningar. Samtalið snerist eink-
um um mjög örar og áberandi
breytingar á lífríki í íslenskri
landhelgi og lofthelgi vegna
gróðurhúsaáhrifa og staðreyndir
voru settar fram ljóst á góðu og
skemmtilegu mannamáli.
Samtalið vakti ekki síst um-
hugsun um óskiljanlega hæg
viðbrögð stjórnmálamanna sem
standa frammi fyrir katastrófu
(afsakið að ég finn ekki viðeig-
andi alíslenskt orð). Og ekki í
fyrsta skipti sem sú hugsun
vaknar hvort stjórnmál snúist
aðallega um það að halda dauða-
haldi í ríkjandi ástand. Skiptir
ekki máli hvaða ástand það er –
skiptir ekki máli þótt sama
ástandið ríki ekki frá degi til
dags. Þótt fram komi nýjar upp-
lýsingar úr öllum áttum, í þessu
tilfelli upplýs-
ingar sem
sanna það að
loftslagsbreyt-
ingarnar
verða leiftur-
snöggt, og að
þær eru nógu
áberandi til
þess að einnig
stjórn-
málamenn
hafa nú þegar fundið fyrir þeim
á sjálfs sín húð.
Í Guðsgjafarþulu Halldórs
Laxness segir að Íslendingar
séu „meyr þjóð“ og forði sér út í
tittlingaskít þegar staðið sé
frammi fyrir aðalatriðum. Ég
hugsaði um þessi orð þegar
ofangreindur fuglafræðingur
fjallað um ráðgerð sílamávadráp
í Reykjavík (en sílamávurinn
hefur fjölgað sér ótæpilega
vegna átröskunar sem rekja má
til gróðurhúsaáhrifa) og taldi að
„voðinn væri vís“ þegar ungir
framagjarnir stjórnmálamenn
kæmust í málin. Ekki er hægt
annað en vera sammála því að
það sé ofrausn að hossa sílamávi
upp á efstu syllu verkefnalistans
þegar litið er til brýnna úrlausn-
arefna í borg og ríki á Íslandi.
Í framhaldi af umfjöllun um
sílamáva kom svo fram í þessum
útvarpsþætti að vandfundinn
væri sá staður á byggðu bóli þar
sem væri að finna aðra eins
óvild í garð máva almennt og á
Íslandi. Þetta er áreiðanlega
rétt. En dokum aðeins við –
hvað um aðrar tilfinningar til
þessa andskota? Hafa Íslend-
ingar kannski hatursást á máv-
inum, eins og kannski á restinni
af sinni „ósnortnu“ náttúru? Má
minna á lagið Hvítir mávar, sem
Helena Eyjólfsdóttir söng óvið-
jafnanlega blítt:
Hvítir mávar
segið þið honum
að hann sé það allt sem ég …
Hvað um Mávahlátur Krist-
ínar Marju, eina vinsælustu og
skemmtilegustu skáldsögu
seinni ára? Og hvað um máva-
stellið sjálft? Engin mubla fyrr
né síðar, fótanuddtæki og fjalla-
jeppar meðtalin, hefur slegið
jafnrækilega í gegn á Íslandi og
mávastellið frá Bing og Gröndal
í Kaupmannahöfn. Ólíklegustu
heimili, sem voru að öðru leyti
ekki sérstaklega stolt yfir sjálf-
um sér, vildu ekki vera til án
mávastells. Það var það besta
sem móðir gat gefið dóttur
sinni. Ég var að frétta af einni
sem tókst fyrir harðfylgi að
víkja sér undan stellinu eftir að
systur hennar höfðu verið út-
búnar með því sem helsta vega-
nesti til framtíðar.
Ef þetta er farið aðhljóma eins og flím ígarð mávastellsins þáhef ég síst efni á því,
þar sem ég dáðist svo mjög að
mávaskel úr stellinu sem vin-
kona mín erfði að hún gaf mér
hana. Ég er að horfa á væng-
prúðan máv í þessum skrifuðum
orðum, því hann trónir á vinnu-
borðinu mínu sem hug-
leiðslupunktur, við hliðina á
geggjuðu grjóti austan af fjörð-
um.
Mávur eða stell
Morgunblaðið/Sverrir
Eftir Steinunni Sigurðardóttur
Steinunn
Sigurðardóttir
HLYNUR Hallsson, myndlistarmaður og varaþingmað-
ur Vinstri-grænna, er ekki maður einhamur. Í lok ágúst
tekur hann þátt í tveimur sýningum í Þýskalandi þar
sem hann fæst við „mjög ólík efni“ að eigin sögn. Auk
þess eru framundan fleiri einkasýningar og samsýningar
heima og erlendis næstu mánuðina, og því gott að taka
púlsinn á Hlyni til að sjá hvort ekki sé allt í sómanum.
Fær fólk til að taka þátt
Fyrst ber að nefna að Hlynur tekur þátt í samsýning-
unni Neu Kunst in Alten Gärten frá 27. ágúst til 8. októ-
ber í Þýskalandi. „Sýningin fer fram í tveimur einka-
görðum og ég er með tvö verk Annars
vegar set ég upp skilti, sem líkjast
skiltunum sem maður sér í almennings-
görðum, t.d. þeim sem á stendur „Vin-
samlega gangið ekki á grasinu“ eða
eitthvað svoleiðis. En á þessum skiltum
sem ég hef stungið niður, 20 skiltum –
10 í hvorum garði, er fólk hvatt til að
gera eitthvað. „Vinsamlega gangið á
grasinu“ stendur á einu, „vinsamlega
klifrið í þessu tré“, og „vinsamlega bað-
ið ykkur“, stendur við eina tjörnina o.s.frv. Semsagt á
skiltunum er hvatning til fólks að gera eitthvað, og
kannski mun fólk gera sumt en annað augljóslega ekki.“
Seinna verkið er í anda fyrri verka Hlyns. Þá mun
hann stilla upp ljósmynd nálægt öðrum garðinum. Á
myndina er prentaður texti á þremur tungumálum:
ensku, íslensku og þýsku og hafa myndirnar haft hin
ýmsustu mótíf, t.d. fjölskyldu Hlyns.
Á seinni sýningunni sem verður á dagskrá hjá Hlyni í
lok ágúst er um að ræða forsýningu (eða „preview“) að
sýningunni Glauben und Wissen sem verður opnuð í
München 4. nóvember. Þar mun hann einnig vera með
þrítyngd ljósmyndaskilti en í þetta sinn ætlar hann að
koma þeim fyrir á risastórum dúkum utan á stillönsum
utan á sjálfu sýningarhúsinu. Eða eins og hann orðar það
sjálfur: „Ég mun hengja nokkrar myndir utan á húsið.“
Fyrir utan þessar myndlistarsýningar eru framundan
3 stórar listamessur í haust: í Miami scope, London og
Köln. Í desember verður einkasýning í Berlín og í janúar
sýning í DaLí galleríinu á Akureyri. Einnig ætlar Hlynur
að taka þátt í samsýningu sem Snorri Ásmundsson
stendur fyrir í byrjun september sem mun bera titilinn
„Guðs útvalda þjóð“.
Einhvern veginn hefur Hlyni tekist að vera varaþing-
maður Vinstri-grænna meðfram þessu starfi, og t.a.m.
tekið sæti á þingi og starfað ötullega að kosningabarátt-
unni í sveitarstjórnarkosningunum sl. vor.
Hyggurðu á framboð næsta vor?
„Já, ég stefni að því allavega. Maður veit náttúrulega
aldrei hvað gerist. Það eru svo margir þættir í pólitík-
inni. Í fyrsta lagi verður maður að ákveða sjálfur að gefa
kost á mér. Svo þurfa félagarnir í flokknum að vilja að
maður sé á listanum og í þriðja lagi verða kjósendur að
ákveða hvað þeir vilja. En við fjölskyldan erum búin að
ákveða það eftir mikla umhugsun að ég gefi kost á mér á
lista hjá VG. Þannig að það verður nóg að gera í vor.“
„Mjög latur myndlistarmaður“
Þrátt fyrir þessa (of)virkni í Hlyni hefur honum verið
sagt til syndanna af fyrrverandi kennara.
„Einn af prófessorunum mínum sagði í hálfgerðu gríni
þegar ég útskrifaðist sem Masterschüler: „Hlynur, þú
ert mjög latur myndlistarmaður.“ En öllu gamni fylgir
nokkur alvara. Það var af því að verkið sem ég gerði leit
út fyrir að einhver letingi hefði gert það.“
Verkið sem um ræðir snerist um að Hlynur opnaði
glugga. „Þetta var svo auðvelt að allir segja: „þetta hefði
ég nú getað gert“, þegar þeir sjá það. Það er reyndar svo
einfalt að fólk segir ekki einu sinni þetta heldur spyr
bara forviða: „hvað er nú þetta?“
En það verk hafði tekið mig marga mánuði í umhugs-
un, hvernig ég átti að gera það og hvaða rými hentaði því
o.s.frv. Það sem lítur út fyrir að vera sáraeinfalt getur
kostað mikil umbrot og mikla vinnu.“
Þú fæst mikið við að fá fólk til að taka þátt í listinni?
„Já, það er alveg þema hjá mér. Myndlist fyrir mér
snýst um samskipti. Það er einn liður í því, að fólk geti á
einhvern hátt tekið þátt. Ég hef til dæmis fengist við
verk þar sem ég fæ fólk til að kjósa á milli ýmissa hluta.
Fólk á hinsvegar ekki að þurfa að vera spesíalistar eða
sérfræðingar til að taka þátt. Eins og í fótboltaverkinu
skipti engu máli hvort fólk kunni að sparka í bolta.“
Hér minnist Hlynur á verk sem kostaði hann örugg-
lega mikla vinnu, en það var risastór fótboltaleikur sem
Hlynur stóð fyrir 7. júlí 2006. Þá bauð hann öllum sem
vildu að koma að leika á fótboltaleikvanginum í Hann-
over. Þetta verk tókst að sögn Hlyns „framar björtustu
vonum. Mér fannst í raun og veru hálfur sigur unninn
þegar gefið var leyfi fyrir þessu, að fá þennan risastóra
völl. Síðan renndi maður blint í sjóinn með það hve marg-
ir myndu koma.“
Á endanum komu um 200 manns. Hlynur var ánægður
með mætinguna og segir að ef fólk hefði verið færra eða
fleira hefði verið erfiðara að leika á vellinum. Tilviljun ein
réð því að rúmlega hundrað manns voru í öðru liðinu og
tæplega hundrað í hinu, því fólk réð hvort það mætti í
bláum eða rauðum bolum. Allt fór vel fram fyrir utan
smá hnjask. Fólk á öllum aldri af báðum kynjum keppti á
vellinum, þeir yngstu rétt byrjaðir að ganga og elsti
keppandinn rúmlega sjötug kona. Engir þjálfarar voru á
staðnum, og skipulagið var frjálst. Eingöngu dómarinn
hélt um taumana. Svo fóru leikar að bláa liðið vann 2-1.
Myndlist | Hlynur Hallsson sýnir í Þýskalandi í lok ágúst
Eftir Hjálmar S. Brynjólfsson
hsb@mbl.is
Eitt af skiltunum sem Hlynur sýnir í í Þýskalandi.
Hlynur Hallsson
Myndlist snýst
um samskipti