Skinfaxi - 01.07.1916, Blaðsíða 11

SKINFAXI
91
Rvæði
sent nngmennafélagi Önfirðinga í ágúst 1915.
Heill! ykkur félög, sem langar að lyfta
landinu hœrra, og skreyta þess bú;
en meinlegri heimskunnar húmblæju svifta
úr huga, og glæða á fósturland trú.
Háleitt er markið það, meinin þín græða
móðurland kæra og hlúa að þér.
Fagurt er starfið það, fjallið að klæða.
Framtíðin launin í skauti sér ber.
Gaman mun öldungi gráhærðum líta,
glæsileg ungmenni samhuga öll,
blómvendi einingar brosandi hnýta;
en banvæna sundrungu rekna á fjöll.
Því hún varð áðursvo mörgu að meinum ;
menn hrakti ákveðnu takmarki frá.
Hún fyrir samúðarandanum einum
upprætist. Vinir! Það gleymast ei má.
Lifið! Þið félög, sem langar að klæða
landauðnahrjóstur í iðjagrænt skraut,
og munkæra feðranna málið að græða,
en mállýtum hverskonar ryðja á braut.
Niðjum þá miðlið þér nýtasta arfi.
Nöfn yðar ritast á ógleymisskjöld.
Aldrei að víkja frá velferðarstarfi,
veljið að merki á framsóknarskjöld.
Iiristján G. Guðmundsson.
Höfundur þessa kvæðis, Kristján G. Guð-
mundsson er bóndi í Önundarfirði, en
hamingjan hefir ekki orðið honum fylgi-
sæl, því i 5j/2 ár hefir hann legið sár-
þjáður af liðagigt. Eftir tiltölulega stutta
legu, gerðu veikindi hans honum ómögu-
legt að lesa og skrifa, og síðan hefir hon-
uni því verið varnað þeirrar dægurdvalar
sér til afþreyingar. En það sést í engu,
þjáningar þessar hafi þrengt víðsýni
hans eða deyfi vonarljós hans, og munu
þó flestir láta bugast af minna.
Okkur ungu mönnunum, sem höfum
bæði hamingju og heilbrigði að hrósa,
ætti að vera sálarþrek þessa sjúklings sönn
fyrirmynd, þegar okkur óar við, að leggja
út í erfið fyrirtæki eða verk, sem þörf
eru þjóðinni. Einnig væri óskandi að erfið-
leikar Kristjáns leiddu sem flesta til fylg-
is við sjúkrasamlög eða almennar sjúkra-
tryggingar, og áhugamenn í þeim efnunt
til að beita sér fyrir slíku.
J. Á. Guðmundsson
Enn um þegnskylduna
og ungmenna-lélögin.
Fjórðungsstjóri U. M. F. í Sunnlendinga-
fjórðungi, Steinþór Guðmundsson hefir rit-
að grein í Skinfaxa, 6. tbl, sem á að
vera stíluð á móti grein minni um þegn-
skylduna og ungmennafél.
Hann segist hafa átt von á grein minní
fyrir löngu og að hennar hafi verið „full
þörf“, en er þó óánægður með, fyrir höná
þegnskylduvinnumanna, að eg skuli telja
að ómöguleg sé, með nokkurri sanngirni,
að flagga með vilja ungmennafélaganna,
sem heild, í þeirri pólitisku deilu, sem ris-
ið hefir, og rísa kann, út af þegnskyldunni.
Ef hverjum og einum, og það ef til vill,
miður vönduðum stjórnmálamanni, væri
leyft að vaða inn i ungmennafélagsskapinn
og teyma hann á þegnskyldunni út í „póli-
tískar" þrætur, mundi það kveikja þann
sundrungareld í félagsskapnum, sem seint
mundi lægja.
Þegnskyldumálið er fyrst borið upp á
alþingi 1903, en þegar þingið vill ekkert
sinna málinu, er það ráð tekið, að varpa
þvi inn til ungmennafélaganna, og reynt
að telja þeim trú um, að þeim beri, sam-
kvæmt stefnuskrá þeirra að beita sér fyr-
ir málið, því sé „borgið“ i þeirra höndumr
og þeim einum hlotnist að bera það fram
til sigurs. Félagsskapurinn tók málið til
umræðu.