Skinfaxi - 01.04.1916, Síða 1

4. BLAÐ REYKJAVÍK, APRÍL 1916. vn. ÁR.
Til hvers?
Mjög oft erum við, sem eitthvað störf-
um við Skinfaxa eða samband ungmennafé-
laganna, spurðir til hvers við séum að vinna,
hvaða gagn sé að þessum félagsskap, þess-
um fjórðungsþingum, sambandsfundum o.
s. frv. Mér skilst að fyrir þessum mönn-
um vaki, að hreyfingin sé tómt moldviðri,
.án stefnu eða takmarks. Eg vil reyna að
svara þessum mönnum eftir því sem eg
get.
Ungmennafélögin voru ekki stofnuð að
fioði eða t.ilhlutun nokkurs eins eða fárra
manna. Þau mynduðust tugum saman á
einu eða tveimar árum víðsvegar um alt
land. Andstæðingarnir gætu sagt, að ung-
mennafélagshreyfingin hefði gengið eins og
faraldur og lagt undir sig sveit eftir sveit,
ef samlíkingin ætti við að öðru leyti. Ein-
mitt það, hve fús æskan í Iandinu var i
þessu etni, bendir ótvirætt á, að unga fólkið
hafi fundið þörf fyrir slíkan félagsskap.
Þessu mun enginn neita. En var sú þörf
einskonar tíska eða stundurmóður eða var
félagsskapurinn í samræmi við óbreytan-
legt eðli æskunnar? Um þetta er nú
fieilt mest.
Allir sem veitt hafa börnum og ungling-
um eftirtekt vita, að eðli þeirra stórbreytist
mörgum sinnum á þroskaaldrinum. Eitt
sinn una börn leikföngum og ótrúlegum
æfintýrum, en síðan smábreytist eðli þeirra
og þarfir, þar til þeim eru í brjóst lagin
áhugamál fullorðinna manna. Þessi mis-
munandi þroskastig hafa verið lítt rann-
sökuð hér á landi, en allir athugulir menn
hafa veitt eftirtekt þessum reglubundnu, en
þó breytilegu andlegu þörfum hverrar upp-
rennandi kynslóðar og munu fúsir að viður-
kenna að hér sé rétt frá sagt. En nú fylgir
sá böggull skamrifi, að móðir náttúra gefur
ekki æskunni þessar þarfir til þess að
þær séu „bornar út“. Ef þeim er ekki
fullnægt, þegar þær koma, hverfa þær
von bráðar og þroskatækifærið um leið.
Barn sem er eitt með fullorðnum, meðan það
er að stálpast, fær enga æsku, og minni lífs-
kraft en því var áskapað. Drengur sem ekki
fær að synda, fara með byssu eða hesta
meðan hann er ungur, verður aldrei góður
sundmaður, skytta eða reiðmaður. Efæsku-
mennirnir lifa við einhæf og fábrotin skil.
yrði á þroskaaldrinum fá þeir ekki tæki-
færi til að reyna á sig, lifa samkvæmt
sinni eigin stjórnarskrá, eflast og þroskast
eins og þeim er áskapað.
Samkvæmt þessu er létt að skilja, hvers
vegna ungmennafélögin urðu svo vinsæl,
þegar æskan varð þeirra vör og hvers-
vegna það væri þjóðarógæfa ef þau kuln-
uðu út og yrði eftir eyða í þjóðlifinu. Ung-
mennafélögin veita æskunni viðfangsefni á
seinasta skeiði þroskaaldurins, taka við þar,
sem barnið hættir og skilja við fólkið á
vegamótum æsku og fullorðinsára. Verk-
efni hreyfingarinnar er að laga sig eftir
þessum aldri og okkar kringumstæðum,
að vera föst stofnun i þjóðfélaginu, sem
lifi áratug eftir áratug og hjálpi til að ala
upp og móta hverja kynslóðina af annari.