Skinfaxi - 01.02.1915, Blaðsíða 13

SKJNFAXl
21
fþróttafræðingur.
Ohætt er að segja að flestalla unglinga
langar til um eitt skeið æfinnar að b’eita afl-
inu og fjörinu til íþróttaiðkana. En fyrir
helst til mörgum stendur svo á að annir
og fá fordæmi kæfa þennan neista. Að
vísu hefir á síðustu árum dálítið lifnað
yfir íþróttunum, og margir efnilegir menn
hafa með elju og iðni komist furðu langt,
þegar litið er á kringumstæður. Samt mun
þeim vera einna Ijósast, að við erum mikl-
ir eftirbátar enn. Af öllum þeim íþróttum
sem hér má koma við, kunnum við enga
nema íslenska glímu, betur en aðrarþjóð-
ir; alt hitt verðum við að nema af erlend-
um mönnum.
Þetta hefir nú orðið með tvennu móti
hingað til. Fyrst hafa einstakir menn
numið í hjáverkum eina eða fleiri íþróttir,
sumpart af bókum eða með dvöl erlendis.
Og svo hafa fáeinir menn verið styrktir
til að fara á Olympiuleikina í tvö síðustu
skiftin. Samhliða því að þeir sýndu glím-
una okkar var búist við að þeir mundu
nema hitt og þetta af íþróttatægi í ferðinni.
Þessi von hefir að mestu brugðist. Tím-
inn er stuttur, og annað að sjá íþrótt eða
nema hana. Ennfremur hvorki hentug
tæki né leiðbeining hér heima. Og um alla
þessa menn var hið sama að segja, að
þeim bar engin skylda til að útbreiða kunn-
áttu sína. Þeir voru ennfremur að jafnaði
betur færir til að gera íþróttina sjálfir, held-
ur en að kenna hana, því að það tvent er
sitt hvað.
Hingað til hefir verið gengið fram hjá
þvi, sem fyrst þurfti að fá, en það var
íþróttafrœdingur, tnaður sem var vel
fróður um eðli líkamans og kunni að
kenna rétt allar þœr íþróttir, sem hér
er til hóta að œfa. Aður hefir verið bent
á, að slíkur maður ætti að vera fastur ráðu-
nautur íþróltasainbandsins, og svo mundi
fara, hvenær sem hans væri völ. Má því
búast við að í. S. í. styrkti hvern þann,
sem fær væri til starfsins og byggi sig
undir það með kostgæfni. Þessi maður
þyrfti að vera efnilegur íþróttamaður, lipur,
fjölhæfur og áhugasamur. Hann þyrfti að
kunna ein 4—5 tungumál og vera vel fróður
í heilsufræði. Ofan á þetta yrði hann að
bæta 2—3 ára ferðum og íþróttanámi um
Norðurlönd, England, Frakkland og Banda-
ríkin. Að þessu búnu ælti hann að setj-
ast að í Rvík, og hafa þar fjölbreyttan
íþróttaskóla part úr árinu t. d. síðari hluta
vetrar og á vorin, en fara sjálfur við og við
til annara héraða og stýra þar námsskeið-
um, sem venjulega væru þó haldin af þeim
mönnum, sem til lengdar hefðu stundað
íþróttanám við liiifuðstiiðina í Rvík.
Yafalaust mundu engin vandræði að fá
mann eða menn til að lakast þetta á hend-
ur. ef ekki væri vissa fyrir að launin yrðu
sdralítil en námskostnaðurinn afarmikill.
Og líklega stendur þetla erliða rúm auttr
þangað til einhver kemur og fyllir það —
ekki í von um l'é og góða daga, heldur tit
að gera þjóðinni gagn. En hvað lengi
verðum við að bíða?
Elli.
Erum við að verða gamlir? Svo virð-
ist það næstum vera. Mörgum ungmenna-
félaga er það áhyggjuefni, að æskan virð-
ist nokkuð Iiikandi að rétta okkur hönd-
ina nú upp á síðkastið. Víða er hrein og
bein afturför, einkum í kaupstöðunum.
Þegar ungmennafélagshreyfingin byrjaði,
myndnðust allstór félög í sumum kauj)-
stöðunum, en nú eru mörg þeirra dauð.
I Reykjavík bætist sárlítið við í hópinn,
af sonum og dætrum borgarinnar; við-
koman er helst af aðkomnu sveitafólki, og
þó heldur lítið. Stofnendur fólaganna hverfa
smátt og smátt, eldast, j)reytast, eru hlaðn-
ir störfum og hætta að geta unnið með.