Morgunblaðið - 30.12.2006, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. DESEMBER 2006 29
✝ Einar Sigurðs-son fæddist á
Seyðisfirði 2. des-
ember 1934. Hann
lést 7. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Þorsteinsson, f. 14.
mars 1870, d. 12.
maí 1943, og Alex-
andra Alexand-
ersdóttir, f. 3. júlí
1889, d. 25. desem-
ber 1950. Albróðir
Einars var Anton, f.
24. júlí 1929, en
hálfsystkini hans voru Sigurlaug
Sigurjónsdóttir, f. 24. júlí 1915,
Sigurbjörn Sigurjónsson, f. 11.
júlí 1917, og Ágúst Sigurjónsson,
f. 27. júní 1920. Öll eru þau nú
látin.
Hinn 13. ágúst 1960 gekk Ein-
ar að eiga Helgu Láru Jóns-
dóttur, f. 13. mars 1940. For-
eldrar hennar voru Guðbjörg
Hjartardóttir, ætt-
uð frá Hellissandi, f.
23. desember 1917,
d. 9. október 1994,
og Jón Schiöth Lár-
usson, f. 24. septem-
ber 1915. Hann
fórst með Reykja-
borginni, sem sökkt
var af Þjóðverjum
10. mars 1941. Börn
Einars og Helgu
Láru eru Alex-
andra, f. 16. nóvem-
ber 1960, Jón Þór, f.
18. september 1962,
Guðbjörg, f. 7. september 1963,
og Hjörtur, f. 20. september 1965.
Barnabörnin eru ellefu og barna-
barnabarnið eitt.
Einar lauk skyldunámi á
Seyðisfirði, og síðan iðnskóla-
námi.
Útför Einars var gerð í kyrr-
þey frá Grafarvogskirkju 18. des-
ember.
Þar sem ég sit og horfi út í
dimman desembermorguninn þá
kemur upp í huga minn sú sárs-
aukafulla staðreynd að hann elsku
pabbi minn er dáinn.
Ég var svo viss um að ég væri
tilbúin að kveðja þig hinstu kveðju
eftir að hafa horft upp á þig þjást í
baráttunni við þennan sjúkdóm
sem svo dró þig til dauða, en mað-
ur er aldrei tilbúinn. Ég upplifi
blendnar tilfinningar, söknuð og
líka gleði í hjarta mínu þegar ég
hugsa til þess að þú ert komin í
fang horfinna ástvina og laus við
þrautirnar. En sem betur fer á ég
margar og góðar minningar að ylja
mér við á erfiðum stundum. Atvik
sem voru ekkert svo merkileg á
sínum tíma eru mér dýrmætar
minningar í dag.
Þetta segir manni að allar minn-
ingar vega þungt, líka öll litlu
smáatriðin sem maður gat pirrast
yfir.
Samviskusemi, snyrtimennska,
heiðarleiki, umburðarlyndi og þol-
inmæði kemur upp í huga minn
þegar ég hugsa um þig. Þetta inn-
rættir þú okkur börnunum í upp-
eldinu, óstundvísi var eitur í þínum
beinum og held ég að þú hafir kom-
ið því vel til skila.
Þú varst alltaf hrókur alls fagn-
aðar, sagðir skemmtilega frá og
hafðir sterkar skoðanir. Þú varst
mikill fjölskyldumaður og var þér
mjög annt um þína. Þú vannst oft
úti á landi þegar við vorum lítil
enda eftirsóttur járnsmiður, í þá
daga voru samgöngur ekki eins og
þær eru í dag og hafði það áhrif á
fjarverustundirnar frá fjölskyld-
unni. En þegar þú komst heim var
alltaf mikil gleði.
Þú tókst virkan þátt í öllu sem
viðkom börnunum þínum hvort
sem það var að baða, skipta á bleiu
eða öðru því sem til féll á heimilinu
að matseld undanskilinni.
Öll eigum við minningar um sög-
urnar sem þú sagðir okkur fyrir
svefninn. Þú varst víðlesinn og nut-
um við góðs af því alveg til dagsins
í dag, endalaus uppspretta fróð-
leiks um allt milli himins og jarðar.
Barnabörnin þín nutu einnig
góðs af samverunni við þig, þau
sögðu gjarnan, hann afi veit allt.
Man þegar ég hugsaði hann pabbi
veit allt, hvort sem það var mann-
kynssaga, kristinfræði, landafræði
eða bara hugrenningar um íþróttir
þá áttir þú alltaf svar við öllu.
Pabbi minn ég var svo stolt að vera
dóttir þín, þú varst svo flottur
pabbi.
Elsku pabbi ég kveð þig með
sárum söknuði og þakka þér allt
sem þú hefur gefið mér og mínum.
Ég bið þig, góði guð, að gefa öllum
ástvinum hans pabba styrk til að
sefa sorgina í hjörtum sínum.
Ljúfar stundir líða senn
lýsa upp mitt hjarta.
Minningin um góða menn
gerir veröld bjarta.
(A.E)
Þín dóttir.
Alexsandra.
Elsku tengdapabbi, vinur og fé-
lagi. Nú þegar þú hefur kvatt
þennan heim langar mig að minn-
ast þín í örfáum orðum. Þegar ég
hugsa um þær stundir sem við átt-
um saman kemur ýmislegt upp í
huga minn sem gæti verið efni í
heila bók.
Frá því ég sá þig í fyrsta skipti í
byrjun árs 1977 og allar götur síð-
an höfum við átt margar góðar
stundir, ekki síst nú seinni árin eft-
ir að ég flutti suður. Sólarlanda-
ferðir, hesthúsferðir, að ógleymd-
um útreiðartúrnum þar sem þú
sagðir mér að þú hefðir ekki komið
á hestbak síðan þú varst sex ára en
lést þig hafa það. Allar ferðirnar
upp í bústað til pabba og mömmu
þegar við vorum að smíða og þótt-
umst vera svo rosalegir smiðir eða
bara skruppum í kaffi. Það var allt-
af stutt í húmorinn hjá þér. Ferð-
irnar niður á höfn þar sem þú hafð-
ir frá svo mörgu að segja frá því þú
varst að vinna í slippnum. Nokkrar
ferðirnar fórum við upp í Litlu
kaffistofuna þar fékkst þú þér allt-
af brauð með eggi og síld, algjört
sælgæti að þínu mati. Gangan á
Úlfarsfellið og ekki má gleyma
Esjugöngunni eða rigningunni sem
við lentum í þar og urðum alveg
rennandi blautir. Út í Geldinganes
lá leið okkar eitt sinn að skoða
fuglalífið, þar tíndum við blóm sem
þú gafst tengdamömmu, þú sagðir
mér að hún væri best af öllum. Þér
þótti alltaf vænt um fjölskyldu þína
og varst vinur vina þinna og bæði
traustur og heiðarlegur.
Stýr mínum fæti’ á friðar veg,
svo fótspor þín ég reki
og sátt og eining semji ég,
en sundrung aldrei veki.
(Valdimar Briem)
Elsku vinur, takk fyrir sam-
fylgdina og megi góður guð styrkja
ástvini þína.
Þinn tengdasonur
Svanur.
Elsku Einar afi.
Okkur systkinin langar að minn-
ast þín með nokkrum orðum. Ein
okkar skemmtilegasta minning er
það þegar við komum suður í heim-
sókn, þá varst þú svo duglegur að
fara með okkur upp í Digranes, þar
sem þú réðir ríkjum að okkur
fannst. Þegar þangað var komið
beið okkar iðulega mikið fjör.
Hvort sem það var að fylgjast með
æfingum sem þar voru í gangi eða
þú leyfðir okkur að sleppa fram af
okkur beislinu. Var þá vinsælt að
fara að skjóta í körfu, sparka bolta
eða bara að hlaupa um í húsinu.
Þegar þú komst í heimsókn til okk-
ur um jól og við krakkarnir vorum
að spila Trivial eða önnur spurn-
ingaspil og sagðir þú okkur stund-
um óvart svarið við spurningunni
því þú vissir allt.
Þú áttir mikinn þátt í því að
hvetja okkur áfram í þeim íþrótt-
um sem við stunduðum og hafðir
mikinn áhuga á því að vita hvernig
okkur gengi. Og þegar við komum í
heimsókn á spítalann til þín þá
hvattir þú okkur til að fara að læra
eitthvað meira tengt íþróttum.
En núna ert þú farinn frá okkur
og við munum minnast allra góðu
stundanna sem við áttum með þér
þó þær hefðu mátt vera fleiri.
Elsku afi, það er svo sárt að kveðja
þig svona snemma.Við huggum
okkur við að þú ert kominn á betri
stað þar sem þú ert laus við þraut-
irnar og hefur hitt þá sem á undan
þér hafa farið. Við vitum líka, elsku
afi, að við hittumst einhvern tíma
seinna og þá munt þú leiða okkur
um ókunnar slóðir. Þú hefur gefið
okkur óhemjumikið í gegnum tíð-
ina og munum við nota það á erf-
iðum stundum þegar við hugsum til
þín og leitum eftir styrk frá þér til
að takast á við lífið og tilveruna.
Það er trú okkar að þú haldir
áfram að fylgjast með okkur þó þú
sért farinn á ókunnar slóðir. Elsku
afi, þú verður ætíð í hjörtum okk-
ar, takk fyrir allt.
Þó ár og fjarlægð skilji okkur að
og engin geti komið í þinn stað
mun samt minningin þín lifa
á meðan ég lifi,
á meðan ég lifi.
Og ég þakka vil
þá dýru gjöf
að lífið leit til mín
og leiddi mig til þín.
(Friðrik Erlingsson.)
Þín afabörn,
Einar Hansberg, Heimir Þór
og Sigurlaug Helga.
„Einar vinur okkar er dáinn.“ „
Hvað segirðu?“ „Já, Einar í Bjarg-
holti er dáinn, hann dó í dag.“ Það
var Mikki, æskuvinur Einars og
allra hér í bænum, sem færði mér
fréttina þann sama dag, 7. desem-
ber. Skrýtið, daginn áður hafði mér
verið hugsað til Einars, meðal ann-
ars um það hve mörg ár væru nú
liðin frá því við síðast hittumst.
Þau eru orðin býsna mörg. Tíminn
skiptir hér þó engu máli, því góðar
minningar eru tímalausar.
Mig langar hér í fáum orðum að
minnast góðs vinar.
Fyrstu minningar mínar um
Einar í Bjargholti eru þær að lítill
drengur labbar út Vesturveg,
sennilega á leið í kaupfélagið, leið-
andi móður sína Alexöndru Alex-
andersdóttur, sem ávallt var nefnd
„Sandra“. Greinilegt var að sam-
band þeirra mæðginanna var kært.
Móður sína missti hann 25. desem-
ber 1950. Sá missir var honum, 16
ára unglingnum sár reynsla, sem
hann tók þó með sérstakri karl-
mennsku og æðruleysi. Eftir lát
móður sinnar hélt Einar heimili
með Sigurjóni Alexanderssyni,
móðurbróður sínum, sem hann allt-
af mat mikils, og Antoni bróður
sínum, „Tona í Bjargholti“. Báðir
eru þeir héðan horfnir fyrir mörg-
um árum yfir í aðra tilvist.
Með árunum styrktust kynni
okkar Einars. Um fermingu varð
hann félagi í fimleikaflokki Björns í
Firði. Þar nýttist honum vel mikil
eðlislæg mýkt, ásamt styrk og
snerpu. Þessa eiginleika, sem líkt-
ust mýkt og snerpu kattarins,
sáum við félagar hans fljótt. Því
var sjálfgefið að innan hópsins
fengi hann aukanafnið „kisi“. Sam-
skipti okkar urðu mikil upp frá
þessu, allt þar til hann fluttist til
Reykjavíkur, þá kominn yfir tví-
tugt.
Oft var gengið „ til rjúpna“. Til
rjúpna var þá GENGIÐ, í orðsins
fyllstu merkingu. Þá komu í ljós af-
burða léttleiki hans, þol og seigla
sem hann var gæddur umfram
marga aðra. Þessar veiðiferðir
okkar urðu stundum nokkuð æv-
intýralegar en umfram allt ógleym-
anlegar. Á þessum árum voru einn-
ig stundaðar margs konar íþróttir
aðrar en áhaldafimleikar. Meðal
annars æfingar í boxi, þ.e. hnefa-
leikum, heima á Norðurgötu. Einar
átti boxhanskana. Eitt sinn við æf-
ingar úti á túnbletti, á hinni „göf-
ugu sjálfsvarnaríþrótt,“ var áhorf-
andi lítill sveitadrengur úr
Loðmundarfirði, líklega þriggja til
fjögurra ára gamall. Þarna sem við
boxuðum í gríð og erg, hrópaði
áhorfandinn ungi: „Nei sko – nei
sko, þeir eru að STANGAST!“ Að
sjálfsögðu var Einar virkur vel í
knattspyrnuliði íþróttafélagsins
Hugins. Þar nýttist vel þol hans,
lagni og snerpa.
Ótal margs annars er að minnast
sem ekki eru tök á í stuttri grein.
Ekki vissi ég fyrr en í gær að ættir
okkar koma saman í fimmta lið. Að
því komst ég við að blaða í Íslend-
ingabók.
Járnsmíði varð ævistarf Einars.
Það sem einkenndi manninn,
voru kvikar hreyfingar, létt lund-
arfar, einurð og hreinskilni. Hann
var traustur vinur. Það sýndi hann
með sínu fasta og þétta handtaki
þegar við átti.
Fyrir hönd fermingarsystkina ,
fimleikabræðra og annarra vina
hans á Seyðisfirði, eru Einari í
Bjargholti þakkaðar liðnar stundir
undir hlíðum Bjólfs og Strandar-
tinds. Fjölskyldu hans er vottuð
djúp samúð. Honum óskað góðrar
ferðar á braut eilífðarinnar. Við
vitum „að þar bíða vinir í varpa,
sem von er á gesti“.
Með FFFF- kveðju
Jóhann B. Sveinbjörnsson.
Við eigum ekki eftir að heyra
glaðlega hláturinn í Einari eða
setjast niður með honum og ræða
um stjórnmál og heimspeki. Hann
var alltaf tilbúinn að tala við börnin
og unglingana um íþróttir og önnur
áhugamál þeirra. Einar var orðvar
og traustur maður.
Við þökkum fyrir allar ánægju-
legu stundirnar sem við áttum
saman.
Sendum eiginkonu hans, börnum
og fjölskyldum þeirra innilegustu
samúðarkveðjur.
Mig Kristur kallað hefur
í kirkju sína inn
og þar allt það mér gefur,
sem þarfnast andi minn.
Þá blessun þar hann býður mér,
sem æðri er og betri
en allt, sem heimur lér.
(Helgi Hálfdánarson)
Sigurrós og Ásgeir,
Ásta og Sveinbjörn.
Einar Sigurðsson
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
KRISTÍN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hjallavegi 3,
Flateyri,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Ísafjarðar
mánudaginn 25. desember.
Útför hennar verður gerð frá Flateyrarkirkju
laugardaginn 30. desember kl. 11.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á að láta
Heilbrigðisstofnun Ísafjarðar njóta þess.
Páll Önundarson,
Úlfar Önundarson,
Barði Önundarson, Elva Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Móðir okkar,
ÁSLAUG STEFÁNSDÓTTIR
frá Mörk,
lést á hjúkrunardeildinni á Hlíð sunnudaginn
24. desember.
Útför hennar fer fram frá Hálskirkju í Fnjóskadal
fimmtudaginn 4. janúar kl. 14.00.
Börn hinnar látnu.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
BJÖRG JÓHANNESDÓTTIR,
Tjarnargötu 25,
Keflavík,
lést á Sjúkrahúsi Suðurnesja fimmtudaginn
28. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Vilmar Guðmundsson,
Margrét Vilmarsdóttir, Reynir Guðjónsson,
Alexander Vilmarsson, Lilja Friðriksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Móðursystir mín,
LILJA JÓNSDÓTTIR
hárgreiðslumeistari,
lést á hjúkrunarheimilinu Holtsbúð, Garðabæ,
fimmtudaginn 28. desember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Karl Eiríksson.