Morgunblaðið - 20.07.2007, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. JÚLÍ 2007 31
✝ Jón HaukurHermannsson
fæddist á Prest-
bakka í Hrútafirði 3.
febrúar 1938 en
1947 fluttist fjöl-
skyldan til Reykja-
víkur. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
13. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Hermann Daní-
elsson, f. 11. júní
1906, d. 29. apríl
2000 og Sigurrós
Guðmundsdóttir, f. 16. nóvember
1914, d. 1. mars 1997. Systkini Jóns
Hauks eru: 1) Ragna Guðrún, f. 6.
desember 1934, d. 15. júlí 2006,
eiginmaður Guðsteinn Magnússon,
þau eiga fjögur börn. 2) Ólína
Rós Víðisdóttir og dóttir hans
Anna Guðrún. 2) Þórarinn, f. 18.
febrúar 1968, maki, Margrét Val-
gerður Pálsdóttir, þau eiga þrjú
börn, Dagmar Líf, Karítas Rún og
Baldur Örn. 3) Hulda, f. 22. febrúar
1972, maki Svava Hrafnkelsdóttir.
Eftir grunnskóla stundaði Jón
Haukur nám í rafvirkjun við Iðn-
skólann í Reykjavík og útskrifaðist
þaðan með sveinspróf 1960. 1960-
1962 nam hann rafvirkjun við Vél-
skóla Reykjavíkur. Árið 1964 fékk
hann meistarabréf og leyfisbréf til
rafvirkjunar við háspennukerfi.
Eftir námið starfaði hann meðal
annars hjá Rafmagnsveitum rík-
isins og Fönix hf., en lengst af rak
hann fyrirtækið Fasa í Kópavogi
ásamt Óla Þór Ingvarssyni, sem nú
er látinn, og annaðist viðgerðir á
kælitækjum. Árið 1998 hóf Jón
Haukur sendibílaakstur og starf-
aði við það þar til hann veiktist,
meðal annars fyrir Matborðið.
Jón Haukur verður jarðsunginn
frá Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Fjóla, f. 14 desember
1945, maki Pétur
Torfason, þau eiga
tvo syni. 3) Díana
Svala, f. 12. maí 1950,
maki Þorleifur Krist-
ján Guðmundsson,
þau eiga sex börn.
Árið 1964 kvæntist
Jón Haukur Guðrúnu
Þórörnu Þórarins-
dóttur, f. 15. júní
1945 frá Suðureyri
við Súgandafjörð,
þau slitu samvistum
árið 2002. Foreldrar
hennar voru Þórarinn Brynjólfs-
son og Guðrún Þ. Í. Markúsdóttir.
Börn Jóns Hauks og Guðrúnar
Þórörnu eru: 1) Sigurrós Arna, f.
13. júní 1964, maki Þorsteinn Þor-
steinsson, dóttir hennar er Sunna
Elsku pabbi minn. Nú þegar þú
hefur sofnað hinum langa svefni
streyma fram svo margar hugsanir
og minningar og mér finnst svo
margt sem ég átti eftir að spyrja þig
um, svo margt sem ég átti eftir að
segja þér. Þú varst svo skemmtilegur
pabbi, líflegur og til í að gera margt
sem lífgaði upp á veröld okkar systk-
inanna. Það var til dæmis svo gaman
að stússast með þér í bílskúrnum í
Grundargerðinu. Þar varðir þú
löngum stundum við bílaviðgerðir,
smíðar og auðvitað við að spjalla við
okkur systkinin, nágranna og gesti og
gangandi. Þó að ég væri ekki há í loft-
inu fékk ég að aðstoða við viðgerðir,
s.s. að skipta um kerti og tæma olíu af
bílunum. Svo kenndir þú mér að stela
bensíni en það sagði ég aldri neinum!
Það var mikill lærdómur sem fram
fór í bílskúrnum, hvað varðar bíla og
einnig sagðir þú mér sögur úr lífi þínu
og kenndir mér heilmikið um Ísland.
Ferðalögin um landið eru einnig af-
skaplega eftirminnileg úr barnæsk-
unni og ég get ekki annað en brosað
við tilhugsunina um fjölskylduferð-
irnar á jeppa með kerru í eftirdragi.
Tilhlökkunin var alltaf mikil fyrir
þessar ferðir enda varstu mikill æv-
intýramaður og ekki hræddur við að
fara ótroðnar slóðir. Þau eru ófá æv-
intýrin sem við upplifðum með þér á
ferðalögum innanlands og oft fannst
mér við vera í stórhættu, t.d. þegar
við keyrðum yfir ár, eða stórfljót að
mér fannst, en þú fullvissaðir mig um
að þetta væri hættulaust og ég treysti
þér í hvert sinn.
Þegar bernskunni sleppti og ég
varð sjálfstæðari og þóttist fullorðin
varst þú nálægur og hvattir mig til
dáða. Þú sagðir mér um daginn að þú
hefðir ekki alltaf verið rólegur þegar
ég vildi skoða heiminn, en þér fannst
mikilvægt að fólk gerði sér mat úr líf-
inu og gerði alvöru úr hugmyndum
sínum og löngunum. Þetta hefur þú
einnig gert, pabbi minn, og ég er svo
óendanlega glöð yfir því að þú skyldir
ferðast svolítið um heiminn og sjá og
upplifa það sem tengdist áhugamál-
um þínum innan lands og utan. Þú
varðir líka stórum hluta lífs þíns í að
aðstoða aðra við að láta drauma sína
rætast og varst alltaf boðinn og búinn
að hjálpa vinum og ættingjum við
flutninga jafnt sem ýmiss konar við-
gerðir og lagfæringar á heimilum
þeirra og ég veit ekki til að þú hafir
neitað neinum um aðstoð. Ég á þér
mikið að þakka í þessum efnum og
ber heimili mitt vott um handbragð
þitt í öllum hornum, enda varstu með
eindæmum laghentur og útsjónar-
samur og ekkert verkefni var óvinn-
andi að þínu mati.
Það er skrýtið að hugsa til þess að
nú heldur lífið áfram hérna án þín og
söknuðurinn er afskaplega sár. Mér
finnst það erfið tilhugsun að vita að
barnið sem ég geng með muni aldrei
fá að kynnast þér, elsku pabbi minn,
en ég vona að þú munir vaka yfir okk-
ur öllum og leiða okkur í gegnum lífið.
Sofðu vel, pabbi minn.
Þín
Hulda.
Elsku besti afi minn, það var svo
erfitt að kveðja þig í hinsta sinn. En
friðurinn og ljósið sem fyllti herberg-
ið þegar þú fórst, bætir agnar ögn
upp í það tómarúm sem myndast nú
þegar þú ert ekki lengur hér.
Ég mun aldrei gleyma tímunum
okkar saman, fyrstu minningarnar
eru hafragrautsmorgnar í Grunda-
gerðinu, þar sem mamma keyrði mig
til ykkar ömmu og við borðuðum
hafragraut saman og svo keyrðir þú
mig á barnaheimilið, þú varst oft til í
að leika við mig og á ég ófáar minn-
ingar um þær yndislegu stundir, enda
varst þú þekktur fyrir að vera barn-
góður alla tíð.
Þú áttir svo mörg áhugamál og það
er svo frábært að þú ferðaðist mikið á
lífsleiðinni því ferðalög áttu hug þinn
allan, ég mun aldrei gleyma Amer-
íkuferðinni okkar frægu og hversu
mjög þú hafðir yndi af henni, þar átt-
um við eina af okkar bestu stundum,
afi minn, og svo mikinn tíma til að
spjalla saman.
Þú varst alveg óður í alls konar
tæki og bíla, bækur og fjallgöngur, þú
tókst upp á því að læra á harmonikku
og dansa línudans. Einu sinni varstu
líka í jóga! Það var aldrei dauð stund
hjá þér, þú varst alltaf á ferð og flugi.
Alltaf að hjálpa fólki eða dytta að ein-
hverju skemmtilegu.
Ég á eftir að sakna þín þegar ég fer
Esjuna næst, afi minn, það er svo
stutt síðan síðast og svo óraunveru-
legt að það verði ekkert næst, það er
komið gat í fjölskylduna sem ekki
verður bætt í og það er rosalega erfitt
að horfast í augu við það.
Þú ert tvímælalaust besta mann-
eskja sem ég hef fengið að kynnast,
varst alltaf að hjálpa öðrum og fólk sá
það á þér hversu góður þú varst. Það
skein bara úr brosinu þínu og góðlegu
augunum. Þú varst góður afi, sá besti
reyndar en líka góður vinur og
áhugaverð manneskja.
Lífið verður aldrei samt án þín, afi,
en það er gott að veikindi þín stóðu
stutt og að þeim er lokið núna, þú
varst aldrei vanur að slóra og gerðir
það svo sannarlega ekki á leiðinni til
guðs heldur.
Þegar þú fórst á spítalann fyrst
sagði ég þér að ég elskaði þig og þú
ljómaðir allur upp og sagðir að þú
elskaðir mig líka og það var svo gott
að segja þetta, ég vildi að ég hefði
sagt þér það oftar.
Minningarnar um þig eru gull og
gleymast aldrei, takk fyrir allt og ég
veit að þú kíkir inn, svo hittumst við
aftur næst og það verður svo gott að
sjá þig aftur,
Við hlýðum þó að komi hinsta kallið
og kveðjan mikla sumardegi á.
Við hnígum eins og blóm til foldar fallið
er fær ei varist sláttumannsins ljá.
Hans líknar höndin mýki sviðasárin
og sendi vonarljós í hverri þraut.
Í hjörtu þeirra er harma heitum tárum
sinn hjartans vin og lífsins förunaut.
(Jónína Þ. Magnúsdóttir.)
Guð blessi þig, elsku afi minn.
Þín
Sunna.
Elsku Jón Haukur „afi“.
Það er svo erfitt að trúa því að þú
sért dáinn.
Þú varst alltaf svo góður og okkur
þykir svo vænt um þig.
Þegar þú varst hjá okkur varstu að
segja okkur sögur, stríða okkur og
hlæja með okkur.
Við eigum eftir að sakna þín.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Skotturnar þínar,
Hera Björk, Anna Þóra og
Tara Líf.
Það er alltaf erfitt að kveðja þann
sem manni þykir vænt um, en það er
óumflýjanlegt. Þetta er jú gangur lífs-
ins og í dag kveðjum við kæran vin,
sem svo oft hefur rétt okkur hjálp-
arhönd þegar við þurftum á að halda.
Þú sýndir okkur að aldur og vinátta
eiga sér ekki takmörk, heldur er það
hinn innri maður sem telur í þeim efn-
um. Hversu oft sátum við og horfðum
á Formúluna og ræddum um hver
væri nú hæfur og ekki til að aka fyrir
okkar lið? Og þegar þú komst í mat til
okkar á Seljabrautina voru stelpurnar
alltaf svo glaðar að sjá þig, að ég tali
nú ekki um þegar við gengum á Esj-
una og Vífilfellið, og við sem ætluðum
að ganga á Heklu í sumar. En þegar
það fer að vanta góða og handlagna
menn til verka í húsum feðra okkar,
þá er ekki skrítið að þú skulir vera
kallaður til. Flestöll iðnaðarverk sem
þurfti að framkvæma, hvort sem var
heima hjá mér eða Kristínu, voru þín
verk. Ég veit að það verður alltaf
hugsað til þín, þegar við komum til
með að vinna einhver slík verk á heim-
ilum okkar.
Með minninga trega til þín hugsa
öll þau litlu og smáu augnablik.
Þín návist í fjarlægð sýnist,
en hverfur aldrei.
Yfir öxl mína horfi ég til þín
söknuðurinn er sár og tilfinningaþrunginn
þó það sé bjartur dagur þá rökkvaði hjá mér
að horfa á eftir þér er erfitt.
Með tárum og kökk
hlýju og þakklæti
fyrir öll þau handtök og samverustundir
kveð ég þig nú minn kæri vinur.
(Þ.Vilberg)
Megi Guð geyma þig og veita þér þá
ást og umhyggju, sem þú átt skilda
fyrir öll þau vel unnu og óeigingjörnu
hjálparverk sem þú inntir af hendi. Ég
votta fjölskyldu þinni mína dýpstu
samúð
Þormóður Guðbjartsson (Tobbi).
Kæri Jón Haukur
Að leiðarlokum vil ég þakka þér fyr-
ir alla hjálpsemina og góðmennskuna
sem þú hefur sýnt mér og stelpunum
mínum í gegnum tíðina.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði, kæri vinur.
Samúðarkveðjur.
Kristín Gunnarsdóttir.
Jón Haukur
Hermannsson
Kæri Haukur,
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Guð geymi þig.
Þórarna.
HINSTA KVEÐJA
Ég hef búið í Kan-
ada í fimm ár. Samt
reyni ég að fylgjast
með því hvað er að ger-
ast heima á Íslandi. Ein aðferðin er sú
að kíkja á Moggann á netinu og þá
líka að athuga andlát. Ekki átti ég von
á að sjá að Hilmar gamli vinur minn
væri látinn langt um aldur fram.
Mig setti hljóða og undanfarna
daga hefur hugur minn reikað til ár-
anna þegar ég var unglingur og átti
stóran samstæðan vinahóp. Í þessum
hópi var Ronni gamli vinur minn sem
lést árið ’93 og hann kom með vin
sinn, Hilmar, inn í hópinn. Hilmar var
sá sem við litum öll upp til, en hann
leit á alla sem jafningja. Hilmar þótti
greindur og var alltaf með eitthvað
✝ Hilmar JónHauksson fædd-
ist í Reykjavík 27.
janúar 1950. Hann
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut 14.
júní síðastliðinn og
var jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju 25.
júní.
spennandi í uppsigl-
ingu, eins og að búa til
stutta kvikmynd. Ein-
staklingarnir í þessum
hópi áttu eftir að fara
hver í sína áttina, en
einhvern veginn skaut
Hilmar alltaf upp koll-
inum í lífi mínu. Ef
maður þekkti Hilmar
einu sinni þá var það
fyrir lífstíð. Þegar
Ronni lést þá hringdi
ég í Hilmar til að láta
hann vita. Ég hitti
hann við jarðarförina
og þá var hann nýorðinn ekkjumaður.
Hann leit samt jákvæðum augum á
lífið, var að ala upp strákinn sinn,
hann Hauk Stein. Haukur Steinn fór
svo nokkrum árum seinna í Hlíða-
skóla og var um tíma í sama bekk og
dóttir mín. Hlíðaskóli er ekki í því
hverfi sem við Hilmar bjuggum í. Við
hjálpuðumst því að á tímabili að
keyra og sækja börnin okkar í skól-
ann.
Ég byrjaði í sjúkraliðanámi í Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti. Ég
þurfti að taka líffræði og kennarinn
minn var enginn annar en Hilmar.
Hilmar reyndist mér vel, hann var
meira að segja í útskriftarveislunni
sem við héldum nokkrar sem útskrif-
uðumst saman og hann hafði kennt
okkur öllum. Ég fór svo um haustið í
Kennaraháskólann með meðmæli frá
Hilmari upp á vasann.
Hilmar var jákvæður maður, alltaf
brosandi og reyndi alltaf að líta á
björtu hliðarnar í lífinu. Hann var ein-
staklega hlýr maður og gott var að
leita til hans. Hann heillaðist mjög af
tónlist og hafði gaman af að semja
sjálfur. Ég á sjálf geisladiskinn ,,Á
kránni“ sem hann gaf mér þegar ég
útskrifaðist úr FB.
Fráfall Hilmars er allt of snemmt
og ég átti alls ekki von á því. Það er
svo margt eftir ósagt en svona er það
oft, við höfum ekki tíma og áður en við
vitum er tíminn útrunninn. Þó það sé
sárt að kveðja Hilmar vil ég gera það
með jákvæðu hugarfari, eins of hann
hefði sjálfur óskað eftir. Góðar minn-
ingar draga fram tárin því góðu
stundanna saknar maður alltaf.
Ég vil senda eiginkonu, börnum og
móður Hilmars mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Farðu í friði, kæri vinur, þakka þér
fyrir allt saman og Guð blessi minn-
ingu þína.
Kveðja,
Drífa.
Hilmar Jón Hauksson
✝
Innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við fráfall og útför hjartkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
RAGNHILDAR STEFÁNSDÓTTUR,
Ljósheimum 8,
Reykjavík.
Stefán Ómar Oddsson, Ása Birna Áskelsdóttir,
Ríkharður Oddsson, María Viggósdóttir,
María Berglind Oddsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar okkar ástkæra,
ÓSKARS STEFÁNS ÓSKARSSONAR
slökkviliðsstjóra,
Sauðárkróki.
Olga Alexandersdóttir
og aðrir aðstandendur.