Skinfaxi - 01.05.1915, Blaðsíða 8

SKINFAXI.
56
aldarinnar reis hugur við þessu atferli, og
niilduðu hugsunarhátt manna og aðgerðir
við fanga og afbrotamenn. Kvalatæki og
pyntingafangelsi voru lögð niður. I stað
þess áttu að vera þrifleg og holl fangelsi.
Hegningin var að búa þar innilokaður og
firtur frelsi. Fyrir hvern glæp var ákveðin
hæfilega löng hegning, og tímalengdin mið-
uð við yfirsjónina. Þegar afbrotamaðurinn
nefir dvalið þann tíma tii enda í fangelsinu,
þá má hann fara. Skuld hans við þjóð-
félagið er goldin. Þetta er hið núverandi
skipulag, sem sr. Kjartan unir ekki við.
En áður en ráðin er bót á þessu böli þarf
annar hugsunarháttur að gagnsýra menn:
Sá að yfirsjónir og glæpir séu ekki framin
af illvilja, heldur stafi afbrotin af því, að
mennirnir, sem fremja þau, séu veikir. Þeir
séu sjúklingar alveg eins og geðveikir
menn. Þess vegna megi ekki kvelja þá
eða hegna þeim, heldur loekna þá. Hegn-
ingarhúsunum eigi að breyta í sjúkrahús.
Fangavörðurinn verði að vera sálarlæknir,
þ. e. sálarfræðingur og læknir. Vistin í
betrunarhúsinu bundin við það eitt, hvenær
sjúklingnum er batuað, hvenær hættulaust
er að sleppa honum út í hjörðina aftur.
Það væri mikið þarfaverk, ef einhver mað-
ur, ekki síst prestur eða lögfræðingur vildi,
skrifa rækilega um lækningar í stað hegn-
inga.
ísleDska í Horegi.
Dr. Helgi Péturss ritaði í sumar sem leið
grein i annað dagblaðið í Rvík um, að íslend-
ingar ættu að gera íslenskuna að móður-
máli Norðmauna. Danir eyddu á miðöld-
unum norrænunm í Noregi og Iögðu
málblending sinn á varir þjóðarinnar. En
síðan Norðmenn risu upp að nýju, sem
sérstök þjóð, er þeim hin mesta raun að
því að vera móðurmálslausir. I bæjunum
tala flestir einskonar dönsku, og á því
máli rituðu Ibsen, Björnson og flest önn-
ENSKUBÁLKUR.
Maufred. — Second Spirit.
Mont Blanc is the monarch of mountains;
They crown’d him long ago
On a throne of rocks, in a robe of clouds
With a diadem of snow.
Around his waist are forests braced,
The Avalanche in his hand;
But ere it fall, that thundering ball
Must pause for my command.
The Glacier’s cold and restless mass
Moves onward day by day;
But I am he who bids it pass,
Or with its ice delay.
I am the spirit of the place
Could make the mountain bow
And quiver to his cavern’d base —
And what with me wouldst Thou?
Byron.
Manfred. — 2. andi.
Mont Blanc er fjallanna hilmir hár,
sem hefir um aldir og ár
setið hamrastól í,
og hans skikkja er ský
og hans skrúðdjásn er skínandi snjár,
en bjarka krans,
það er beltið hans
og bjargskriða í mund hans er;
en í því hún hrynur
með hvinandi dyn,
hún hætti og gegnir mér.
Hinn úrsvali skriðjökull unir ei kyr,
en ekur fram dag sem nótt,
það er eg, sem ljæ honum logn eða byr,
svo Iíði fram hægt eða skjótt;
eg em fjallsins vættur, helg og há,
mér hneigir hver steinabrú,
og fyrir mér gugna björgin blá
og bifast, — en hvað vilt þú?
Matth. Joch. þýddi.