Skinfaxi - 01.07.1916, Blaðsíða 2

82
SKINFAXI
Hún keyrir nóttina á flótta.
Hún bannar tungli og stjörnum að láta
á sér bera. Og mér er sem eg heyri þessi
ljósbörn segja: Þegar ljósanna móðir Ijóm-
ar um lágnættis-skeið, þá er okkar starf
hégómlegt og gagnslaust.
Ljósið er sigurvegari myrkursins.
Skuggunum er boðið að hafa sig á burt
og fela sig niðri í dýpstu gjótum og gjám
jarðarinnar. Á. Jóh.
Heimboð vestan um haf.
Það er álit margra manna, að æskilegt
væri að heimboð og heimsóknir milli Aust-
ur- og Vestur-íslendinga fari í vöxt. Nú
siðast hefir ritstjóri Lögbergs Dr. Sig. Júl.
Jóhannesson ritað um þetta í blað sitt all-
ítarlega og drengilega.
Vafalaust yrði þetta til mikils góðs fyrir
Islendinga beggja megin hafs. Það mundi
og glöggva skilninginn, auka víðsýni, sam-
úð og samvinnu.
Nú þegar hafa þrír menn íslenskir þeg-
ið heimboð hér vestra: Séra Fr. Friðriks-
son, prófessor Jón Helgason og Dr. Guðm.
Finnbogason. Bak við þessi boð hafa,
vitaskuld, staðið einstök félög.
Ut af þessu datt mér nokkuð í hug, og
þessvegna skrifa eg þessar línur.
Vilja ekki ungmennaféi. íslands ríða á
vaðið i þessu efni fyrir hönd heimaþjóðar-
innar og bjóða heim einum manni að vest-
an ?
Ef til vill gæti verið um fleiri en einn
að velja. En einn mann hefi eg í huga
sérstakiega. Það er Stephán G. Stephans-
son skáld.
Mér hefir skilist að ungmennafél. hafi
stofnuð verið meðal annars, og þó einkum
til þess að vernda alt gott, sem íslenska
þjóðin á í fari sínu. Það er því eðlilegt,
að þeim sé þeir menn kærastir, sem eru
bestir og sannastir ættjarðarvinir.
Hér vestra munum við eiga marga ágæta
ættjaiðarvini, en þó hygg eg, að enginn1
beri það nafn frekar með réttu en Stephán
G. Stephánsson. Eldur föðurlandsástarinn-
ar hefir, þegar stundir Iiðu fram, fallið hjá
mörgum í fölskva, en hjá honum brennur
hann jafnt og stöðugt, með sískærum loga.
Þjóðernisstrengurinn hefir aldrei slaknað í
brjósti han3; — tónninn alt af sá sami,
jafn hár, jafn hreimfagur og hljómsterkur.
I hinu nýja tímariti, Rétti, hefi eg lesið'
grein eftir Ben. kennara Bjarnarson í Húsa-
vik. Hann hyggur, að ungmennafélögin
þurfi að færast í aukana. Víðar hefi eg
heyrt um það kvartað, að þau eigi við
deyfð að stríða. Þurfi að varpa af sér
svefnoki. Mundi ekki vængjaþytur arnar-
ins úr Klettafjöllum fá nokkuru áorkað
um það?
Ef til vill mundu margir telja sér meiri
sóma að þiggja heimboð af allri þjóðinni.
En eg hygg, að Stepháni mundi ekki ó-
ljúfara að þiggja slikt boð af æskulýð Is-
lands. Hann hefir umfram alt annað ver-
ið skáld framsóknarinnar og æskuhugsjón-
anna. Umbótaþróin hefir verið honum rík
í eðli, en hinsvegar hefir verið aðstöðuleysi
um það, að fá miklu um þokað. Þetta
hefir valdið honum mörgum „andvökum“
og blandað sumar þeirra mikilli beiskju.
Þykir mér ekki vonlaust um, að hann fyndi
hjá æskulýð Islands meiri samkend og
gleggri skilning á því, sem legið hefir hon-
um þyngst á hjarta, en hann fmnur hjá
löndum sínum hér vestra, og að hann af
því fengi nokkura svölun þorsta sínum.
Væri það þá ekki vel við eigandi, að
slá hér tvær flugur í einu höggi; — gera
verðugan sóma þessu aldraða skáldi og
ágæta hugsjónamanni, og græða aukinn
lífsþrótt og nýjan eldmóð?
Víða hefir hann hleypt skáldfáki sínum,
og margt land í hugans heimi hefir hann
kannað. Um ókunna stigu hefir hann far-
ið og yfir torfærur, ófyrirleitinn og gust-
mikill, svo þeir, er skortir flugdirfsku og: