Skinfaxi - 01.02.1916, Blaðsíða 13

SKINFAX1
29
Nærri má geta hvílikan skaða menn
gera sjálfum sér og niðjum sinum með þvi-
likum skemdarverkum og fara menn von-
andi að sjá það, þó heldur sé orðið um
•seinan.
Hrisrifið er skýr vottur um skammsýnan
og spiltan hugsunarhátt og oftast um
hreinan og beinan amlóðaskap, því víðast
er hægðarleikur að afla eldiviðar án þess að
rífa hrís. Það er því ekki ósanngjarnt að
ætlast til að hrisrif leggist algjörlega niður
og mun það leiða af sér mikið gott, þó
nú þegar sé mikið aðgjört.
Þá er og dapurt að sjá, hversu margir
stórspilla engjum sínurn með torfristu.
Að visu gróa þau flög með tímanum, að
minsta kosti sumstaðar, en tugum ára
saman verða þau ekki að gagni aftur.
Hjá þessu er raunar ekki gott að komast,
en mikið drægi úr torfristunni, ef heyhlöður
yrðu alment notaðar í stað tótta. Hér
finst mér vera rannsóknarefni fyrir búfræð-
inga, hvort ekki megi takast að græða
flögin á stuttum tíma, eða að minsta kosti
flýta nokkuð græðslu þeirra.
Víða eru orðin stór svæði, sem búið er
að taka mó upp úr. Þau gróa að sönnu
með tímanum, en verða þó jafnan
útlitsljótari og gróðurminni, en aftur á
móti er það land oft vel fallið til ræktunar,
einkum þar sem þurt er. Þar sem er
þannig land á stóru svæði (hálfgróið)
ætti bóndinn að koma með hestana,
plóginn og herfið.
Það er og verður jafnan nýtasta starfið
hjá þjóðunum að hlynna að gróðri og
ræktum landsins sins. Vér íslendingar
erum lausir við umbrot og æðistrylling
hernaðarþjóðanna og höfum því gott
tækifæri lil að leggja alúð við landið okkar,
fegra það og bæta og hjálpa því til að
framleiða arð og gnægðir oss til handa.
Hver einstaklingur getur mikið. ef hann er
áhugasamur og atorkumikill. Þeir pen-
ingar, sem hann leggur út til jarðræktar
koma til hans margfaldaðir aftur. Jarða-
bætur eru fyrirtæki sem framkvæmda og
útsjónarmaðurinn má vei-a viss um að er
auðs og auðnuvegur.
Valdimar Benediksson,
frá Syðri-Ey.
Áramót.*)
Jörðin hefir enn einu sinni farið spor-
baug sinn kringum sólina, og á þeirri leið
snúist 365 sinnum um sjálfa sig. Og þeg-
ar síðasti snúningurinn endar, þá er árið
liðið.
Eitt ár er ekki langur tími í sögu jarð-
arinnar né sögu mannkynsins, það er eins
og dropi i hafinu, lítill hluti í stórri, ó-
rnælanlegri heild.
Eitt ár af meðal mannsæfi er heldur
ekki langt, en þó tiltölulega miklu lengra,
og þó breytist margt á einu ári.
Grasið grær, blómstrar og deyr, menn
fæðast, aðrir deyja, einn kunninginn og
vinurinn hverfur manni sjónar út í hring-
iðu lífsins, og maður rekst á annan nýj-
an, hugsanir fæðast og deyja, en aðrar
komast í tramkvæmd, cg tíminn, þessi
hraðfleygi förukarl líður og líður, og það
liðna kemur aldrei aftur.
Árið sem er að kveðja var gott ár fyrir
okkur Islendinga. Okkur hefir liðið vel á
því. Efnalega höfum við grætt svo mjög,
að fé landsmanna á vöxtum hefir aukist
um hátt á aðra miljón króna. Það er
meiri gróði en nokkurn tíma eru dæmi tit
áður.
Eldfjöllin og hafísinn, þessir tveir höfuð-
féndur þessa lands hafa haldið sér í skefj-
um á árinu, og ekki sýnt okkur þau helj-
artök, sem þeir stundum fyr hafa sýnt
*) í U. M. F. íslending er gefið út blað, sem-
heitir Ljósberi. Er það lesið upp á fundum að
vetrinHm til. Félögum er ruðað eftir stafrófsröð
og skipuð í ritnefndir. Tvö blöð eru komin út
á þessu ári og grein þessi var í öðru.