Morgunblaðið - 17.01.2007, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JANÚAR 2007 29
✝ Ingveldur RósaBjarnadóttir
fæddist á Stokkseyri
25. ágúst 1912. Hún
lést á Landspít-
alanum 8. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Bjarni
Benediktsson, f. 18.
júlí 1889, d. 23. júní
1972, og Ólafía
Kristrún Magn-
úsdóttir, f. 25. októ-
ber 1881, d. 10. októ-
ber 1975. Systkini
Ingveldar Rósu eru
Kristján, f. 25.6. 1914, d. 20.2.
1983, Benedikt, f. 23.12. 1915, d.
3.10. 1991, Ólafía Kristrún (Rúna),
f. 23.1. 1923, og Magnús, f. 25.9.
1924, d. 7.1. 1993. Hálfsystkini
sammæðra eru Þuríður, f. 26.3.
1905, d. 16.2. 1987, Sigrún, f. 6.4.
1906, d. 4.11. 1995,
Karlotta, f. 11.10.
1907, d. 17.1. 1908,
og Hálfdan, f. 6.1.
1910, d. 2.3. 1985.
Ingveldur Rósa
var þrígift. Eig-
inmenn hennar voru
Óskar Jónsson, f.
3.9. 1910, d. 2.8.
1991 (þau skildu),
Jón Einar Jónsson, f.
4.9. 1901, d. 9.5.
1961, og Matthías
Ásgeirsson, f. 3.10.
1902, d. 26.2. 1969.
Ingveldur Rósa flutti til Reykja-
víkur 17 ára gömul og bjó þar til
dauðadags. Hún vann lengst af
verslunarstörf.
Útför Ingveldar Rósu verður
gerð frá Neskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Rósa Bjarnadóttir, afasystir mín,
var að öllu leyti merkileg kona. Það
fyrsta sem má nefna er glæsileiki og
reisn. Þá er ég ekki einungis að tala
um útlit hennar heldur einnig per-
sónuleikann. Hún bar alltaf höfuðið
hátt, sama á hverju gekk og hún var
mjög stolt.
Ég var unglingur þegar ég kynnt-
ist henni að ráði og mínar fyrstu
minningar um hana eru frá þeim
tíma. Sem unglingi leið mér óvenju
vel í návist hennar og tel ég að það
hafi verið mikið til vegna þess að hún
tók manni sem jafningja.
Rósa hafði mikla útgeislun og það
löðuðust allir að henni. Hún fylgdist
vel með öllu hvort sem um var að
ræða þjóðmálin eða fjölskyldumálin.
Mörg síðustu ár hennar var hún blind
og var því dægrastytting af skornum
skammti. Hún fylgdist þó alltaf með
fréttum og hlustaði mikið á hljóðbæk-
ur. Það var alveg ótrúlegt hvað kona
sem var blind og bjó í litlu herbergi á
dvalarheimili var meðvituð um um-
hverfi sitt og vissi hvað var í gangi
hverju sinni. Maður fékk allar fréttir
frá henni, því allir sögðu allt við hana.
Hún var því mikill viskubrunnur,
óspör á ráðleggingar og hafði alltaf
skoðanir á öllum málum.
Ein af ástæðunum fyrir því hversu
gott var að umgangast hana var sú að
hún var svo bjartsýn og raunsæ.
Aldrei kvartaði hún yfir nokkrum
hlut. Einu sinni sagði hún mér að það
þýddi ekki að velta sér upp úr göml-
um raunum. Maður ætti að nýta sér
reynslu sína og læra af henni.
Það besta sem hægt var að gera
fyrir Rósu var að bjóða henni í mat,
hún vissi vart nokkuð betra en góðan
mat. Þegar hún frétti að matarboð
var í nánd byggði hún sig upp svo hún
kæmist örugglega. Síðustu árin var
hún orðin máttfarin í fótum og átti
erfitt með gang og þá sérstaklega upp
stiga. Rósa borðaði hjá mér og fjöl-
skyldu minni á aðfangadags- og gaml-
árskvöld síðustu 14 árin fyrir utan tvö
síðustu. Hún lagði mikið á sig til að
komast upp stigana en við eigum
heima á þriðju hæð. Stóll var settur á
hvern stigapall svo hún gæti hvílt sig
á milli hæða en það var nú sjaldan
sem hún nýtti sér það.
Þó svo að Rósa fylgdist vel með
nýjungum og væri alltaf með á nót-
unum þegar um einhverjar breyting-
ar og þróun var að ræða var svolítið
skemmtilegt hvað hún var gamaldags
að einu leyti. Hún sætti sig í rauninni
aldrei við það hvað við konur hugs-
uðum lítið um mennina okkar. Eitt
sinn var ég að tala við hana í síma og
hún spyr auðvitað um hann Magga
sinn sem var þá að elda. Þá sagði hún:
„Æ, Sigga mín, er hann Maggi minn
að elda, þreyttur eftir langan vinnu-
dag?“ Það skipti ekki alveg máli að
Maggi hafði komið heim tveimur tím-
um á undan mér.
Hún var mjög ánægð og þakklát
fyrir allt sem við gerðum fyrir hana,
hversu lítið sem það var. Hún var svo
þakklát fyrir að vera svona mikill
partur af fjölskyldunni en ég held hún
hafi aldrei gert sér grein fyrir því að
það var hún sem gaf okkur svo mikið.
Hún átti sinn stað í hjörtum okkar
allra og mun alltaf eiga. Hennar er
sárt saknað af allri fjölskyldunni
hvort sem um yngsta eða elsta fjöl-
skyldumeðliminn er að ræða.
Sigríður Jóna.
Ein af mínum fyrstu æskuminning-
um er um Rósu afasystur mína. Ég
hef verið þriggja til fjögurra ára göm-
ul þegar ég fór í heimsókn til hennar
með mömmu. Rósa hálflá á legubekk í
stofunni sveipuð siffoni, með rautt
hár niður að herðum, í nælonsokkum
og í silkiinniskóm með hvítum flögr-
andi fjaðradúskum. Á hliðarborði var
lítið kristalsglas með gulleitum vökva
sem ég seinna uppgötvaði að var
sherry. Fyrir Rósu var sherrystaup
við og við allra meina bót. Við hliðina
á glasinu í kristalsskál var Mackin-
tosh, nammi sem sást varla á Íslandi,
nema á jólum, þegar ég var að alast
upp. Þá þurfti að þekkja einhvern
sem var í siglingum eða vera sigldur
sjálfur, hvort tveggja átti við um
Rósu. Seinna þegar ég horfði á gömlu
Hollywoodstjörnurnar í Kanasjón-
varpinu, hugsaði ég ekki: Rósa er eins
og þær, heldur: Þær eru eins og Rósa.
Rósa var gáfuð, glæsileg, falleg,
góð og umhyggjusöm. Hún var ímynd
alls hins besta sem hægt er finna hjá
einni manneskju. Hún var víðsýn og
sýndi engum né neinu neina fordóma
heldur var fyrst til að sýna manni
fram á að ekki er alltaf allt sem sýnist
og ekki eigi að taka öllu strax sem
gefnu. Rósa mín var heimsborgari og
heimspekingur í hugsun.
Þessi lágvaxna kona sem samt var
svo há, reyndi eitt og annað í lífinu.
Nokkrir menn voru í lífi hennar en
hún missti þá alla frá sér. Það var eins
og ritað í hennar örlagabók að hún
skyldi engan mann hafa, né börn, því
henni varð engra barna auðið. Ekki
varð hún bitur vegna þessa hlutskipt-
is heldur streymdi frá henni hlýja og
umhyggja sem enginn í fjölskyldunni
fór varhluta af, enda elskuð af öllum
sem kynntust henni.
Rósa frænka mín var fögur kona
ytra sem innra, ég og maðurinn minn,
Ólafur Helgi, kveðjum hana með
ótakmarkaðri virðingu.
Þórdís Jónsdóttir.
Elsku Rósa frænka okkar er nú lát-
in í hárri elli. Rósa mun alltaf eiga
stað í hjarta okkar, hún var svo ynd-
isleg, gjafmild og góð við okkur systk-
inin. Við eigum margar góðar minn-
ingar um Rósu og munum sakna
hennar.
Hvíl í friði.
Kristrún, Melkorka,
Kolfinna og Kjartan.
Rósa frænka var tveimur árum
eldri en Kristján faðir minn. Það var
ávallt mjög kært á milli þeirra. Mínar
fyrstu minningar eru um heimsóknir
Rósu og Jóns, þáverandi manns
hennar, að Reynivöllum í sumarfrí-
um, um helgar og páska. Oft gistu þau
í tjaldi í sumarfríunum, enda var
gjarnan fjölmenni á bænum um há-
sumarið. Tækni við heyskapinn var
ekki eins þróuð og nú er og var öll að-
stoð vel þegin. Minningar frá því þeg-
ar flokkur manna var í röð að snúa
heyi í sumarblíðu í kirkjubrekkunni
tengjast frændfólkinu sem var í heim-
sókn í sveitinni í sumarfríinu. Rósa og
Jón áttu ekki bíl fyrstu árin, ekki
frekar en svo margir aðrir. Þá var
komið á rútunni. Seinna eignuðust
þau Fólksvagn. Bjarni man vel þegar
faðir okkar var að kenna Jóni að
keyra enda pabbi nýbúinn að kaupa
fyrsta LandRoverinn. Óljós minning
er um Rósu og Jón að koma upp að
Reynivöllum með barnarúm á toppn-
um á nýlegum Fólksvagninum.
Minningarnar eru flestar frá árun-
um meðan Jón lifði. Hann átti alltaf
kindur, meðal annars flekkótta á. Jón
hafði mikla ánægju af að taka þátt í að
marka lömbin. Síðustu árin voru fæt-
urnir farnir að gefa sig og þá sat hann
á bekk og lét færa sér lömbin. Inni í
húsi sátu Rósa, Dísa og Sigrún með
mömmu og ræddu ýmislegt áhuga-
vert um menn og málefni, sem líka
var gaman að fylgjast með.
Við elstu bræðurnir minnumst
Rósu sem hlýrrar og notalegrar konu
sem fylgdist vel með okkur systkin-
unum og okkar velferð. Sagt er um
konur sem ekki eiga börn að þær láti
sér þykja vænt um annarra manna
börn. Það átti sannarlega við um
Rósu. Hún lét sér þykja vænt um
okkur systkinin og önnur systkina-
börn sín og seinna þeirra börn. Ég
man að við systkinin biðum spennt
eftir jólagjöfinni frá Rósu og Jóni.
Jón var í siglingum fyrstu ár minn-
inganna og keypti oft leikföng sem
ekki voru almennt á boðstólum. Þar á
meðal voru fjarstýrðir bílar, miklar
gersemar. Eftir lát Jóns urðu heim-
sóknirnar færri. Áfram kom Rósa í
heimsókn á páskum og við fleiri til-
efni.
Rósa mátti þola mótlæti í einkalífi
sem hefði verið mörgum ofviða. Ávallt
hélt Rósa andlegum styrk og léttri
lund sem hún gat miðlað öðrum af.
Heimsóknirnar til Rósu voru sér-
stakar. Ávallt var tilhlökkunarefni að
koma í verslunina Edinborg þar sem
Rósa vann í fleiri ár. Hún fagnaði
okkur með hlýju, alltaf fínasta konan í
búðinni. Við munum hvað okkur þótti
heimili Rósu fallegt. Og hún lumaði
ævinlega á einhverju óvenjulegu góð-
gæti. Þegar Bjarni var tekinn við
kúabúskapnum hélt hann lengi við
siðnum sem pabbi hafði að færa Rósu
brodd, sem hún þáði alltaf með þökk-
um. Rósa var hefðarkona í allri fram-
komu. Þegar Rósa var komin á
Hrafnistu dró hún stundum upp
sérríflösku og skenkti í staup, sem
auðvitað voru valin af kostgæfni. Allt
var rétt gert.
Fyrir hönd systkina minna og móð-
ur færi ég Rósu kærar þakkir fyrir
allar góðu samverustundirnar. Megi
hún hvíla í friði.
Karl Magnús Kristjánsson.
Ingveldur Rósa
Bjarnadóttir
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
VILHJÁLMUR ÓLAFSSON
bóndi
frá Kollsá II,
Safamýri 44,
Reykjavík,
lést á heimili sínu mánudaginn 8. janúar.
Kveðjuathöfn fer fram í Háteigskirkju fimmtudaginn
18. janúar kl. 11.00.
Jarðarförin fer fram frá Prestbakkakirkju í Hrútafirði föstudaginn 19. janúar
kl. 14.00
Ólöf Björnsdóttir,
Benedikt Sævar Vilhjálmsson, Guðrún Elísabet Bjarnadóttir,
Jón Ólafur Vilhjálmsson, Ester Jónsdóttir,
Atli Vilhjálmsson, Álfheiður Vilhjálmsdóttir,
Birna Vilhjálmsdóttir,
Ingibjörg Ólöf Vilhjálmsdóttir, Sólon Lárus Ragnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÞORVALDUR SVEINN GUÐJÓNSSON
netagerðarmeistari,
Hríseyjargötu 17,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju föstudaginn
19. janúar kl.13.30.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vilja minnast hans er bent
á hjúkrunarheimilið Sel eða aðrar líknarstofnanir.
Helga Margrét Sigurjónsdóttir,
Sigríður Jóna Þorvaldsdóttir, Eyjólfur Einarsson,
Sigurjón Rafn Þorvaldsson, Daníela Guðmundsdóttir,
Ellen Margrét Þorvaldsdóttir, Ármann Þórir Björnsson,
afa- og langafabörn.
✝
Okkar ástkæri,
ÞRÖSTUR JÓNSSON
frá Ísafirði,
verður kvaddur frá Grafarvogskirkju fimmtudaginn
18. janúar kl. 13:00.
Guðmundur Þór Þrastarson, Fía Þrastarson,
Ellert Olgeirsson,
Júlía Þrastarson,
Sigríður Aðalsteinsdóttir,
Friðrikka J. Jónsdóttir,
Ásdís Hildur Jónsdóttir, Sæmundur Bj. Árelíusson,
Níels Jónsson,
Jón Ingigeir Jónsson, Anna Lísa Salómonsdóttir.
✝
Elskuleg eiginkona mín og vinur, móðir, tengda-
móðir, amma og langamma,
MONA ERLA SÍMONARDÓTTIR,
Aðalgötu 1,
Keflavík,
lést á dvalarheimilinu Garðvangi í Garði fimmtu-
daginn 4. janúar.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Sigurbjörn Reynir Eiríksson,
Eiríkur Stefán Sigurbjörnsson,
Jóhanna Pálína Sigurbjörnsdóttir,
Valdís Sigríður Sigurbjörnsdóttir, Ægir Frímannsson,
Sigurbjörn Reynir Sigurbjörnsson, Yolanda Alvarez,
Símon Grétar Sigurbjörnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar og tengdafaðir,
ALBERT JÓNASSON
bifreiðastjóri,
Nökkvavogi 44,
Reykjavík,
sem lést sunnudaginn 7. janúar, verður jarðsunginn
frá Langholtskirkju fimmtudaginn 18. janúar
kl. 13.00.
Oddrún Albertsdóttir, Þorbergur Ormsson,
Ásgerður Albertsdóttir, Hans Aðalsteinsson
og fjölskyldur.