Skinfaxi - 01.04.1964, Blaðsíða 4

aðarráðherra. Nefnc! þessi starfaði til ársins
1956, en ekki eftir þann tíma, svo að mér
sé kunnugt um.
Þegar ég féllst á að fara utan, til þess
að kynna mér starfsíþróttir, fékk og til þess
5.000.00 kr. styrk frá landbúnaðarráðherra.
Ég var orðinn fasrur kennari við gagn-
fræðaskóla í Reykjavík og því aðeins um
það að ræða fyrir mig að nota sumarleyfi
mitt til þéss. Þar að auki hafði ég þá þegar
ákveðið að kvnna mér skólamál í Bretlandi
í júnímánuði þetta ár, og gerði ég það, en
fór beint þaðan til Danmerkur, síðan til
Svíbjóðar, en hafði skamma viðdvöl í báð-
um þessum Iöndnm. Síðan hélt ég til Nor-
egs og dvaldi þar til ágústlok'á. Skipulag
ferðar minnar um Noreg annaðist Norges
Bygdeungdomslag af einstakri alúð. Gafst
mér þarna ágætr tækifæri til þess að kynn-
ast félagsstarfinu og taka þátt í því.
UNDTRBÚNINGUR AÐ FRÆÐSLU
í STARFSÍÞRÓTTUM HEFST.
Strax og ég kom heim gerði ég bæði
stjórn U.M.F.Í og starfsíþróttanefndinni
grein fyrir því markverðasta. sem ég sá og
þeim viðhorfum, er ég hafði myndað mér
til þessa nýja þáttar í félagsstarfi ung-
ennafélaca. Þau viðhorf eru í flestum at-
riðum óbreytt síðan.
Megin-markmið starfsíþróttanna, auk
hins almenna félagslega gildis, sem þær
hafa, er að vekja virðingu fyrir vinnunni,
að kenna og æfa ýmis störf, kynna nýjung-
ar við störfin, bæði er snertir vinnuaðferð-
ir og tæki, og síðast en ekki sízt að gang-
ast fyrir starfskeppni. þar sem æskufólk
kepnir hvert við annað og hinum færustu
veitt viðurkenning sjálfum sér og öðrum
til hvatningar.
Starfsíþróttirnar gegna því, að vissu
marki, sama tilgangi og fræðsla í skólum.
Stjórn U.M.F.Í. fól mér þegar að fara að
undirbúa framkvæmdir í starfsíþrótmm á
vegum ungmennafélaga. Með fullu sam-
þykki starfsíþróttanefndar voru fyrsm verk-
efnin valin og þau undirbúin, en þau voru:
dráttarvélarakstur, nautgripadómar, sauð-
fiárdómar, hestadómar, línstrok og þríþraut.
Áður hafði verið gengið frá reglum um
starfshlaup og að leggja á borð.
VerkefnÍ þessi em öll tekin úr landbún-
aði og hússtjórn, svo hefur og verið í flest-
um Iöndum, sem upp hafa tekið starfs-
íþróttir. Landbúnaður á víða í vök að verj-
ast og era starfsíþróttirnar iðkaðar til þess
að glæða áhuga æskufólksins fyrir landbún-
aðinum og efla trú þess á hann.
Vemrinn 1952—’53 notaði ég til þess
að láta prenta fyrsm leiðbeiningarnar. Naut
ég þar aðstoðar sérfróðra manna. Dr. Hall-
dór Pálsson tók saman verkefni um sauðfé,
Hjalti Gestsson, ráðunaumr, um nautgripi,
Gunnar Bjarnason, ráðunaumr, um hesta og
Árni G. Eylands, stjórnarráðsfulltrúi, um
dráttarvélaaksmr. Samræmt matskerfi fyrir
búfé var nú upp tekið eftir norskri fyrir-
mynd.
kennsla HEFST í STARFSÍÞRÓTTUM
Vorið 1953 í júníbyrjun hóf ég kennslu
í starfsíþróttum hjá ungmennafélögum.
ferðaðist ég milli félaganna og kynnti og
kenndi starfsíþróttir. Leitaði ég jafnan sam-
vinnu við formenn búnaðarsambanda og
héraðsráðunauta.
Ég setti upp ökubrautir fyrir keppni í
dráttarvélaakstri, fór í fjárhús, fjós eða
hesthús, ef svo bar undir og kenndi bú-
fjárdóma. Oft önnuðust héraðsráðunautar
4
SKINFAXI