Morgunblaðið - 10.06.2008, Blaðsíða 28

28 ÞRIÐJUDAGUR 10. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðfinna Jóns-dóttir, Vestur-
bergi 191 í Reykja-
vík, áður til heimilis
á Völlum í Garði,
fæddist á Meið-
astöðum í Garði hinn
25. janúar 1930. Hún
lést á heimili sínu 31.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Marta Jóns-
dóttir húsmóðir frá
Einholti í Bisk-
upstungum, f. 16.11.
1902, d. 3.2. 1948, og
Jón Guðlaugur Kristinn Eiríksson,
útvegsbóndi frá Meiðastöðum í
Garði, f. 25.10. 1902, d. 14.12. 1983.
Hófu þau búskap á Meiðastöðum í
Garði. Systkini hennar eru 1) Eirík-
ur, f. 28.5. 1931, 2) Guðrún, f. 12.11.
1932, og 3) Hulda, f. 7.10. 1934.
Hinn 22. desember 1950 giftist
Guðfinna (eða Finný eins og hún
var alltaf kölluð) Guðmundi Helga
Gíslasyni (Mumma) frá Miðhúsum í
Garði, f. 7.10. 1926, d. 25.2. 1998.
Foreldrar hans voru þau Ingibjörg
Þorgerður Guðmundsdóttir, f. 3.8.
fræðingi, f. 6.10. 1953. Börn þeirra
eru Guðmundur Helgi, f. 9.11.
1980, Magnús Sigurjón, f. 13.7.
1982, hann á einn son, Þorleifur, f.
23.3. 1989 og d) Atli Þór, f. 3.5.
1993. 5) Þorleifur Stefán líffræð-
ingur og fasteignasali, f. 1.2. 1957,
kvæntur Ingibjörgu Sigurðar-
dóttur kennara, f. 21.7. 1957. Börn
þeirra eru Sigurður James, f. 20.12.
1980, Elín, f. 21.7. 1984, hún á eina
dóttur, Kári, f. 21.7. 1984, Bjarki, f.
22.3. 1993 og Bjartur, f. 5.1. 1995.
Finný og Mummi bjuggu fyrst
um sinn á Meiðastöðum í Garði en
byggðu sér ból í túni Meiðastaða og
nefndu það „Velli“. Þar bjuggu þau
saman alla sína tíð. Stuttu eftir
andlát hans flutti Finný til Reykja-
víkur og bjó í Vesturbergi 191,
Reykjavík. Finný var fyrst og
fremst húsmóðir og prjóna-
bóndakona. Eftir að börnin uxu úr
grasi vann hún mörg ár við fisk-
verkun í Garði, nokkur ár í bakaríi
í Keflavík og í Flugleiðaeldhúsinu.
Hún sinnti ýmsum trúnaðar-
störfum í hreppsnefnd Gerða-
hrepps, var í kór Útskálakirkju frá
16 ára aldri og sinnti öðrum fé-
lögum staðarins.
Útför Guðfinnu fer fram frá Út-
skálakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
1898, d. 28.9. 1936,
frá Brekku í Garði, og
Gísli Matthías Sig-
urðsson bóndi, f. 13.7.
1895 í Reykjavík, d.
7.7. 1982. Börn Fin-
nýjar og Mumma eru:
1) Marta kennari, f.
17.9. 1950, gift Kjart-
ani Steinbach raf-
magnstæknifræðingi,
f. 16.12. 1949. Börn
þeirra eru Karólína,
f. 13.4. 1974, Brynjar,
f. 29.1. 1979, hann á
tvær dætur, og Örv-
ar, f. 6.8. 1993. 2) Ingibjörg Jó-
hanna leikskólastarfsmaður, f.
9.12. 1951, gift Ólafi Erni Ingólfs-
syni hagfræðingi, f. 9.6. 1951. Dótt-
ir þeirra er Hrund, f. 6.5. 1985. 3)
Jón plöntulífeðlisfræðingur, f. 14.3.
1953, kvæntur Kolbrúnu Bald-
ursdóttur sálfræðingi, f. 23.3. 1959.
Börn Jóns og Jónínu Margrétar
Sævarsdóttur eru Þórleifur, f.
14.11. 1975, hann á þrjú börn, og
Þöll, f. 12.10. 1978. 4) Sigrún sagn-
fræðingur og kennari, f. 3.8. 1955,
gift Einari Inga Magnússyni sál-
Elsku, elsku mamma! Ég sit hér í
hnipri og er tregt um tungu að
hræra. Hvers vegna er lífið svona
fallvalt? Þú, sem varst svo sterk og
frísk, svo dugleg í senn og geislaðir
af orku. Þú lifðir fyrir okkur börnin
þín og barnabörnin og hjálpaðir í
hvívetna. Lund þín var svo jákvæð
og mild. Þegar ég skima yfir fallega
heimilið þitt í Vesturberginu þá
blasa eiginleikar þínir við. Uppi í
bjartri stofunni saumaðir þú í. Við
sjónvarpið prjónaðir þú lopapeysu-
ermar. Í hægindastólnum prjónaðir
þú lopapeysubolinn. Í eldhúsinu
bakaðir þú kökur og settir í frysti. Í
þvottahúsinu bakaðir þú svo flatkök-
urnar. Þegar gesti bar að garði
tókstu þeim fagnandi, fleygðir allri
vinnu frá þér og fórst að hella upp á.
En nú er þetta búið spil. Það er
huggun harmi gegn að nú ertu kom-
in til hans pabba sem þú saknaðir
svo sárt. Þú hugsaðir alltaf um aðra.
Þú hættir skólagöngu 18 ára gömul
þar sem þú þurftir að taka við stóru
heimili föður eftir fráfall móður
þinnar. Þú varst elst þinna systkina
og alla tíð sóttu systkini þín mikið til
þín. Eftir að þú stofnaðir eigið heim-
ili, var í enn fleiri horn að líta. Þú
vélprjónaðir peysur og mjólkaðir
kýr, vannst við fiskverkun og í bak-
aríi.
Þú og pabbi stóðuð einhuga um að
koma börnunum ykkar til manns.
Þið lögðuð áherslu á menntun og
kennduð okkur að axla ábyrgð á eig-
in gjörðum og klára hafið verk, sama
hversu stórt eða lítið það væri. Þið
voruð alltaf til staðar og nutuð þess
að hjálpa. Þið þekktuð af eigin raun
hversu erfitt var að vera einn á báti.
Samhliða þessu öllu sinntir þú
margs konar félagsstörfum, varst í
kirkjukór Útskálakirkju áratugum
saman og söngst við skírnir og gift-
ingar. Þeirra stunda minntist þú oft
með mikilli ánægju. Það var því stór-
kostlegt að sjá þig blómstra í fé-
lagsstarfinu hér í Reykjavík og hefja
söngröddu þína til flugs á ný með
Gerðubergskórnum í Breiðholti og
fá að ferðast með honum um víðan
völl. Þú varst einmitt að taka þig til í
eina slíka kórferð þegar kallið kom.
Þú varst framsýn. Þegar þið pabbi
keyptuð ykkur bíl, þú komin á sex-
tugsaldur, þá tókstu bílpróf. Þú
varst ótrúleg. Þegar þú svo fluttir til
Reykjavíkur hjálpaði það þér hversu
sjálfbjarga þú varst. Þú rúntaðir á
milli okkar barnanna og komst alltaf
færandi hendi. Betri mömmu og
ömmu er ekki hægt að hugsa sér.Þú
kvaddir með reisn, það var þér líkt
að vera ekki nokkrum háð.
Elsku, hjartans mamma! Ég vil
þakka þér fyrir allt og allt. Við vor-
um vanar að liggja drykklanga
stund í heita pottinum hjá mér í
hverri viku og spjalla út í eitt. Núna
veit ég ekki hver tekur við. Ég verð
bara að horfa til himins og rýna í
stjörnurnar og hver veit nema að þú
sért þarna einhvers staðar á hleri.
Hvíl þú í friði.
Sigrún.
Mannfólkið er reglulega minnt á
smæð sína í náttúrunni og óvissuna
um hversu lengi það fær að njóta
þessarar jarðvistar. Skyndilega
nötrar jörðin, jarðskorpan gengur í
bylgjum og sprungur opnast. Van-
máttarkennd grípur mann sem oft
breytist í ofsahræðslu. Tilveran
breytist á augnabliki úr gleði í sorg.
Það sem áður virtust vera mikilvæg-
ir þættir í lífinu skipta nú engu.
Sama á við um skilin milli lífs og
dauða. Okkur er gefinn ákveðinn
tími í þessu lífi en enginn veit með
vissu hvenær kallið kemur, hvað þá
hvernig það ber að höndum. Enginn
er undirbúinn og sama vanmáttar-
kenndin grípur um sig sem breytist í
sorg. Í miðri sinfoníu eftirskjálfta
kvaddi tengdamóðir mín þennan
heim. Hún gerði það án nokkurrar
viðvörunar eða undirbúnings. Ætl-
unin var að fara með Gerðubergs-
kórnum þennan dag á slóðir jarð-
hræringana á Selfossi. Hún fór ekki,
en þess í stað fór hún í mun lengri
ferð þar sem hún og Mummi leiðast
inn í sólarlagið.
Dagana á undan gerði hún garð-
inn í stand. Þroskaðir túlípanar í
sterkum litum báru eiganda sínum
fagurt vitni og nýsleginn bletturinn
angaði. Eftir fráfall hennar hneigðu
blómin sig að húsinu eins og í hljóðri
bæn. Kartöflugrösin voru rétt farin
að skjóta upp kollinum.
Hörð lífsbarátta mótaði lífsskoð-
anir þessarar konu sem ég var svo
heppinn að verða samferða og kynn-
ast í um þrjátíu og fimm ár.
Sem veraldlegi fjármálamaðurinn
hafði ég stundum á orði, sérstaklega
á árum áður þegar hljóp eitthvað
sérstaklega á snærið hjá tengdafor-
eldrum mínum, að skynsamlegt væri
að leggja fyrir til elliáranna. Þau
tóku vel í það og framkvæmdu jafn-
vel stundum eitthvað af því, en mér
lærðist smám saman að þeirra líf og
yndi var að gefa frá sér allt sem þau
áttu og gleðin af því varð öllum
áhyggjum af eigin afkomu á efri ár-
um yfirsterkari. Til þess að geta gef-
ið sem mest lögðu þau á sig ómælda
erfiðisvinnu og langa vinnudaga til
þess að sívaxandi hópur afkomenda
gæti notið betra lífs. Þau voru vakin
og sofin yfir ungunum sínum. Þegar
Mummi missti heilsuna og kvaddi
loks eftir fleiri ára veikindi fyrir
réttum tíu árum var hún kletturinn
sem tókst á við sorgina af æðruleysi
manneskjunnar sem er staðráðin í
að halda áfram. Áfram hélt hún upp-
teknum hætti, að gefa. Hún bætti
upp rýran ellilífeyri með því að sitja
við prjónaskap dagana langa. En
vonandi hafa síðustu tíu ár eftir að
hún flutti í bæinn líka verið gleðileg.
Hún bjó á besta stað í bænum með
tilliti til barnanna og nánast í göngu-
færi við þau öll. Á komandi sumri
voru hvorki meira né minna en tvær
utanlandsferðir á dagskrá. Heilsan
var ótrúlega góð þrátt fyrir allt puð-
ið. Góð heilsa gerði henni kleift að
sinna börnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum. Hún hafði
mikla ánægju af því að syngja í
Gerðubergskórnum og oft nálgaðist
það að vera fullt starf þótt gleðilegt
væri.
Ég er þess fullviss að Finný og
Mummi munu halda áfram að fylgj-
ast með fjölskyldunni og veita okkur
styrk til að takast á við óbærilega
sorg.
Takk fyrir allt og allt.
Ólafur Örn Ingólfsson.
Tignarleg, glæsileg, en umfram
allt einstaklega hlýleg, er sú lýsing
sem hvað best átti við tengdamóður
mína, Guðfinnu Jónsdóttur frá Völl-
um í Garði eða Finný eins og hún var
oftast kölluð. Hrifin á brott í blóma
lífsins í þeirri merkingu að hún var
hraust, garður hennar að komast í
fulla skrúða og útsæðið komið niður.
Finný var alla tíð myndarleg hús-
móðir, sinnti því sem sinna þurfti,
jafnt innan dyra sem utan og nýtti
hverja mínútu sem gafst til fram-
leiðslu og sköpunar. Hún ól ásamt
manni sínum, Guðmundi Helga
Gíslasyni, upp fimm börn sem þau
hjónin skiluðu öllum út í lífið með
veganesti af bestu gerð.
Brotthvarf Finnýjar er mikið áfall
fyrir aðstandendur og vini hennar
enda lagði Finný alla tíð mikla rækt
við sitt fólk. Andlát hennar var
óvænt og ótímabært. Heimilið skildi
hún við fullt af lífi: nálin í útsaumn-
um, prjónarnir í lopapeysu á loka-
stigi og bakkelsið í ísskápnum. Fátt
huggar á þessari stundu en engu
fáum við breytt. Það hjálpar að vita
að þau hjón eru nú sameinuð á ný.
Blessuð sé minning þeirra Guð-
finnu Jónsdóttur og Guðmundar
Helga Gíslasonar frá Völlum, Garði,
uns við hittumst á ný.
Kolbrún Baldursdóttir.
Við fráfall tengdamóður minnar,
Guðfinnu Jónsdóttur, er mér efst í
huga þakklæti fyrir samfylgd í hart-
nær 30 ár, eða frá því að ég kynntist
Leifa, syni hennar. Hún kvaddi
skyndilega og við leiðarlok minn-
umst við stoltrar konu sem var há-
vaxin og hnarreist og tók virkan þátt
í lífinu og lífi þeirra sem voru henni
kærir. Þótt tímaglas hennar hafi
tæmst trúi ég því að hún sé komin á
góðan stað hinum megin landamær-
anna, þar sem ljúft er að vera. Þar er
hún umvafin kærleika í faðmi
Mumma, tengdaföður míns, sem
þekkti hana betur en nokkur annar.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær,
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson.)
Ingibjörg.
Elsku amma Finný.
Mikið varstu góð amma! Okkur
þótti svo vænt um þig.
Þær eru margar minningarnar
sem við eigum um þig og allar eru
þær góðar. Við bræðurnir munum
eftir því hve gjafmild þú varst og
hugsaðir ávallt um aðra í kringum
þig. Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til þín og þú hafðir alltaf
svo góðan skilning á okkur þótt ald-
ursmunurinn væri mikill. Þú hafðir
svo gaman af því að gefa og veita.
Gestrisnin var ætíð í fyrirrúmi og
alltaf heimabakað á borðum.
Skemmtilegt er að minnast þess
þegar við gerðum eitthvað vel, þá
sagðir þú svo oft „seigur ertu!“ eða
þegar þú hrópaðir „ohhh!“ yfir
handboltaleikjunum. Ekki má
gleyma prjónaskapnum sem var svo
stór hluti af þér. Þegar þú t.d. horfð-
ir á sjónvarpið vantaði ekki að þú
værir með prjónana.
Aldrei gleymdi maður að kveðja
þig með kossunum þremur á munn-
inn sem okkur þóttu svo mikilvægir.
Þetta er bara brotabrot af því sem
við eigum eftir að muna og á eftir að
hlýja okkur um hjartarætur um
ókomna framtíð.
Það var mikið áfall að heyra um
andlát þitt en það er huggun harmi
gegn að þú ert hjá afa á himnum.
Guð blessi þig og varðveiti, elsku
besta amma okkar.
Barnabörn,
Atli Þór og
Þorleifur Einarssynir.
Guðfinna Jónsdóttir
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista
 

 

 


     

 
    

  
Einn af okkar bestu vinum, Krist-
ján Tryggvason, er genginn á vit
feðra sinna. Ég talaði við hann í síma
á dögunum og hafði hann hug á að
koma suður í byrjun júní. En það fór
Kristján Tryggvason
✝ KristjánTryggvason
fæddist á Meyjarhóli
á Svalbarðsströnd 24.
apríl 1920. Hann lést
á gjörgæsludeild
sjúkrahússins á Ak-
ureyri 28. maí síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Ak-
ureyrarkirkju 5. júní.
Minningarathöfn
um Kristján verður í
Háteigskirkju í dag
og hefst hún klukkan
13.
nú á annan veg. Ég
kynntist honum og
Þórdísi konu hans
1968, en maðurinn
minn hafði þekkt þau
um áraraðir. Mér er
enn í fersku minni er
ég hitti þau fyrst.
Kristján missti sjón-
ina í slysi fjórtán ára
gamall. Hann lét það
ekki aftra sér í vinnu,
eða á annan hátt, en
það er hægt að gera
sér í hugarlund að það
hafi ekki verið létt
verk. Hann var fædd-
ur smiður og mikill verkmaður.
Fæstir hefðu trúað að öll hans vinna
væri framkvæmd af blindum manni.
Og vandvirkur var hann. Verksvið
hans var vítt og breitt. Hann smíðaði
jafnvel húsgögn, glugga og hurðir.
Einnig fléttaði hann ungbarnavögg-
ur og fleira úr tágum. Aðalstarf hans
um áraraðir var vefbekkjasmíði og
dýnugerð. Hann var sívinnandi,
sagðist taka nærri sér þegar hann
yrði að hætta störfum. Kristján var
vel gefinn maður, heill í hugsun og
gerðum.
Hann og Dísa voru samhent hjón
og unnu vel saman. Það var mikið
áfall og missir fyrir fjölskylduna,
þegar Dísa lést, árið 1982.
Kristján hafði mikinn áhuga á
málum Blindrafélagsins. Hefði trú-
lega látið enn meira til sín taka ef
hann hefði búið sunnan heiða. Hann
var tryggur vinum sínum og vildi
hvers manns götu greiða. Við hjónin
hittum hann alltaf er hann kom í bæ-
inn og voru það ánægjulegar
samverustundir. Við hugsum til
hans með söknuði. Sendum Öldu
dóttur hans og fjölskyldu samúðar-
kveðjur okkar. Guð geymi góðan vin,
Kristján Tryggvason.
Guðríður og Gunnar.
 Fleiri minningargreinar um Guð-
finnu Jónsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.