Morgunblaðið - 30.12.2006, Side 32

32 LAUGARDAGUR 30. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við fráfall elskulegs föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
MARINÓS E. ÞORSTEINSSONAR
leikara,
Víðilundi 20,
Akureyri.
Vinahugur ykkar hefur verið okkur mikils virði.
Þorsteinn Marinósson, Bryndís Guðnadóttir,
Ingibjörg M. Marinósdóttir, Óli Þór Ragnarsson,
Guðrún Marinósdóttir, Kristján Lilliendahl,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur hlýhug og
samúð við andlát og útför ástkærrar eiginkonu
minnar, móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
FRÍÐU (STELLU) GÍSLADÓTTUR,
Bakkagerði 19,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Benedikt Antonsson,
Gísli Benediktsson, Eva María Gunnarsdóttir,
Davíð Benedikt Gíslason, Brynhildur Þorgeirsdóttir,
María Gísladóttir, Einar Kristinn Hjaltested
og barnabarnabörn.
✝
Hugheilar þakkir fyrir samúð og hlýhug vegna
andláts og útfarar okkar ástkæru eiginkonu,
móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁSTHILDAR J. BRIEM GUÐMUNDSDÓTTUR,
Laugarásvegi 65,
Reykjavík.
Bjarni Guðjónsson,
Guðmundur Bjarnason, María Alfreðsdóttir,
Gyða Bjarnadóttir, Skúli Þór Ingimundarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, systir, móðir, tengdamóðir,
stjúpmóðir, amma og langamma,
HILDUR ÞORBJARNARDÓTTIR
frá Geitaskarði,
lést að morgni aðfangadags á Droplaugarstöðum.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
miðvikudaginn 3. janúar nk. kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir.
Agnar Tryggvason,
Þorbjörg Þorbjarnardóttir,
Anna Agnarsdóttir,
Björn Agnarsson,
Sigríður Agnarsdóttir, Páll Tómasson,
Tryggvi Agnarsson
Guðrún Helga Agnarsdóttir, Jón Kristjánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Kristján Krist-jánsson fæddist
26. desember 1906.
Hann lést á dval-
arheimilinu Dalbæ á
Dalvík 22. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Kristín Jónsdóttir,
f. 1867, þá vinnu-
kona í Hrísey, og
Kristján Krist-
jánsson, f. 1848, sem
búsettur var í Hrís-
ey. Kristján yngri
var sem kornabarn
tekinn í fóstur af hjónunum Önnu
Jónasínu Björnsdóttur og Jóni
Hanssyni í Miðkoti á Upsaströnd
og þar ólst hann upp. Alsystkini
1946. Börn þeirra eru: Björg, f. 9.
júní 1977, Kristján Ingi, f. 20. júlí
1982, og Benedikt Hrólfur, f. 18.
ágúst 1987.
Framan af ævi vann Kristján við
öll venjuleg landbúnaðarstörf eins
og þá tíðkaðist. Hann var um tíma
ungur til sjós með Páli Guðlaugs-
syni, skipstjóra frá Miðkoti, og
einnig með Guðlaugi formanni
Þorleifssyni í Bessastöðum (Mýra-
koti). Kristján fluttist niður á Dal-
vík árið 1955 og starfaði lengst af
við fiskverkun, einkum við útgerð
Egils Júlíussonar og hjá Söltunar-
félagi Dalvíkur. Þá vann hann
einnig töluvert við húsbyggingar á
Dalvík með Jóni Stefánssyni húsa-
smíðameistara. Kristján var vist-
maður á dvalarheimilinu Dalbæ á
Dalvík frá árinu 1981.
Útför Kristjáns verður gerð frá
Dalvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Kristjáns voru Hall-
dóra, f. 1905, og Jón-
as, f. 1910. Hálfsystk-
ini hans, sammæðra,
voru Guðrún, f. 1889,
Guðný, f. 1891,
Sigurjón, f. 1894, Jó-
hanna Guðrún, f.
1898, Símon, f. 1899
og Sigurður Vil-
hjálmur, f. 1902.
Kristján kvæntist
ekki en dóttir hans
og Hildar Péturs-
dóttur, f. 22. febrúar
1926, frá Árhvammi í
Reykjadal er María Kristín, hús-
freyja á Auðnum í Laxárdal, f. 22.
ágúst 1955. Eiginmaður hennar er
Jón Benediktsson, f. 17. mars
Kristján var alinn upp sem einn af
fjölskyldunni í Miðkoti. Eftir að
amma mín, Anna María Jónsdóttir,
tók við búsforráðum af foreldrum
sínum ásamt manni sínum Guðlaugi
Sigurjónssyni, var Kristján áfram í
Miðkoti og einnig eftir að tvíbýli
varð í Miðkoti þegar Páll Guðlaugs-
son hóf þar búskap 1934 ásamt konu
sinni Ólöfu V.Gunnlaugsdóttur. Ég
held ég geti leyft mér að fullyrða hér
að Kristján hafi alla sína tíð notið
fósturs og umönnunar Miðkotsfjöl-
skyldunnar. Eftir að hann fluttist
niður á Dalvík bjó hann á þriðja ára-
tug í húsi foreldra minna, Aðalheiðar
Þorleifsdóttur og Kristins Guðlaugs-
sonar, að Karlsbraut 6 á Dalvík; allt
þar til hann gerðist vistmaður á dval-
arheimilinu Dalbæ á Dalvík, árið
1981. Hann var lengi í fæði hjá föð-
urbróður mínum, Antoni Guðlaugs-
syni, og hans ágætu konu Sigurlaugu
Sveinsdóttur. Þá er hér viðeigandi
að geta þess að þegar hann fluttist
niður á Dalvík var hann um tíma í
fæði hjá hjónunum Laufeyju Jóns-
dóttur og Arnbirni Stefánssyni og í
heimili hjá þeim hjónum Guðlaugu
Þorvaldsdóttur og Kristjáni Hall-
grímssyni í húsinu Höfn á Dalvík.
Stjáni, eins og hann var yfirleitt
nefndur, gerði ekki víðreist um dag-
ana né heldur hafði hann mikið um-
leikis í lífinu. Hann lifði einföldu,
reglusömu lífi og varð sjaldan mis-
dægurt. Undirritaður var ellefu eða
tólf ára gamall þegar Stjáni fluttist
inn á neðri hæðina í húsi foreldra
minna og skömmu síðar fékk ég her-
bergi við hliðina á herbergi hans.
Kynnin urðu því allnáin og við unn-
um auk þess mikið saman við útgerð
Egils Júlíussonar á þeim árum þegar
faðir minn stjórnaði landvinnslu þar.
Ég var þá stráklingur, á árunum um
fermingu, og Stjáni á miðjum aldri.
Þá var mannskapurinn að mestu
bundinn á sumrin og fram á haust við
síldarsöltun og verkun síldar hjá
Söltunarfélagi Dalvíkur en Egill Júl-
íusson var þar einn aðaleigandinn.
Einnig unnum við Stjáni saman um
tíma hjá Jóni Stefánssyni húsa-
smíðameistara á Dalvík. Stjáni var
yfirleitt ekki margmáll og oft seinn
til svars en íhugull og lét stundum
fljúga athugasemdir um menn og
málefni á sinn sérstaka hátt svo eftir
var tekið og urðu margar þeirra
fleygar. Þær voru ef til vill stundum
pínulítið á skjön við það sem aðrir
hefðu kannski sagt. Þegar mikið
barst af fiski á land og nóg var að
gera í fiskhúsi Egils Júlíussonar, lét
pabbi mig oft hjálpa til í aðgerð og
fór ég oft á veturna beint þangað er
ég var laus úr skólanum. Lengi voru
þar oftast við flatningsborðið þeir
heiðursmenn Jakob Helgason,
Steingrímur í Grímsnesi, Guðjón í
Svæði, Þórarinn Þorleifsson auk föð-
ur míns. Ég hausaði þá oftast og aft-
astur var svo Stjáni sem slæddi flatt-
an fiskinn upp úr karinu og hjólaði
honum í hjólbörum þangað sem hann
saltaði í stæðurnar. Má segja að
hann hafi í því ferli rekið endahnút-
inn á vinnsluna enda traustsins verð-
ur. Þarna var nú ýmislegt skrafað
eins og þeir geta nærri sem þekktu
þessa menn og er held ég ekki á
neinn hallað þó sagt sé hér að oftast
leiddu umræðuna Jakob og faðir
minn sem báðir gátu vel opnað á sér
munninn ef því var að skipta. Stjáni
hallaði sér stundum augnablik fram
á gaffalinn, hugsaði sig andartak um
áður en hann lét stuttar athuga-
semdir flakka, sem oft hittu í mark
en þó er ekki því að neita að fyrir
kom að þær væru pínulítið öðruvísi
en umræðuefnið gaf tilefni til – enda
hafði hann kannski misst svolítið
þráðinn við það að hjóla fiskinum í
stæðurnar. Varð þá einstaka sinnum
örstutt þögn við flatningsborðið áður
en menn tóku upp þráðinn enda létu
þessir karlar ekki lengi slá sig út af
laginu. Mér finnast nú þessar minn-
ingar úr slorinu, þegar maður átti
þess kost að vera innan um þessa
karla, alveg yndislegar.
Vafalítið hefur sú staðreynd að
Stjáni átti alla tíð við sjóndepurð að
stríða sett mark sitt á hann. Að öðru
leyti var hann að ég best veit alla ævi
hraustur og vel að manni eins og
sagt er og heyrði ég oft látið af út-
haldi hans og seiglu, einkum á hans
yngri árum. Ég heyrði stundum sög-
ur af því hve traustur og úthalds-
góður bakvörður (bakkari) hann var
er keppt var í fótbolta. Þar hefur
sjónin örugglega háð honum en fáir
ruddu honum víst um koll fengi hann
færi á boltanum. Sama mátti víst
segja um Árna frænda, föðurbróður
minn, sem mun þar að auki hafa haft
snerpu og lipurð til að bera í ríkum
mæli. Ekki er að efa að þeir hafi
stundum æft sig í fótbolta og öðrum
íþróttum á Miðkotstúninu hér áður
ásamt Palla, Jóhannesi, pabba og
Tona og kannski Adda líka, sem er
þeirra bræðra langyngstur. Dodda
frænka, systir þeirra, hefur þá
kannski skemmt sér við að horfa á
ásamt ömmu og þeim hinum enda
útilokað að ímynda sér að lognmolla
hafi einkennt leik þeirra. Kannski
voru þeir Efstakotsbræður og fleiri
úr Kotunum stundum með. Því má
einnig bæta við hér að Stjáni kunni
vel við sig á dansgólfinu þá sjaldan
hann fór á ball og stjórnaði þá mann-
skapnum þar af mikilli röggsemi eins
og sannur herforingi. Mér er minn-
isstætt frá þeim árum er ég spilaði í
danshljómsveit heima á Dalvík,
ásamt nokkrum ágætum félögum
mínum, þegar Stjáni stöðvaði hljóm-
sveitina, kannski í miðju lagi, og kall-
aði yfir mannskapinn: „Malaða!“, –
og allir hlýddu.
Áður var minnst á að Miðkotsfjöl-
skyldan leit alla tíð á Stjána sem sinn
mann. Hugur hans var líka fastbund-
inn Miðkoti og fólkinu þaðan og fór
það ekki leynt meðal þeirra sem til
þekktu. Þegar við vorum samtíða í
húsi foreldra minna var það fastur
liður á kvöldin og um helgar að sjá
hann í glugganum á herberginu sínu.
Þá var hann ekki endilega að fylgjast
með umferðinni á Karlsbrautinni eða
lífinu í næstu húsum heldur sá hann
úr glugganum út og upp milli Ás-
byrgis og Setbergs. Ég held að það
hafi þurft að vera aftakaveður svo
hann færi ekki á þeim árum í göngu-
túra einu sinni til tvisvar á dag, svo
sem út að Brimnesá til þess að geta
betur séð upp í Miðkot og fylgst með
því hvað Hafsteinn frændi Pálsson
hafðist að úti við. Ég held ég megi
líka fullyrða hér að fáir létu sér
meira annt um velferð Stjána á síð-
asta æviskeiði hans en Hafsteinn og
kona hans Filippía Jónsdóttir. Þeir
eru ekki margir sem ég hef kynnst á
lífsleiðinni er eiga skilið betur en
Stjáni þau eftirmæli að hafa ekki
troðið samborgurum sínum um tær.
Slíkir menn skilja eftir sig hlýjar
minningar þegar þeir eru gengnir.
Atli Rafn Kristinsson.
Kristján Kristjánsson
FRÉTTIR
MARÍA Kristjánsdóttir, leiklist-
argagnrýnandi vildi koma eftirfar-
andi á framfæri: „Í leikdómi mínum
um Bakkynjur í Þjóðleikhúsinu urðu
mér á þau mistök í einni og sömu
setningunni að hrósa Sigríði Soffíu
Níelsdóttur fyrir firnagóðan dans
Birnu Hafstein og fara ekki rétt með
nafn þeirrar ágætu leikkonu Kötlu
Margrétar Þorgeirsdóttur. Biðst ég
velvirðingar á þessum glöpum.
Mér hefur einnig verið bent á að ég
segi að Arnar Jónsson sem Kaðmos
hafi komið inn með „lík sonar síns“
(en ekki Penþeifs). Vissulega er
Penþeifur ekki sonur Kaðmosar en
þegar Arnar Jónsson bar líkið inn á
svið tókst honum að túlka slíkan
harm að þar þótti mér fara faðir sem
bar lík sonar síns og allra sona okkar
sem nú falla víðs vegar um heiminn
vegna fávisku mannanna.
Ég er því ekki viss um að ég geti
beðið afsökunar á þeim orðum, þar
lýsi ég aðeins upplifun minni. En
geri það samt því rétt skal vera rétt:
Penþeifur er og var ekki sonur Kað-
mosar.“
LEIÐRÉTT
Dómur um
Bakkynjurnar
Á AÐVENTUNNI og jólum leggur
mikill fjöldi manna leið sína í
kirkjur landsins.
Í Grafarvogskirkju koma börn úr
grunnskólum og leikskólum og er
fjöldi þeirra um 7–8 þúsund.
Aðventukvöld og guðsþjónustur
eru vel sóttar og koma ekki færri
en 3.000 manns í þær athafnir, mik-
ið er um skírnir, giftingar og jarð-
arfarir og fjöldi tónleika í hverri
viku allan mánuðinn, þannig að
áætla má að 18–20 þúsund manns
sæki kirkjuna heim í jólamánuð-
inum, segir í frétt frá Grafarvogs-
kirkju.
18–20 þúsund manns í
Grafarvogskirkju í desember
STJÓRN VG í Hafnarfirði fagnar
því að Hitaveita Suðurnesja hafi
dregið til baka umsókn með Orku-
veitu Reykjavíkur um rannsóknar-
leyfi í Brennisteinsfjöllum. Um leið
skorar hún á Orkuveitu Reykjavík-
ur að gera slíkt hið sama. Þannig er
tekið undir bókun bæjarstjórnar
Hafnarfjarðar frá seinasta fundi
hennar fyrir jól, en þar greiddi
Guðrún Ágústa Guðmundsdóttir,
fulltrúi VG í bæjarstjórn, atkvæði
sitt með ályktun þar sem þessu
framtaki hitaveitunnar er fagnað.
Í ályktun VG segir: „Jafnframt er
skorað á Bæjarstjórn Hafnar-
fjarðar að hverfa þegar í stað frá
þess háttar atvinnustefnu, um-
hverfisstefnu, stefnu í skipulags-
málum og framtíðarstefnu Hafnar-
fjarðar, sem felst í stækkun álvers-
ins í Hafnarfirði.“
Skora á OR að draga til baka
umsókn um Brennisteinsfjöll
Stórhöfða 21, við Gullinbrú, s. 545 5500.
www.flis.is ● netfang: flis@flis.is
lím og fúguefni