Morgunblaðið - 05.06.2008, Side 22

V
ið bjuggum í Kaliforníu í nokkur ár
og höfðum komið að Miklagljúfri
(Grand Canyon) og langaði bæði að
kynnast því betur. Okkur fannst
ferðin sem ÍT ferðir buðu upp á því
upplögð og leist enn betur á eftir að við náðum
að tæla börnin okkar, tólf og sautján ára, með.
Sú yngsta neitaði að fara nema við færum í
Disneyland svo við bættum bara smá krók við
ferðina,“ segir Binni sposkur. Hann fór ásamt
konu sinni Sigrúnu Víglundsdóttur, verkefn-
isstjóra hjá Hugurax og börnunum Daníel og
Auði í ferðina um páskana.
Hjónin eru ekki óvön gönguferðalögum en
þau smituðust af göngubakteríunni fyrir nokkr-
um árum. „Vinkona mín bauð mér á kynningu
hjá ÍT ferðum og í framhaldi gerðist ég þátttak-
andi í gönguhópi. Skellti mér svo í göngu-
ferðalag um Pýrenea-fjöllin á Spáni. Það var svo
rosalega gaman að Binni fór sumarið eftir,“ seg-
ir Sigrún en síðan þá hafa þau gengið saman á
Kilimanjaro í Tanzaníu og farið í gönguferðir í
Slóveníu og Tyrklandi. „Vinur minn gaf mér
bók fyrir nokkrum árum, Trekk! The Best
Trekking in the World heitir hún og bendir á
flottar gönguferðir um allan heim. Ég komst að
því um daginn að við höfðum gengið á marga þá
staði sem nefndir eru þar. Núna stefnum við
bara á að klára bókina,“ segir Binni.
Broddar í eyðimörkinni
„Við bjuggumst við meiri líkamlegri
áreynslu,“ heldur hann áfram. „Gangan sem
slík var ekkert erfið, en hún hefði auðveldlega
getað orðið það ef heitara hefði verið,“ bætir
Sigrún við en fjölskyldan kynntist einmitt
óvenjulegu veðri fyrsta dag ferðarinnar.
„Fyrsta daginn komum við að South Rim sem
er að afskaplega myndrænn staður. Í stað þess
að sjá stórbrotið landslag sáum við ekki handa
okkar skil fyrir þoku og snjókomu. Daginn eftir
gengum við niður Kaibab stíg í sól og blíðu að
hluta á broddum. Þótt við hefðum ekki séð
gljúfrið er ógleymanlegt að hafa gengið á
broddum í eyðimörkinni,“ segir Binni.
Gönguferðin, sem var sú fyrsta sem ÍT ferðir
fara á þessar slóðir, var átta daga ferð í Mikla-
gljúfursþjóðgarði og á verndarsvæði Havasupai
indjána en Havasupai þýðir fólk blágræna
vatnsins. Að mati Sigrúnar stóð dvölin við Supai
indjánaþorpið upp úr. „Þar eru til að mynda Ha-
vasu fossarnir frægu, blágrænir og töfrandi.
Þorpið er afskaplega afskekkt og að ég held eini
staðurinn í Bandaríkjunum sem fær póstinn
sinn sendan með múlösnum,“ segir Sigrún. „Í
Havasu gilinu gengum við, klifruðum, óðum og
busluðum og höfðum gífulega gaman að.“
Tveggja daga fljótasigling í Svarta gljúfri
(Black Canyon) kom Binna skemmtilega á
óvart. „Krakkarnir höfðu verið í siglingaklúbbi
og voru því öllu vön en ég var örlítið stressaður
vegna þessa hluta ferðarinnar. Við vorum látin
róa tvö og tvö saman í bát í tvo daga. Þetta var
þrælskemmtilegur útúrdúr frá gönguferðinni,“
segir Binni.
Fjölskyldunni allri fannst ferðin ógleym-
anleg. „Þetta var upplifun frá morgni til kvölds
og við stöndum uppi með yndislegar minn-
ingar,“ segir Sigrún.
| gudrunhulda@mbl.is
Í halarófu niður hyldýpið
„Þetta er algjör sýki,“ segir
Brynjólfur Jónsson ljósmyndari
sem skellti sér með konu og börn-
um í gönguferð um Miklagljúfur
um páskana. Guðrún Hulda
Pálsdóttir hitti fjölskylduna.
Ljósmyndir/Binni
Ógleymanleg ferð Fjölskyldan var að vonum ánægð með ævintýraferðina. F.v.: Gyða Hauksdóttir frá ÍT-ferðum, ásamt fjölskyldumeðlimunum Auði, Binna, Sigrúnu og Daníel.
ferðalög
22 FIMMTUDAGUR 5. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
South Rim „Þótt við hefðum ekki séð gljúfrið er ógleymanlegt að hafa
gengið á broddum í eyðimörkinni,“ segir Binni.
Ekki fyrir lofthrædda Binni sagði klifrið niður að Mooney fossunum hafa
verið nokkuð ógnvekjandi.
Í Svartagljúfri Rúmlega hálf öld skildi að yngsta og elsta þátttakanda ferð-
arinnar. Sú yngsta, Auður, dóttir Brynjólfs og Sigrúnar sést hér kát í bátn-
um hjá föður sínum.
Myndrænt Miklagljúfur