Skinfaxi - 01.10.1915, Blaðsíða 11

115
SKINFAXI
að þetta aðliald samtíðarmannanna hefir
alloft mikla þýðingu. Það temur lista-
manninn. Það mýkir hann og fágar, og
það verður oft til að örva hann til starfa
og framkvæmda.
En þó að þessi aðferð sé góð fyrir iista-
manninn sjálfan, til að aga hann og upp-
ala, þá er hún slæm fyrir þann, sem beit-
ir henni. Hún venur menn á að leita að
litlu, að horfa á það, sem er brotið og bækl-
að, en háifgleyma perlunum, af því að
þær eru í svo fyrirferðarmiklum umbúðum.
Síðari aðferðin hefir þann kost, að hún
beinir hugum manna að þvi, sem í raun
og veru er vert að sjá. Islendingur sem
fylgir þeirri aðferð og vill gleðja sig við
að njóta íslenskrar listar blaðar í gegnum
úrvalsrit 10—20 allra helstu skáldanna og
ritsnillinganna, sem uppi hafa verið með
þjóðinni, og hann hverfur frá perlu til
perlu, til þess eins að horfa á þær, skilja
þær, dáðst að þeim og gleðjast yfir þeim.
I næstu blöðum verður minst á fáein
listaverk, og þessari reglu beitt, að velja
úr, það sem er aðdáunarvert, og hjálpa
tii að skýra það.
Iþróttirnar.
Menn segja að íþróttalífið í landinu sé
f daufasta Iagi og framförin næstum eng-
in. Einkum verður sumum feitum hæru-
kollum skrafdrjúgt um, að þar eigi ung-
mennafélögin engar þakkir skilið. En rangt
er nú þetta samt. Iþróttirnar eru í fram-
för, þó hún sé hægfara, og afturför á ein-
stökum sviðum eins og t. d. með glímuna.
En heildinni þokar áfram. Allir sem hafa
komið í Laugarnar í Rvík vita að þar er
altaf „húsfyllir“ að kalla má, bæði af körl-
um og konum, enda læra þar allir sund,
sem upp vaxa í bænum. Sama segja
kunnugir menn um unga fólkið í Borgar-
firði og Mýrum. Þar synda allir að heita
má, Og sú íþrótt er jafnan einna best þar
á íþróttamótum. í þeim sveitum er sund-
kenslan og íþróttaæfingar svo að segja
eingöngu i sambandi við ungmennafélögin
og svo er víðar. Á Norðurlandi veita
ferðamenn eftirtekt að víða eru markaðir
knattspyrnuvellir með varanlegum mörk-
um. Þangað safnast ungir menn í tóm-
stundum sínum á helgum dögum og æfa
knattspyrnu. Og þeim til sorgar, sem halda
að iþróttaiðkanir geri alla að letingjum, má
geta þess, að sumir allra duglegustu yngri
bændur í Skagafjarðar og Þingeyjasýslu
taka þátt í opinberum knattspyrnumótum,
og vinna vel fyrir því, gera sumir hverir
meiri jarða- og húsbætur heldur en ílestir
aðrir menn. Þetta er eðlilegt. Þeir af-
kasta meiru við heimilisverkin af því þeir
efla sig með íþróttunum.
Hjúkrunarstarf.
I Grundarprestakalli í Eyjafirði hefir
presturinn, sr. Þorsteinn Briem, og sóknar-
börn hans komið sér saman um, að það
væri æskilegt að hafa hjúkrunarkonu í hér-
aðinu. Og þeir hafa ekki látið sitja við
orðin tóm. Þeir hafa kostað stúlku til að
nema hjúkrunarfræði og leggja á sig nokk-
urn árlegan kostnað til að fá hana til að
ílendast í sveitinni. Hjúkrunarkonan telur
sig til heimilis á einum bænum í sveitinni,
og vinnur þar, þegar hennar er ekki þörf
við að hjúkra sjúkum mönnum. En jafn-
skjótt og einhver veikist i sveitinni, og er
alvarlega sjúkur, þá er hjúkrunarkonan
sótt, engu síður en læknirinn, og síðan
stundar hún sjúklinginn meðan þörf gerist.
Húsleysi.
Hafa allir menn hugsað út í, hvað það
er að eiga ekki skýli yfir höfuðið, að vera
manneskja, en verða þó að sætta sig við