Morgunblaðið - 19.05.2008, Blaðsíða 30

30 MÁNUDAGUR 19. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Nora SueKornblueh
fæddist í Hunt-
ington í New York-
ríki í Bandaríkj-
unum 18. júlí 1951.
Hún lést í Reykja-
vík 2. maí síðastlið-
inn.
Foreldrar hennar
eru Eleanor
Kornblueh, fædd
25.10. 1921, og Fre-
derick Kornblueh,
fæddur 23.1. 1920.
Systkini hennar eru
Jean Patiky, fædd 1946, Nancy
Case, fædd 1949, og Paul
Bandaríkjunum. Hún fluttist til
Íslands 1980 og starfaði um ára-
bil sem sellóleikari í Sinfón-
íuhljómsveit Íslands, Íslensku óp-
erunni og í Þjóðleikhúsinu og lék
á fjölmörgum kammertónleikum
bæði hér heima og erlendis.
Mörg íslensk tónskáld skrifuðu
verk sérstaklega fyrir Noru, þar
á meðal Hjálmar H. Ragnarsson
og Snorri Sigfús Birgisson. Nora
var einnig sellókennari í Tónlist-
arskólanum í Garðabæ, Tónskóla
Sigursveins og í Suzuki-
tónlistarskólanum. Síðustu árin
einbeitti Nora sér að sérkennslu
fyrir börn með dyslexíu og hélt
hún fyrirlestra fyrir grunnskóla-
kennara og tónlistarskólakennara
um kennslufræði.
Útför Noru verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag kl. 15.
Kornblueh, fæddur
1957.
Eiginmaður Noru
er Óskar Ingólfsson
klarinettleikari,
fæddur 10.12. 1954.
Þau giftust 31. ágúst
1981. Börn þeirra
eru 1) Mikhael Aar-
on, f. 28.2. 1982, og
2) Aron Ingi, f. 19.4.
1988.
Nora útskrifaðist
frá Boston Univers-
ity með BM-gráðu í
sellóleik árið 1974.
Að námi loknu starfaði hún við
kennslu og tónlistarflutning í
Enginn getur metið þau smyrsl
sem þú barst á hjörtu fólks í kringum
þig. Sætu orðin sem þú gafst okkur,
alltaf fullkomlega til staðar og tíminn
var allt í kringum þig.
Fyrir mig persónulega varstu
dásamlegur sellókennari og stuðn-
ingsmaður, vinkona og félagi í hug-
leiðingum um lífið og heiminn. Hjá
þér fékk ég fyrsta tebollann, sem ég
hef lagað daglega síðan en aldrei tek-
ist að gera hann jafn unaðslegan og
hann bragðaðist alltaf í eldhúskrókn-
um hjá þér. Allt í kringum þig ríkti
einstök hlýja, alla leið til
Þýskalands lagði hlýjuna frá þér og
hugsun þinni. Ég gat tekið upp
tólið og hringt ef eitthvað var og
þótt ég sæti í Þýskalandi og þú á
Íslandi ríkti þetta Nóru/Ólafar–
andrúmsloft sem hefur fylgt mér
hvert skref í lífinu. Ég á alltaf eftir að
eiga þennan kraft, ég finn að
hann er til staðar, þú ert til staðar.
Takk, elsku Nóra. Ég missti þig og
margir aðrir. En nú hugsa ég sérstak-
lega til ykkar, elsku Mikael, Aaron og
Óskar, ég finn óskaplega til með ykk-
ur, samhryggist ykkur frá innstu
hjartarótum. Þið fáið
allan minn kraft.
Dægrin sem hringstefjur
kölluðust á
milli fjarlægra skóga
sem úthöf skildu
Dægur sem kallast
á stefjum
um þig
Dægur sem kallast
á dægrum þínum
Öll þessi ár
Öll þessi ár
(Stefán Hörður Grímsson)
Ólöf Sigursveinsdóttir.
Í einu vetfangi hverfur frá móðir
kærs bernskuvinar sonar míns,
óþreytandi og uppbyggjandi selló-
kennari dóttur minnar, stoltur eig-
andi sellós nr. 2 eftir manninn minn –
en síðast en ekki síst kær vinkona
okkar allra.
Saga þess vinskapar hófst árið 1987
þegar Nora pantaði sellóið fyrr-
greinda. Hún átti þá von á yngri syni
sínum og ég á mínum. Sellóið var í
smíðum á meðan við biðum barnanna
og það stóð heima að öll litu þessi und-
ur dagsins ljós á mánaðartímabili vor-
ið 1988. Vegna þessa upphafs varð allt
í okkar samskiptum svolítið sérstakt
– mikið í kortunum og óráðin fram-
tíðin eins og bláminn í vorloftinu.
Það voru þessi sameiginlegu
áhugamál; tónlistin og fjölskyldan,
sem styrktu vináttuböndin á milli mín
og minnar fjölskyldu og Noru og
hennar. Hún og maðurinn minn áttu
sameiginlegan bakgrunn frá Long
Island í New York – höfðu búið í sama
úthverfinu þar á sínum uppvaxtarár-
um. Nora afhjúpaði hliðar á mannin-
um mínum sem ég hafði aldrei kynnst
– dustaði rykið af amerískum minn-
ingum hans með ógleymanlegum
hætti þegar þau rifjuðu upp og sungu
hlæjandi gamlar sjónvarpsauglýsing-
ar. Í samverustundum okkar átti sér
fastan samastað Snorri Sigfús Birg-
isson, vinur okkar allra, einskonar
andlegt foreldri og fyrirmynd barna
beggja fjölskyldna. Hann, og hans
hlýlega og uppbyggilega nærvera, er í
mínum huga órjúfanlegur hluti af fjöl-
skyldumyndinni í Skerjafirðinum.
Óskar, Mikael Aaron, Aron Ingi og
Snorri Sigfús voru og eru allir í mín-
um huga „strákarnir hennar“ Noru.
En við hittumst líka stundum einar
ég og Nora. Og það var eins og við
manninn mælt; þá brustu allar flóð-
gáttir í djúpstæðu trausti í samtölum
okkar um lífið og tilveruna. Ekki þó í
léttvægum skilningi dægurhjalsins
því ég minnist þess ekki að hafa
nokkru sinni rætt við Noru um það
sem ekki skipti máli; um það sem ekki
var brýnt og knúði lífið og skilning
okkar á því áfram. Þrátt fyrir ólíkan
bakgrunn vorum við því systur í anda,
eins og hún orðaði það eitt sinn.
Systur í anda einu sinni þýðir í raun
um alla eilífð. Það sem Nora hafði að
miðla var nefnilega þess eðlis að það
mun ætíð lifa með mér – rétt eins og
ég ímynda mér að lífssýn hennar og
viðmót lifi með öllum sem kynntust
henni. Hún var leiftrandi vel gefin –
og það sem meira er um vert; kunni
að nota þá greind er felst í slíkri gjöf.
Hún var hugrakkari en flestir í þeim
skilningi að hún hlýddi eigin hug-
myndum um hvað væri einhvers virði
í lífinu. Hún virti skoðanir og ákvarð-
anir annarra, ekki bara í orði heldur
einnig á borði. Hún var bæði siðfáguð
og siðmenntuð í besta skilningi
beggja orða. Og þar fyrir utan var
hún svo undursamlega falleg að unun
var á að horfa.
Okkur í Ingólfsstrætinu skortir orð
til að tjá samúð okkar í garð þeirra
„strákanna hennar“ Noru. Eina
huggunin í þeirra missi er sú arfleifð
er hún lét þeim í té með viðmóti sínu
og lífssýn – og ekki síst ótakmarkaðri
ást og umhyggju fyrir þeim öllum.
Fríða Björk Ingvarsdóttir.
Nóra og ég áttum mjög margt sam-
eiginlegt. Við vorum báðar útlending-
ar á Íslandi, komum báðar frá New
York og höfðum svipaðan fjölskyldu-
bakgrunn. Tilviljun réð kynnum okk-
ar. Systir hennar þekkti náinn vin
minn í Bandaríkjunum og hvöttu þau
okkur til að hafa uppi á hvor annarri í
Reykjavík. Ég þekkti hana í meira en
26 ár. Nóra var ein hlýjasta, glaðlynd-
asta og örlátasta manneskja sem ég
hef kynnst. Bros hennar líktist sól-
argeisla sem varpaði birtu á líf okkar.
Hún var næm og skapandi, frábær
tónlistarmaður og gefandi kennari,
sem var mjög annt um alla nemendur
sína. Hún hjálpaði mörgum lesblind-
um einstaklingum að sigrast á ævi-
langri baráttu og ná árangri. Nóra og
ég unnum saman í Fjölmenningarráði
að því að bæta hag útlendinga á Ís-
landi. Líf Nóru tók miklum breyting-
um fyrir tveimur árum þegar hún
veiktist af dularfullri röð alvarlegra
og hamlandi einkenna sem mjög erfitt
var að bera kennsl á. Veikindi hennar
voru yfirþyrmandi. Hún þráði svör,
þráði fyrra líf, og mest af öllu þráði
hún frið og endalok þjáningarinnar.
Ég mun alltaf minnast hennar með
hlýhug, sem er minning um yndislega
manneskju.
Hope Knútsson, formaður
Siðmenntar.
Það eru 20 ár síðan Nóra vinkona
mín kom eins og ljósgeisli í líf mitt. Ég
segi ljósgeisli því hvar sem hún kom
fyllti nærvera hennar allt með birtu,
hlýju og gleði. Aldrei hef ég kynnst já-
kvæðari og yndislegri mannveru.
Þetta var þegar ég var nýbúin að
opna litla kaffihúsið Tíu dropa og fjöl-
skylda Nóru bjó þar rétt fyrir aftan.
Hún sagðist nota kaffihúsið mitt sem
stofuna sína því þau bjuggu þröngt
svo hún kom með vini sína og gesti til
mín. Við urðum strax eins og ein fjöl-
skylda og allar stúlkurnar sem unnu
hjá mér elskuðu hana líka. Stundum
komu þau öll eða bara hún með litla
barnið, hann Aron Inga, sem nú er
tvítugur.
Nóra átti það líka til að koma með
sellóið sitt og spila fyrir gestina mína
eitthvert verkið sem hún var að æfa
þá stundina. Þetta voru gleðidagar,
fullir af von, gleði og framtíð.
Við fundum að við áttum margt
sameiginlegt, vorum báðar júlíbörn
og mennirnir okkar desemberbörn,
eins áttu feður okkar sama afmælis-
dag og þegar Fred varð sjötugur
héldum við sameiginlega upp á af-
mælin í Vogaselinu heima hjá mér.
Þau Fred og Eleanor foreldrar
hennar eru mér ljóslifandi og einu
sinni hittum við þau í New York og
borðuðum kvöldverð í Twin Towers.
Veröldin er fallvölt, nú er hún Nóra
okkar horfin eins og þeir.
Það var þyngra en tárum taki að
horfa á Nóru veikjast og versna og
versna og smám saman missa lífs-
gleðina úr augunum. Mæta sársauk-
anum í svipnum. Við sem erum heil-
brigð getum ekki með nokkru móti
sett okkur í spor þeirra sem líða þján-
ingar ár eftir ár án þess að nokkur
lækning sé í sjónmáli.
Nóra mín mun alltaf lifa og ljóma í
minningunni inni í mér og ég elskaði
hana.
Elsku Óskar, Mikael og Aron Ingi
og Snorri frændi, mikill er missir ykk-
ar. Við Bubbi biðjum líka að heilsa
Fred og Eleanor Kornblueh, gleði,
ást og kærleikur, það var Nóra.
Kveðja,
Steinunn
Bergsteinsdóttir.
Nora kenndi á selló í mörg ár í Su-
zukitónlistarskólanum í Reykjavík.
Hún var alltaf jákvæð og brosandi,
bæði í kennslu og í samskiptum við
kennara og starfsfólk skólans. Hún
vakti yfir velferð nemenda sinna með
samblandi af hlýju og ákveðni. Þegar
hún sat fyrir framan nemendahóp og
spilaði með þeim seiddi hún tóna úr
sellóinu sem gott var að hlusta á. Með
hljóðfæraleik sínum var hún fyrir-
mynd nemenda sinna en líka var fal-
legt að horfa á hana þegar hún spilaði
því hún var svo aðlaðandi við hljóð-
færið og gerði allt að því er virtist
áreynslulaust.
Það var gott að tala við Noru því
hún hafði einlægan áhuga á því
hvernig aðrir hefðu það og hverjum
þeim er við hana talaði fannst hann
eiga athygli hennar óskipta. Við sökn-
uðum Noru þegar hún hætti selló-
kennslunni við skólann og sneri sér að
öðrum störfum en við vissum að hún
myndi láta gott af sér leiða á öðrum
vettvangi.
Við sendum fjölskyldu Noru okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um um styrk þeim til handa á þessum
erfiðu tímum.
Kennarar og starfsfólk Suzukitón-
listarskólans í Reykjavík.
Ástríður Haraldsdóttir.
Eitt sinn skal hver deyja. Af hverju
er svona erfitt að læra þetta? Eins og
þetta er öruggt, víst og einfalt. Eitt
sinn skal hver deyja. Eitt, tvö, þrjú,
fjögur, fimm, sex atkvæði. Þessi setn-
ing er hvorki í vals- né siciliano–takti.
Hún er meitluð í íslenskt mál.
Nora Kornblueh kom úr útlenskri
átt og bar með sér framandi þjóðar-
arf. Inn í persónuleika hennar var of-
in vitneskja um helförina og það hvað
lífið sjálft er óendanlega dýrmætt og
hverfult. Í henni hljómaði niður ald-
anna safaríkur, frjór, fyndinn og
hryllilega sorglegur eins og sinfónía
eftir Mahler.
Þessi margbrotna listakona gafst
okkar einslita samfélagi fyrir hart-
nær þrjátíu árum og hún auðgaði um-
hverfi okkar alla þá tíð með kímni,
ást, næmi, góðvild, umburðarlyndi,
miklum áhuga á börnum og uppeld-
isstörfum og síðast en ekki síst tón-
list. Eru þá aðeins taldir fáeinir
mannkosta hennar. Viðhorf hennar til
hógværðar, friðar og annarra tign-
ustu eiginleika mannanna höfðu djúp
áhrif á þá sem nutu þeirra forréttinda
að kynnast þeim. Nora Kornblueh las
fólk, ekki síst ungviði, af mikilli skarp-
skyggni og fylltist óendanlegri virð-
ingu þegar hún skynjaði guðlega eig-
inleika í náunganum. Í því fólst
lotning, hugrekki og viska eins og ég
hef hvergi annars staðar fyrir hitt.
Einstök kona er fallin frá og ber að
þakka af öllu hjarta fyrir þau auðæfi
sem henni var svo eðlilegt að strá eins
og drottning í kringum sig í formi
uppörvunar, augnatillita, brosa og
samkenndar. Víst er að með slíkan
lífsferil að baki fer hún nú í friði.
Óskar hefur misst óviðjafnanlegan
lífsförunaut og Mikael og Aron móður
sem átti engan sinn líka.
Megi mild vorgolan strjúka vanga
þeirra og sumardagarnir framundan
veita þeim líkn.
Guðrún Sigríður Birgisdóttir.
Nora Kornblueh kom fyrst hingað
til lands haustið 1980. Hún hafði selló-
ið sitt meðferðis og ætlaði að leika á
einum tónleikum á vegum Kammer-
músíkklúbbsins. Síðan ætlaði hún
heim aftur til Bandaríkjanna, en það
fór á annan veg. Hún kynntist ungum
manni hér í borginni sem nýkominn
var heim frá námi og það var eins og
við manninn mælt, Óskar og Nora
felldu hugi saman. Í stað þess að fara
aftur til Bandaríkjanna ílentist Nora
á Íslandi.
Nú tók við hjónaband, tónleika-
hald, sellókennsla, ferðalög, veislu-
höld og allt það sem gerir lífið að æv-
intýri. Nora kunni að njóta lífsins
betur en aðrir sem ég hef kynnst.
Mesta ævintýrið var þegar þeim hjón-
um fæddust tveir synir, fyrst Mikhael
Aaron og sex árum síðar Aron Ingi.
Hamingjan blasti við.
Fyrir nokkrum árum sneri Nora
við blaði, lagði sellóið á hilluna að
mestu og hóf störf sem kennari barna
með námserfiðleika. Hún hafði ótrú-
lega hæfileika sem leiðbeinandi en að
auki naut hún þjálfunar hjá færustu
sérfræðingum í því sem hún vildi
stunda. Það var því ekki að undra þótt
hún yrði vinsæll kennari og ætti auð-
velt með að hjálpa börnum og reynd-
ar fullorðnum líka. Nýlega sagði hún
mér að hún hefði hitt móður eins af
nemendum sínum. Sá nemandi hafði
átt í miklum erfiðleikum en blómstr-
aði nú sem aldrei fyrr. Þetta gerðist
reyndar oft og gladdi Noru í veikind-
unum, – hún þráði að geta byrjað aft-
ur að vinna. Nora kenndi sér meins
fyrir tveimur árum. Hún leitaði sér
lækninga og barðist hetjulegri bar-
áttu. Nú er þeirri baráttu lokið og
Nora hefur fundið sinn frið.
Það er svo ótal margt sem ég minn-
ist þegar ég hugsa um Noru. Eitt af
því sem einkenndi hana var hversu
eðlilegt það var henni að samgleðjast
vinum sínum á góðri stundu. Ef fyrir
kom að hljóp á snærið hjá mér í ein-
hverju eða ef eitthvað gladdi mig var
heillaráð að hringja í Noru því hún
hafði lag á að margfalda gleðina. Hún
var hvetjandi og gefandi og hafði góð-
an og jákvæðan vilja sem smitaði út
frá sér. Viðmótið einkenndist af bros-
mildi og hlýju og var ómótstæðilegt.
Nemendur hennar og aðrir sem
þekktu hana nutu þessara eiginleika í
ríkum mæli. Ég á henni ótal margt að
þakka fyrir utan það hvað hún lagði
mikla alúð í að æfa og flytja tónverk
sem ég samdi handa henni. Hugur
hennar var opinn og það var fátt sem
fór framhjá henni. Þegar hún upp-
götvaði eitthvað nýtt var henni nauð-
syn að kynna það öðrum og við vorum
mörg sem nutum góðs af því. – Og
hún leyfði mér annað slagið að halda í
hendurnar á strákunum sínum meðan
þeir voru litlir. Ég get aldrei fullþakk-
að þá gæfu að hafa kynnst Noru.
Ég bið þess að almættið gefi fjöl-
skyldu Noru styrk til að takast á við
sáran missi. Blessuð sé minning Noru
Kornblueh.
Snorri Sigfús Birgisson.
Elsku Óskar, Mikhael, Aron.
Áðan byrjaði ég að skrifa um hverf-
ulleikann og lífið, mannleg tengsl og
eitthvað sem er handan við mannleg-
an skilning. En öll þessi orð verða
máttlaus og yfirborðskennd þegar ég
hugsa um Noru og ég fer bara að
gráta. Líklega er ekkert hægt annað
en lifa sínu eigin lífi til fulls í virðing-
arskyni, eins og Roshi sagði. Síðast sá
ég ykkur saman í bílnum þegar ég
hjólaði yfir Hringbrautina um daginn.
Þetta einlæga og hlýja bros sem allir
fengu að njóta í návist hennar. Og það
er einmitt það sem stendur eftir.
Hugur minn er hjá ykkur sem aldr-
ei fyrr.
Vinur ykkar og dharma-bróðir,
Árni Björn.
Ég var gersamlega sleginn þegar ég
fékk þau tíðindi að þú værir látin,
Nora. Ég get ekki skrifað þetta öðru-
vísi en að ávarpa þig beint, elsku Nora,
þú gafst mér svo mikið, en þó fyrst og
fremst yngri syni mínum. Það var svo
mikil gæfa að finna þig þegar við hjón-
in vorum að reyna að hjálpa drengnum
okkar í gegnum námið sitt. Þú varst
eins og himnasending. Hjarta þitt var
svo stórt, þú gafst svo mikið, við vorum
öll heilluð af hlýju þinni, kærleika, fjöri
og skilningi á þessum vanda sem svo
mörg börn ganga í gegnum í skóla-
kerfinu. Þú gafst honum þann styrk,
en þó fyrst og fremst það sjálftraust
sem ávallt þarf til að takast á við verk-
efni.
En þú kenndir mér einnig svo
margt. Þú kynntir mér Ron Davis
löngu áður en kenningar hans urðu
þekktar hér á landi. Ég las bókina,
sem þú lánaðir mér, um The Gift of
Dyslexia, sem var mér opinberun.
Loksins var einhver sem skildi hvernig
við, sem erum lesblind, hugsuðum og
hvernig heili okkar starfar. En þú
hafðir þennan skilning þegar. Á þeim
tíma viss ég ekki og eflaust ekki þú
heldur, að við ættum eftir að vinna og
nema saman. Nærvera þín var svo
góð, þú varst alltaf jákvæð og dróst
ávallt fjöður yfir það sem mislægt var.
Tónlistin gerði þig eflaust að enn betri
manneskju. Hún gerði þér kannski
kleift að laða ávallt fram það best í öllu.
Ekki bara það heldur skilaðir þú því
svo rakleitt til nemenda þinna að þeir
blómstruðu eftir að vera hjá þér. Já-
kvæðni þín og hvatningarorð gerðu
hvern mann að meistara og það varst
þú alveg örugglega sjálf.
Meðan ég skrifa þetta fyllist ég
miklum söknuði og sektarkennd að
hafa ekki haft meira samband við þig í
veikindum þínum. Við áttum svo góðar
stundir saman í Davis-náminu í Mos-
fellsbænum og ekki síður þegar við
vorum með leirtímana á Hringbraut-
inni. Það gaf mér mikið og styrkti mig
og vonandi ekki síður nemendur okk-
ar. Ég hef sjaldan kynnst eins hjarta-
hlýrri manneskju og þér. Það var svo
gaman að umgangast þig, greindin og
skarpleg hugsunin var ávallt ofan á, og
við áttum okkur drauma um framgang
Davis á Íslandi. Þú gafst mér oft svo
góð ráð. Þú varst einnig ein af þeim
manneskjum sem vildu starfa sjálf-
stætt og þér tókst það svo vel – þú
varst lífsfílósófer, alveg örugglega.
Fallega brosið þitt bræddi hvert
hjarta og ég sakna þess svo innilega.
Að lokum langar mig að þakka þér að-
setursval þitt og að leyfa okkur Ís-
lendingum að njóta krafta þinna og
samveru. Þú varst frábær sellisti og
tókst þátt í flutningi margra verka,
m.a. með Sinfóníuhljómsveit Ísland,
en fyrst og fremst hjálpaðir þú svo
mörgum börnum að berjast í gegnum
námsvanda sinn og sjálfsmynd.
Ég verð þér ævinlega þakklátur
fyrir að gæða líf mitt, og þá sérstak-
lega sonar míns miklum styrk og
gleði, og að trúa því að dyslexía er
náðargjöf en ekki fötlun. Megi Guð
geyma þig, sem hann örugglega gerir,
snilling eins og þú ert. Þakka þér fyrir
að hafa verið til. Ég, Jóhanna og
Benni vottum Óskari, Mikhael Aaron
og Aroni Inga okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Guð geymi ykkur vel.
Þór Elís Pálsson.
Nora Sue Kornblueh
MINNINGAR