Skinfaxi - 01.02.1916, Blaðsíða 14

30
SKINFAXI
þjóð og landi. Og hann Loftur gamli karL
inn, hefir leikið við okkur, dansað alveg
eftir okkar geðþótta, og aldrei ýglt brún.
Og þess vegna hefir okkur liðið vel fjár-
hagslega. Þess vegna höfum við auðgast
um tvær miljónir króna.
Andlega höfum við líka auðgast, en sá
auður verður ekki í krónum talinn. And-
legi gróðurinn lýsir sér fyrst og fremst í
því sem prentað er. Dagblöðin eru hætt
að bítast eins og hundar um pappírslög
ein, en farin að beitast meir fyrir veruleik-
anum. Andans mennirnir, skáldin, senda
hugsanir sínar út meðal manna, auðugar
af góðum fræum, sem spíra í heilum þeirra,
sem þeim er sáð í. Á öllum skólum er í
fleira lagi af nemendum, og bendir þetta
alt á andlegt góðæri.
Það má því með sanni segja, að árið
1915 hafi verið gott fyrir okkur Islendinga.
Og eins og það var gott hér á Islandi,
svo var það og alstaðar annarstaðar í
heiminum.
Aldrei nokkurn tíma hefir kornuppsker-
an hér á norðanverðri háltkúlu jarðarinn-
ar orðið eins rnikil og nú í ár, og má
því til sönnunar geta þess, að hveitiupp-
skeran varð . . . 18°/0 meiri en ifyrra
rúguppskeran . . . 10°/0 — - - —
bygguppskeran . . 13°/0 — - - —
hafrauppskeran . . 151/2°/0 - - - —
og maísuppskeran . 10°/o — - - —
Á hinn bóginn hefir verð á öllum bú-
fjárafurðum verið um 50°/o hærra en nokk-
urn tíma áður og því hefir búfénu i heim-
innm fækkað, og i sumum löndum, t. d.
Frakklandi er fækkunin mjög mikil, eða
17°/0 hvað sauðféð snertir og enn meiri
af hestum og kúm.
Árið hefir því í raun réttri verið ágcet-
isár, og þó — þó hefir það verið sorg-
legasta árið, sem mannkynið hefir lifað nú
lengi, ef það þá nokkurn tíma hefir kom-
ið sorglegra ár fyrir í sögu mannkynsins
en einmitt árið 1915. Aldrei hefir sést
betur, hve trúin er mikið utan á þjóðun-
um og hve lítið hún nær inn í hugann,
hve siðmenningin er lítil, og hve guðseðl-
ið er enn fjarri öllum þorra manna. Aldrei
hafa hryðjuverkin í heiminum orðið meiri,
aldrei hafa fleiri þurft að sjá á bak ást-
vinum sínum á einu ári, en árinu 1915.
Söknuður og sorg hafa aldrei ríkt í fleiri
hjörtum á gamlársdag en nú, 1915. Og
ættum við að segja eitthvað sem einkendi
árið — þá er 1915 saknaðar, sorgar og
hryðjuverka ár, en þó hið mesta góðæri
sem komið hefir í manna minnum.
Og nú slær þá klukkan 12. Árið er
þá liðið og 1916 komið. Jörðin er þá
aftur byrjuð á nýrri hringferð um sólina,
og fyrsta snúningnum um sjálfa sig. Skyldi
nú 1916 verða annað eins góðæri og 1915?
Eða skyldi það verða eins og 1914?
Skyldu sýslurnar tvær, sem við erum kunn-
ugastir í, aftur eiga að missa 4000 ær og
14000 lömb af fóðurskorti eins og vorið
1614? Eða skyldi fénu nú fjölga, og fjár-
talan verða eins og 1913? Enginn veit
það. En menn mega alt af vona. En
enginn þarf að halda að allar vonir ræt-
ist. Og þó menn voni gððs, þá mega
menn ekki gleyma því, að árið getur orð-
ið eins og 1914 eða verra.
Því er best að búa sig þeim vopnum,
sem bíta undir öllum kringumstæðum. Þá
getum við ókvíðnir mætt næsta ári hvað
fjárhaginn snertir. En góður fjárhagur
er engurn manni nógur. Axlar-Björn hafði
hann og sá þó ekki sólina. Brynjum oss
þá lika með þeim andans vopnum, undir
árið 1916, sem bíta á myrkranna her.
Brýnum þau á hverjum degi alt árið svo
við með þeim geutm höggvið fjötra myrk-
urs og ófrelsis af oss og okkar. Þa njót-
um við sólarinnar. Þá skín sól réttar og
réttteetis á okkur. Þá gerum við okkar
til faðull komnast og framast, okkar til
að verða nýtari menn, og okkar til að
skapa í okkur guðseðlið.
Nýja árið er komið, og þá er vani
að segja