Morgunblaðið - 19.05.2008, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. MAÍ 2008 27
Spánar. Við bjuggum í nokkur ár í
húsi þeirra Fagranesi Vatnsenda
(Afahúsi). Þar undi Ólafur sér vel í
fríum. Ég minnist allra gleðistund-
anna með þeim hjónunum, Óli með
gítarinn og söng sínar vísur, t.d.:
Pálínu-vísuna og Veiga með sína óp-
erurödd. Þið voruð sannir gleðigjaf-
ar.
Ég þakka þér samfylgdina kæri
Óli.
Innilegar samúðarkveðjur til þín
Veiga og til allra aðstandenda.
Ég kveð þig með þessari bæn.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði.
Guðný (Gullý).
Enginn er fullkominn en þú ert
nokkuð nálægt því, finnst mér eiga
vel um þig, elsku afi Óli minn. Mikið
hefur þú gefið mér af fallegum
minningum. Það sem einkennir þær
allar er gleði. Enda ekki annað
hægt en að vera kátur í kringum
þig. Sem krakki sótti ég mikið í þig,
þú varst alltaf uppáhaldið mitt. Ég
var svo stolt af þér. Enda vart hægt
að finna glæsilegri mann í alla staði
en þig, afi minn. Þú varst alltaf
tilbúinn að hafa fyrir manni þegar
maður kom í heimsókn. Við spil-
uðum ófá spilin saman, þó helst ol-
sen olsen og tveggja manna brids.
Þú kenndir mér líka að leggja kapal
og varst mjög hjálpsamur, alltaf að
leiðrétta mann og annan þegar bet-
ur mátti gera. Ég sé þig einmitt oft
fyrir mér að leggja kapal með bolla
af heitu mjólkurvatni ásamt afa-
brauði. Þú varst mikill spilamaður
og þau fáu skipti sem ég heyrði þig
hækka róminn var þegar meðspil-
arinn í bridsinum setti ekki rétt út.
Þú varst líka mikill ættfræðingur og
fræddir mig oft um slíkt. Lagðir svo
reglulega fyrir mann misléttar ætt-
fræðigátur. Þú reyndir líka að
fræða Grím örlítið um nánustu ætt-
ingja. Mér þykir svo vænt um að
allavega eitt af mínum börnum fékk
að kynnast þér. Ég hef dáðst að því
einnig hversu mikið þú alltaf unnir
ömmu, stundum var hún eitthvað að
skammast í þér og þá man ég alltaf
eftir þér brosandi og svarandi fyrir
þig með sprelli. Einnig minnist ég
þess þegar þú fórst fyrst á Landa-
kot og ég kom í heimsókn. Amma
sat þér við hlið og ég spurði þig
hvernig þér liði, þú ansaðir „hvernig
get ég annað en haft það gott, sérðu
ekki hver situr við hliðina á mér?“
Þetta fannst mér svo fallegt, að líða
svona enn eftir 63 ára hjónaband.
Ég er líka þakklát þér og ömmu
fyrir að hafa kennt mér að spila á
píanó, þó ég hafi misst þráðinn allt-
of fljótt, þá bý ég alltaf að því.
Þú og amma voruð dugleg að
taka okkur systkinin með í sund.
Alltaf þegar ég sat með þér í bíl þá
þá bað ég þig um að stýra án handa.
Mér fannst þú alveg ótrúlegur og
gortaði oft af afa mínum sem gat
keyrt bíl á hugarorkunni einni. Ég
sagði Grími að ég væri að skrifa
bréf til þín og spurði hann hvað
hann vildi segja við langafa sinn að
lokum. Hann vildi segja þér að hann
væri að breytast í dreka, spurði
hvort þú ætlaðir að koma aftur nið-
ur? Að hann væri leiður og hann
saknar þín.
Elsku afi, það er sárt að kveðja
mann eins og þig sem hefur verið
manni svo góður og mikil fyrirmynd
í lífinu. Það er þó líka fallegt að vita
að þú munt alltaf vaka yfir okkur og
vernda eða búa í hjartanu okkar
eins og Álfrún og Grímur segja.
Mig langar að kveðja þig að lok-
um með sögu sem þú sagðir okkur
barnabörnunum þegar þú varst að
svæfa okkur og búinn að segja ótal
sögur, alltaf bað maður um meira
og þá kom þessi að lokum. Einu
sinni voru karl og kerling í koti
sínu. Þau áttu kálf, þá er sagan hálf.
Kálfurinn hljóp út um víðan völl og
þá er sagan öll.
Elsku afi, þín á eftir að verða
saknað.
Guðrún Theodóra
og Grímur litli Gunnuson.
✝ Þórunn Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 13. sept-
ember 1940. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir á
hvítasunnudag, 11.
maí síðastliðinn.
Foreldrar Þór-
unnar voru Guðrún
Ólafsdóttir, f. 1922,
d. 2005, og Jón Pét-
ursson, f. 1914, d.
1972. Fósturfaðir
Þórunnar var Frið-
rik M. Friðleifsson,
f. 1922, d. 1989. Þórunn var gift
Sigurði Guðmundssyni, f. 1943,
þau skildu. Dóttir þeirra er Sig-
ríður, f. 1964, maki Pétur Pét-
ursson, f. 1964. Börn þeirra eru:
Sindri Þór Steingrímsson, f.
1987, og Stefanía Ósk Péturs-
dóttir, f. 1995. Systkini Þórunnar
sammæðra eru: Ólafur Ingi, f.
1945, maki Helga Erla Gunn-
arsdóttir, f. 1947, Halldóra Krist-
ín, f. 1946, maki Arnór Guðbjarts-
son, f. 1943, Friðleifur Ingvar, f.
1950, maki Hrönn Friðgeirs-
dóttir, f. 1950, Axel Þórir, f. 1956,
maki Kristín Finnbogadóttir, f.
1957, Friðrik Gunnar, f. 1958,
maki Anna María Gunnarsdóttir,
f. 1964, Ólöf Jóna, f. 1960, maki
Guðni Þór Jónsson, f. 1959, Árni,
f. 1961, maki Þóra
Brynja Böðv-
arsdóttir, f. 1960.
Systkini samfeðra
eru: Pétur, f. 1942,
Vilborg, f. 1943,
Helga, f. 1945, Sól-
veig, f. 1946, og
Pálmi, f. 1947.
Þórunn ólst upp í
Reykjavík. Á yngri
árum vann hún m.a.
hjá Sambandinu,
síðan við bókhald
hjá Sigurði Pálssyni
byggingarmeistara.
Síðustu starfsárin, alls um 20 ár,
starfaði hún hjá TM húsgögnum
þar sem hún hélt utan um fjármál
fyrirtækisins. Þórunn var mikið
fyrir útivist og stundaði skíði af
miklu kappi með Skíðadeild Ár-
manns. Fyrst í Jósepsdal og síðar
í Bláfjöllum. Hún var í stjórn
Skíðadeildar Ármanns í mörg ár.
Seinna hóf hún að stunda hesta-
mennsku. Hestamennskan átti
hug hennar allan á meðan heilsan
leyfði. Í febrúar árið 1999 greind-
ist hún með Alzheimer-sjúkdóm
aðeins 58 ára gömul. Síðustu ár
ævinnar bjó hún á Hjúkr-
unarheimilinu Eir.
Þórunn verður jarðsungin frá
kirkju Óháða safnaðarins í dag
kl. 11.
Ástkær móðir mín verður jarðsett í
dag. Hún dó á mæðradaginn 11. maí.
síðastliðinn, 67 ára gömul. Það er þó
lengra síðan að hún var tekin í burt
frá mér. Hún greindist með Alzheim-
er aðeins 58 ára gömul. Í gegnum
veikindi hennar hef ég kynnst ynd-
islegu fólki, bæði starfsfólki á hjúkr-
unarheimilinu Eir og heimilisfólki á
deildinni hjá mömmu. Allt þetta fólk
virðist eiga það sameiginlegt að tak-
ast á við sjúkdóm sinn af æðruleysi.
Þarna sitja þessi englar daginn út og
daginn inn og brosa á móti manni í
hvert skipti sem maður kemur inn
ganginn. Ég þjáðist í mörg ár af mik-
illi sorg yfir örlögum móður minnar,
fannst hún tekin allt of fljótt í burtu
frá því sem lífið hefur upp á að bjóða.
Líklega er Guð þetta góður í mark-
aðsfræði að velja manneskju sem átti
mörg systkini, vini og kunningja og
var vel liðin af öllum, til þess að breiða
út boðskapinn um þennan sjúkdóm og
kenna okkur að meta það sem við eig-
um.
Veikindi hennar hafa kennt mér
margt og margir hafa fræðst um sjúk-
dóminn í gegnum mig og fjölskylduna
alla. Þetta hefur ekki verið auðvelt en
eins og mamma myndi orða það þá
hefði þetta getað verið miklu erfiðara.
Mamma lagði áherslu á það í mínu
uppeldi að það væru alltaf til aðrir
sem hefðu það miklu verra og hefði
maður ekki yfir neinu að kvarta.
Þetta hefur hjálpað mér í gegnum ár-
in.
Mér hefur alltaf þótt mikið til móð-
ur minnar koma. Hún var fyrirmynd
mín í lífinu, hún var heiðarleg, dugleg,
gáfuð, falleg og umfram allt talaði hún
aldrei illa um aðra. Á sínum yngri ár-
um fór hún til Svíþjóðar og var þar í
skóla í eitt ár ásamt vinkonum sínum.
Þar lærði hún hin ýmsu handbrögð í
hannyrðum enda var hún dugleg að
sauma fötin á okkur í fjölskyldunni.
Mínar fyrstu skíða-stretchbuxur voru
saumaða af henni og fína skíðapeysan
mín sem var púðapeysa var prjónuð á
prjónavélinni ásamt öllum ullarund-
irfötunum. Mamma sultaði bæði rab-
babara og rifs og var með kartöflu-
garð eins og tíðkaðist í þá daga, hún
bakaði 10 sortir af smákökum og þá
marga dunka af piparkökum fyrir jól-
in, hún lærði að hnýta og bjó til lista-
verk. Hún lauk prófi frá Verkmennta-
skólanum í Ármúla og starfaði við
bókhald og fjármál fyrirtækja. Hún
var útivinnandi móðir alla tíð, og naut
ég þeirra forréttinda sem barn að hún
skyldi vinna rétt hjá heimili okkar svo
auðvelt var að hlaupa til hennar ef
eitthvað vantaði eða bara til að sitja
hjá henni og dunda ef mér leiddist.
Móðir mín var mikil skíðakona og
starfaði fyrir skíðadeild Ármanns, að
mér fannst alla mína æsku. Síðar
skiptu foreldrar mínir yfir í hesta-
mennskuna og átti hún hug hennar
allan á meðan heilsan leyfði. Í báðum
þessum íþróttum kynntist hún mörgu
góðu fólki sem allt ber henni góða
sögu og hefur verið duglegt að spyrja
um líðan hennar. Þegar ég var tvítug
þá sagði ég henni að ég ætti bestu
mömmu í heimi. Með þeim orðum vilj-
um við kveðja ástkæra móður,
tengdamóður og ömmu.
Sigríður, Pétur, Sindri
og Stefanía.
Í dag er borin til grafar ástkær
tengdamóðir mín, hún Tóta. Við okk-
ar fyrstu kynni skynjaði ég kröftuga
og ákveðna konu. Hún hafði skoðanir
á málefnum líðandi stundar og var
gaman að ræða mörg mál við hana.
Tóta gat alltaf rökstutt sín mál og var
gaman að því hvað hún hafði lesið sér
vel til um hin ýmsu málefni.
Skíðamennsku stundaði Tóta frá
unglingsaldri og var m.a. í stjórn
Skíðadeildar Ármanns til margra ára.
Ég var svo heppinn að fá skíðabakt-
eríuna í gegnum Sigríði konu mína og
hennar fjölskyldu og er ég ekki í
nokkrum vafa um að skíðauppeldi
jafnt og annað uppeldi Tótu á dóttur
sinni Siggu hefur heppnast vel. Og nú
stundar dóttir okkar, hún Stefanía
Ósk, skíðin af kappi með Skíðadeild
Ármanns.
Hestamennskan tók síðan við um
miðja ævi Tótu. Hún varði nánast öll-
um sínum stundum í að stússa í kring-
um hrossin. Það var gaman að sjá
hversu faglega hún handlék hestana
sína af umhyggju og alúð. Sindra Þór
þótti heldur ekki leiðinlegt að fara
með ömmu sinni á hestbak. Hann var
tveggja ára þegar hann fór fyrst á
hestbak á honum Sindra nafna sínum,
sem Tótu þótti svo vænt um. Hálend-
isferðum á hestbaki tók hún þátt í og
voru margir túrarnir farnir um nátt-
úru Íslands. Það má með sanni segja
að útivera jafnt vetur sem sumar hafi
átt víð Tótu. Fjöllin full af snjó og
grænir dalir áttu alveg við hana. En
það dimmir. Hvernig má finna rétt-
læti í því þegar sjúkdómur eins og
Alzheimer heltekur konu á besta
aldri? Af hverju? Hún greindist 58
ára gömul. Svo ung og líkamlega
hress. Þeirri spurningu verður aldrei
svarað. Þjáningunni er lokið og end-
irinn kominn. Þakklæti og virðing er
efst í huga til Tótu sem gaf okkur
mikið. Ég kveð hana með miklum
söknuði – stundirnar hefðu átt að vera
miklu fleiri, en svona getur nú lífið
verið skrítið. Minning um góða konu
mun lifa í huga mér.
Pétur Pétursson.
Kveðja frá Skíðadeild Ármanns
Fögur voru í feldi hvítum fjöll í dag.
Í fönnum skrýddum dalnum undi ég
mínum hag.
Sólin skein í bjartar brekkur. Bláfjallanna
fegurð víst,
dásamlegri er en dagleg orð fá lýst.
Mig tefur ekki á skíðabrautum frost né fjúk.
– Falleg er hún brekkan niður Skálahnjúk.
Tunglið varpar töfraljóma, á tinda og dali
allt um kring
Langur skuggi liggur yfir Einstæðing.
Dalinn út ég held að lokum heim á leið,
Heimferðin er alltaf nokkuð svona greið,
Niður Skarð sem leiðin liggur, leiðin sú er
ekki ströng.
Jósepsdal ég kveð með söknuði – og söng.
(Rannveig Þorst.)
Þórunn eða Tóta eins og hún var
alltaf kölluð í dalnum eða Jósefsdal
þar sem skíðadeild Ármanns var með
aðstöðu á árum áður, hóf ung að
stunda skíðaíþróttina með frænd-
systkinum sínum úr Sogamýrinni. En
hún og Dóra frænka hennar og móð-
ursystir okkar voru miklar vinkonur.
Farið var nánast um hverja helgi á
skíði þegar snjór var og síðan unnið
að endurbótum á skála Ármenninga
vor og haust. Tóta var mikil útivist-
arkona, naut þessa að vera á skíðum
og ferðast. Áhuginn á skíðaíþróttinni
hefur skilað sér til afkomenda hennar
því Sigga dóttir hennar og fjölskylda
starfar af fullum krafti í skíðadeild
Ármanns.
Félagarnir í skíðadeildinni senda
Siggu og fjölskyldu hennar sínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Auður og Guðrún Harðardætur.
Það er komin kveðjustund, nú kveð
ég kæra vinkonu mína og frænku í
síðasta sinn. Við áttum langa samleið
alveg frá því við vorum stelpuhnokk-
ar. Ég veit ekki hvernig stóð á því en
við urðum miklir mátar.
Afi Tótu, Ólafur Árnason frá Hurð-
arbaki í Flóa, var bróðir pabba. Hún
var elsta barn móður sinnar, Guðrún-
ar Ólafsdóttur, af átta börnum en ég
yngsta barn foreldra minna af átta
börnum, en við vorum á svipuðum
aldri. Ég man fyrst eftir því, þegar
hún kom í Sogamýrina þar sem ég átti
heima og gisti eins og hún gerði
gjarnan, að þá átti hún heima á Lind-
argötunni, en miklu síðar flutti fjöl-
skylda hennar í Bústaðahverfið og
það má nærri geta að við vorum
ánægðar með það. Við brölluðum
margt saman. Stína vinkona á 16 seg-
ist hafa öfundað okkur stöllurnar
hvað við höfðum það gott á 13. Þar í
Sogamýrinni á stórri lóð í húsi sem
faðir minn byggði yfir stækkandi fjöl-
skyldu sína á erfiðum tímum var í
raun ævintýralegt að búa. Þar voru
leynigöng undir súð og við máttum
gera okkur bú á hinum ýmsu stöðum
og það voru engin smábú. Öllu rúttað
út sem fyrir var nema ekki var hægt
að færa gömlu kistuna sem geymdi
sykur og hveitisekki og einhvern tím-
ann var þar saltfiskur líka, en að öðru
leyti var allt leyfilegt. Það voru kettir
í húsinu, allt upp í 14 í einu segir elsta
systir mín sem var ekki gefin fyrir
ketti. Tóta hafði sérstakt dálæti á
köttum. Kettlingana lék hún sér við
og æsti upp, lét þá elta skottið á sér og
kom oft klóruð á handleggjum úr
þeim leik og hló dátt.
Hún tók snemma þátt í skíðaferð-
um okkar systkinanna upp í Jóseps-
dal í skála Ármenninga og skíðaiðkun
varð hennar líf og yndi.
Þar kynntist hún Sigga og þau gift-
ust og eignuðust Siggu, stunduðu
skíðin í Dalnum og fóru á skíði til út-
landa þegar það var ennþá nýmæli og
héldu því áfram lengi í góðra vina
hópi. Eftir að þau skildu fór Tóta í
hestamennskuna sem átti vel við
hana, enda hafði hún verið í sveit í
Kolsholti í Villingaholtshreppi hjá
afasystur sinni Guðbjörgu Árnadótt-
ur og manni hennar Þórarni mörg
sumur sem barn og unglingur, svo
hún kunni að umgangast skepnur.
Ég sakna Tótu og hef reyndar lengi
gert. Ég er hrygg yfir því að hún fékk
ekki notið venjulegra samskipta við
fólkið sitt síðustu árin vegna sjúk-
dóms síns, en ég gleðst yfir því hversu
frábær dóttir hennar er og hvílíkt
æðruleysi hún og öll fjölskyldan sýndi
á erfiðum tímum. Hugur minn fyllist
ró, ég trúi því að nú líði Tótu minni
vel.
Sigga, Pétur, Sindri og Stefanía,
mínar innilegustu samúðarkveðjur
við fráfall Þórunnar Jónsdóttur.
Halldóra Árnadóttir.
„Vinátta er ekki búin til, hún skap-
ast.“
Fyrstu kynni okkar af Þórunni
voru árið 1957 þegar við hittumst á
ritaranámskeiði, sem leiddi til þess að
við fórum að vinna á sama stað og urð-
um mjög góðar vinkonur og upp úr
því stofnuðum við „Saumaklúbbinn“
sem hefur enst öll þessi ár.
Á þessari stundu hrannast minn-
ingarnar upp, sumarbústaðaferðir,
þorrablótin, mömmuklúbbarnir og
utanlandsferðir. Það var alltaf mikið
hlegið, sungið og dansað. Okkur tók
það sárt að sjá þessa velgerðu og góðu
vinkonu hverfa okkur allt of fljótt.
Við vottum Siggu dóttur hennar og
fjölskyldu og öðrum ættingjum okkar
innilegustu samúð.
„Saumaklúbburinn“.
Þórunn Jónsdóttir


  


 



 
    
       
✝
Elskulegi maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
SIGÞÓR GUÐMUNDSSON
frá Blönduósi,
Hlíðartúni 27,
Höfn,
sem lést á krabbameinsdeild Landspítalans
miðvikudaginn 7. maí, verður jarðsunginn frá
Hafnarkirkju þriðjudaginn 20. maí kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir. Þeim sem vilja minnast
hans er bent á Krabbameinsfélagið.
María Marteinsdóttir,
Þórunn Sigþórsdóttir, Páll Gíslason,
Brynja Reynisdóttir, Björn Sverrisson,
Sigurbjörg Hákonardóttir, Jón Sigurðsson,
Hólmfríður Sigþórsdóttir, Ingvaldur Mar Ingvaldsson,
afabörn og langafabörn.