Lesbók Morgunblaðsins - 26.05.2007, Qupperneq 1

Laugardagur 26. 5. 2007
81. árg.
„Boltamenn“
Síðustu sýningardagar á málverkasýningu Sigurþórs Jakobssonar
Sýningin er í Kirkjuhvoli, Akranesi
Opið Hvítasunnudag og annan í Hvítasunnu kl. 15 – 18
The End
2007
Olía á striga
(140 x 180 sm)
(lokað í dag)
JÓN BALDVIN Í BÓKARDÓMI
EINI MAÐURINN SEM HAFÐI EKKERT TIL MÁLANNA AÐ LEGGJA UM
SVOKÖLLUÐ ÓLAFSLÖG, VAR ÓLAFUR JÓHANNESSON SJÁLFUR >> 8
Sögustríðsskærum svarað með gagnsókn, Sigurður Gylfi svarar Jóni Yngva » 12
Morgunblaðið/Eyþór
Leikskáldið Jón Atli Jónasson býður í partí með alvarlegum undirtón í verki sínu Partíland. »4
Hinn 17. júní árið 1944 var Sveinn
Björnsson kjörinn forseti, lög um
þjóðfánann staðfest og lýðveldinu
lýst að Lögbergi að viðstöddum þús-
undum manna. Hátíðahöldin þóttu
bera vott um þjóðlega einingu (þótt
rigningin yrði til trafala) og í frásögn
Morgunblaðsins af þessum sögulegu
tímamótum segir meðal annars, að
við atburði liðinna daga „séu miklar
vonir tengdar, vonir um frelsi og ör-
yggi hins fagra lands og fólksins sem
byggir það í dag og á ókomnum öld-
um. Megi þær vonir rætast,“ segir í
leiðara blaðsins 19. júní 1944.
Það er þetta andrúmsloft vona og
fyrirheita, sem Jón Atli Jónasson
veltir fyrir sér í nýja verkinu sínu,
Partílandi, sem frumsýnt verður í
Þjóðleikhúsinu í kvöld. Jón Atli er
viðmælandi Helgu Kristínar Ein-
arsdóttur í Lesbók í dag, ásamt leik-
stjóra verksins Jóni Páli Eyjólfs-
syni. Jón Atli spyr hvað dagurinn
merki, þegar Glitnir á sölutjöldin, og
Vodafone á blöðrurnar. Hefur Gay
Pride kannski auðskiljanlegri merk-
ingu?
„Ég tárast þegar ég heyri þjóð-
sönginn, það er bara staðreynd. Við
erum alls ekki að reyna að tæta í
sundur 17. júní nútímans, en þetta
er eitt af því sem leikhúsið getur
gert. Við erum búin að setja upp
rannsóknastofuna og viðfangsefnið
er íslenskt lýðræði,“ segir Jón Atli.
Af hverju
hætti 17.
júní að
skipta máli?
Hátíð 17. júní 1975 á Lækjartorgi
Eftir Bergþóru Jónsdóttur
begga@mbl.is
GÖMLUM og góðum vini skaut upp
í fangið á mér í vikunni. Það var
rauða bókin, með ljóði Páls J. Ár-
dals, En hvað það var skrýtið.
Myndirnar í bókinni eru eftir Hall-
dór Pétursson, sem teiknaði allar
flottustu myndirnar á þeim tíma, þar
á meðal í Vísnabókina, Skólaljóðin
og fjölda annarra bóka. Þetta er
fjórða endurútgáfa þessarar sígildu
barnabókar, sem fyrst kom út árið
1955.
Ég komst að því að enn kann ég
ljóðið nánast allt utan að og enn fæ
ég hroll þegar ég sé myndina af
ömmu sem segir: „sussu-bía“, hótar
fleng með hræðilegum vendi, og læt-
ur bola bíta óþægar telpur.
Í dag er hrollurinn engin skelfing,
heldur nostalgískur sæluhrollur.
Ég fletti síðunum og spyr mig
hvert þessi heimur hafi farið; heim-
urinn þar sem mæður eru á upphlut,
nýskorið smjörið úr strokknum heit-
ir skaka, og vinnuhjúin kela bakvið
bæjarhól. Þarna er íslenska sveit-
arómantíkin holdi klædd, böðuð sól-
skini og spóavellingi og sennilega
víðsfjarri raunveruleika nokkurs
tíma.
Ég sé það núna við endurnýjuð
kynni að það sem hefur heillað við
þessa bók er söguhetjan á nýja
rauða kjólnum sínum. Í miðjum ló-
ukliðnum og lækjarniðnum er hún
fjarri því að vera erkitýpa eða dæmi-
gerð fyrir hina stilltu og prúðu
heimasætu. Hún er óþæg, óþol-
inmóð, hlustar ekki á umvandanir,
kann ekki að þegja yfir leynd-
armálum, og hagar sér fyrst og síð-
ast eins og henni sjálfri hentar og
kann ekki að skammast sín. Og það
sem best er, hún er ennþá alveg fer-
lega skemmtileg.
Skrýtið
lesbók