Morgunblaðið - 11.06.2007, Qupperneq 24

✝ Ásta Lovísa Vil-hjálmsdóttir
fæddist í Reykjavík
9. ágúst 1976. Hún
andaðist á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
miðvikudaginn 30.
maí síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar eru Vilhjálmur
Þór Vilhjálmsson
og Ásta Lovísa
Leifsdóttir, f. 15.5.
1951, d. 24.6. 1984.
Önnur börn Vil-
hjálms Þórs og Ástu Lovísu eru
1) Jónína Björk Vilhjálmsdóttir,
f. 14.8. 1970, d. 2.12. 2000. Eig-
inmaður hennar var Þórsteinn
þeirra er Axel Úlfur, f. 2002.
Yngsti bróðir Ástu Lovísu, sam-
feðra, er Vilhjálmur Þór, f. 1994.
Ásta Lovísa ólst að mestum
hluta upp í Kópavogi og lauk
þar grunnskólagöngu sinni. Hún
lauk stúdentsprófi frá Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti. Eft-
ir stúdentspróf nam hún nudd-
fræði, en lauk ekki verklegum
hluta þess náms sökum veikinda
sinna.
Ásta Lovísa lætur eftir sig
þrjú börn. Tvö eldri börn sín,
þau Kristófer Daða, f. 1995, og
Emblu Eiri, f. 1998, eignaðist
hún með Kristjáni Haraldssyni.
Yngstu dóttur sína, Írenu Rut, f.
2003, eignaðist hún með Sum-
arliða Dagbjarti Gústafssyni.
Unnusti Ástu Lovísu er Krist-
ján Bjarnason. Börn hans eru
Kristján Högni, f. 1993, og Lena
Rut, f. 2002.
Útför Ástu Lovísu verður gerð
frá Hallgrímskirkju í dag, mánu-
daginn 11. júní, klukkan 11.00.
Pálsson. 2) Daði Þór
Vilhjálmsson. Eig-
inkona hans er Elva
Björg Jónasdóttir.
Börn þeirra eru
Sara Margrét, f.
1998, og Brynjar og
Valur, f. 2003. Árið
1980 hófu Vil-
hjálmur Þór og
Guðríður Ólafsdóttir
sambúð. Barn þeirra
er Hödd Vilhjálms-
dóttir. Eiginmaður
hennar er Haraldur
Bergsson. Barn
þeirra er Tinna, f. 2004. Sonur
Guðríðar af fyrra sambandi er
Aron Hjartarson. Eiginkona
hans er Noemi Anaya. Barn
Mikið óskaplega þarf Guð að hrista
mann til svo maður vakni. Það er ekki
alltaf auðvelt að skilja hvað hann er að
meina en trúlega gengur honum gott
til. Í dag komum við saman til að
kveðja og minnast Ástu Lovísu Vil-
hjálmsdóttur, móður þriggja ungra
barna. Ungrar konu sem með ein-
lægni sinni og óbilandi kjarki allt fram
á síðustu stundu trúði okkur öllum fyr-
ir tilfinningum sínum, óskum og þrám.
Lífið hefur sannarlega ekki alltaf leik-
ið við Ástu mína en hún kunni að búa
til glitrandi perlur úr lífreynslu sinni.
Hún var þakklát, einlæg, hlédræg,
hafði hjarta úr gulli, var góður vinur,
haldin sterkri réttlætiskennd og mikill
húmoristi. Síðustu 10 mánuðir hafa
verið erfiður tími en svo sannarlega
lærdómsríkur. Með prófgráðu sem sá
einn fær sem tyftur er til í gegnum líf-
ið æ ofan æ settist hún í stól kenn-
arans. Kennslutækið var Netið, nem-
endurnir ótrúlega stór hluti íslensku
þjóðarinnar. Kennsluefnið lífið sjálft.
Á námsskránni var kennsla í þakklæti,
umburðarlyndi, kærleika og fyrirgefn-
ingu. Það var seigt í Ástu minni og hún
var alls ekki sammála Guði um að nú
væri tíminn kominn. Í banalegunni
sem var stutt en snörp flengdumst við,
sem næst henni stóðum, með henni
um allan tilfinningaskalann fram og
aftur. Ásta mín missti nefnilega aldrei
húmorinn. Hún fékk aðstoð englanna
til að stríða bróður sínum rétt fyrir
andlátið með því að láta símann hans
hringja, þó hann væri á hljóðlausri
stillingu, og síðan setti hún græjurnar
í gang og spilaði fyrir okkur lag númer
3 af diski Friðriks Karlssonar, Móðir
og barn. Síðan kyssti hún í átt til okkar
og kvaddi. En Guð ræður og nú er
komið að kveðjustund. Ég er þakklát
Drottni mínum fyrir að hafa fengið
þennan gullmola í hendurnar. Þakklát
fyrir að fá að snerta líf barnanna henn-
ar. Þakklát fyrir þá lífsreynslu sem
okkur var gefin í gegnum Ástu mína.
Þakklát öllum þeim sem studdu við og
styrktu Ástu Lovísu og börnin hennar
á einn eða annan hátt. Drottinn styrki
og verndi litlu gullmolana hennar,
Kristófer Daða, Emblu Eir og Írenu
Rut. Drottinn verndi Didda minn,
Höddina mína, Aron minn, Daða
minn, Villana mína, fjölskyldur okkar
allra og alla sem eiga um sárt að binda
vegna fráfalls Ástu Lovísu. Að lokum
langar mig til að kveðja Ástu mína
með fallegu ljóði sem góður vinur
minn, Hörður Smári Hákonarson,
samdi fyrir mig til hennar.
Móðurkveðja
Ég man hvað þú brostir blítt til mín
er bar ég þig fyrst í fangi.
Þá leiftraði um hug minn hugljúf sýn
er horfði á mig lítill angi.
Þú léttir mér lífsvegar sporin
með lund þinni ástríki og gleði.
Þú söngst hér inn sólina og vorin
nú sængarðu á lífstíðarbeði.
Nú ást mína alla og blíðu
átt þú í ströngu og stríðu.
Þú slítur nú lífs héðan strenginn
í sælu Guðs andi þinn genginn.
Nú bið ég um blessun og vona
þú bíðir mín hugljúfa kona.
Og bjóðir mér inn í þá heima
sem að endingu mun’ okkur geyma.
Hvíl í friði.
Mamma.
Hjartans elsku engillinn minn.
Nú ertu farin og aldrei fæ ég að sjá
þig aftur, finna snertingu þína eða
heyra hlátur þinn aftur. Guð, hvað ég
sakna þín, elsku Ásta mín. Ég man
eins og í gær þegar ég sá þig fyrst og
þú bræddir mig með þessum ótrúlega
fallegu augum um leið. Okkur leiddist
aldrei að rifja það upp. Við sátum
ásamt fullt af fólki á útikaffihúsi í mið-
borginni þegar fór að kólna. Teppum
var útdeilt og við enduðum á að deila
sama teppinu og eftir það urðum við
perluvinir sem þróaðist svo upp í það
sem við eigum í dag. Hvílíkur engill
sem þú varst, ástin mín. Gleymi því
heldur aldrei þegar þú bauðst mér
fyrst heim til þín. Ég kom inn og ekk-
ert nema englar alls staðar í íbúðinni,
englastyttur, englamálverk, enda kall-
aði ég þig aldrei annað en engilinn
minn eftir það. Og það nafn barst þú
svo sannarlega með rentu.
Eins og þú varst heiðarleg, einlæg,
falleg, sterk og gefandi þá var það líka
allt hitt sem ég elskaði hvað mest við
þig – stríðnispúkinn í þér, húmorinn,
þegar ég þurfti ekki annað en að lyfta
puttunum upp í loft, þá var þig farið að
kitla og öll fáránlegu áhugamálin sem
ég hélt að engin ætti sameiginleg með
mér – öll kvöldin og allar næturnar
sem við lágum saman og hlustuðum á
öll væmnu ástarlögin sem ég þorði
ekki að segja vinum mínum frá fyrir
mitt litla líf og þú stríddir mér svo
sannarlega á því.
Manstu hvað við vorum ástfangin af
New York og öllu sem við gerðum þar.
Þyrluflugið, Empire State, Frels-
istyttan og ekki síst Rainbow room á
86. hæð í Rockefeller Center þar sem
við ákváðum að einhvern tímann
myndum við koma þangað aftur og
trúlofa okkur – sem við svo gerðum –
og við vorum að drukkna úr hamingju
og bjartsýni, alveg klár á því að gæfan
í sambandi við sjúkdóminn myndi fara
að snúast okkur í vil. Það sem þú hefur
gefið mér, engillinn minn, verður seint
skrifað með orðum, styrkurinn, lífs-
viljinn og æðruleysið hjá þér í gegnum
allar þessar hörmungar lét mig stund-
um gapa af undrun. Alltaf hugsaðir þú
fyrst og fremst um aðra.
Saga sem mér finnst lýsa Ástu
minni einna best og hvernig engill hún
var er að þegar hún lá á líknardeild-
inni, tveimur nóttum fyrir andlátið og
var orðin mjög veik, sat ég hjá henni
þar sem hún lá sofandi. Ég hélt í hönd-
ina á henni og grét, þá reis þessi engill
upp, tók utan um mig og sagði: „Diddi
minn, þú verður að fara vel með þig og
tala við einhvern. Hringdu í strákana
og hafið þið strákakvöld í kvöld!“
Svona var hún Ásta mín.
Elsku Kristófer Daði, Embla Eir,
Írena Rut, Villi, Guja, Daði, Hödd, Ar-
on og fjölskyldur ykkar, megi Guð
veita ykkur styrk á þessum erfiðu tím-
um. Ásta var svo sannarlega heppin að
eiga svona yndislega fjölskyldu að.
Og elsku Ásta mín, takk fyrir að
gera mig að betri manni, leyfa mér að
elska þig, kenna mér svo margt um líf-
ið og tilveruna og umfram allt – takk
fyrir að elska mig. Góða nótt, elsku
engillinn minn og fallega drauma, ég
bið að heilsa mömmu þinni og systur
sem ég veit að hafa tekið þér opnum
örmum. P.S.: þú manst dílinn okkar.
Að lokum eins og við sögðum svo oft:
Já. Tjá.
Knús og klemm.
Ég elska þig.
Þinn að eilífu,
Kristján (Diddi þinn.)
Elsku yndið mitt.
Nú er víst komið að kveðjustund,
þótt ég óski þess svo heitt að vera
frekar að halda þér fast að mér og
kyssa þig hæ. Þú varst stórkostleg
kona – heillandi, hjartahlý, gefandi,
glaðlynd, ákveðin, en þó svo hógvær –
sem gerði þig fyrir vikið enn meira
sjarmerandi. Ég er þakklát fyrir það
að hafa verið hluti af þínu lífi. Tími
þinn hér á jörðu hefði samt mátt vera
svo miklu miklu lengri.
Eftir erfiða baráttu, baráttu sem þú
barðist í af hörku, kvaddirðu þennan
heim. Þú barðist með reisn og þú
kvaddir með reisn. Eftir þig skilurðu
stolta foreldra, systkini, ættingja, vini,
unnusta og svo það sem mestu máli
skiptir – þrjá yndislega einstaklinga
sem þú fæddir í þennan heim og ætl-
aðir þér að fylgja mun lengur. Þessir
litlu einstaklingar voru stoltið þitt og
munum við, fjölskylda ykkar, ávallt
vera til staðar fyrir þau. Við munum
saman komast í gegnum þá erfiðu lífs-
raun að missa þig, með væntumþykju
hvert fyrir öðru og þér að vopni. Þú
munt aldrei gleymast, því þú ert jú
ógleymanleg.
Ég á eftir að sakna þín afskaplega
mikið elsku systir, en hef í hjartanu
mínu allar dýrmætu minningarnar um
þig. Þessar minningar kalla sannar-
lega fram mörg tár, svo miklu fleiri en
mér datt í hug að tárakirtlarnir mínir
Ásta Lovísa
Vilhjálmsdóttir
gætu framleitt. Það er gott að geta
grátið, en sem betur fer á ég líka svo
margar minningar um þig sem fá mig
til að brosa og skella upp úr. Þú varst
nefnilega meinfyndin, meira að segja
þegar þú ætlaðir þér bara alls ekkert
að vera það. Ég man til dæmis þegar
við mæðgur – þú, ég og mamma – sát-
um á veitingastað eitt kvöld fyrir
nokkrum árum. Þú varðst ákaflega
hissa yfir einhverju málefni sem kom
til umræðu. Þú leist á mig og mömmu
með fallegu bláu augunum þínum og
undrunin leyndi sér ekki. Gullkornið
kom svo, gullkorn sem að mínu mati er
mun betri útgáfa af gömlu orðatiltæki
sem við Íslendingar eigum. Þú sagðir
hátt og snjallt: „Detti mér allar dauðar
flís.“ Við mamma kunnum okkur ekki
frekar en fyrri daginn og hlógum okk-
ur hásar. Þú skildir ekki alveg hvað olli
þessari miklu kátínu fyrr en við sögð-
um þér gömlu útgáfuna með lúsunum
og höfðinu. Þú hlóst dátt með okkur,
enda var einn af þínum fjölmörgu
kostum sá að þú hafðir húmor fyrir
sjálfri þér.
Takk fyrir að hafa leyft mér að
þykja vænt um þig og hafa þótt vænt
um mig á móti. Takk fyrir öll skiptin
sem þú passaðir mig þegar ég var lítil
frekjudós, ótrúlegt hvað þú nenntir að
hafa mig í eftirdragi alltaf hreint.
Takk fyrir allar stundirnar sem við
áttum saman, bæði þær yndislegu og
þær erfiðu. Takk fyrir að leyfa mér að
hafa verið til staðar fyrir þig og takk
fyrir að hafa alltaf verið til staðar fyrir
mig. Takk fyrir að treysta mér fyrir
leyndarmálunum þínum og takk fyrir
að hafa haldið mínum leyndarmálum
hjá þér. Takk fyrir að hafa verið mér
góð fyrirmynd og svo loks takk fyrir
það einfaldlega að hafa verið þú, elsku
hjartans Ásta mín.
Þín litla systir og vinur,
Hödd.
Elsku Ásta mín! Ég skrifa þessi fá-
tæklegu orð af miklu stolti. Við kveðj-
um þig nú í dag með miklum trega. Líf
okkar hefur ekki alltaf verið dans á
rósum en einhvern vegin tókst þér
alltaf að nýta aðstæðurnar til að gera
þig að betri manneskju. Í hvert skipti
sem áföll dundu yfir varst þú slípuð til.
Að lokum stóðstu uppi sem fallega
skorinn demantur sem á sér enga hlið-
stæðu. Dugnaðurinn, æðruleysið, góð-
mennskan, lífsviskan, heiðarleikinn og
síðast en ekki síst örlætið. Hver maður
yrði sannarlega blessaður ef hann öðl-
aðist aðeins hluta af persónutöfrum
þínum.
Slípun þín hófst strax við fæðingu.
Móðir okkar fékk heilablæðingu á
fimmta mánuði meðgöngunnar. Þrátt
fyrir meðvitundarleysi mömmu tókst
að viðhalda meðgöngunni í tvo mánuði
til. Þá heimtaðir þú að fæðast og þar
sem mamma var of veikburða var
ákveðið að sækja þig með hnífnum.
Fyrirburar á þessum tíma áttu ekki
mikla möguleika en þú sýndir það og
sannaðir strax að baráttujaxl var í
þennan heim fæddur. Ég man þegar
mér, þá læknanema á 5. ári á barna-
deild, var sýnd mynd af fyrsta fyrir-
buranum sem hafði það af svona
snemma fæddur. Á myndinni var eng-
in önnur en Ásta Lovísa og var ég ekki
lengi að benda hinum á skyldleikann.
Á yngri árum reyndist þú bróður
þínum vel. Þú varst þremur árum
yngri en ég en sagt er að lífaldur segi
ekki alla söguna og gilti það svo sann-
arlega í þínu tilviki. Með umburðar-
lyndi, visku, skilyrðislausri ást og um-
hyggju tókst þér að leiða mig í
gegnum æsku okkar. Ég hélt í hönd
þína fullur trausts. Aðlögun í nýjum
húsum, hverfum eða skólum, alltaf
varst þú til staðar.
Þú þráðir snemma að eignast þína
eigin fjölskyldu. Fyrsti gullmoli þinn
leit dagsins ljós og móðirin aðeins 19
ára. Ég var svo stoltur af þér þegar ég
heimsótti þig á fæðingardeildina og sá
prinsinn í fyrsta skipti. Ég sé það fyrir
mér í huganum eins og það hafi gerst í
gær. Ekki minnkaði hrifningin þegar
drengurinn var skírður Kristófer
Daði, seinni hlutinn í höfuðið á mér.
Ég man hvað þú brostir fallega til mín
með augunum þegar nafnið var til-
kynnt. Seinna fylgdu prinsessurnar
tvær, Embla Eir og Írena Rut. Það
gleður mig mikið að sjá andlitssvipi
þína og persónutöfra í börnunum þín-
um, ekki slæm vöggugjöf það Ásta
mín.
Þrátt fyrir veikindi þín frá unga
aldri lést þú aldrei bugast. Dugnaður-
inn og ákveðnin skinu af þér og snertu
alla sem þér voru nálægir. Uppgjöf
fannst ekki í þinni orðabók. Það var
mikið reiðarslag þegar þú greindist
með krabbamein. Ljóst var að sjúk-
dómurinn var ólæknandi. Ég dáist að
þér og virði hvernig þú gast alltaf séð
ljósið í myrkrinu, haldið bjartsýninni
þrátt fyrir slæmar fréttir og hvernig
þú gast miðlað af reynslu þinni, sann-
færingu og opnað augu heillar þjóðar.
Himnaríki hefur núna kallað eftir
sínum fegursta engli. Gangi þér vel í
nýjum heimkynnum og kysstu
mömmu og Nínu systur frá mér og
restinni af fjölskyldunni. Ég hlakka til
að hitta ykkur og faðma þegar minn
tími rennur upp. Vona að þú lítir til
okkar af og til. Hafðu ekki áhyggjur af
börnunum Ásta mín, þau eru hluti af
þér og hafa því fengið gott veganesti.
Við hugsum um þau og látum þau
aldrei gleyma. Minning þín lifir að ei-
lífu.
Með saknaðarkveðju.
Þinn bróðir,
Daði.
24 MÁNUDAGUR 11. JÚNÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Ásta mín, ég elska þig og ég
sakna þín.
Pabbi.
HINSTA KVEÐJA
 Fleiri minningargreinar um Ástu
Lovísu Vilhjálmsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Gunnar Þor-móðsson fæddist
í Reykjavík 7. júní
1944. Hann lést á
líknardeild LSH 4.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Þormóður Pálsson,
frá Njálsstöðum í
Húnavatnssýslu, fv.
aðalbókari ÁTVR í
Reykjavík, f. 10.
apríl 1914, og Guð-
finna Kristín Guð-
mundsdóttir, frá
Lambadal í Dýra-
firði, f. 18. maí 1910, d. 26. apríl
2003. Bræður Gunnars eru Árni,
f. 17. júní 1941, og Viðar, f. 27.
ágúst 1945.
Gunnar kvæntist Ingibjörgu F.
Strandberg, f. 21. nóvember 1945,
þau skildu 1986.
Dóttir þeirra er
Berglind, f. 17. maí
1966, gift Jóni
Bjarka Gunn-
arssyni, f. 3. nóv-
ember 1967. Börn
þeirra eru Hlynur
Hugi, f. 6. desember
1989, Dagbjört Rós,
f. 16. júní 1994, og
Sólrún Snót, f. 31.
janúar 1997. Gunn-
ar stundaði fyrst
sjómennsku á far-
skipum og togurum
en nam síðar pípulagnir og starf-
aði sem pípulagningameistari upp
frá því.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Kveðja frá
Hrafnistuheimilunum
Góður starfsmaður er gulls ígildi.
Gunnar hóf störf á Hrafnistu í byrj-
un árs 2005. Hann átti því ekki
langan starfsaldur að baki. Það
sannaðist þó á honum að gæði
markast ekki af magni. Á sínum
stutta starfstíma sýndi Gunnar að
hann hafði allt sem til þurfti í starf
sem byggir á nánu samstarfi við
marga og ólíka aðila. Samskipta-
hæfnin og viljinn til að þjóna fljótt
og vel var til staðar í ríkum mæli.
Gunnar hafði einnig góða yfirsýn og
góða skipulagshæfileika. Á þessa
hæfileika reynir mjög á stórum
vinnustað þar sem margir kalla eft-
ir þjónustu, oft á sama tíma, og
flestir telja að þeir og þeirra vandi
eigi að hafa forgang. Allt þetta
áreiti höndlaði Gunnar á sinn ljúfa
og rólega máta. Því var hann mjög
vel liðinn og allir vissu að ef hann
sagði eitthvað, þá stóðst það.
Gunnar hafði rólega og trausta
nærveru. Hann bar hag Hrafnistu-
heimilanna mjög fyrir brjósti og
var sífellt að velta fyrir sér lausn-
um sem bæta máttu hag eigenda og
heimilismanna. Það sannaðist vel á
Gunnari að það þarf ekki að berja
sér á brjóst og dásama eigið ágæti
til að ná tökum á sínu nánasta um-
hverfi. Menn með sterkan persónu-
leika og trausta manngerð ná því
með því að vera alltaf til staðar
þegar á þarf að halda.
Fyrir hönd Hrafnistuheimilanna
þakka ég Gunnari frábær störf og
fyrir það sem hann var okkur
stjórnendum og heimilismönnum.
Sveinn H. Skúlason forstjóri.
Gunnar Þormóðsson
 Fleiri minningargreinar um Gunn-
ar Þormóðsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.